Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

1/2 kg καφρίλα, καλά είναι; Να τ' αφήσω;

Καλά είδε το μάτι σου.
Πωλείται κι αυτή στο χασάπη.
Μαζί με τον κιμά, αγοράζεις
λίγο από αυτό, γιατί...
... σου τέλειωσε μέσα στη
βδομάδα!

Από καιρό τώρα ανυπομονούσα να
γυρίσω στα πάτρια και να ξαναδώσω
στη ζωή μου μια νέα πνοή. Να κάνω
ένα νέο ξεκίνημα. Να διορθώσω
ανόητες επιλογές του παρελθόντος
και γίνω επιτέλους η ΔΙΚΗ μου
επιλογή.

Κόμπος στο λαιμό μου καθόταν
μια εκκρεμότητα που είχα με ένα
"Ν.Π.Δ.Δ.", που ούτε το ίδιο ξέρει
τί είναι.. Και όπου Δημόσιο, και δη
made in Greece, έ ρε γλέντια.. Ού
μπλέξεις. Θού Κύριε...

Οπλίστηκα με θάρρος και υπομονή.
Πήρα τα δικαιολογητικά μου και ειλικρινά,
αυτό που μου είπα είναι.. "ο ύψιστος να
βάλει το χέρι του".
Να ξεμπερδέψω μια και καλή.

Φυσικά δεν ξεμπέρδεψα. Οι δημόσιες υπηρεσίες
μας είναι σαν τη φέτα, το τυρί. Διεκδικούν
δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Μοναδικές διεθνώς.

Βρήκα παραδόξως τη σωστή υπάλληλο με την
πρώτη, αλλά αν αυτό εγώ το εξέλαβα για
καλό οιωνό, γρήγορα με διέψευσε. Έπεσα
πάνω σε έναν από τους πιο αγενής ανθρώπους
που γνώρισα ποτέ. E V E R, που λέει κι η
Ελισάβετ...

Μια γυνή, που πέρναγε στην πτέρυγα του
γύναιου χωρίς εξετάσεις, ξέρασε πάνω μου
όλον τον κομπλεξισμό της. Είχε "αδειάσει"
(όπως αγαπά να λέει μια Παναγιά και λατρεύω
να ακούω) τον εαυτό της πάνω στη
δημοσιοϋπαλληλική θέση της και ανταποκρινόταν
στις ερωτήσεις μου με κινήσεις. Ή μάλλον, οι
ευγενείς μου ερωτήσεις, κόντεψαν να φάνε
μετωπική με τα μουγγανίσματά της...

Εγώ, δεν καταλάβαινα τί μου έλεγε.
Δεν καταλάβαινα τί και πώς μου το εξηγούσε.
Και δυστυχώς για μένα, μα ευτυχώς για την
άξεστη συμπεριφορά της, που βρήκε ευκαιρία
να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην ειρωνία,
δεν μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου.
Και ασφυκτιούσα.

Εκείνη χτυπούσε το γραφείο της με δακτυλά
της.. Ξέρεις, εκείνο το σύνηθες, το ανυπόμονο,
το γρήγορο και διαδοχικό χτύπημα των δακτύλων..
Δεν το είχα ξανακάνει αυτό και δεν
ήξερα πώς θα πορευτώ..Σου τ' ορκίζομαι.

Κι εγώ, προσπαθούσα να χωνέψω, ότι η δουλειά
μου ΔΕ θα τακτοποιηθεί. Θα μου στερεί την
ελευθερία της σκέψης μου και θα μου παίρνει
στιγμές από το χρόνο μου. Κι άλλες.
Το κατάπια.
Κι άλλες.

Ανέχτηκα την χαμερπή στάση της, μια στάση,
που της δίνει ένα τιποτένιο αντικείμενο. Το
μισό αυτό το αντικείμενο: η καρέκλα της.
Η καρέκλα της που δίνει στο σώμα της μια θέση,
μια θέση για την οποία πληρώνεται να με
εξυπηρετήσει, αλλά τελικά αυτή την αποκτηνώνει.
Η εξουσία τα κατάφερε. Την αποκτήνωσε.
Κι εγώ ασφυκτιούσα.

Δεν μπορούσα να την κάνω να αισθανθεί το
σκουπίδι που θα έπρεπε να αισθάνεται, το
τίποτα που θα έπρεπε να παριστάνει. Γιατί;
Γιατί θα την ξανασυναντούσα την επομένη
για να κάνω τη δουλειά μου κι επιτέλους να
κλείσω το ματωμένο κεφάλαιο της ζωής μου.
Τη χρειαζόμουν, κατάλαβες;
Θα την ξανασυναντούσα, κατάλαβες;

Έφυγα νιώθοντας τον οχετό της συμπεριφοράς
της βαρύ επάνω μου. Σαν άρωμα που θες να
ξεφορτωθείς, πλένοντας τα χέρια σου.

Πόσο κομπλεξισμό μπορεί να κουβαλά κανείς;
Πόσο απρόθυμος μπορεί να είναι κανείς να
βοηθήσει κάποιον, όταν μάλιστα έχει χρέος;
Πόσο αγενής;
Πόσο είρων;
Πόσο; Τόσο...

Βγαίνοντας από το γραφείο όπου διατηρεί σαν
ψυγείο η εν λόγω κυρία την καφρίλα που
αγοράζει από το χασάπη της γειτονιάς της,
το γεμάτο απογοήτευση μάτι μου έπεσε πάνω σε
μία ανάρτηση που έκαναν (μάλλον) οι υπάλληλοι
της υπηρεσίας:


"ευγένεια είναι να αντιμετωπίζεις
ήρεμα και χωρίς θυμό τους κακούς
τρόπους
των άλλων"

Και σε ρωτώ ευθέως αναγνώστη:

Σε ποιον απευθύνεται τελικά η ανάρτηση;
Στους υπαλλήλους που τα βάζουν με τους
απαιτητικούς πολίτες ή στους επισκέπτες
που έχουν να αντιμετωπίσουν τα απολίτιστα
τέρατα της διοίκησης;

Δε θα σε κουράσω άλλο.

Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείς το
χασάπη σου, πρόσεξε τί θα του πεις να
βάλει στη μηχανή του κιμά.
Καφρίλα ή ουσιαστική ευγένεια;
Και τα δύο κοστίζουν το ίδιο.
Και τα δύο θέλουν προσπάθεια για να τα
πετύχεις. Μόνο να θυμάσαι την παροιμία..

"Η γλώσσα τιμά το πρόσωπο" . -






by Balekos