Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

"Του δρόμου" (4)

Βαγγ - είχες δίκιο. Τους πέρασα τελικά ΕΓΩ
από συνέντευξη στο ΑΤΤΙΚΑ. Εγώ έκανα ερωτήσεις.
Εγώ προσπαθούσα να δω αν μου κ
άνουν.
Εγώ προσπαθούσα να δω - άκουσον άκουσον - αν
χωράνε στο πρόγραμμά μου. Τί ντροπή.

Εύχομαι να καμαρώσω σύντομα εκείνη την ψυχή
που έστω και τώρα πήρε μια απόφαση που θα μας
κάνει να καμαρώνουμε. Είθε η πένα μου να έχει
την ευκαιρία να τη στηρίξει. Εμείς θα είμαστε
μαζί της. Κι αν ακούγεται αυτό deliberately
obfuscated, "κάντε υπομονή". Κι αν με ξεχάσει
κάποτε, "θα πουλήσω
την ψυχή μου στο ... διά λ ογο".


Στο θέμα μας.












Τα παρακάτω λοιπόν ανήκ
ουν
λίγο πολύ, "στο δρόμο"...

Ι. Μεταξύ Γερμανών:

-"Μα, καλά. Πώς μπορείς και ξυρίζεσαι
χωρίς καθρέφτη;"
-"Απλά. Με ξυράφι"


ΙΙ. Εξυπνάδες..

-"Η Κλεοπάτρα, ήταν εταίρα ή τσιγγάνα.
Δεν είχε καμία σχέση με
την Αίγυπτο
αρχικά.."
-"Μπα - και ποιος το λέει
αυτό;"
-"Ο Σαίξπηρ. Επίσης ήταν στρίγκλα,
μα είχε ωραία, πολύ ωραία μύτη".
-"Κι αυτό ο Σαίξπηρ το λέει;"
-"Όχι. Ο αστερίξ."

ΙΙΙ. Περπαντώντας στον πιο ωραίο
δρόμο του κόσμου. Regent Street, London.
Χτυπάει το κινητό. Απαντά η κάτοχος.

-"... Είμαστε 2 ώρες πίσω σε σχέση
με την Ελλάδα".
-"Ωχ! Σοβαρά; Κάθε μέρα;".

Δεν ήταν ξανθιά.


ΙV. Μετρό Ευαγγελισμός. Μαμά κρατά
από το χέρι Μπόμπο. Ασταμάτητος.
Τον ακούραστο είχε. Γλώ
σσα δεν έβαζε
μέσα του. Μετά από τη 73589π φορά
που είδε -όπως έλεγε- τους Πειρατές
της Καραϊβικής και τον Τζ. Ντεπ, πετά
στη δόλια μάνα την αφοπλιστική ερώτηση.

Μπόμπος:

"Κι αφού αυτός είχε χαλασμένα δόντια...
Κι όλοι οι άλλοι μαζί.. Γιατί η νεκροκεφαλή
πάντα στη σημαία του πλοίου έχει πάντα
τέλεια οδοντοστοιχία;"

Απάντα τώρα.


















Είναι καιρός τώρα που θέλω τόσα να πω.
Να μοιραστώ. Να δώσω και να πάρω. Μα,
δεν έχω χρόνο. Όλη την ώρα στο πόδι.

Nιώθω τον τελευταίο καιρό κάτι να με
πολεμά. Κάτι πάει συνεχώς κόντρα σε αυτό
που θέλω. Και το χειρότερο, δεν ξέρω αν
αυτό είναι ο ίδιος μου ο εαυτός...

Μήπως προσπαθεί να μου δείξει ότι κάνω
κάτι λάθος; Κι όμως, όσες καμπάνες κι αν
χτυπούν, εγώ είμαι στην ίδια θέση όλη την
ώρα: άναμεσα στον κακό και τον καλό εαυτό
μου. Από δεξιά, ο κόκκινος σε στολή διαβόλου
ΕΓΩ κι από αριστερά ο άσπρος σε μορφή αγγέλου,
πάλι ΕΓΩ...

Μα ο ...ΕΓΩ, επιμένει πως θα διαπιστώσει αν οι
βλακείες που διατυπώνει -κατά κπ- ο Κοέλιο,
είναι αλήθεια. Ξέρεις πώς αντιδρά ο ευατός μου;

Κάνει τη δόλια μάνα που έκανε ο Λαζόπουλος..
Και ρώτα τα ντουβάρια.
Ρωτά τον αέρα. Αυτό που ζητώ, είναι...

"Παράλογο";; "Παράλογο";;
"Δεν απαντάει κανείς. Άρα - λογικό."

Θα προχωρήσω. Κι ας φάω τα μούτρα μου.
Τουλάχιστον δε θα βρεθούν οι δύο παραπάνω
πολύχρωμες μορφές του εαυτού μου να μου πουν
"Γιατί δεν προσπάθησες τουλάχιστον".

Μακάρι να μην επαναληφθεί η Δ. Σωτηρίου...
"Μα το αύριο θα μας γιάτρευε άγρια από τις
παιδιάτικες πλάνες μας".....


by Balekos