Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

"Του δρόμου" (12)

Ι. ΜΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΣ;

Φίλος που συνάπτει σχέσεις τα τελευταία χρόνια
με γυναίκες ηλικίας της δεκαετίας των δεύτερων
-άντα, παραπονιέται:

- "Την παράτησα. Ασφυκτιούσα σε αυτή τη σχέση.
Δε με γούσταραν οι δικιοί της".

- "Δε σε ήθελαν οι γονείς της ε;
Κλασσική περίπτωση"
απαντώ.
- "'Οχι. Δε με ήθελαν ο άντρας της και
τα παιδιά της".


ΙΙ. ΑΠΛΗ ΣΥΝΩΝΥΜΙΑ

Δύο οικογένεις που κάνουν μαζί διακοπές,
απολαμβάνουν βραδινό περίπατο στην προβλήτα ενός
λιμανιού. Οι άντρες προχωρούν μπροστά, πίσω
βαδίζουν νωχελικά οι σύζυγοι και τα παιδιά τους
χαλούν τον κόσμο τρώγοντας παγωτό. Ο ένας από
τους δύο άντρες απευθύνεται στον άλλο:

- "Μη χαλιέσαι. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία".
- "Ναι, αρκεί να μη λένε έτσι την πεθερά σου".

ΙΙΙ. ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Ζευγάρι φτάνει στην πόρτα του δωματίου του
ξενοδοχείου, όπου καταλύουν στη διάρκεια των
διακοπών τους.

- "Δεν το πιστεύω. 'Εχασα το κλειδί του δωματίου"
λέει
με έκπληξη ο άντρας.
- "Gee. Είσαι τόσο ανίκανος, που και το κλειδί
της πόλης
να σου χαρίζανε, κι αυτό θα το έχανες".

IV. MANA, του δειλινού καμπάνα..

Μετρό Πανεπιστήμιο. Μία απεγνωσμένη μάνα συνοδεύει
τα τρία (προφανώς) παιδιά της προς την έξοδο.
Τα τρία καθαρματάκια της, τρέχουν μπροστά και
παίζουν ανεβοκατεβαίνοντας στις κυλιόμενες σκάλες.
Η μικρή κόρη απευθύνεται στο διαβολάκι - συνάδελφο
δίπλα της, αγγίζοντας και σκουπίζοντας την παλάμη
του χεριού
της στη μαύρη ταινία της ηλεκτρικής σκάλας:

-"Για να δούμε! Θα μαυρίσουν τα χέρια μου μ'αυτό;"

Και η κατάκοπη μάνα απαντά:

-"Για να δούμε... Θα σε μαυρίσω στο ξύλο άμα
λερωθείς;
Κι όχι τίποτα άλλο. Δε θα φανεί κι
ο κόπος μου.."

Balex


Καλό φθινόπωρο. Σε όλες και σε όλους.



ΤΑ ΕΦΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ


1. ΣΟΚ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ
Αρνείστε την πραγματικότητα της απώλειας, προκειμένου να αποφύγετε τον πόνο. Το σοκ παράγει συναισθηματική προστασία για να μην συγκλονιστείτε. Αυτό το στάδιο μπορεί να διαρκέσει έως και δύο εβδομάδες.

2. ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ
Το σοκ φεύγει και αντικαθίσταται από ανυπόφορο πόνο. Είναι σημαντικό να βιώσετε τον πόνο στο μεγαλείο του, χωρίς να τον κρύψετε, χωρίς να τον αποφύγετε και χωρίς να προσπαθήσετε να δραπευτεύσετε από αυτόν με αλκοόλ ή φάρμακα. Πιθανώς να έχετε τύψεις και αισθήματα ενοχής για πράγματα που δεν κάνατε μαζί με τους αγαπημένους σας. Η ζωή μοιάζει χαοτική και τρομακτική σε αυτήν την φάση.

3. ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Η δυσφορία δίνει την θέση της στον θυμό, μπορεί να γίνετε επιθετικοί και να ρίχνετε-αδικαιολόγητα- το φταίξιμο της απώλειας σε κάποιον άλλο. Προσπαθείστε να το ελέγξετε καθώς αυτό μπορεί να επιφέρει ανεπανόρθωτες ζημιές στις σχέσεις σας με άλλους ανθρώπους. Πιθανώς θα τα βάλετε με την μοίρα, διερωτώμενοι: "Γιατί σε εμένα;"

4. ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ
Καθώς οι φίλοι σας θα σκέφτονται ότι ήρθε πια η ώρα να συνεχίσετε την ζωή σας, μια μακρά περίοδος προβληματισμού θα σας πλημμυρίσει. Αυτό είναι φυσιολογικό, επομένως μην προσπαθείτε να το ξεπεράσετε με 'χαρούμενους φίλους'. Τα λόγια παρηγοριάς από άλλους δεν βοηθούν σε αυτήν την φάση. Θα απομονωθείτε εσκεμμένα, αναλογιζόμενοι τα πράγματα που κάνατε με τους αγαπημένους σας και θα επικεντρωθείτε στις αναμνήσεις του παρελθόντος. Αισθάνεστε κενοί και απελπισμένοι.

5. ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Καθώς αρχίζετε να σκέφτεστε την ζωή σας χωρίς τους ανθρώπους που χάσατε, η καθημερινότητα γίνεται πιο ήρεμη και πιο οργανωμένη. Τα σωματικά συμπτώματα της θλίψης ελαχιστοποιούνται και η κατάθλιψη αρχίζει να ξεθωριάζει.

6. ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ
Καθώς γίνεστε πιο λειτουργικοί, το μυαλό σας αρχίζει να δουλεύει ξανά κανονικά και αρχίζετε να βρίσκετε μόνοι σας ρεαλιστικές λύσεις σε προβλήματα της ζωής.

7. ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ
Σε αυτήν την φάση, μαθαίνετε να αποδέχεστε την πραγματικότητα της νέας κατάστασης. Αποδοχή δεν σημαίνει επιτηδευμένη ευτυχία. Δεδομένου του πόνου και του θρήνου που βιώσατε, δεν θα γυρίσετε ποτέ στην ελαφρότητα που ζούσατε πριν. Απλώς θα βρείτε έναν τρόπο να προχωρήσετε.


ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ


Σάββατο βράδυ στην οδό Αθηνάς, γύρω στις 11. Όταν όλοι διασκεδάζουν, κάποιοι πιάνουν δουλειά. Λαϊκιστί, 'κάνουν πιάτσα'...

Μελαμψές γυναίκες- όχι παραπάνω από εικοσιπέντε- με ντύσιμο προκλητικό μέσα στην φτήνια του. Τζιν μίνι φούστα, στράπλες μπλούζες, διχτυωτά καλσόν και ψηλοτάκουνες γόβες. Με κοκκινάδι στο μάγουλο, τεράστιους ασημένιους κρίκους στα αυτιά και με βλεφαρίδα-πεταλούδα μοιάζουν να συμμετέχουν σε ένα ιδιότυπο πάρτι μασκέ. Το μικροσκοπικό τους τσαντάκι θα περιέχει-φαντάζομαι- προφυλακτικά, τσίχλες, άντε και κανένα τσιγάρο. Το άρωμά τους φτηνό κι αυτό. Όπως και η ταρίφα τους...


Μόλις μ'έπιασε φανάρι, σταμάτησα και τις χάζευα.
"Τι ζωή κι αυτή ρε π***στη!"
"Πόσα να παίρνουν άραγε;"
"Σιγά μην έχουν περάσει γιατρό!"
Κι απ'την άλλη: "Αν δεν θέλανε να το κάνουν θα πήγαιναν να σφουγγαρίσουν σκάλες"
"Βρήκαν την εύκολη λύση"
"Ποιοι πάνε μαζί τους;"

Μια από αυτές έσκυψε το κεφάλι της για να με κοιτάξει καλύτερα και, αν κρίνω από την γκριμάτσα της, μάλλον απογοητεύτηκε που δεν είδε άντρα στην θέση του οδηγού.


Πράσινο φανάρι. Έφυγα.




Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009


Τρόλεϊ 13. Διαδρομή Ιλίσια-Σύνταγμα. Ένας νεαρός μπαίνει κουτσαίνοντας, στέκεται με την πλάτη στον οδηγό και, κοιτώντας το κοινό του, αρχίζει χαμηλόφωνα τον εξής μονόλογο:

"Σας παρακαλώ, θα ήθελα αν μπορείτε και αν θέλετε, να με βοηθήσετε. Έχω πρόβλημα υγείας, δεν μπορώ να εργαστώ. Θα ήθελα να πάρω λίγο ψωμί..."

Οι αντιδράσεις κλασικές και αναμενόμενες. Άλλος μιλάει στο κινητό του, άλλος παριστάνει ότι μιλάει για να τον αποφύγει, άλλη χαζεύει από το παράθυρο, άλλος διαβάζει εφημερίδα...

Καθώς πέρασε από δίπλα μου για να αποβιβαστεί στον Ευαγγελισμό, θυμήθηκα!. Τον ίδιο τύπο τον είχα ξαναδεί πριν δύο χρόνια περίπου, να μπαίνει στο ίδιο τρόλεϊ, να κάνει την ίδια διαδρομή και να λέει τον ίδιο μονόλογο. Μόνο που τότε είχε σηκώσει και την μπλούζα του και είχε δείξει στους 'άπιστους' επιβάτες τις γάζες που είχε στην κοιλιά του-πειστήρια ενός πρόσφατου χειρουργείου.

Αλήθεια ή ψέματα, δεν ξέρω. Όμως, δύο χρόνια μετά ήταν ακόμα εκεί...

Καθόλη την διάρκεια της βόλτας μου στο κέντρο το σκηνικό ήταν ίδιο και απαράλλαχτο. Άνθρωποι ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια και χέρια απλωμένα να ζητούν ελεημοσύνη. Τριτοκοσμικές εικόνες... Ασχήμια...

Δεν δίνω λεφτά στους ζητιάνους. Ποτέ. Διότι το ρήμα 'ζητάω' καθώς και τα παράγωγά του μου δημιουργούν δυσφορία. Διότι εκείνη την ώρα ο Χ τύπος μου ζητάει να του δώσω αυτό που δούλεψα για να το βγάλω. Και, διότι, στην τελική, κανένας δεν γουστάρει να δίνει χρήματα υπό εκβιασμό. Όταν αυτοί οι άνθρωποι μού προβάλλουν το κομμένο τους χέρι ή πόδι, το παιδί τους, την φιάλη οξυγόνου ή τα πιστοποιητικά της αναπηρίας τους, δεν με εκβιάζουν προκειμένου να κερδίσουν συμπόνοια(;) και λεφτά;

Δεν τα βάζω μαζί τους. Στο κάτω-κάτω κι αυτοί να επιβιώσουν προσπαθούν. Όμως, αναρωτιέμαι: η Πολιτεία που λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατάφερε με έναν μαγικό τρόπο να εξαφανίσει τους ζητιάνους από το κέντρο μην τυχόν και σοκαριστούν από το θέαμα οι 'επίσιμοι καλεσμένοι' μας, τι κάνει τώρα;


Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

ΡΟΜΑΝΤΖΑΔΕΣ


Ζευγάρι παρακολουθεί αγκαλιασμένο το ηλιοβασίλεμα.

Άντρας: Μωρό μου, κοίτα χρώματα, ε; Πανέμορφο δεν είναι, μωράκι μου;
Γυναίκα: Δεν πα'να φέρεις κανά γύρο να φάμε;


Μιλάμε, Η γείωση!!!