Σ'αγαπάω, μ'ακούς;

Αν ο ερωτώμενος δεν είναι βαρήκοος ή δεν κάνει το κορόιδο, θα απαντήσει ειλικρινά. Ειδάλλως θα δώσει την πληρωμένη απάντηση:

'Αγάπη είναι να δίνεις κι όχι να παίρνεις'.

Ναι, καλά...

Για ποια ανιδιοτελή αγάπη μιλάμε; Σαφώς και υπάρχει ιδιοτελές κίνητρο στην αγάπη κι αυτό είναι απόλυτα υγιές και ανθρώπινο. Αγαπάμε κάποιον διότι μας κάνει καλό να τον αγαπάμε. Αγαπάμε αυτόν που μας έχει αποδεχτεί όπως ακριβώς είμαστε, με τα καλά, με τα κακά, με τα στραβά και τα ανάποδά μας. Αυτόν που ακόμα κι αν κάνουμε την μεγαλύτερη μαλακία, δεν θα ρωτήσει ποτέ "Γιατί;;;" ούτε θα τεντώσει το δάχτυλο δίνοντας συμβουλές.

Αγαπάμε αυτόν που μας αγαπάει. Κανένας δεν αγάπησε ποτέ τον εκβιαστή του, τον βιαστή του, τον τύραννό του.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορείς να αγαπήσεις κι ανθρώπους που δεν τους γνωρίζεις προσωπικά-όσο τρελό κι αν ακούγεται αυτό. Μπορεί να συμβεί, όταν σε έχουν απογοητεύσει οι άνθρωποι που γνωρίζεις προσωπικά. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τρελό.

by V.

ΟΡΚΙΣΟΥ

Παρασκευή απόγευμα, ΑΣΟΕΕ.

Ορκομωσία πτυχιούχων μεταπτυχιακού.

Όλοι φορούν τα καλά τους. Η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία απ'το χωριό. Γι'αυτούς είναι μεγάλη μέρα. Γι'αυτούς, όχι για τους πτυχιούχους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο το συγγενολόι θεωρεί σημαντική την μέρα αυτή...

[...]

Καθ'όλη τη διάρκεια της ορκομωσίας ψιθυρίζω το ομότιτλο άσμα της Αλέξιας παραλλαγμένο:

"...ορκίσου να μην φοιτήσουμε ποτέ ποτέ ποτέ ξανάααα...". Δεν παλευόταν αλλιώς ο 45λεπτος (!!!) λόγος του Αντιπρύτανη...

[...]

Μετά την καθομολόγηση ακολουθεί μπουφές. Μια ανθρώπινη μάζα κατευθύνεται με αστραπιαία ταχύτητα προς τα τραπέζια που φιλοξενούν τους μεζέδες. Όπου μεζέδες, βλέπε μπόμπες, τυροπιτάκια, πιτσάκια και αθάνατο greek souvlaki. Τα πιάτα φορτώνονται δύο και τρεις φορές. Κανείς δεν λέει όχι για λίγο ακόμα τζάμπα φαγητό. Το πάρτι συνεχίζεται με παρέλαση οινοπνευματοδών ποτών που εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.

Και μετά κι άλλες φωτογραφίες...

...κι άλλες...

...κι άλλες...

...με όλους τους συγγενείς...
...σε όλες τις πιθανές και απίθανες πόζες...

...ανφάς, προφίλ, μπούστο...

Φωτογραφίες που στολίζονται με ανάλογες λεζάντες...

...'θλίψη'...

...'μοναξιά'...

...'ανοησία'...

...'πλάνη'...

...'βαριέμαι'...

...'θα μ'αγαπούσες αν δεν είχα πάρει το πτυχίο;'...

...'θέλω να κλάψω'...

...'θέλω να φύγω'...

by V.

"Του δρόμου" (9)

Ι. FREE GIFTS FOR THIEVES

Νεαρά, εξωτική καλλονή, έχει παρκάρει
παράνομα το κομψό μικρό αυτοκινητάκι της
στο Soho. Εντός, έχει αφήσει πάνω στο
κάθισμα ανοιχτή την τσάντα της με ολοφάνερο
το περιεχόμενό της: κινητά, όχι κινητό,
κοσμήματα κλπ κλπ.

Αστυνομικός της London Transport Police,
απευθύνεται στην κοπελιά, λέγοντας:

"Miss, please, remove your items from
your car, before someone else does".

II. British Jokes

- "What did Winnie the Pooh say to his manager?"
- "Show me the honey".

source: The London Paper

ΙΙΙ. ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009

Οι παλαιοί εκλογείς δεν μπορούν να συνηθίσουν
τις νέες εξελίξεις στη διαδικασία των εκλογών.
Ήτοι, το αυτοκόλλητο που σφραγίζει το φάκελο
με το ψηφοφέλτιο, χωρίς να χρειάζεται πλέον
να καταφύγει κανείς σε επάλειψη ή ύγρανση
με ...σάλιο.

Δικαστικός αντιπρόσωπος σε εκλογέα:
"Δε χρειάζεται να σαλιώσετε το φάκελο.
Απλά αφαιρέστε την ταινία του αυτοκόλλητου".

Εκλογέας στο δικαστικό αντιπρόσωπο:
"Και να 'θελα να το σαλιώσω, δεν μπορώ.
ΣΑΛΙΟ δε μου 'χει μείνει με δαύτους στη Βουλή".

Να πως εξηγείται η αποχή.

IV. Νοικοκύρης... σε απόγνωση.

-"Ρε γυναίκα, δε μπορώ άλλο να σε βλέπω
να τυραννιέσαι όλη τη μέρα στην κουζίνα.
ΦΤΑΝΕΙ πια. Κλείσε την πόρτα !!!"

N.B.: Βαρβάρα, ΟΧΙ. Δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι.

HOUSEWIFE OF THE YEAR
definitely, not desperate

by Balekos

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...

(απόσπασμα από το πεζό του Κ.Γ.Καρυωτάκη "Κάθαρσις")

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ- παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Aλφα».

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Ωχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα...»

Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».

Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος».

Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε

Εισαγγελεύ...»

Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.Κανάγιες!

by V.

Υ.Γ. Αφιερώνεται μετά βδελυγμίας στους δημοσίους υπαλλήλους με τους οποίους συνεργάζομαι.

Η πρώτη του φορά.

'Ηταν αμήχανος.
'Ηταν νευρικός.
Στεκόταν σκεπτικός.
Θα ήταν η πρώτη του φορά.
Καινούργιος στη γειτονιά.
Καινούργιος στην ενορία.

Ο νέος παπάς, πριν την πρώτη του
λειτουργία, δεν μπορούσε να βγάλει
κουβέντα. Σκέφτηκε λοιπόν, πως ο
καταλληλότερος μία τέτοια στιγμή για
συμβουλή, θα ήταν ο Αρχιεπίσκοπος.

-"Τί μπορώ να κάνω για να χαλαρώσω;"
-"Την επόμενη φορά, ρίξε λίγες σταγόνες βότκα
στο νερό που θα πιεις και θα δεις πώς θα χαλα-
ρώσεις αμέσως", αποκρίθηκε ο Αρχιεπίσκοπος.

Την επόμενη Κυριακή, ακολούθησε τη συμβουλή
και ως δια μαγείας, το κήρυγμα και η ακολουθία
πριν από αυτό, περατώθηκαν αβίαστα. Μετά τη
λειτουργία του, ο νέος παπάς επιστρέφει σπίτι
του, όπου ο Διάκος του Αρχιεπισκόπου του
παραδίδει μία επιστολή.

"Αγαπητέ Πάτερ,

την επόμενη φορά να ακολουθήσετε πιστά
τη συμβουλή μου, ήτοι να ρίξετε λίγη βότκα
στο νερό σας κι όχι λίγο νερό στη βότκα σας.

Σας παραθέτω τις παρατηρήσεις μου, για να μην
επαναληφθούν τα Κυριακάτικα ρεζιλίκια σας.

1. Δεν απαιτείται από τους κανόνες της Εκκλησίας
μας να τοποθετείται φέτα λεμονιού στο χείλος
του Δισκοπότηρου.
2. Το κουβούκλιο στην αριστερή πλευρά είναι το
εξομολογητήριο και όχι το μπάνιο.
3. Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο "Χαίρε
Κεχαριτωμένη", όχι "Γεια σου Πιπίνι".
4. Οι εντολές ήταν 10 και όχι 12.
5. Οι Απόστολοι ήταν 12. Όχι 7.
Κανείς από αυτούς δεν ήταν Νάνος.
6. Δεν αναφερόμαστε στον Ιησού Χριστό και
στους Αποστόλους ως... "Ι.Χ. και Σία".
7. Ο Ιούδας, ήταν προδότης και όχι...
"σ****ρουφιάνος του κερατά".
8. Ο Χριστός είπε στον Πέτρο "Πριν αλέκτωρ
λαλήσει, θα με αρνηθείς τρις" και όχι
"μέχρι να λαλήσουν τα κοκόρια, θα με έχεις
γράψει στα αρ****α σου".
9. Δεν επιτρέπεται να αναφερόμαστε στον
επικεφαλής της Εκκλησίας μας ως .. "Νονό".
10. Δεν κηρύττουμε ποτέ έχοντας καθίσει στα σκαλιά
του Ιερού και βάζοντας τα πόδια πάνω στη Βίβλο.
11. Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία και
όχι ως συνοδευτικό στο κρασί.
12. Η παρότρυνση να χορέψει το ποίμνιο ήταν
ενδιαφέρουσα, ομολογώ, αλλά δε χρειαζόταν να
χορέψει χάλι γκάλι γύρω από την Εκκλησία.
13. Τη λειτουργία την τελειώνουμε λέγοντας
"Αμήν" και όχι "Όλε".
14. Τις σκάλες του άμβωνος τις κατεβαίνουμε
κανονικά και όχι κάνοντας τσουλίθρα στα κάγκελα.
15. Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και που
αποκαλέσατε "Αδερφάρα, τραβεστί με μάξι",
ήμουν εγώ".

Ελπίζω να μην επαναληφθούν τα ως άνω λάθη.

Με εκτίμηση,
ο Αρχιεπίσκοπος.

Βalex

R.I.P.

"...τα σωστικά συνεργεία περισυνέλεξαν τρία ακόμη πτώματα από την μοιραία πτήση της Air France..."


Τα ομαδικά δυστυχήματα τσιγκλάνε το υπαρξιακό μου. Ποιος αποφασίζει το πώς θα πεθάνουμε; Ποιος αποφασίζει το πότε; Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί οι επιβάτες ώστε να φύγουν την ίδια ώρα με τον ίδιο τραγικό τρόπο; Σύμπτωση; Κοινή μοίρα; Πώς γίνεται κάθε φορά να υπάρχει ένας επιβάτης ο οποίος να ακυρώνει το εισιτήριό του την τελευταία στιγμή; Τι κάνει αυτός, ξεγελάει την μοίρα του ή μήπως η μοίρα του τον ξαναφέρνει στον δρόμο της;

by V.



Υ.Γ. Ε, όχι και να σε φάνε τα ψάρια! Τζάμπα θάνατος...