Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ ΣΕΡΒΙΣ


Οι κυριακάτικες βόλτες στο Μοναστηράκι περιλαμβάνουν απαραιτήτως στάση για καφέ σε κάποια από τις παρακείμενες καφετέριες. Οι περισσότερες από αυτές μετρούν δεκαετίες ζωής. Τόσες, που τείνουν να γίνουν ένα με την παράδοση. Το ερώτημα είναι πώς κατάφεραν να επιβιώσουν...Διότι το να έχεις μια τέτοια επιχείρηση στο συγκεκριμένο πόστο ισοδυναμεί με χρυσορυχείο. Αρκεί να ξέρεις να το 'κινήσεις΄.


Τι είδα εγώ, λοιπόν, στην σύντομη-ευτυχώς-στάση μου σε μία από αυτές:
-σερβιτόρους με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα που φεύγουν πριν ακόμη ολοκληρώσεις την παραγγελία σου ή που, όταν τελικά σε σερβίρουν, να έχουν πιάσει όλα τα ποτήρια από το χείλος τους.
-ένα αφεντικό χυμένο σε μια καρέκλα να κράζει τον υπάλληλό του επειδή αργεί να σερβίρει. Κι όταν φτάνει στο 'αμήν' να σηκώνεται (με βαριά καρδιά, μην φανταστείς...) να πάρει ο ίδιος παραγγελία αφού πρώτα ξύσει την μύτη του και...όποιο άλλο μέλος του σώματος προεξέχει.
-πελάτες να διαμαρτύρονται διότι στο δεκάλεπτο που περιμένουν δεν τους έχει πλησιάσει κανείς για παραγγελία. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι είμαι σε γύρισμα για την εκπομπή του Μποτρίνι. Έψαχνα τριγύρω μου για κάμερα!
-απαράδεκτης ποιότητας υπερχρεωμένους χυμούς και καφέδες.

Στο τέλος ο σερβιτόρος μου έφερε 1 ευρώ παραπάνω ρέστα. Δεν σου κρύβω ότι μπήκα στον πειρασμό να μην του το πω. ¨Οχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί το μυαλό μου φλασάρισε περίεργα: αυτά τα γκαρσόνια, με αυτήν την ελεεινή συμπεριφορά είναι εκεί και δουλεύουν. Αν κανένα νεαρό παιδί πάει να ζητήσει δουλειά ως σερβιτόρος θα τον απορρίψουν λόγω έλλειψης 'προυπηρεσίας σε χώρους εστίασης'. Λες και όλοι οι Αλβανοί και Ρουμάνοι που σερβίρουν έχουν τελειώσε ΤΕΙ τουριστικών επαγγελμάτων στην χώρα τους...


by V.


ΥΓ1 Τα ανωτέρω έλαβαν χώρα στην καφετέρια 'ΒΕΡΑΝΤΑ' δίπλα από την βιβλιοθήκη του Αδριανού. Χα!

ΥΓ2 Το ευρώ, τελικά, το επέστρεψα. Δεν έφτανε για να ξεπληρώσει την τσατίλα μου...

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ


Το σίγουρο είν'ότι ξεκίνησα πάλι αργά
και πάω με τα πόδια, συνέχεια χαζεύω, κοιτάζω...
Μυρμήγκια που σκάβουν στου κόσμου το ρήμαγμα
μου λένε να σκάψω λιγάκι κι εγώ, μα διστάζω

Κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα
Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
κι αν είναι ένας τρόπος για να 'ρθω είν 'αυτός:
ν' αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς
Το σίγουρο είν' ότι πηγαίνω στην ομορφιά
μα ο μέσα μου αντίπαλος βιάζεται, τρέχει να φτάσει
Κοιτάω τ' όνομά του που αστράφτει στην αγορά
ακούω το τραγούδι του που θέλει απλά να σου μοιάσει

Κι αν είναι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
φοβάμαι πως είναι ο μηχανισμός του
Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
Κι ο δρόμος σου σίγουρα δεν είν' αυτός
Να μένω ο ίδιος, μα πιο βιαστικός

Το σίγουρο είν' ότι δεν υπάρχει σιγουριά
στον δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη
μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά
κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια και ακούραστα θέλει
Κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω
Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
πως είσαι ο δικός μου ο προορισμός
Θα φτάσω εκεί κάποτε –θα 'ρθει ο καιρός
να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως
Φ.Δ.


BY V.

ΕΛΕΝΗ


Καθώς περπατούσα βαριεστημένα προς το εκλογικό κέντρο για να ψηφίσω, άκουσα μια τρομαγμένη γυναικεία φωνή να μου λέει ψιθυριστά:

"Σε παρακαλώ, πες ότι είμαι φίλη σου και κάνε πως μιλάμε. Φοβάμαι μην μου επιτεθεί."
Και συνεχίζει:
"Χριστός και Παναγία, σε παρακαλώ... Αυτή, εκεί!"
Και τότε την είδα... Η Ελένη...
Κατηφόριζε προς τον κεντρικό δρόμο φορώντας μόνο τα εσώρουχά της. Τελείως χαμένη. Σοκ και στεναχώρια μαζί. Αν ξεκίνησε απ'το σπίτι της χωρίς ρούχα τότε είχε διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο σε αυτήν την κατάσταση. Κανείς δεν την είδε; Κανείς δεν ειδοποίησε την αστυνομία; Κανείς;;;


Την Ελένη την ξέρουν όλοι στο Χαλάνδρι. Για τους εξυπνάκηδες κακοπροαίρετους είναι "η Ελένη η τρελή" και η "Ελενίτσα" για τους πιο ψυλλιασμένους που την αντιμετωπίζουν σαν μικρό παιδί. Πώς αλλιώς, άραγε;
Κανένας δεν ξέρει την πραγματική της ιστορία. Φήμες λένε ότι τρελάθηκε όταν την εγκατέλειψε ο αρραβωνιαστικός της για κάποια άλλη γυναίκα. Άλλες, πάλι, ότι γεννήθηκε με δύο κόσμους στο μυαλό της. Η μόνη αλήθεια είναι ότι η εύπορη οικογένειά της έχει ξοδέψει αμέτρητα λεφτά μπας και καταφέρει να την επαναφέρει στον δικό μας, 'υγιή' κόσμο. Αξίζει τον κόπο;


Κυκλοφορεί πάντα με φανταχτερά ρούχα κι είναι στολισμένη με ό,τι χρυσαφικό υπάρχει. Το μακιγιάζ είναι πάντα έντονο με χαρακτηριστικό το κατακόκκινο κραγιόν που εκτείνεται από το ένα αυτί έως το άλλο. Ο βηματισμός της πάντα αγέρωχος, καμαρωτός. Κάτι μεταξύ πασαρέλας και παρέλασης. Δεν ενοχλεί κανέναν, απλώς βολτάρει στους δρόμος τους οποίους και διασχίζει χωρίς να υπολογίσει αυτοκίνητα, προτεραιότητες, φανάρια. Εισπράττει από μούντζες μέχρι μπινελίκια αλλά συνεχίζει ακάθεκτη. Κάποτε ακούστηκε ότι την πάτησε αυτοκίνητο όταν πέρασε έναν δρόμο χωρίς να κοιτάξει. Δεν αντιδρά στα βλέμματα των περαστικών παρά μόνο στα χάχανα. Αν καταλάβει ότι την κοροϊδεύεις σε πλησιάζει και αρχίζει να ουρλιάζει. Ποτέ δεν επιτίθεται σωματικά. Στην τελική να σου πει "Σ' εχω γραμμένο στο μουνί μου, μαλάκα. Άντε γαμήσου!" Αν, όμως, πατήσεις το κουμπί της και της πεις "Γεια σου, ρε Ελένη, κούκλα!" θα σου χαμογελάσει φαρδιά πλατιά και θα πει "Γεια σου και σένα ρε μάγκα!".


Η Ελένη υπάρχει ανάμεσά μας αλλά ζει στον δικό της κόσμο χρόνια τώρα. Σε έναν κόσμο στον οποίο είναι βασίλισσα. Η πιο όμορφη. Η μόνη όμορφη. Μόνο που σήμερα η βασίλισσα ήταν γυμνή...


by V.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΑΡΡΩΣΤΑ ΝΤΟΥΕΤΑ


Τα διακρίνεις αμέσως. Κάνουν μπαμ. Είναι μάνα και γιος, μάνα και κόρη ή πατέρας και γιος. Ηλικίας εξήντα και τριάντα, αντίστοιχα. Κόβουν βόλτες στα μαγαζιά πιασμένοι χέρι-χέρι ή αγκαζέ.

Γιατί αυτά τα παιδιά δεν βγαίνουν με συνομηλίκους τους; Γιατί στα τριάντα τους χρόνια η μόνη τους παρέα εξακολουθούν να είναι οι γονείς τους; Από ανασφάλεια; Ή, μήπως, για ασφάλεια; Τι φοβούνται; Ποιος βγάζει βόλτα ποιον;


by V.