Το χαρτόνι γράφει "Δεν είμαι ζητιάνα. Είμαι άστεγη. Βοηθήστε με με 1 ευρώ". Μια ξεφτισμένη κουβέρτα απλωμένη σαν αυτοσχέδιο sleeping bag, ένα κυπελάκι με δύο-τρία κέρματα κι ένα άδειο κεσεδάκι γιαουρτιού συμπληρώνουν το σκηνικό. Η πρωταγωνίστρια άφαντη. Η σκέψη και μόνο ότι η επετεία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ μου φαίνεται τραγελαφική. Όμως, είπαμε, "Δεν είμαι ζητιάνα". Την στήνω, λοιπόν, στο απέναντι πεζοδρόμιο και περιμένω. Η 'ιδιοκτήτρια' του ιδιότυπου καταλύματος εμφανίζεται κρατώντας ένα σκυλί κι ένα σακουλάκι ξηρά τροφή σκύλων. Κάθεται στην κουβέρτα, γεμίζει το κεσεδάκι με τροφή και χαμογελάει. Δεν πειράζει που δεν έχει σπίτι. Αρκεί που ο σκύλος έχει τροφή. Βγάζει από την τσέπη της ένα στραπατσαρισμένο τσιγάρο και το ανάβει. Οι τζούρες της είναι μεγάλες, βαριές. Ξεφυσάει. Ξεφυσάω κι εγώ. Φεύγω...
by V.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου