«αγαπάω τη βροχή και τα τραγούδια που μιλούν για αλήτες»...

Μ’ άρεσε αυτή η δυνατή βροχή το πρωί.
Κι ας είχε πλημμυρίσει η Πατησίων, κι ας έμοιαζε με χείμαρρο σε ορισμένα σημεία η Ευελπίδων, κι ας μου ’φτανε το νερό ως τον αστράγαλο και παραπάνω, κι ας έτρεχα μες στα νερά να προλάβω το τρόλεϊ, κι ας μπήκε νερό ακόμα και στις μπότες μου.
Η πόλη βρεγμένη έχει άλλη ομορφιά.
Κι οι άνθρωποι ακόμη.
Κι οι μουσικές στην πόλη μ’ αρέσουν.
Έξω από το Πολυτεχνείο ησυχία. Ακουγόταν μόνο τα τραγούδια.
Και μετά κάπου στο ύψος της ΓΣΕΕ άλλα.
Και πιο κάτω στη συμβολή Πατησίων και Πανεπιστημίου άλλα.
Ο μπροστινός μου κύριος από εκεί που μουρμούριζε και γκρίνιαζε (του’ φταιγε ο τρόπος που φρέναρε ο οδηγός του τρόλεϊ), άρχισε ξαφνικά να τραγουδάει τα λόγια του τραγουδιού που ακουγόταν απ’ έξω.
«Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή…»
Εντελώς ξαφνικά.
Άφησε τη γκρίνια κι έπιασε το τραγούδι.
Χαμογέλασα.
Κι η επαναστατημένη πόλη μ’ αρέσει.
Έχει μια γοητεία ανυπέρβλητη.
(Δε μπορώ, βέβαια, να πω το ίδιο και για την κατεστραμμένη).
Έχουν απίστευτη δύναμη και δυναμική οι φωνές όταν ενωθούν.
Μόνο που εδώ (σε αντίθεση με «έξω») έχω την εντύπωση ότι δεν εισακούονται από κανέναν. Είναι σαν το έντομο που ενοχλεί τον τεράστιο και δυσκίνητο ελέφαντα (βλ. κράτος). Ο ελέφαντας θα μετακινηθεί λίγο, ίσως αλλάξει και πλευρό, κι αυτό ήταν. Καμιά φορά νομίζω ότι μπορεί και να φαντάζει γραφικό όλο αυτό, δεν ξέρω…

Αλλά πώς έφτασα πάλι σ’ αυτά; Εγώ για τη βροχή έλεγα, δεν ήθελα σήμερα να μιλήσω γι’ άλλα…

C.