Κάθε εποχή έχει το Πολυτεχνείο της..

- "Κλείστο γαμώτο.. Κλείστο!.."
- "Τί.. τί γίνεται; ποιο .."

Η γραμμή πέφτει.
Σιωπή στο ραδιοφωνικό studio.
Αμηχανία.

- "Προφανώς κάτι συμβαίνει στη συνάδελφο!
Ας ελπίσουμε να είναι καλά. Θα προσπαθήσουμε
να επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί της ξανά".

Κάγκελο ο ακροατής. Ο αντεξουσιαστής την έπεσε
και στη δημοσιογράφο. Κανονικά.

Δεν αντέχεις. Ψάχνεις άλλη συχνότητα, να ξεχάσεις.
Ασφυκτιάς.

Πέφτεις στην "πολυκατοικία" του Χατζηγιάννη.
Τ' αφήνεις. "Πες μου η αγάπη που μένει..."
Και σκέφτομαι. Ναι, το κάνω πού και πού.

Ο 16χρονος χάθηκε εν ψυχρώ από το επιπόλαιο χέρι
του αστυνομικού. Κάποιοι μιλούν για νταηλίκια και
αμερικανιές. Put the κοτ down, ένα πράγμα.

Πες με ρομαντικό, πες με αναίσθητο, αλλά δεν μπορώ
να πιστέψω ότι η ενέργεια του αστυνομικού ήταν
εντελώς απρόκλητη. Τους ξέρουμε δα εκείνους που
κυκλοφορούν στα Εξάρχεια και τους αρέσει να
"πειράζουν" τα περιπολικά σα...γκόμενες.

Κι από την άλλη, ποιος ξέρει σε ποια διαταραγμένη
προσωπικότητα υπάκουσε αυτό το χέρι;

Δεν ήμουν εκεί. ΟΥΤΕ ΕΣΥ ήσουν εκεί.
Κι όσοι μιλούν στα παράθυρα με σιγουριά αυτόπτη
μάρτυρα, εμένα δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη μου
εύκολα. "Είδα την προέκταση των χεριών του (ενν.
του αστυνομικού). Όχι του σώματός του.
Τον έβλεπα πλάτη". Τί να πιστέψω εγώ τώρα από
αυτόν που γυρνά στα κανάλια και επαναλαμβάνει
αυτή την αηδία; Ε, πώς έβλεπε την προέκταση
των χεριών του, άμα έβλεπε την πλάτη του;

Όπου και να γυρίσεις ακούς μία λέξη. "Οργή".
Οργή για τον άδικο χαμό του 16χρονου Αλέξανδρου.
Οργή για την άστοχη ενέργεια του αστυνομικού.
Και έπειτα; Καταστροφή. Χέρι με χέρι.
Οργή και καταστροφή μαζί.

Όμως οργή, είναι ο θυμός, η αγανάκτηση που κατα-
λήγει σε παραφορά. Ό, τι συνέβη χτες, ό, τι
συμβαίνει σήμερα και ό, τι θα συμβεί ίσως αύριο
δεν είναι οργή. Είναι ό ρ γ ι ο.

Την καταστροφή αυτή που ακολούθησε έτσι τη λένε.
Δεν είναι.. "κοινωνική επανάσταση".
Είναι η επέλαση των βαρβάρων.
Ό, τι και να έγινε, δεν μπορεί η λύση να βρίσκεται
στην καταστροφή.

Δημόσια περιουσία έγινε στάχτη. Αυτό που πληρώνεις
εσύ, εγώ, οι γονείς σου, έλιωσε. Με ποιο δικαίωμα;
Δε θυμάμαι να θεμελιώνεται τέτοιο δικαίωμα στην οργή!

"Κουκλοφόροι", όπως το έκανε ο αγαπημένος μου
Τριβιζάς, έσπαγαν τις πλάκες των πεζοδρομίων.
Τις ειδικές πλάκες που διευκολύνουν τους τυφλούς
συνανθρώπους μας να πορεύονται στο δρόμο και στη ζωή.
Και το μέσο βοήθειας αυτό, γινόταν όπλο στα χέρια
τους: εκσφενδονιζόταν κατά των αστυνομικών.

Σπάγανε τις βιτρίνες (θυμίζω, πάχος γυαλιού 1,5cm)
και πετούσαν κομμάτια ολόκληρα. Βάζαν σημάδι.
Να πας να κάνεις το χελωνονιτζάκι σπίτι σου! Ηλίθιε.

Η ρίζα της βρομιάς αυτής είναι για μένα η έλλειψη
παιδείας. Όλα από εκεί εκκινούν κι όλα εκεί καταλήγουν.
Δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη. Δες:

ΑΝ ο αστυνομικός ήταν σωστά πεπαιδευμένος,
κι εκπαιδευμένος αν θες, θα σκεφτόταν διπλά.
Πιο συνετά. Παιδί είναι. Θα παραφερθεί.
Ενήλικας είσαι. Θα συγκρατηθείς (;).

ΑΝ οι .. "αντιεξουσιαστές" είχαν
σωστή παιδεία, θα κατέφευγαν σε άλλα μέσα.
Πιο ισχυρά. Πιο αποτελεσματικά.

Δεν τα έχω δει πουθενά αλλού αυτά στον κόσμο.
Οι αληθινοί μαχητές, παλεύουν αλλιώς.
Διεκδικούν αλλιώς.

Η Χαρούλα λέει...

"να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο,
κι άλλο να σε πεθαίνει εκείνη".

Φεύγω. Και κοίτα να δεις σύμπτωση.
αφήνω πίσω μου συντρίμμια κι εγώ.

Το τραγούδι τελειώνει........
Ρε Μιχάλη!!! Πού μένει αυτή η πουτάνα
η αγάπη; Έξωση της κάνανε;



the fire lily

by Balekos