Ήμουν προχτές στο λεωφορείο. Κι όπως συμβαίνει συνήθως σε κάθε λεωφορείο, υπήρχε κι ένας παππούς που στηλίτευε τα κακώς κείμενα σ’ αυτόν τον τόπο. Κι όπως -επίσης συνήθως- συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κατέληγε με την εξής φράση-συμπέρασμα(;): «ε, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται…». Ένας παρακαθήμενός του, δε, συμπλήρωνε προς επίρρωση του ως άνω συμπεράσματος ότι «ούτε ένας δρόμος από αυτούς που έγιναν επί χούντας (σ.σ. αναφερόταν, αν θυμάμαι καλά, στην Καλαμάτα) δεν έχει χαλάσει. Κι αυτοί που φτιάχνουν τώρα δρόμοι είναι; Αλλά πού να μιλήσεις για χούντα σήμερα..θα πέσουν να σε φάνε..». Και καλά θα κάνουν, σκέφτηκα. Αν δεν το θεωρούσα μάταιο (πού να αλλάξει τώρα νοοτροπία ο χουντικός συνταξιούχος… τζάμπα κόπος. Ακούγεται ίσως τρόπον τινά ρατσιστικό –κοινωνικά- αλλά έτσι έχει η κατάσταση νομίζω με όλους αυτούς που αναπολούν τέτοια καθεστώτα), θα του είχα απαντήσει ορθά κοφτά πως «αν δεν πέφτουν να σας φάνε, όπως λέτε κύριε, είναι ακριβώς γιατί έχουμε δημοκρατία και όχι χούντα, και η ελευθερία γνώμης και έκφρασης θεωρείται –πια- δεδομένη».
Ειλικρινά, πάντως, είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια (χρησιμοποιώ όσο πιο επιεική χαρακτηρισμό μπορώ) ορισμένων ανθρώπων, που στη ζυγαριά της κρίσης τους ένας καλοφτιαγμένος δρόμος ή εν γένει κάποιο έργο υποδομής βαραίνει περισσότερο από την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, είναι προτιμητέο να έχουμε καλούς δρόμους από το να μπορούμε να κυκλοφορούμε-μιλάμε-αναπνέουμε-ζούμε ελεύθεροι; Απορία πρώτη.
Και απορία δεύτερη. Πόσο πια αγανακτισμένος μπορεί να είναι κανείς με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα ώστε να φτάνει στο σημείο να αναπολεί εποχές και καθεστώτα επονείδιστα και απάνθρωπα που-ευτυχώς- έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; Εκτός πια κι αν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι –ενίοτε και γραφικοί (το γράφω με επίγνωση της ελαφρότητας και της αλαζονείας που μου επιτρέπει-συγχωρεί η ηλικία μου) μεσήλικες που κατά καιρούς συναντάμε σε λεωφορεία-τρόλεϊ-δημόσιες υπηρεσίες κλπ να αναπολούν τη χούντα είναι όλοι οπαδοί ολιγαρχικών μορφών διακυβέρνησης. Κι αν είναι όντως έτσι, είναι δυνατόν καθεστώτα ολιγαρχικά να έχουν τέτοια πέραση εν έτει 2008 στην Ελλάδα; Δε θα’ θελα να το νομίζω και δεν το νομίζω, ιδίως μία μέρα με τέτοια ιδεολογική (και όχι μόνο) φόρτιση όπως η σημερινή.
C.
Ειλικρινά, πάντως, είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια (χρησιμοποιώ όσο πιο επιεική χαρακτηρισμό μπορώ) ορισμένων ανθρώπων, που στη ζυγαριά της κρίσης τους ένας καλοφτιαγμένος δρόμος ή εν γένει κάποιο έργο υποδομής βαραίνει περισσότερο από την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, είναι προτιμητέο να έχουμε καλούς δρόμους από το να μπορούμε να κυκλοφορούμε-μιλάμε-αναπνέουμε-ζούμε ελεύθεροι; Απορία πρώτη.
Και απορία δεύτερη. Πόσο πια αγανακτισμένος μπορεί να είναι κανείς με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα ώστε να φτάνει στο σημείο να αναπολεί εποχές και καθεστώτα επονείδιστα και απάνθρωπα που-ευτυχώς- έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; Εκτός πια κι αν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι –ενίοτε και γραφικοί (το γράφω με επίγνωση της ελαφρότητας και της αλαζονείας που μου επιτρέπει-συγχωρεί η ηλικία μου) μεσήλικες που κατά καιρούς συναντάμε σε λεωφορεία-τρόλεϊ-δημόσιες υπηρεσίες κλπ να αναπολούν τη χούντα είναι όλοι οπαδοί ολιγαρχικών μορφών διακυβέρνησης. Κι αν είναι όντως έτσι, είναι δυνατόν καθεστώτα ολιγαρχικά να έχουν τέτοια πέραση εν έτει 2008 στην Ελλάδα; Δε θα’ θελα να το νομίζω και δεν το νομίζω, ιδίως μία μέρα με τέτοια ιδεολογική (και όχι μόνο) φόρτιση όπως η σημερινή.
C.
3 σχόλια:
Μάλλον... κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατίας μας.
Ναι. Βάρος!...
Είναι κι αυτό που λένε.."ή στραβός ειν' ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε". Δια της εις άτοπον απαγωγής είναι εμφανές ότι ισχύει το δεύτερο. Εκτός πια κι αν ο γάιδαρος πετάει...
C.
Δημοσίευση σχολίου