Τι δεν είναι ευτυχία

Λοιπόν. Ξεκινώ από εκεί που το άφησα και (δεδομένης της μεταβολής ψυχολογίας μου- όχι δεν είμαι άτομο απαισιόδοξο ή καταθλιπτικό ούτε και υπεράνθρωπος να χαίρομαι παντού και πάντα, απλώς συνήθως γράφω όταν κάτι με βαραίνει. Άλλωστε, γενικά, τα σκοτάδια είναι για να ξορκίζει κανείς, όχι τις χαρές, αυτές δεν τις γράφεις, τις ζεις) το παίρνω αλλιώς. Άμα δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο τι είναι ευτυχία, ας δούμε λοιπόν τι δεν είναι.
Τι δεν είναι ευτυχία?
Έχουμε και λέμε.
Έχεις ένα ζεστό κρεβάτι να σε περιμένει το βράδυ κι ένα ζεστό πάπλωμα να σε «βαραίνει» το πρωί.
Έχεις φίλους και ανθρώπους να αγαπάς και να σε αγαπούν.
Έχεις χρόνο για χάσιμο.
Έχεις την πολυτέλεια να κάνεις ένα ταξίδι (τουλάχιστον) το χρόνο. Όχι μακρινό απαραίτητα, αλλά ταξίδι.
Έχεις υγεία, το ίδιο και αυτοί που αγαπάς.
Διαβάζεις ένα καλό βιβλίο, βλέπεις μια ωραία ταινία.
Τρως μια σοκολάτα.
Κάνεις έναν περίπατο.
Πας στη θάλασσα.
Κάνεις δώρα.
Δέχεσαι δώρα.
Ο ουρανός είναι σήμερα γαλάζιος και μπορείς να το δεις ή αν δεν μπορείς, μπορείς να νιώσεις τον ήλιο να σε χαϊδεύει κι είναι κι αυτό κάτι.
Μπορείς να ξαπλώσεις στο γρασίδι και να χαζεύεις σύννεφα.
Παίζεις με τους φίλους σου παιχνίδια και διασκεδάζετε.
Περιμένεις τα Χριστούγεννα.
Πας στο σούπερ μάρκετ.
Πας πού και πού έξω για φαγητό.
Έχεις ελεύθερο χρόνο (και χρήματα ενίοτε αρκετά ώστε) να κάνεις πράγματα που αγαπάς.
Σπουδάζεις.
Έχεις μια δουλειά.
Έχεις ελευθερία.
Ζεις σε ειρήνη.
Έχεις σπίτι.
Δεν έχεις φόβο.
Κι ένα σωρό άλλα που μπορείς να σκεφτείς.
Όλα αυτά (σωρευτικά ή και μεμονωμένα) δεν είναι – ασφαλώς- ευτυχία.
Όχι βέβαια.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Κι είναι λάθος να περιμένουμε την ευτυχία. Είναι πάντα δίπλα μας. Κι ας μην τη βλέπουμε καμιά φορά. Γιατί, είπαμε, ενίοτε το σκοτάδι είναι πιο πυκνό.

Κι από πότε, δηλαδή έγινε το σκοτάδι καθεστώς; Για ξύπνα!

ΥΓ. Ένιωσα χτες μια πλημμύρα ευτυχίας κατηφορίζοντας την Ερμού και μπαίνοντας στο μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα δίπλα στην Καπνικαρέα. Ήταν απόγευμα και δεν είχε κόσμο, μόνο εγώ κι άλλοι δυο. Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα και χάζευα τα carousel, τις μπάλες με το χιόνι (αυτές που τις αναποδογυρίζεις κι όλα γύρω είναι χιονισμένα;) και τα μουσικά κουτιά. Δεν πήρα τίποτα, αλλά βγήκα χαμογελαστή.

Ευτυχισμένη νιώθω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι πρωί Σαββάτου (η ώρα γραφής και η ώρα ανάρτησης διαφέρουν) με ησυχία και απαλό αεράκι, στη βεράντα, κι έχω μόλις ξυπνήσει από ένα υπέροχο όνειρο (Είχα, λέει, μια μηχανή του χρόνου και όχι μόνο. Αρκούσε να πατήσω ένα κουμπί και να σκεφτώ ένα μέρος και στο δευτερόλεπτο διακτινιζόμουν εκεί!Τέλειο!!)

Μουσική υπόκρουση για τις παραπάνω γραμμές το o.s.t. της Amelie από τον Yann Tiersen.

C.