Δεν υπάρχει τέτοια επιστημονική ορολογία. Eγώ την έχω βαφτίσει έτσι. 'Eρχεται και φεύγει. Tην νιώθεις πιο έντονα τα απογεύματα οπότε και τα επίπεδα σεροτονίνης στον εγκέφαλο πέφτουν δραματικά. Tα βράδια σε στέλνει για ύπνο νωρίς και σε ξυπνάει πριν την ανατολή του ήλιου. Ξυπνάς βογγώντας, σηκώνεσαι από το κρεβάτι σαν νεκρός και εκτελείς μηχανικά τις ίδιες κινήσεις: μπάνιο-πρωινό-ντύσιμο-αναχώρηση για την δουλειά. Kανένα ενδιαφέρον. Φοράς τα ίδια ρούχα για μέρες. Συνέρχεσαι σχετικά σύντομα. Και σύντομα ξανακυλάς. Χαζεύεις με τις ώρες το ταβάνι, τον δρόμο, μια αράχνη που σκαρφαλώνει στον τοίχο. Λέξεις αισχρές γεμίζουν τον μυαλό. Άγνοια...
Είσαι μόνος σε όλο αυτό, μην κοροιδευόμαστε.Στα άδεια δωμάτια, όταν σβήνει το φως, υπάρχεις μόνο εσύ κι αυτή. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι, ούτε εχθροί. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε; Μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα πάρα πολύ ωραίο-αντικειμενικά πολύ ωραίο- αλλά και πάρα πολύ μεγάλο παραμύθι.
by V.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου