ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ

Η μακαρίτισσα η Μαλβίνα είχε πει κάποτε: αν η μοίρα του γονιού είναι να θυσιαστεί τότε το λάθος του παιδιού είναι να γεννηθεί. Πόση αλήθεια! Πόσοι γονείς δεν έχουν πει στα παιδιά τους το ανεκδιήγητο "Ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει ΕΓΩ για σένα;" ΕΓΩ για σένα... ΕΓΩ...

Το να ζητάς τα ρέστα από το παιδί σου είναι μεγάλη αμαρτία. Ακόμη μεγαλύτερη κι από το αν το παιδί πει ότι θα ήθελε να έχει άλλους γονείς, "αρνούμενο" έτσι την οικογένειά του. Διότι "οικογένεια" δεν είναι "μάνα-πατέρας-παιδιά". Οικογένεια είναι άνθρωποι που αγαπιούνται. Υπ'αυτήν την έννοια οικογένεια είναι δύο φίλοι που αγαπούν ο ένας τον άλλον ή ένα ζευγάρι που υιοθετεί ένα παιδί και το μεγαλώνει. Το ίδιο DNA, το ίδιο αίμα και το γονίδιο δεν προεξοφλούν κανένα είδος αγάπης. Οι άνθρωποι αγαπιούνται δια της γνωριμίας-καμιά φορά, μάλιστα, η τελευταία δεν χρειάζεται καν να λάβει χώρα. Εκεί λειτουργεί η 'ενσυναίσθηση'. Το 'σύνδρομο της ταύτισης' που λένε και οι ψυχολόγοι. Ψιλά γράμματα...

Κανείς δεν λέει σε αυτούς τους γονείς ότι η παραμέληση και η κακοποίηση(πνευματική, σωματική ή ψυχική) σκοτώνουν. Σκοτώνουν! Και δυστυχώς όχι ακαριαία. Μιλάμε για έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Αν ένα παιδί κακοποιηθεί στα 10 του, αυτό θα φανεί στα 20 και προιόντος του χρόνου το τραύμα θα μεγαλώνει. Οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι η επεξεργασία και η διαχείρηση των παιδικών τραυμάτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ευφυία του παιδιού. Ένα έξυπνο παιδί θα διαχωρίσει το 'καλό' από το 'κακό', το 'σωστό' από το 'λάθος' αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να μην αναπαράγει τα λάθη που βίωσε. Ίσως, όμως, οι ευφυείς άνθρωποι να είναι και η ομάδα με τον υψηλότερο κίνδυνο, δεδομένου ότι η ανεπτυγμένη ευφυία τους συρρικνώνει την συναισθηματική τους νοημοσύνη καθιστώντας τους ευάλωτους. Και κάπως έτσι αρχίζει η αναπαραγωγή λαθών. Όλοι οι σκελετοί που είναι κρυμμένοι στην ντουλάπα αρχίζουν να βγαίνουν έξω, μόνο που αυτήν την φορά έχεις ανοίξει εσύ ο ίδιος την πόρτα. Μετά δεν μαζεύεται το πράγμα. Δεν είναι ότι είσαι κακός άνθρωπος και ότι γουστάρεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Είναι ότι δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις κακό. Άλλωστε οι καλοί νικάνε μόνο στις ταινίες.

Όσο για την...οικογένειά σου; Την έχεις κάνει έξαλλη. Όλοι βλέπουν τον πύον αλλά κανείς την πληγή. Όλοι παρακολουθούν την ζωή σου, όλοι νοιάζονται από μακριά, σε αγαπούν(;) από μακριά και όλοι είναι σίγουροι για το κακό σου τέλος. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος. Είναι σαν να βλέπεις ένα αυτοκίνητο να τρέχει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα και να ξέρεις ότι σε 5'' θα χτυπήσει πάνω σε ένα τοίχο. Δεν θέλεις να το δείς; Θες.

by V.

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΟΥΝΑ*

Για κάποιους οι Κυριακές σημαίνουν οικογενειακά τραπέζια, βόλτες, σινεμά. Για κάποιους άλλους, πάλι, είναι οι πιο μοναχικές μέρες. Αυτές που, αν μπορούσαν, θα τις διέγραφαν από το ημερολόγιο. Στον μισάωρο περίπατό μου στο κέντρο του Χαλανδρίου συνάντησα και τις δύο ομάδες ανθρώπων.

Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες βγαίνουν από την εκκλησία κρατώντας την 'ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ' και το αντίδωρό τους. Μετά τον εκκλησιασμό ακολουθεί καφές στις παρακείμενες καφετέριες. Λίγο πιο κάτω γονείς με τα παιδιά τους που γκρινιάζουν επειδή η παιδική χαρά είναι κλειστή ή επειδή ο πατέρας αρνείται να τους πάρει ένα μπαλόνι (η μάνα ΠΟΤΕ δεν αρνείται). Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων περπατά αγκαζέ, ο κύριος κρατά την 'ΕΣΤΙΑ', η κυρία ρυζόγαλα από τον Βάρσο.

Ίδιες εικόνες, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. Όλα μοιάζουν με καλοκουρδισμένο ρολόι. Αποφασίζω να επιστρέψω. Δεν αντέχω τόση επανάληψη.

Έξω από έναν φούρνο βγαίνει με φόρα μια κυρία. Μεσόκοπη, άλουστη, αχτένιστη, λίγο παχουλή. Φοράει μια φόρμα που έχει ξεφτίσει και ένα μπουφάν που, κρίνοντας από το μέγεθός του, μάλλον δεν είναι δικό της. Κρατάει ένα σάντουιτς-μπαγκέτα. Αδιάφορο, θα μου πεις. Κι, όμως, η έκφρασή της έμοιαζε με εκείνη μικρού παιδιού που παίρνει κάποιο δώρο. Μπορεί αυτό να ήταν το μεσημεριανό της ή μπορεί να κατάφερε να βρει φαγητό μετά από πολλές μέρες. Ποιος ξέρει...

by V.

*τίτλος τραγουδιού των αδελφών Κατσιμίχα