Οι κυριακάτικες βόλτες στο Μοναστηράκι περιλαμβάνουν απαραιτήτως στάση για καφέ σε κάποια από τις παρακείμενες καφετέριες. Οι περισσότερες από αυτές μετρούν δεκαετίες ζωής. Τόσες, που τείνουν να γίνουν ένα με την παράδοση. Το ερώτημα είναι πώς κατάφεραν να επιβιώσουν...Διότι το να έχεις μια τέτοια επιχείρηση στο συγκεκριμένο πόστο ισοδυναμεί με χρυσορυχείο. Αρκεί να ξέρεις να το 'κινήσεις΄.
Τι είδα εγώ, λοιπόν, στην σύντομη-ευτυχώς-στάση μου σε μία από αυτές:
-σερβιτόρους με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα που φεύγουν πριν ακόμη ολοκληρώσεις την παραγγελία σου ή που, όταν τελικά σε σερβίρουν, να έχουν πιάσει όλα τα ποτήρια από το χείλος τους.
-ένα αφεντικό χυμένο σε μια καρέκλα να κράζει τον υπάλληλό του επειδή αργεί να σερβίρει. Κι όταν φτάνει στο 'αμήν' να σηκώνεται (με βαριά καρδιά, μην φανταστείς...) να πάρει ο ίδιος παραγγελία αφού πρώτα ξύσει την μύτη του και...όποιο άλλο μέλος του σώματος προεξέχει.
-πελάτες να διαμαρτύρονται διότι στο δεκάλεπτο που περιμένουν δεν τους έχει πλησιάσει κανείς για παραγγελία. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι είμαι σε γύρισμα για την εκπομπή του Μποτρίνι. Έψαχνα τριγύρω μου για κάμερα!
-απαράδεκτης ποιότητας υπερχρεωμένους χυμούς και καφέδες.
Στο τέλος ο σερβιτόρος μου έφερε 1 ευρώ παραπάνω ρέστα. Δεν σου κρύβω ότι μπήκα στον πειρασμό να μην του το πω. ¨Οχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί το μυαλό μου φλασάρισε περίεργα: αυτά τα γκαρσόνια, με αυτήν την ελεεινή συμπεριφορά είναι εκεί και δουλεύουν. Αν κανένα νεαρό παιδί πάει να ζητήσει δουλειά ως σερβιτόρος θα τον απορρίψουν λόγω έλλειψης 'προυπηρεσίας σε χώρους εστίασης'. Λες και όλοι οι Αλβανοί και Ρουμάνοι που σερβίρουν έχουν τελειώσε ΤΕΙ τουριστικών επαγγελμάτων στην χώρα τους...
by V.
ΥΓ1 Τα ανωτέρω έλαβαν χώρα στην καφετέρια 'ΒΕΡΑΝΤΑ' δίπλα από την βιβλιοθήκη του Αδριανού. Χα!
ΥΓ2 Το ευρώ, τελικά, το επέστρεψα. Δεν έφτανε για να ξεπληρώσει την τσατίλα μου...
