ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Είναι τρελό το τι μπορεί να συναντήσεις στις σοφίτες. Πράγματα που είχες ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξή τους αλλά ποτέ τα αραχνιασμένα συναισθήματα που τα συνοδεύουν. Κι επειδή τα ταξίδια στο χρόνο είναι πάντοτε δελεαστικά χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις αρχίζεις να αγγίζεις, να μυρίζεις, να επεξεργάζεσαι αυτούς τους 'θαμμένους θησαυρούς'...

Κάπου ανάμεσα σε διπλώματα ξένων γλωσσών και πτυχία κρύβονταν τα ημερολόγιά μου και μέσα σε αυτά παραχωμένες μερικές φωτογραφίες σου. Επώδυνα καρέ και ακόμη πιο επώδυνα χειρόγραφα...

-24/6/2002 (καρέ)

Εσύ σε μια εκδρομή σου στην Αγγλία, τρέχεις χαρούμενος σε ένα γήπεδο.

ΚΛΙΚ...κοντινό...

Κοιτάς κατευθείαν στον φακό. Πανέμορφος μες την ασχήμια σου με μάτια που κλαίνε για βοήθεια...

-24/6/2002 (χειρόγραφο)

Εγώ να περιγράφω με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τον άγριο χειμώνα μέσα μου. Και να σκεφτείς ότι ήταν καλοκαίρι...

-29/8/2003 (καρέ)

Εσύ στο πάρτι των γενεθλίων σου. Δεν τα γιόρταζες ποτέ. Κι όταν, τελικά, το αποφάσισες η αμηχανία σου εκείνη την βραδιά σε σφήνωσε ακόμα πιο βαθιά μες την καρδιά μου.

ΚΛΙΚ...κοντινό...

Βλέμμα χαμηλωμένο που ψιθυρίζει 'ευπρόσδεκτη κάθε αγκαλιά'...

-29/8/2003 (χειρόγραφο)

Εγώ με δύο προτάσεις να εξηγώ γιατί δεν μπορώ να ανήκω σε αγέλες...

Λυπηρά πράγματα.

by V.