Να μην ξεχάσω!

Τους μεγαλύτερους στόχους τους βάζει το μυαλό...

Τα μεγαλύτερα όνειρα τα κάνει η ψυχή.....

Τις καλύτερες ευχές τις στέλνει η καρδία..!

z

Εσύ; Τί έκανες;

http://www.youtube.com/watch?v=51bO1CVPWRA&feature=related

Πρώτα, βάλε στο .. "ηλεκτρονικό σου πικ απ"
μουσική υπόκριση, κάνοντας κλικ.



Κάνε κλικ στον υπερσύνδεσμο!!!
Γιατί δε μ' ακούς;


So this is Christmas
And what have you done?
Another year over
And a new one just begun

And so this is Christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young.

A very Merry Christmas
And a Happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

And so this is Christmas
For weak and for strong
For rich and the poor ones
The road is so long

And so Happy Christmas
For black and for white
For yellow and red ones
Let's stop all the fight.

A very Merry Christmas
And a Happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

So this is Christmas
And what have you done?
Another year over
And a new one just begun

And so Happy Christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young.

A very Merry Christmas
And a Happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

War is over!
If you want it


War is over!
War is over, Now!


Καλά Χριστούγεννα.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Balekos

«αγαπάω τη βροχή και τα τραγούδια που μιλούν για αλήτες»...

Μ’ άρεσε αυτή η δυνατή βροχή το πρωί.
Κι ας είχε πλημμυρίσει η Πατησίων, κι ας έμοιαζε με χείμαρρο σε ορισμένα σημεία η Ευελπίδων, κι ας μου ’φτανε το νερό ως τον αστράγαλο και παραπάνω, κι ας έτρεχα μες στα νερά να προλάβω το τρόλεϊ, κι ας μπήκε νερό ακόμα και στις μπότες μου.
Η πόλη βρεγμένη έχει άλλη ομορφιά.
Κι οι άνθρωποι ακόμη.
Κι οι μουσικές στην πόλη μ’ αρέσουν.
Έξω από το Πολυτεχνείο ησυχία. Ακουγόταν μόνο τα τραγούδια.
Και μετά κάπου στο ύψος της ΓΣΕΕ άλλα.
Και πιο κάτω στη συμβολή Πατησίων και Πανεπιστημίου άλλα.
Ο μπροστινός μου κύριος από εκεί που μουρμούριζε και γκρίνιαζε (του’ φταιγε ο τρόπος που φρέναρε ο οδηγός του τρόλεϊ), άρχισε ξαφνικά να τραγουδάει τα λόγια του τραγουδιού που ακουγόταν απ’ έξω.
«Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή…»
Εντελώς ξαφνικά.
Άφησε τη γκρίνια κι έπιασε το τραγούδι.
Χαμογέλασα.
Κι η επαναστατημένη πόλη μ’ αρέσει.
Έχει μια γοητεία ανυπέρβλητη.
(Δε μπορώ, βέβαια, να πω το ίδιο και για την κατεστραμμένη).
Έχουν απίστευτη δύναμη και δυναμική οι φωνές όταν ενωθούν.
Μόνο που εδώ (σε αντίθεση με «έξω») έχω την εντύπωση ότι δεν εισακούονται από κανέναν. Είναι σαν το έντομο που ενοχλεί τον τεράστιο και δυσκίνητο ελέφαντα (βλ. κράτος). Ο ελέφαντας θα μετακινηθεί λίγο, ίσως αλλάξει και πλευρό, κι αυτό ήταν. Καμιά φορά νομίζω ότι μπορεί και να φαντάζει γραφικό όλο αυτό, δεν ξέρω…

Αλλά πώς έφτασα πάλι σ’ αυτά; Εγώ για τη βροχή έλεγα, δεν ήθελα σήμερα να μιλήσω γι’ άλλα…

C.

Βρήκε κανείς την Αγάπη; Με συνδέετε παρακαλώ;

"Μαθητές δέχτηκαν πυρά έξω από το 1ο Λύκειο
Περιστερίου από άγνωστο δράστη. Η σφαίρα σφηνώθηκε
στον καρπό ενός μαθητή που την ώρα αυτή
βρίσκεται στο χειρουργείο.. Συμμαθητές του
αναφέρουν ότι υπήρξε και δεύτερος
πυροβολισμός λίγη ώρα αργότερα..."

ΠΕ 18/12/2008 9:45 πμ in.gr

Μία σφαίρα.
Ένας νεκρός.
Μία έκρηξη.

Δύο σφαίρες...

Και το ερώτημα είναι: θα την αντέξουμε μία 2η έκρηξη;

Εικόνες δαντικής κόλασης.

Η μόνη σπασμένη βιτρίνα που δε διορθώνεται,
είναι αυτή της κοινωνίας μας.
Φανταζόσουν ποτέ ότι η τελευταία κρύβει
μία τέτοια πυριτιδαποθήκη από πίσω; Εγώ όχι.

Αν αγαπητέ αναγνώστη σου φάνηκε υπερβολική η
υβριστική χρήση του αρχαιότερου επαγγέλματος
στην τελευταία μου ανάρτηση, δε ζητώ συγγνώμη.

Είναι η έκφραση της αγανάκτησης (την οργή την
αφήνω να την εκφράσουν άλλοι.. αυτούς ξέρετε,
αυτούς εμπιστεύεστε. Σαν τη χλωρίνη. Ξέρουν
να τα "καθαρίζουν" όλα καλύτερα). Πραγματώσαμε
αυτό που φοβόταν ο Χατζιδάκις:

"Όταν πια κοιτάζουμε το πρόσωπο του τέρατος
και πάψουμε να τρομάζουμε, σημαίνει πως έχουμε
αρχίσει να του μοιάζουμε"

Ψάχνει ο Μιχάλης την αγάπη, την ψάχνω κι εγώ.
Αυτό μας λείπει. Αδυνατούμε να υλοποιήσουμε αυτό
στο οποίο πιστεύουμε. Αδυνατούμε να εφαρμόσουμε το
νόημα της θρησκείας μας. Αδυνατούμε στην ουσία
να αγαπήσουμε τον πλησίον μας.

Πάντως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ψάχνουν
το συναίσθημα αυτό. Οι κοντινοί μου κι εγώ, ξέρουμε
έναν τέτοιον. Είναι η προσωποποίηση της αθωότητας,
ακόμα κι αν αυτός δεν το παραδέχεται.

Αθωότητα, όπως την ορίζει ο καλύτερος
"ποιητής παραμυθιών" σήμερα,
είναι να φυτεύεις ένα σπόρο και
να περιμένεις πως θα βγει ένας ήλιος.
Αλλά κι αν δε βγει,
εσύ να νιώθεις πως ζεσταίνεσαι...

Λίγο πριν καθίσω τον υπο κατάρρευση εαυτό μου
στο εδώλιο του κατηγορουμένου..
λίγο πριν η Πρόεδρος των Εφετών μου κουνήσει
απειλητικά το δάκτυλο...
λίγο πριν μου απορρίψει η Σκύλα της Πολιτικής
Δικονομίας τον ισχυρισμό μου ως απαράδεκτο...
λίγο πριν με ειρωνευτεί ο Εισαγγελέας και μου επιβάλλει περιοριστικούς όρους...,

ένας άνθρωπος που ξέρει ακόμα τί είναι αθωότητα, παρόλη
την ηλικία του, με ρώτησε:

"Ενεργείσαι κανονικά;"

Αυτό θα το θυμάμαι νόμιζω πάντα.
Τα υπόλοιπα θα τα ξεχάσω.



ΥΓ Σε εκείνες τις αιτιάσεις για τα τελευταία
"παιδικά επιχειρήματά" μου, τούτο μόνο έχω να πω:

"My aim is to put down on paper what I see and
what I feel in the best and simplest way"

E. Hemingway

by Balekos

Επίκαιρα

z.

Επίκαιρα

z.

Μια μητέρα γράφει...

Μια αγανακτισμένη μητέρα γράφει.....

κι εμείς απλώς συνυπογράφουμε στο έπακρο...

"Η δολοφονία δεν ήταν η μόνο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα αίτια και τις αφορμές τις δίνει καθημερινά αυτή η κοινωνία και αυτή η πολιτεία πουκαταστρέφει την αξιοπρέπεια, τα όνειρα και τις προσδοκίες όλων των παιδιών μετον τρόπο που λειτουργεί και με τα παραδείγματα που δίνει.. Αλήθεια, αν ηΕλλάδα μας ήταν πραγματικά ένα κράτος δικαίου και δεν έδινε τις αφορμές, θαυπήρχαν όλες αυτές οι καταστροφές και θα όπλιζαν με οργή τους νέους μας;Η ψυχή των παιδιών μας εκτελείται καθημερινά όταν βλέπουν τους γονείς τουςάνεργους, όταν πηγαίνουν σε σχολεία-ερείπια, όταν...τους παίρνουν το σπίτι οιτράπεζες, όταν ακούνε να διακινούνται δισεκατομύρια ευρώ από κράτος καιεκκλησία για μίζες και κομπίνες, όταν τα αδέρφια τους δεν μπορούν να βρουνδουλειά γιατί κυριαρχεί η αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, όταν δεν τιμωρείταιποτέ και κανείς υπεύθυνος για τα σκάνδαλα σε αυτή τη χώρα, όταν η αστυνομίααντιμέτωπίζει τους πολίτες πάντα με καχυποψία και εξαντλεί την αυστηρότητά τηςσε όλους πλην των επωνύμων, όταν τα ΜΜΕ προβάλουν σκουπίδια ως πρότυπα, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι είναι ανύπαρκτοι και όταν οι πολιτικοί δεν έχουν όραμα και είναι ανίκανοι και εξαρτημένοι από συμφέροντα και δημοσκοπήσεις, ότανμετακυλίουν τις ευθύνες τους πάντα και ποτέ δε φταίνε σε τίποτα..Και τώρα όλοι εμείς, η κοινωνία των υποκριτών και των βολεμένων ζητάμε τα ρέστα; από ποιούς; Από τους νέους που εμείς αναθρέψαμε μέσα σε ένα νοσηρόπεριβάλλον; Δεν είναι επόμενο η νοσηρότητα να γεννά νοσηρότητα; Που είναι ηαυτοκριτική μας ως κοινωνία; Πού είναι η ευθύνη μας για την ανυπαρξία τηςσυλλογικότητας; Πού είναι η ευθύνη μας για το ότι με την ψήφο μαςανακυκλώνουμε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα εκλέγοντας κάθε φορά τους ίδιουςανίκανους στις ίδιες καρέκλες;Πότε η κοινωνία και η πολιτεία συνδιαλέχτηκε με τη νεολαία για να κάνει τώραότι δήθεν αγανακτεί μαζί της που αντιδρά; Από μια νεολαία άνεργη, χωρίςπροοπτικές, καταπιεσμένη, υποτιμημένη, που εισπράττει μόνο βία, φόβο, αναξιοκρατία και κλοπή της δημόσιας περιουσίας από τους ίδιους τους πολιτικούς,πώς και με τι μούτρα ζητάμε να μην σπάσει, να μην κλέψει, να μην αντιδράσει και να μείνει ψύχραιμη;Αφού τους κάψαμε, ζητάμε να μην καίνε, αφού σπάσαμε τον κόσμο τους, ζητάμε ναμην σπάνε, αφού τους καταληστέψαμε, ζητάμε να μην κλέβουν, αφού τους υποτιμήσαμε, τους ραπίσαμε, τους απογοητεύσαμε, τους αδικήσαμε και στο τέλος τους σκοτώσαμε, ζητάμε να σεβαστούν... Ποιόν να σεβαστούν πλέον, και γιατί νατο κάνουν;

posted z.(αναδημοσίευση κειμένου)

...Στο ίδιο έργο θεατές...

Χιλιοπαιγμένη κι όμως συνεχίζει η ίδια η κασσέτα.."οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές", "καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν αυτή προέρχεται", "οι ευθύνες θα αποδοθούν στο ακέραιο..οι ένοχοι θα τιμωρηθούν", "ποίοι υποκινούν τους κουκουλοφόρους"...μέχρι εκεί ομώς..αφού έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν για ποίο πράγμα μίλουν.

Η συλλογική αμνησία που μας κατατρέχει ως έθνος μας εμπόδισε να θυμήθουμε λίγες λέξεις μόνο..."Καλτεζάς", "Τεμπονέρας", "πράσινα σταράκια", "απαγωγές μεταναστών", "υπαστυνόμος Ζαρντινιέρα"..κι άλλα πολλά που έχει να αναδείξει η πλούσια δράση των ειδικών φρουρών..οργάνων θανάτου καλύτερα.

Οργή , θυμός αγανάκτηση για την ανεξέλεγκτη καταπάτηση και λεηλασία των περιουσιών που έγιναν αποκαϊδια εν μια νυκτί..δράση και αντίδραση θα πουν κάποιοι..οικείο μάλλον το σενάριο..και μετα σιωπή τόσο ένοχη και τόσο εκκωφαντική.

Εξοργιζόμαστε με τη διαφθορά και την ανομία αλλά με την ανοχή μας γινόμαστε συνένοχοι σε κάθε λογής βία της εξουσίας..

Τα εύσημά μας λοιπόν στην πολιτεία και στα συντεταγμένα όργανά της που ίσως δεν κατάφεραν να μπήξουν το μαχαίρι στο κόκκαλο...αλλά κατάφεραν να μπήξουν τη σφαίρα στη καρδιά ενός παιδιού ,του κάθε παιδιού..κάτι είναι κι αυτό ..οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε.

Οι φωτιές σταμάτησαν να καίνε ..οι σκέψεις όμως όχι ,έστω και σκόρπιες....και οι μέρες που δικάζουν και καταδικάζουν έρχονται.

www.youtube.com/watch?v=1_DXzqxznc

posted by Z.

Κάπου, κάποτε, σε έναν άλλο, μακρινό γαλαξία....

C.

Κάθε εποχή έχει το Πολυτεχνείο της..

- "Κλείστο γαμώτο.. Κλείστο!.."
- "Τί.. τί γίνεται; ποιο .."

Η γραμμή πέφτει.
Σιωπή στο ραδιοφωνικό studio.
Αμηχανία.

- "Προφανώς κάτι συμβαίνει στη συνάδελφο!
Ας ελπίσουμε να είναι καλά. Θα προσπαθήσουμε
να επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί της ξανά".

Κάγκελο ο ακροατής. Ο αντεξουσιαστής την έπεσε
και στη δημοσιογράφο. Κανονικά.

Δεν αντέχεις. Ψάχνεις άλλη συχνότητα, να ξεχάσεις.
Ασφυκτιάς.

Πέφτεις στην "πολυκατοικία" του Χατζηγιάννη.
Τ' αφήνεις. "Πες μου η αγάπη που μένει..."
Και σκέφτομαι. Ναι, το κάνω πού και πού.

Ο 16χρονος χάθηκε εν ψυχρώ από το επιπόλαιο χέρι
του αστυνομικού. Κάποιοι μιλούν για νταηλίκια και
αμερικανιές. Put the κοτ down, ένα πράγμα.

Πες με ρομαντικό, πες με αναίσθητο, αλλά δεν μπορώ
να πιστέψω ότι η ενέργεια του αστυνομικού ήταν
εντελώς απρόκλητη. Τους ξέρουμε δα εκείνους που
κυκλοφορούν στα Εξάρχεια και τους αρέσει να
"πειράζουν" τα περιπολικά σα...γκόμενες.

Κι από την άλλη, ποιος ξέρει σε ποια διαταραγμένη
προσωπικότητα υπάκουσε αυτό το χέρι;

Δεν ήμουν εκεί. ΟΥΤΕ ΕΣΥ ήσουν εκεί.
Κι όσοι μιλούν στα παράθυρα με σιγουριά αυτόπτη
μάρτυρα, εμένα δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη μου
εύκολα. "Είδα την προέκταση των χεριών του (ενν.
του αστυνομικού). Όχι του σώματός του.
Τον έβλεπα πλάτη". Τί να πιστέψω εγώ τώρα από
αυτόν που γυρνά στα κανάλια και επαναλαμβάνει
αυτή την αηδία; Ε, πώς έβλεπε την προέκταση
των χεριών του, άμα έβλεπε την πλάτη του;

Όπου και να γυρίσεις ακούς μία λέξη. "Οργή".
Οργή για τον άδικο χαμό του 16χρονου Αλέξανδρου.
Οργή για την άστοχη ενέργεια του αστυνομικού.
Και έπειτα; Καταστροφή. Χέρι με χέρι.
Οργή και καταστροφή μαζί.

Όμως οργή, είναι ο θυμός, η αγανάκτηση που κατα-
λήγει σε παραφορά. Ό, τι συνέβη χτες, ό, τι
συμβαίνει σήμερα και ό, τι θα συμβεί ίσως αύριο
δεν είναι οργή. Είναι ό ρ γ ι ο.

Την καταστροφή αυτή που ακολούθησε έτσι τη λένε.
Δεν είναι.. "κοινωνική επανάσταση".
Είναι η επέλαση των βαρβάρων.
Ό, τι και να έγινε, δεν μπορεί η λύση να βρίσκεται
στην καταστροφή.

Δημόσια περιουσία έγινε στάχτη. Αυτό που πληρώνεις
εσύ, εγώ, οι γονείς σου, έλιωσε. Με ποιο δικαίωμα;
Δε θυμάμαι να θεμελιώνεται τέτοιο δικαίωμα στην οργή!

"Κουκλοφόροι", όπως το έκανε ο αγαπημένος μου
Τριβιζάς, έσπαγαν τις πλάκες των πεζοδρομίων.
Τις ειδικές πλάκες που διευκολύνουν τους τυφλούς
συνανθρώπους μας να πορεύονται στο δρόμο και στη ζωή.
Και το μέσο βοήθειας αυτό, γινόταν όπλο στα χέρια
τους: εκσφενδονιζόταν κατά των αστυνομικών.

Σπάγανε τις βιτρίνες (θυμίζω, πάχος γυαλιού 1,5cm)
και πετούσαν κομμάτια ολόκληρα. Βάζαν σημάδι.
Να πας να κάνεις το χελωνονιτζάκι σπίτι σου! Ηλίθιε.

Η ρίζα της βρομιάς αυτής είναι για μένα η έλλειψη
παιδείας. Όλα από εκεί εκκινούν κι όλα εκεί καταλήγουν.
Δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη. Δες:

ΑΝ ο αστυνομικός ήταν σωστά πεπαιδευμένος,
κι εκπαιδευμένος αν θες, θα σκεφτόταν διπλά.
Πιο συνετά. Παιδί είναι. Θα παραφερθεί.
Ενήλικας είσαι. Θα συγκρατηθείς (;).

ΑΝ οι .. "αντιεξουσιαστές" είχαν
σωστή παιδεία, θα κατέφευγαν σε άλλα μέσα.
Πιο ισχυρά. Πιο αποτελεσματικά.

Δεν τα έχω δει πουθενά αλλού αυτά στον κόσμο.
Οι αληθινοί μαχητές, παλεύουν αλλιώς.
Διεκδικούν αλλιώς.

Η Χαρούλα λέει...

"να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο,
κι άλλο να σε πεθαίνει εκείνη".

Φεύγω. Και κοίτα να δεις σύμπτωση.
αφήνω πίσω μου συντρίμμια κι εγώ.

Το τραγούδι τελειώνει........
Ρε Μιχάλη!!! Πού μένει αυτή η πουτάνα
η αγάπη; Έξωση της κάνανε;



the fire lily

by Balekos