ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ένα δευτερόλεπτο πριν. Ένα μόλις nano-second. Τι σκεφτόσουν; Τι αισθανόσουν; Έκλαιγες; Παρακαλούσες να μην πονέσεις και να μην καταλάβεις τίποτα; Είχες μπει στο τούνελ και έβλεπες το φως στο βάθος; Μετάνιωσες; Ζήτησες συγχώρεση; Πρόλαβες, άραγε; Ευχόσουν να πας κοντά στον Θεό. Εκεί πήγες, υποθέτω...
Όλη μου η ανάσα βγήκε με μια κραυγή. Δεν είχα άλλο μέσα μου. Άργησα τρεις μήνες να το συνειδητοποιήσω...

by V.

Οργανισμός Αργόσχολου Εργατικού Δυναμικού

Από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες με τις οποίες έχω συναλλαχθεί ξεχωρίζω τον ΟΑΕΔ. Μακράν. Είναι χειρότερος κι από μπουρδέλο. Στο μπουρδέλο, τουλάχιστον, υπάρχει και μια σειρά, μια τάξη. Σου λέει: θα περάσει πρώτα ο κύριος, μετά ο άλλος κύριος, μετά εσύ. Εκεί μέσα ακόμα και το αυτόματο μηχάνημα που δείχνει την προτεραιότητα έχει κολλήσει στο νούμερο "3". Μπορεί να είναι και πλακίτσα του συστήματος, σκέφτομαι: όποιο πιστοποιητικό και να ζητήσεις, τα τρία θα πάρεις...

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, επιστρατεύω όλη μου την ευγένεια(!) και κατευθύνομαι στον γκισέ.

-Καλημέρα. Ένα χαρτί που είχα σε εκκρεμότητ-
-Α! Για τις εκκρεμότητες θα περάσετε δίπλα στην κυρία με το κοντό μαλλί.

Πηγαίνω δύο γκισέ πιο δίπλα. Η υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο. Ούτε που με κοιτάει.

-Γεια σας. Είχα σε εκκρεμότητα ένα χαρτί. Μπορείτε να το δείτε;

Συνέχιζε να μην με κοιτάει. Για να μην με ματιάσει μάλλον...

-Κύριε συνάδελφε κοιτάχτε λίγο τι θέλει η κοπέλα. Πηγαίνετε δίπλα.

Το "δίπλα" ήταν το αποκορύφωμα. Ένας τύπος που έμοιαζε με λιμενεργάτη, αξύριστος, βρώμικος, αγουροξυπνημένος, μ'ένα λαδωμένο πουκάμισο που ήρθε να πάρει το πρωινό του (σαν άνθρωπος, βρε αδερφέ!) στην Υπηρεσία.

-Θέλω το χαρτί μου που ήταν σε εκκρεμότητα.

Οι ευγένειες και οι καλημέρες κόπηκαν μαχαίρι. Είχα νευριάσει πια. Με αργές, νωχελικές κινήσεις, πιάνει το χάρτινο κουτάκι γάλακτος και το φέρνει στο στόμα του. Πίνει μια γουλιά, το ξαναφήνει στο γραφείο.

"Τι κάνεις ρε πούστη..." ψελλίζω...

-Μισό λεπτό να βρούμε τον φάκελό σας.

Τα ζώα μου αργά...

-Δεν τον βρίσκω.
-Ψάξτε καλύτερα.

Με τα πολλά, κατάφερε και τον βρήκε, τον κοιτάει απέξω και, χωρίς καν να δει για ποιο χαρτί του μιλούσα, μου λέει:

-Λοιπόν! Θέλω φωτοτυπία του βιβλιαρίου υγείας των παιδιών.

Άλλη μια βαθιά ανάσα. Είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία.

-Δεν έχω παιδιά, κύριε!

Με κοίταγε λες και του εξηγούσα το τρίτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Αλλά, απτόητος, απλώνει το χέρι του, πιάνει ένα κρακεράκι και αρχίζει να μασουλάει.

-Ποιο χαρτί θέλετε;

Aυτό ήταν.

-Άκουσε με καλά. Άνοιξε ΤΩΡΑ τον φάκελο και ψάξε το χαρτί που σου ζητάω. Κι όταν το βρεις μην το πιάσεις με τα χέρια σου και το λαδώσεις!

Πρέπει να μίλαγα αρκετά δυνατά διότι κάποια κεφάλια γύρισαν προς το μέρος μας. Κάποιος άλλος, μάλλον ταλαιπωρημένος κι αυτός, φώναξε:

"E, ρε, χούντα που σας χρειάζεται εδώ μέσα..."

Βρε, λές;;;;

by V.

ΜΙΑ ΦΡΕΣΚΟΚΟΜΜΕΝΗ, "ΝΩΠΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΤΟΛΗ" ΚΙ ΕΝΑ ΤΖΑΤΖΙΚΙ ΣΤΟ 14!

Οι πολιτικοί είναι σαν τις πάνες του μωρού. Και οι
δύο χρειάζονται άλλαγμα και μάλιστα για τον ίδιο λόγο!

Εκλογές ξανά. Πώς λέμε δλδ "Χριστούγεννα ξανά";
'Αντε και του χρόνου. 115 εκατομμύρια € αναμένεται
να μας κοστίσουν οι πρόωρες εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

Ευρώ; Ναι, €. Η πάνα όμως, θέλει άλλαγμα.
Η τρέχουσα κυβέρνηση καταφεύγει στη λαϊκή εντολή
μόλις μετά από δύο χρόνια. Πόσο "νωπή" πρέπει να
είναι πια; Ούτε σαλάτα να ήτανε.

Δεν ξέρω. Τα 'χω λίγο χαμένα. Στη διάρκεια της προ-
εκλογικής περιόδου, ο αέρας, τηλεοπτικός και
φυσικός, είναι γεμάτος από λόγια. Και αντίστροφα:
τα λόγια, γεμάτα από αέρα.

Κουράστηκα να λαμβάνω απαντήσεις από πολιτικούς
που ξέρω εκ των προτέρων. Απαντήσεις απλώς
για να γεμίζουν σελίδες και τηλεοπτικό χρόνο
τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Αλλού είναι όμως το πρόβλημα.
Δε μας χρειάζονται εκλογές.

Μας χρειάζεται να βγούμε από το καβούκι μας
και να κοιτάξουμε έξω από το ελληνικό παράθυρο.
Η Ευρώπη προχωρά και εμείς πάντα καταφέρνουμε να
είμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ουραγοί.

Τρωγόμαστε μεταξύ μας, αν θες. Και το αποτέλεσμα;
Πρόοδος μηδαμινή. Αν ο γείτονας του 'Ελληνα
αγοράσει ένα γάιδαρο, σκοπός του Έλληνα είναι
να τον θανατώσει. Όχι να αποκτήσει έναν κι αυτός.

Όπως και να 'χει τώρα, είχαμε - δεν είχαμε
θα πάμε πίσω. "Εμπρός, πίσω".
Σχολεία θα κλείσουν, δικαστήρια θα κλείσουν,
ημιαργίες θα προκύψουν παραμονές του Αγίου
Εκλογολόγου, άχρηστα τοιχοκολλούμενα έντυπα
με "κλασσικά" ρετουσαρισμένα και εικονογραφημένα
θα γεμίσουν τους δρόμους, οι πλαστικοί χειρουργοί
θα κάνουν χρυσές δουλειές... κλπ κλπ...

Το λογαριασμό στο τραπέζι 14 παρακαλώ!
Μια "φρεσκοκομμένη, νωπή λαϊκή εντολή κι
ένα τζατζίκι" χρεώθηκε. Φαινομενικά, οι εκλογές
είναι δωρεάν. Tο αποτέλεσμα είναι που θα πληρώσουμε.

Θυμηθείτε ωστόσο: κακοί αξιωματούχοι εκλέγονται
από καλούς πολίτες που δεν ψηφίζουν...


Balex

ΑΣ ΜΑΣ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ

Πες μου παππού, πες μου παππού
Αυτός ο κόσμος πάει που
Και του δικού σου του σκοπού μάθε μου την αξία
Να σε συλλάβω δεν μπορώ μυαλό δεν έχω κοφτερό
Ήμουν κι έμεινα μωρό στην κυριολεξία

Πες μου γιαγιά, πες μου γιαγιά
Γιατί αν δεν έχουμε μαγιά

Ότι κι αν κάνουμε γιαγιά
Η ζύμη δεν φουσκώνει
Και πες μου σε παρακαλώ όταν τ' αλεύρι είναι καλό
Πώς αβγαταίνει το κιλό και βγαίνουνε δυο τόνοι

Πες μου μπαμπά, πες μου μπαμπά
Τον κόσμο με τον αραμπά γιατί να τον ταράξεις;
Τώρα δεν πιάνεται μπαμπά πετάει,τρέχει, κολυμπά
Μ' ένα λαχάνιασμα μπαμπά στις σκέψεις και στις πράξεις

Πες μου μαμά, πες μου μαμά
Γιατί όταν πάω σινεμά
Ενώ αλλάζω σινεμά το έργο δεν αλλάζει;
Κι έρχεται ο άγριος μαμά για νταηλίκι ψήνει τον ήρεμο μαμά
Τον τρώει κι ησυχάζει

Πέστε μου όλοι σας καλέ
Πώς κάνουνε στο κυριλέ τα πάντα οι μεγάλοι;
Και τα στραβόμοιρα καλέ τα κρύβουν σε Γεντί-Κουλέ
Έτσι και κάψουν ναργιλέ και στρώσουνε κεφάλι
Θα καθαρίσουν τη ζωή και τούτη κι όποια άλλη

(στίχοι-μουσική Άκης Πάνου)

Υ.Γ. Το νόημα των στίχων είναι πολύ βαθύτερο από το προφανές. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πόσες φορές έπιασε τον εαυτό του να κοιτάει με απορία αυτόν τον κόσμο, να ρωτάει τους συγγενείς του γι'αυτόν και απάντηση να μην παίρνει...

SCREAM

Στην απέναντι πολυκατοικία μια μάνα τσακώνεται με την κόρη της διαταράσσοντας την ησυχία(μου). Κι όλα αυτά στις πέντε το πρωί! Και νευρίασα κι εγώ που με ξυπνήσανε κι ήθελα να βγω στο μπαλκόνι να τους φωνάξω να κάνουν ησυχία. Με φωνές επιβάλλεται η ησυχία- το 'χω καταλάβει χρόνια τώρα. Κι έτσι όπως είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι και προσπαθούσα να ξανακοιμηθώ, σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι στη γη συντονιζόμασταν (όπως συντονιζόμαστε σαν ανόητοι να σβήνουμε τα φώτα για να διαμαρτυρηθούμε) και ουρλιάζαμε ταυτόχρονα με όλοι μας την δύναμη. Τι έντασης ηχητικά κύματα θα παράγονταν στο σύμπαν; Ή, ας πούμε, αν κλαίγαμε όλοι μαζί για μια ώρα. Τι δονήσεις, τι ενέργεια θα εκπέμπαμε, άραγε;