O ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

(Γραφείο υπεύθυνου προσωπικού)

-Είμαι τελειόφοιτος του τμήματος Δημοσίων Σχέσεων της Παντείου και...

-Εεε..έχει καλυφθεί η θέση.

-Μα σήμερα το πρωί που μου τηλεφωνήσατε να έρθω για την συνέντευξη...

-Προσλάβαμε άλλη.

-Μα όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπατε ότι το αντικείμενο των σπουδών μου σας φαίνεται ιδανικό για την θέση της υποδοχής πελατών.

-Δεν μας κάνεις, κοπέλα μου! Πώς να σε προσλάβω έτσι όπως είσαι; Η αγγελία το έλεγε ξεκάθαρα: εμ-φα-νί-σι-μή!!!

(Η κοπέλα περπατάει βουρκωμένη στον δρόμο)

"Εμφανίσιμη... Εμφανίσιμη! Τι θα πει αυτό; Η μαμά μου πάντα έλεγε ότι είμαι όμορφη. Τι θα γινόταν αν με προσελάμβανε; Θα τρόμαζαν οι πελάτες; Τόσο χάλια είμαι; Και το πτυχίο; Δεν μετράει το πτυχίο; Το φιλότιμο και η εργατικότητά μου δεν μετράνε; Δεν είμαι η γαμψή μου μύτη και τα γουρλωμένα μου μάτια... Θέλω να κλάψω..."

by V.

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, βλέποντας δελτία ειδήσεων, έχω την ίδια αναπάντητη απορία και την ίδια αποστροφή στον στρουθοκαμηλισμό: Για ποιούς και πόσους αλλάζει ο χρόνος;

Δεν λέω, να δούμε πώς υποδέχονται την νέα χρονιά σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου η ελπίδα (ή μήπως η απελπισία;) ντύνεται με το καλύτερο φόρεμά της έτοιμη να εκστασιαστεί στον κρότο του πρώτου βεγγαλικού. Εκεί όπου το κρυστάλλινο ποτήρι της σαμπάνιας θα αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον καθένα μας. Μια χαρά είναι να τα βλέπεις όλα αυτά, έχουν την πλάκα τους. Άλλωστε σε όλους αρέσει το παραμύθι-ασμα.

Κανένα δελτίο δεν έδειξε ποτέ πώς αλλάζει ο χρόνος στην Ρουάντα, για παράδειγμα. Στην Νιγηρία που μαστίζεται από τον εμφύλιο ή στις παραγκουπόλεις του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κανείς δεν έκανε ρεπορτάζ να δούμε πώς αλλάζει ο χρόνος στις φυλακές, στα ορφανοτροφεία των Βαλκανίων όπου οι μόνες που κάνουν ρεβεγιόν είναι οι κατσαρίδες, στα ψυχιατρικά καταστήματα.

Τι, εκεί δεν αλλάζει ο χρόνος; Ή μήπως εκεί υπάρχει άλλος Θεός;

by V.