Η αβάσταχτη ελαφρότητα της δημοκρατίας...

Ήμουν προχτές στο λεωφορείο. Κι όπως συμβαίνει συνήθως σε κάθε λεωφορείο, υπήρχε κι ένας παππούς που στηλίτευε τα κακώς κείμενα σ’ αυτόν τον τόπο. Κι όπως -επίσης συνήθως- συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κατέληγε με την εξής φράση-συμπέρασμα(;): «ε, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται…». Ένας παρακαθήμενός του, δε, συμπλήρωνε προς επίρρωση του ως άνω συμπεράσματος ότι «ούτε ένας δρόμος από αυτούς που έγιναν επί χούντας (σ.σ. αναφερόταν, αν θυμάμαι καλά, στην Καλαμάτα) δεν έχει χαλάσει. Κι αυτοί που φτιάχνουν τώρα δρόμοι είναι; Αλλά πού να μιλήσεις για χούντα σήμερα..θα πέσουν να σε φάνε..». Και καλά θα κάνουν, σκέφτηκα. Αν δεν το θεωρούσα μάταιο (πού να αλλάξει τώρα νοοτροπία ο χουντικός συνταξιούχος… τζάμπα κόπος. Ακούγεται ίσως τρόπον τινά ρατσιστικό –κοινωνικά- αλλά έτσι έχει η κατάσταση νομίζω με όλους αυτούς που αναπολούν τέτοια καθεστώτα), θα του είχα απαντήσει ορθά κοφτά πως «αν δεν πέφτουν να σας φάνε, όπως λέτε κύριε, είναι ακριβώς γιατί έχουμε δημοκρατία και όχι χούντα, και η ελευθερία γνώμης και έκφρασης θεωρείται –πια- δεδομένη».
Ειλικρινά, πάντως, είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια (χρησιμοποιώ όσο πιο επιεική χαρακτηρισμό μπορώ) ορισμένων ανθρώπων, που στη ζυγαριά της κρίσης τους ένας καλοφτιαγμένος δρόμος ή εν γένει κάποιο έργο υποδομής βαραίνει περισσότερο από την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, είναι προτιμητέο να έχουμε καλούς δρόμους από το να μπορούμε να κυκλοφορούμε-μιλάμε-αναπνέουμε-ζούμε ελεύθεροι; Απορία πρώτη.
Και απορία δεύτερη. Πόσο πια αγανακτισμένος μπορεί να είναι κανείς με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα ώστε να φτάνει στο σημείο να αναπολεί εποχές και καθεστώτα επονείδιστα και απάνθρωπα που-ευτυχώς- έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; Εκτός πια κι αν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι –ενίοτε και γραφικοί (το γράφω με επίγνωση της ελαφρότητας και της αλαζονείας που μου επιτρέπει-συγχωρεί η ηλικία μου) μεσήλικες που κατά καιρούς συναντάμε σε λεωφορεία-τρόλεϊ-δημόσιες υπηρεσίες κλπ να αναπολούν τη χούντα είναι όλοι οπαδοί ολιγαρχικών μορφών διακυβέρνησης. Κι αν είναι όντως έτσι, είναι δυνατόν καθεστώτα ολιγαρχικά να έχουν τέτοια πέραση εν έτει 2008 στην Ελλάδα; Δε θα’ θελα να το νομίζω και δεν το νομίζω, ιδίως μία μέρα με τέτοια ιδεολογική (και όχι μόνο) φόρτιση όπως η σημερινή.

C.

"Του δρόμου" (5) - εορταστικό

I. Δάφνη - καφετέρια. Τί σου έρχεται μαζί με τον Καφέ;
Μαύρος sorry! Έγχρωμος με cd.
Απευθύνεται στο διπλανό μου:
- "Πάρε, πάρε, καινούργκιο είναι"
- "Μπα, άσε. Τα κατεβάζω από το internet!"
του αποκρίνεται.
- "Internet; Δεν κάνει. Παράνομο.
Είσαι παράνομος" του απαντά το Μαύρο.

Ναι, ναι. Με ένα στόμα, μια φωνή,
όλο το τραπέζι του απήντησε αυτό που σκέφτηκες ..
"Γιατί εσύ τί είσαι;"..

ΙΙ. Το ακόλουθο ακούστηκε όντως στο δρόμο,
αλλά ανήκει σε ταινία... Προσεχώς..

Μπάτσος (συγγνώμη Πατέρα) μιλάει στο συνάδελφό του
που κάθεται δίπλα του στο όχημα. Ξαφνικά, το μάτι του
πέφτει πάνω σε έναν άλλο συνάδελφό του:
μάλλον σπασίκλας φαίνεται και λίγο εκκεντρικός
για ... Μπάτσος (ήτοι, φορούσε σακάκι, γιλέκο κλπ κλπ).

Ο ένας από τους δύο λοιπόν εντός του αυτοκινήτου,
φωνάζει τον εκκεντρικό τύπο έξω από το περιπολικό
ως εξής:

- "Έι.. Σαμ!!!"

Ο τελευταίος πλησιάζει το αυτοκίνητο εκνευρισμένος.

- "Δε σου έχω πει ρε να μη φωνάζεις Σαμ;"

Ο διπλανός τώρα του οδηγού, εντός του αυτοκινήτου, ρωτά
το συνάδελφό του, που αποκάλεσε τον άλλον έτσι:

- "Μα καλά, πώς το λένε αυτόν;"
- "Γιώργο".
- "Και το ... Σαμ ... από που βγαίνει;"
- "Από το Σαμ - αλάκας...."

ΙΙΙ. Νοσοκομείο Νίκαιας. Η μία νοσοκόμα μιλάει
στην άλλη. Κουτσομπολεύει. Μιλάει για μια άλλη
συνάδελφο - βίος και πολιτεία προφανώς:

- "Μα αυτή χρυσή μου είναι σεξομανής. Το μόνο
αρσενικό μέσα στο νοσοκομείο με το οποίο δεν
έχει πάει, είναι ... ο απινιδωτής !!!"

ΙV. "ΑΞΙΖΕΙ .. ΟΝΤΩΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ"

Με μεγάλη μου χαρά, η wannabe στήλη μου
γιορτάζει τις 5 αναρτήσεις της. Αν και αυτό
που ακολουθεί δεν ανήκει στο.. δρόμο, δε νόμιζω
να υπάρχει καλύτερο για να το γιορτάσω.

Εκπομπή Τατιάνας - "Αξίζει να το δεις".


Στο στούντιο, πατέρας στα μαύρα.
Αξύριστος, σα θαλασσοδαρμένος ήταν.
Φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσε
απαίδευτος. Κατηγορούσαν την κόρη του
για πορνεία και αυτός την υπερασπιζόταν:
η κόρη μου δεν είναι τέτοια κλπ.

"Ντρέπομαι" έλεγε. "Πώς να αντικρίσω
τη γειτονιά στα μάτια".. Ξέρεις τι λένε;
Να - αυτή η ΠΟΥΤΑΝΑ" - χωρίς μπιπ

Σε ζωντανή τηλεφωνική σύνδεση, η συνήγορος
της κοπέλας. Η γραμμή υπεράσπισης της Μαριζάννας;;
(ΝΑΙ, ΝΑΙ - καλά διαβάζεις.
Η συνήθης ύποπτη είναι)

"Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή"..

Σκηνές απείρου κάλλους σας λέω.
Ποιος και πώς να την ξεπλύνεις την
"κατηγορούμενη";

Ωστόσο - δώσε βάση εδώ αναγνώστη:

Πάνω στην οθόνη είναι γραμμένα τα εξής,
ακριβώς όπως σας το δίνω:

ΜΑΡΙΖΑΝΝΑ ΚΙΚΙΡΗ - Δικηγόρος
"Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟΔΟΥΛΟΣ"

....

Εγώ; Όλη δόξα όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει!

Ήμουν κι εγώ ασκούμενός της!!!
Τα σέβη μου!

by Balekos
(φυσικά και της τηλεφώνησα μετά από αυτό)

en edad de hacer kilómetros

Είχα πολλά να γράψω σήμερα. Ένα σωρό που είδα και άκουσα τριγυρνώντας στην πόλη. Αλλά τελικά δε θα γράψω τίποτα από αυτά. Άλλη φορά. Θα γράψω μόνο τη φράση ενός αγαπημένου φίλου μου από τα Κανάρια, που γυρίζει τον κόσμο. Δεν είναι, λέει, πως δεν του αρέσουν τα Κανάρια, αλλά πως «uno aún es joven y está en edad de hacer kilómetros» (σε ελεύθερη μετάφραση: όταν είναι κανείς ακόμη νέος, είναι σε ηλικία για να κάνει χιλιόμετρα). Και μιας και πολύ θα’ θελα να ’μαι στη θέση του (τελευταία σκέφτομαι να γράφω σε ένα τετράδιο όλα τα μέρη που κάποτε θέλω να πάω), ήταν ό, τι πιο όμορφο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Άντε λοιπόν, τι καθόμαστε; Πάμε! Ένας ολόκληρος κόσμος μας περιμένει!

C.

Τι δεν είναι ευτυχία

Λοιπόν. Ξεκινώ από εκεί που το άφησα και (δεδομένης της μεταβολής ψυχολογίας μου- όχι δεν είμαι άτομο απαισιόδοξο ή καταθλιπτικό ούτε και υπεράνθρωπος να χαίρομαι παντού και πάντα, απλώς συνήθως γράφω όταν κάτι με βαραίνει. Άλλωστε, γενικά, τα σκοτάδια είναι για να ξορκίζει κανείς, όχι τις χαρές, αυτές δεν τις γράφεις, τις ζεις) το παίρνω αλλιώς. Άμα δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο τι είναι ευτυχία, ας δούμε λοιπόν τι δεν είναι.
Τι δεν είναι ευτυχία?
Έχουμε και λέμε.
Έχεις ένα ζεστό κρεβάτι να σε περιμένει το βράδυ κι ένα ζεστό πάπλωμα να σε «βαραίνει» το πρωί.
Έχεις φίλους και ανθρώπους να αγαπάς και να σε αγαπούν.
Έχεις χρόνο για χάσιμο.
Έχεις την πολυτέλεια να κάνεις ένα ταξίδι (τουλάχιστον) το χρόνο. Όχι μακρινό απαραίτητα, αλλά ταξίδι.
Έχεις υγεία, το ίδιο και αυτοί που αγαπάς.
Διαβάζεις ένα καλό βιβλίο, βλέπεις μια ωραία ταινία.
Τρως μια σοκολάτα.
Κάνεις έναν περίπατο.
Πας στη θάλασσα.
Κάνεις δώρα.
Δέχεσαι δώρα.
Ο ουρανός είναι σήμερα γαλάζιος και μπορείς να το δεις ή αν δεν μπορείς, μπορείς να νιώσεις τον ήλιο να σε χαϊδεύει κι είναι κι αυτό κάτι.
Μπορείς να ξαπλώσεις στο γρασίδι και να χαζεύεις σύννεφα.
Παίζεις με τους φίλους σου παιχνίδια και διασκεδάζετε.
Περιμένεις τα Χριστούγεννα.
Πας στο σούπερ μάρκετ.
Πας πού και πού έξω για φαγητό.
Έχεις ελεύθερο χρόνο (και χρήματα ενίοτε αρκετά ώστε) να κάνεις πράγματα που αγαπάς.
Σπουδάζεις.
Έχεις μια δουλειά.
Έχεις ελευθερία.
Ζεις σε ειρήνη.
Έχεις σπίτι.
Δεν έχεις φόβο.
Κι ένα σωρό άλλα που μπορείς να σκεφτείς.
Όλα αυτά (σωρευτικά ή και μεμονωμένα) δεν είναι – ασφαλώς- ευτυχία.
Όχι βέβαια.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Κι είναι λάθος να περιμένουμε την ευτυχία. Είναι πάντα δίπλα μας. Κι ας μην τη βλέπουμε καμιά φορά. Γιατί, είπαμε, ενίοτε το σκοτάδι είναι πιο πυκνό.

Κι από πότε, δηλαδή έγινε το σκοτάδι καθεστώς; Για ξύπνα!

ΥΓ. Ένιωσα χτες μια πλημμύρα ευτυχίας κατηφορίζοντας την Ερμού και μπαίνοντας στο μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα δίπλα στην Καπνικαρέα. Ήταν απόγευμα και δεν είχε κόσμο, μόνο εγώ κι άλλοι δυο. Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα και χάζευα τα carousel, τις μπάλες με το χιόνι (αυτές που τις αναποδογυρίζεις κι όλα γύρω είναι χιονισμένα;) και τα μουσικά κουτιά. Δεν πήρα τίποτα, αλλά βγήκα χαμογελαστή.

Ευτυχισμένη νιώθω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι πρωί Σαββάτου (η ώρα γραφής και η ώρα ανάρτησης διαφέρουν) με ησυχία και απαλό αεράκι, στη βεράντα, κι έχω μόλις ξυπνήσει από ένα υπέροχο όνειρο (Είχα, λέει, μια μηχανή του χρόνου και όχι μόνο. Αρκούσε να πατήσω ένα κουμπί και να σκεφτώ ένα μέρος και στο δευτερόλεπτο διακτινιζόμουν εκεί!Τέλειο!!)

Μουσική υπόκρουση για τις παραπάνω γραμμές το o.s.t. της Amelie από τον Yann Tiersen.

C.

εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρη η τρέλα
αν είχε σώμα θα ’ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ’χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι
Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό, τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ’τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ’ταν σαν κι εμένα

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις

Και σε λυπούνται που δεν το ’χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα

Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ...

Δανείζομαι τα λόγια του Γ. Ευαγγελάτου για να με περιγράψω αυτήν την περίοδο. Τα υπόλοιπα θα τα γράψω στο τετράδιό μου. Σαν να μου φαίνεται ξαφνικά πως έχω να κλείσω πολλές τρύπες μέσα μου, σαν ξαφνικά να μπάζει από παντού… Δεν ξέρω πότε μας κάνει τη χάρη η κυρία ευτυχία και καταδέχεται να μας συναναστραφεί. Αν ισχύει ότι αυτό συμβαίνει όταν δεν την αποζητάμε, τότε εγώ τελευταία μάλλον την ψάχνω σαν τρελή. Ή μπορεί και να ’ναι αλλιώς τα πράγματα, πού να ξέρω…

C.

η ευτυχία είναι αυτό...

η ευτυχία είναι αυτό...

τί είναι?

είναι αυτό που πάντα περιμένουμε και ποτέ δεν έρχεται γιατί δεν ξέρουμε να την αναγνωρίσουμε? έρχεται και πριν καλά καλά προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε,έχει φύγει πάλι? είναι τόσο πολύτιμη όσο και σύντομη? μήπως τελικά κάποιοι άνθρωποι- και εννοώ προτίστως τον εαυτό μου - δεν αξίζουν την ευτυχία γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν να τη διαχειριστούν?

μάλλον κάπως έτσι το βλέπω τώρα τελευταία ... τελικά δεν είναι ούτε θέμα τύχης ούτε θείας πρόνοιας ούτε τίποτα τέτοιο υπερφυσικό. δίπλα μας είναι και μας περιμένει αλλά δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι μ' αυτή γιατί τη θεωρούμε λίγη ... ότι τάχα δε μας αρκεί... και έτσι φεύγει η ευτυχία και μένουμε με την απορία ...

ο πόνος? αυτός είναι ευτυχία? ποιος ξέρει! μπορεί τελικά να είναι κι αυτός απαραίτητος κι ας πονάμε κι ας νομίζουμε ότι βουλιάζουμε χωρίς καμιά σανίδα σωτηρίας...μπορεί να υπάρχει για να μας προσγειώνει και να μας κάνει να συνειδητοποιούμε την υπεροψία μας.ναι! είναι λυτρωτικός κι αυτός.και κάθε μορφή λύτρωσης είναι απαραίτητη.

σκέψεις σκόρπιες ακατάστατες,άναρχες... σκέψεις, κι άλλες σκέψεις κι άλλες ακόμα!αγωνία... τέτοιες ώρες θέλω μόνο ν' αδειάσει το μυαλό...

κι αν σκεφτείς ότι είμαστε απ'αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται με το τι είναι και τι δεν είναι ευτυχία , γίνεται ακόμα πιο τραγικό. ή μήπως πιο αστείο?

ένα ξέρω πάντως και γι' αυτό είμαι σίγουρη. η ευτυχία έρχεται μόνο όταν καταφέρεις και δεν την αποζητάς ... και πως γίνεται αυτό? δεν ξέρω. μόνο μια φορά μου έτυχε και μενα...


Ν.

Τρίχες...

Όλοι μας έχουμε πέσει θύματα της ακαταμάχητης
γοητείας της. Άνδρες και Γυναίκες. Ή αν θες,
Γυναίκες και Άνδρες. Κι αν σε παρασύρει ...

Σε τέρπει.
Σε φέρνει σε δύσκολη θέση.
Σε τυφλώνει.
Σε κουφαίνει.

Ωστόσο δε σε κάνει γουρούνι,
σαν κάποιους που ψάχναν την Ιθάκη τους.
Ή μήπως σε κάνει;...

Ο λόγος για την ... Κολακεία.

Μέρα Σαββάτου.
Κάπου στο καταναλωτικό χάος του Παγκρατίου,
ξεφύτρωσα κι εγώ, έχοντας ξεκλέψει λίγο
χρόνο μέσα σε ένα διάστημα που τρέχω όσο
πότε. Πάτησα λοιπόν PAUSE.

Άφησα την καθημερινότητα να τρέχει δίπλα μου
με τα σοβαρά και ασήμαντά της
και είπα να μαζέψω τα ασυμμάζευτά μου
... μαλλιά.

Συνεπής στο ραντεβού μου στο κομμωτήριο/μπαρμπέρη,
-- διαλέξτε αυτό που σας ταιριάζει --
τάραξα την όσφρησή μου με εκείνη την εσάνς που δεν
έχει όνομα, αλλά την ξέρεις: ένα μείγμα φαρμακείου,
βιομηχανικού αερίου και κολόνιας.

Αφού με κάθισαν σε μία wonnabe μεταμοντέρνα καρέκλα,
περίμενα τη σειρά μου παρατηρώντας γύρω μου
και σχολιάζοντας σιωπηρά.

Μπες λίγο στο κλίμα. Ο θόρυβος γνώριμος.
Άθλια μουσική και ήχος από πιστολάκια μαζί.
Οι κομμώτριες και οι κομμωτές (;) γυρόφερναν
και πέταγαν μαργαριτάρια σαν τις λουλουδούδες
στα μπουζούκια.

Αν δε σου λέει τπτ εσένα ποιοτικέ αναγνώστη αυτό,
εν ολίγοις... το περιβάλλον ήταν:
Μπεζαντάκου - Μέγαρο Μουσικής 1-0.

Το μάτι μου, αφού σκάναρε ότι έπεφτε στο πεδίο βολής του,
έπεσε πάνω στην πλάτη μίας καρέκλας, από όπου προεξείχε
απλά.. ένα κεφάλι. Το σώμα ήταν τόσο, που καλύπτονταν.

Περίεργο κεφάλι. Τί κι αν ο καθρέφτης απέναντί του μου
επέτρεπε άνετα να δω σε ποιον ανήκε, δε βιάστηκα.
Περιορίστηκα στο

... αποψιλωμένο να το πω;
... άδεντρο να το πω;

Όχι. Θα το θέσω ωμά. ΦΑΛΑΚΡΟ θα το πω.
Δεν ήταν όμως deep κατα deep έτσι.
Είχε μία τούφα .. (λέμε τώρα) κάπου μπροστά,
λίγο μετά το μέτωπο, ανεβαίνοντας το skull δεξιά.
Αλλά πίσω.. Λίγο πάνω από το λαιμο, πλούσια "βλάστηση"
μα με κενά.

Πολλά κενά. Το φόβητρο της ψείρας.
Δε θα κατασκήνωνε με τπτ εκεί. Και με γυμνό μάτι
θα την έβλεπες να σου γνέφει.

Το εν λόγω κεφάλι ανήκε σε μία ήσυχη ηλικιωμένη
γυναίκα. Ας μην περεξηγηθώ όμως εδω. Η ως άνω
περιγραφή, εξυπηρετεί τον τελικό σκοπό μου και
δεν έχει στόχο να τη γελοιοποιήσει.

Με όση δύναμη λοιπόν διέθετε η γιαγιά,
κρατιόταν από τα χερούλια της wonnabe μεταμοντέρνας
καρέκλας, που ο πωπός της δεν είχε γνωρίσει προφανώς
ως τότε. Όχι. Όλα τα καλά του κόσμου είχαν στη Σμύρνη,
αλλά τέτοιες καρέκλες, δεν είχαν. Σίγουρα πράματα.

Ποιος ξέρει όμως γιατί βρέθηκε εκεί;

-Μπορεί να είναι η αθεράπευτη ματαιοδοξία της
που αρνείται πεισματικά να συμφιλιώθει με την
ηλικία των 99.
-Μπορεί όμως να είναι και σεβαστή επιθυμία της
να τιμήσει τον εγγονό της με μία περιποιημένη
παρουσία στο γάμο του, πριν κλείσει τα μάτια της.

Δε θα διαλέξω.
Δεν το ξέρω.
Δεν με απασχολεί.
Δε θα την κρίνω.

Το θέμα όμως είναι εδώ.
Ξαφνικά λοιπόν, το Παράλογο, με Π, χτυπάει την
πόρτα της σκέψης μου. Το βλέπω να πρωταγωνιστεί
στο δικό του θέατρο. Στο πλάνο μου λοιπόν,
εισέρχεται η κομμώτρια -κάπου στην 3η δεκαετία
της ζωής της. Και δεν είναι μόνη!!!

Πλησιάζοντας τη γιαγιά, που ανέμενε καρτερικά,
σέρνει από πίσω της ένα τρέιλερ. Σωστό τραίνο.
Τέσσερις ρόδες. Τ Ρ Ι Α πατώματα, γεμάτα από
εργαλεία και ρόλεϊ!!! Και σε πολλά χρώματα!!!

ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΟΠΕΛΙΑ ΜΕ ΤΟΣΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ;;;;;;;;;

Πού θα τον αξιοποιήσεις.
Τρεις , τέσσερις τρίχες θα καλλωπίσεις.
Για την ακρίβεια, θα τις αναστηλώσεις.
Τί τον θες όλον αυτόν το συμφυρμό μαζί σου;
Πού θα τον εφαρμόσεις;;;

Εκτός κι αν πέρασες τη γιαγιά για απολίθωμα
και πας για ανασκαφή. Πάσο.

Τα ρέστα μου.

Παράλογο;
Παράλογο;
Δεν απαντάει.
Άρα, λογικό.

Δε θα το πιστέψετε. Τον εφήρμοσε.
Καλά, τη γιαγιά, τη λυπήθηκα.
Για την ακρίβεια όχι τόσο αυτή,
όσο τις λιγοστές της τρίχες, που
τις βασάνιζε αδίστακτα η ατάλαντη
κομμώτρια - αρχαιολόγος.

Έδεσε τις τρείς τούφες της πάνω στη βούρτσα
και της τράβαγε να τις ισιώσει ώστε να τυλίξει
μέσα τους τα ρόλεϊ.

Μη κοπελιά. ΜΗ !!!
Θα σου μείνει στο χέρι. Η τούφα.
Και η γιαγιά μετά.

ΕΛΕΟΣ -
Και σα να μην έφτανε όλο αυτό το θέατρο του
Παραλόγου, ακούω το άφταστο... το ασύλληπτο
σχόλιο:

Η κομμώτρια - συντηρητής αρχαίων έργων τέχνης,
είδε πως η γιαγιά το φυσούσε (Burberry τσάντα γαρ)
και αποβλέποντας σε ένα γερό TIP (ναι, παίρνουν κι
οι κομμώτριες, εκτός από τις καυτές γκαρσόνες) της
πετά το σχόλιο:

"Καλά, δεν το συζητώ. Έχετε πολύ ωραίο μαλλί".

Ναι. Κι εγώ ΚΑΓΚΕΛΟ έμεινα.
Δεν πίστευα στα αυτιά μου.
Η γιαγιά δε μίλησε.
Δεν ξέρω αν μπορούσε βέβαια...
Και φυσικά δεν ξέρω τί σκέφτηκε.

Ξεφυλίζοντας ένα έντυπο, έπεσα πάνω στα
λόγια του Αριστοτέλη: "Κανένας άνθρωπος
με ανώτερη μόρφωση και τιμιότητα δεν κυριεύεται
από αυτό το ελαττωμα, γιατί οι καλοί μπορεί να
αισθάνονται στοργή για τους φίλους αλλά δεν τους
κολακεύουν". Κι έτσι θυμήθηκα το περιστατικό.

Θυμάσαι και την ταινία ΕL GRECO; Πόσο ενόχλησε
η αποτύπωση της αλήθειας;

Δε μου αρέσουν οι κόλακες.
Αλλά ούτε και οι άνθρωποι που τρέφουν το εγώ τους
με κολακείες, ακόμα κι αν τις αξίζουν.
Ή που αρέσκονται να ακούνε τους άλλους να
τους παινεύουν. Ή που αγαπούν εκείνους που τους
θαυμάζουν και μισούν εκείνους που θαυμάζουν οι ίδιοι.

"Να περάσουμε να λουστούμε;" μου είπε ο/η υπάλληλος
του καταστήματος και διέκοψε τις σκέψεις μου.
"Ορίστε;"..."Ναι, βέβαια" αποκρίθηκα φωναχτα.
"Γιατί;; Μαζί θα κάνουμε μπάνιο" αποκρίθηκα σιωπηρά...

by Balekos

Mιλώντας για τρίχες.....