Το μεγάλο μας τσίρκο

Δημαρχειακό Μέγαρο Χαλανδρίου.

Δεύτερος όροφος.

Νευραλγικές θέσεις: νομική υπηρεσία, αποθήκη, αποχέτευση...

Δύο λεπτά είναι αρκετά για να σου περιγράψω τι διαδραματίζεται "εκεί", πίσω από την βαριά σιδερένια πόρτα...

Εκεί, όπου ο υπάλληλος φεύγει από την υπηρεσία, μεσούσης της βάρδιάς του, για να πάει να κουρευτεί ενώ η προϊσταμένη στέλνει τον κλητήρα να της πάρει τα παπούτσια από τον τσαγκάρη.

Εκεί, όπου το μεγαλύτερο δίλημμα μεταξύ των συναδέλφων είναι αν το ζυμωτό ψωμί ψήνεται καλύτερα σε εμαγιέ ή σε αντικολλητική φόρμα. Αυτά είναι ερωτήματα, φίλε μου...

Εκεί, όπου η ορθογραφία των επίσημων εγγράφων μάς ξανασυστήνεται καθώς τα "τρωτά" γίνονται "τροτά" και το "λεωφορείο" μετατρέπεται σε "λεοφορίο" (πέσαμε στις εκπτώσεις, φαίνεται...)

Εκεί, όπου το "δεν βαριέσαι" είναι το σύνθημα και το "έλα, μωρέ, δημόσιο είμαστε" το παρασύνθημα.

Εκεί, όπου οι υπάλληλοι-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην πλειοψηφία τους- σπεύδουν να απαξιώσουν οποινδήποτε είναι έστω και λίγο πιο μορφωμένος από αυτούς αλλά όταν ο προϊστάμενος τους απευθύνει τον λόγο με αυστηρό ύφος, τραυλίζουν από την τρομάρα τους και τρέχουν να κρυφτούν σαν τα ποντίκια.

Εκεί, όπου η ρουτίνα μπορεί να νεκρώσει κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο και η κύστη κόκκυγος είναι η πιο κοινή απειλή για το σώμα σου.

Εκεί, όπου η μυγοσκοτώστρα καθίσταται πιο χρήσιμη κι από τους υπολογιστές και το βερνίκι νυχιών το πιο trendy αξεσουάρ γραφείου.

Εκεί, όπου οι μισοί συνάδελφοι σε κοιτάνε λες να τους σκότωσες την μάνα και οι άλλοι μισοί λες και τους έχεις σκοτώσει την μάνα και τον πατέρα μαζί επειδή τόλμησες να τους πεις "όχι, κάνεις λάθος". Ο συνδυασμός κόμπλεξ και απωθημένου παράγει ένα επικίνδυνο κοκτέιλ. Μιζέρια, νομίζω, λέγεται.

Εκεί, όπου η επιγραφή έξω από τις τουαλέτες "παρακαλώ μην παίρνετε το χαρτί υγείας" σε στέλνει αυτόματα στην ζώνη του λυκόφωτος.

Έπειτα από δεκάμηνη καθημερινή συναναστροφή με δημοσίους υπαλλήλους, δικαιούμαι να το πω:

Το να είσαι υπάλληλος-και δη δημόσιος- είναι στοιχείο του χαρακτήρα και όχι επαγγελματική ιδιότητα. Όλη σου η ύπαρξη βρίσκεται "υπό αλλήλους". Καμία φιλοδοξία να ξεβαλτώσεις, να δημιουργήσεις, να πας τον εαυτό σου ένα βήμα παραπέρα.

by V.

Υ.Γ. Ο αυτόχειρας ποιητής Κ.Καρυωτάκης υπήρξε για χρόνια δημόσιος υπάλληλος. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί αυτοκτόνησε; Τι ρόλο έπαιξε στην ήδη απαισιόδοξη φύση του η δημοσιουπαλληλική νοοτροπία;