Underground

Είχα πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω το μετρό. Πραγματικά πολύ.

Είχα ξεχάσει- ή μάλλον είχα διαγράψει από την μνήμη μου...

...πόσο νευρικά μασάνε τσίχλα οι επιβάτες...

...πόσο καχύποπτα κοιτούν ο ένας τον άλλον...

...πόσο απορροφημένοι είναι στέλνοντας μηνύματα στο κινητό τους...Το κινητό...Η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο όταν βρίσκεσαι στην σήραγγα...

...πόσο κουρασμένοι δείχνουν στην όψη...

Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι Κυριακή...

Στάση Μοναστηράκι.

Αχταρμάς φυλών.

Αισθάνομαι μειονότητα.

Δεν τους φοβάμαι, δεν με αγαπούν.

Κοιταζόμαστε φευγαλέα.

Στάση Σύνταγμα.

Γιουρούσι!

Αρχίζω να μετράω κεφάλια ενώ το βαγόνι θυμίζει θάλαμο αερίων: ένα μίγμα ιδρώτα, αρώματος και ναφθαλίνης μου τρυπάει τα ρουθούνια.

Στους πόσους με πιάνει αγοραφοβία...;

Η διαφημιστική πινακίδα απέναντι λανσάρει μια νέα γεύση τσίχλας με σλόγκαν:

"CLEAN & FRESH...Μετά από οτιδήποτε..."

Οτιδήποτε;

Μετά κι από μια εξοντωτική μέρα;

Μετά κι από έναν άγριο καβγά με τον προϊστάμενο;

Μετά κι από έναν χωρισμό;

Μετά κι από την αποκαρδιωτική διάγνωση του γιατρού για υφέρπουσα κατάθλιψη;

Στάση Κατεχάκη.

Εικόνα φρίκης.

Στο πεζοδρόμιο δύο περιστέρια ασελγούσαν πάνω σε ένα τρίτο, νεκρό περιστέρι.

Νεκρόφιλοι βιαστές!!!

Και δεν είχα ούτε μια τσίχλα να μασήσω.

by V.