"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του,
στα πρόσφατα επεισόδια
στο κέντρο της Αθήνας.
Σκέψου.
Σε τέτοια ηλικία...
Είναι φοβερό να ΜΗΝ ξέρεις τί θες.
by B.
ΥΓ Το γεγονός μνημόνευσαν στην κουβέντα τους
οι Κυρίες Τάνια Τσανακλίδου & Μάρθα Φριντζήλα
φτάνοντας "στα Άκρα". Ο λόγος τους έσταξε σοφία.
Πάλι.
3 σχόλια:
Όχι, δεν είναι και τόσο φοβερό.
Αρκεί να ξέρεις τι ΔΕ θες.
(Αλλά μπορεί και να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια).
Σωστό κι αυτό. Αλλά πες ότι ξέρεις τί δε θες. Νομίζω, ότι παραμένει η απόγνωση. Και το χειρότερο είναι,
ότι κάτι φανερώνει αυτό για τον
εσωτερικό κόσμο κάποιου. Ποιος
φταίει γι' αυτό μάλιστα;
Εγώ, πάντως, «σ’ αυτήν την ηλικία» που λες, δε νομίζω ότι έχω σαφή εικόνα του τι θέλω. Αλλά δεν έχω καμία απόγνωση. Αντιθέτως μου αρέσει και λίγο να μην ξέρω τι θα έρθει, αυτή η κάπως τυχοδιωκτική αντιμετώπιση της ζωής. Δε νομίζω ότι το να μην ξέρεις τι θες είναι πηγή απόγνωσης. Όχι για όλους τουλάχιστον. Αλλού είναι η ρίζα του «κακού». Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που δε γίνεται μέσω "παραθύρων".
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου