*Ως σύνδρομο της Στοκχόλμης αναφέρεται η συμπεριφορά εκείνη κατά την οποία το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη του αναπτύσσοντας συναισθηματικούς δεσμούς και- παρά το γεγονός ότι κακοποιείται-φτάνει σε σημείο να τον αγαπήσει.
(Απόσπασμα από τα αγαπημένα ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ)
Κύριος,58 ετών, συνταξιούχος του εμπορικού ναυτικού ζητά γνωριμία με κυρία 40 ετών.
Αννίτα: Τι σύνταξη παίρνετε;
Κύριος: Aυτό δεν θα ήθελα να το πω στον αέρα.
Α: (νευριασμένη) Γιατί κύριέ μου;
Κ: Ε, δεν θέλω.
Α: Ναι αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, κύριέ μου. Είστε 58, δεν είστε 28. Άρα η γυναίκα που θα τηλεφωνήσει δεν θα σας θέλει για τα νιάτα σας. Πρέπει να υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Διότι, αν είστε παλτό, τι να σας κάνει; Να φορέσει την παλτουδιά;
Κ: Εντάξει, αυτά θα τα πούμε από κοντά με την κυρία.
Α: Ε, όχι κύριέ μου! Γεια σας!
Και του κλείνει το τηλέφωνο.
[…]
Μετά από αλλεπάλληλα ‘ναι’ της Αννίτας ακούγεται επιτέλους μια φωνή από το πηγάδι.
Κύριος: Έλα Αννίταααα, Κώστας εδώωωωω! Από Χαλκίδααααα!
Αννίτα: Είστε κρυωμένος κύριε Κώστα;
Κ: Έλα;
Α: Έχετε κρυώσει, λέω; Σας ακούω μπουκωμένο.
Κ: Όχι, δεν είμαι κρυωμένος.
Α: (ψιθυριστά)…Απλώς κουφός είστε.
Το τραγικό δεν είναι ότι η Αννίτα μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Το τραγικό είναι ότι δεν βρίσκεται κανείς να της αντιγυρίσει στα ίσα. Να της ‘την πει’, που λέμε…
by V.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου