‘Σταμάτα να με καταδιώκεις!...διώκεις...διώκεις...διώκεις.’.
Αυτή η κραυγή ακούστηκε σχεδόν σε όλη την Μητροπόλεως. Ένας μαγαζάτορας το φώναζε στην μητέρα του. Σχεδόν την εκλιπαρούσε...
Η γριά είχε αράξει σε μια καρέκλα στον πεζόδρομο και διάβαζε εφημερίδα. Που και που μουρμούριζε ακατάληπτες λέξεις.
Ο γιος της άνοιγε το μαγαζί κι έβγαζε το εμπόρευμα-κάτι παραδοσιακές τσάντες και τσολιαδάκια- στο δρόμο.
Εγώ χάζευα στην βιτρίνα του απέναντι κοσμηματοπωλείου.
Και ξαφνικά...
...η ΕΚΡΗΞΗ!!!
Τους κοίταζα για αρκετή ώρα και η φαντασία μου έφτιαχνε σενάρια...
Αυτή, χήρα πια, θα ήθελε τον γιο της δεμένο για πάντα κοντά της και μόνο μετά τον θάνατό της θα μπορέσει να κοιτάξει κι αυτός τη ζωή του.
Αυτός, ένας γιος που τυραννιέται από την μητέρα του, ζει μαζί της αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς καθώς η καλή μανούλα έχει με μαεστρία φροντίσει να τον γεμίσει με ενοχές.
‘Μόνο η μανούλα σε αγαπάει, αγόρι μου. Όλες ίδιες είναι’ και στο καπάκι
‘Γιατί δεν παντρεύεσαι να δω κι εγώ εγγόνι;’
Σχέση αγάπης και μίσους. Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο να πεις ΄άι στο διάολο΄. Όχι στη ζωή σου, στην μάνα σου. Και μετά τρέχεις μετανιωμένος σαν το σκυλί να της ζητήσεις συγνώμη.
Ως εν δυνάμει μάνα θα έπρεπε να ταυτιστώ με την γριά αλλά επειδή ποτέ δεν μου συμβαίνει το αυτονόητο, συμπόνεσα τον άνδρα. Θες επειδή παιδιόθεν ταυτίζομαι με τον κάθε ταλαίπωρο; Θες λόγω της βαθιάς μου ανάγκης να κράζω τους ανθρώπους που θέλουν να επιβληθούν στους άλλους; Δεν ξέρω...
‘Τι θέλεις επιτέλους; Σταμάτα να με καταδιώκεις! Δεν αντέχω άλλο!’, επανέλαβε κι έβαλε τα κλάματα. Το διανοείσαι; Τα κλάματα!
Δεν έχω ακούσει πιο σπαρακτική φωνή στη ζωή μου...
By V.
5 σχόλια:
Νομίζω ότι η ευθύνη για την
"έκρηξη" πρέπει να αναληφθεί
κι από τους δύο.
Αφ'ενός η μάνα, δεν 'παίδευσε'
σωστά το παιδί της. Εξάλλου,
είναι και ΕΛΛΗΝΙΔΑ μάνα.
Δε σημαίνει αυτό βέβαια πώς
πληροί η συμπεριφορά της τον κανόνα. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις.
Αφ'ετέρου, εκείνος, δεν έχει τη
δύναμη να περάσει το όριο, να
απογαλακτιστεί και εν τέλει να
χειραφετηθεί. Ποιος σου το
μαθαίνει αυτό;
"Θέλει αρετή και τόλμη
η ελευθερία" ...
Β.
Β., δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Την ευθύνη σε τέτοιες περιπτώσεις φέρουν οι γονείς-δυνάστες. Αν έχεις διαπλάσει ένα παιδί δέσμιο της δυναστευτικής «αγάπης» σου (που σε καμία περίπτωση αγάπη δεν είναι, αφού δεν νοείται αγάπη χωρίς ελευθερία), πώς μετά αυτό να καταφέρει να απογαλακτιστεί; Πώς να υψώσει το ανάστημά του; Πώς να παλέψει με τις ενοχές του (αφού έτσι έμαθε, πως ό, τι στενοχωρεί τη «μανούλα», είναι κακό, αφού έχει μάθει να ζει και να δρα μόνο ως φερέφωνο;); Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο φαίνονται κι ένας άνθρωπος που φτάνει σ’ αυτό το σημείο δεν νομίζω ότι μπορεί μόνος του (χωρίς τη βοήθεια ψυχανάλυσης ή ψυχοθεραπείας) να τα καταφέρει.
Δεν αντιλέγω με ό,τι λες
"Κόκκινα Παπούτσια". Γι'
αυτό εξάλλου και ρωτώ,
ποιος είναι αυτός που σου
μαθαίνει, που σε εκπαιδεύει
αν θες, να απελευθερώνεσαι.
Όλα ανάγονται στους γονείς.
Είμαστε πολλές φορές καθρέπτες
τους. Αλλά, ένας άνθρωπος
της ηλικίας του κυρίου, είναι
ικανός (και χωρίς τη βοήθεια
της ψυχανάλυσης, την οποία δεν
εμπιστεύομαι πολύ γενικότερα,
γιατί είναι χρονοβόρα και ως
εκ τούτου συχνά ατελέσφορη)
και ΠΡΕΠΕΙ για τη δική του
ψυχική υγεία, να βάλει τα
πράγματα στη θέση τους. Από
τη στιγμή που αναγνωρίζει και
αξιολογεί το πρόβλημα, είναι
ικανός και να το λύσει. Απλά,
φοβάται και δεν θέλει...πολύ..
Β.
Δεν έχει να κάνει με τη βιολογική ηλικία, ρε συ. Η γνώμη η δική μου, δηλαδή, αυτή είναι. Ο άνθρωπος αυτός και κάθε όμοιός του δεν μεγαλώνουν ψυχικά, αν μπορώ να το πω έτσι. Δεν ενηλικιώνονται ποτέ. Δεν είναι σε θέση να πάρουν αποφάσεις, ούτε καν να έχουν γνώμη για την ίδια τη ζωή τους. Έχουν πάντα ανάγκη το σπρώξιμο και την επιβεβαίωση του γονιού που εγωιστικά και από μικρότητα τα έμαθε πάντα να τρέχουν από πίσω του, να εξαρτώνται από αυτόν. Δεν έχει να κάνει αν είναι 18, 20, 30, 50… μπροστά στους γονείς και υπό το βάρος της σκιας τους είναι πάντα ανήλικα, έχουν έτσι μάθει, να είναι ετεροκατευθυνόμενα και απολύτως εξαρτώμενα. Δεν είναι τυχαίο που ο συγκεκριμένος παρακαλάει τη μάνα του να πάψει να τον καταδιώκει. Ναι, το φυσιολογικό θα ήταν αντί να την παρακαλάει, να κάνει ο ίδιος κάτι, να την παραβλέψει, αλλά εν προκειμένω μια τέτοια απόφαση φέρει πίσω της τόσες τύψεις και ενοχές που κυριολεκτικά τον παραλύουν. Αν η μάνα του δεν τον αποδεσμεύσει, ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει. Όσο κι αν στο δικό μας μικρόκοσμο και εκ του ασφαλούς μιλώντας αυτό φαντάζει πανεύκολο-ή έστω αυτονόητο.
Σαφώς και δεν το εντοπίζω
στην ηλικία. Έχεις απόλυτο
δίκιο σε αυτό. Αυτό που με
πείθει περισσότερο είναι...
"ο δικός μας μικρόκοσμος".
Προφανώς δεν τον καταλαβαίνω,
αλλά από την άλλη, έχω την
αίσθηση πως ο άνθρωπος,
με τις εμπειρίες που κουβαλά,
με τον όποιον πόνο κι αν αισθάνεται, όσο καταπιεσμένος
και να είναι,κάποια στιγμή
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ. Αυτό περιμένω
κι από αυτόν.
Δημοσίευση σχολίου