Τρόλεϊ 13. Διαδρομή Ιλίσια-Σύνταγμα. Ένας νεαρός μπαίνει κουτσαίνοντας, στέκεται με την πλάτη στον οδηγό και, κοιτώντας το κοινό του, αρχίζει χαμηλόφωνα τον εξής μονόλογο:

"Σας παρακαλώ, θα ήθελα αν μπορείτε και αν θέλετε, να με βοηθήσετε. Έχω πρόβλημα υγείας, δεν μπορώ να εργαστώ. Θα ήθελα να πάρω λίγο ψωμί..."

Οι αντιδράσεις κλασικές και αναμενόμενες. Άλλος μιλάει στο κινητό του, άλλος παριστάνει ότι μιλάει για να τον αποφύγει, άλλη χαζεύει από το παράθυρο, άλλος διαβάζει εφημερίδα...

Καθώς πέρασε από δίπλα μου για να αποβιβαστεί στον Ευαγγελισμό, θυμήθηκα!. Τον ίδιο τύπο τον είχα ξαναδεί πριν δύο χρόνια περίπου, να μπαίνει στο ίδιο τρόλεϊ, να κάνει την ίδια διαδρομή και να λέει τον ίδιο μονόλογο. Μόνο που τότε είχε σηκώσει και την μπλούζα του και είχε δείξει στους 'άπιστους' επιβάτες τις γάζες που είχε στην κοιλιά του-πειστήρια ενός πρόσφατου χειρουργείου.

Αλήθεια ή ψέματα, δεν ξέρω. Όμως, δύο χρόνια μετά ήταν ακόμα εκεί...

Καθόλη την διάρκεια της βόλτας μου στο κέντρο το σκηνικό ήταν ίδιο και απαράλλαχτο. Άνθρωποι ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια και χέρια απλωμένα να ζητούν ελεημοσύνη. Τριτοκοσμικές εικόνες... Ασχήμια...

Δεν δίνω λεφτά στους ζητιάνους. Ποτέ. Διότι το ρήμα 'ζητάω' καθώς και τα παράγωγά του μου δημιουργούν δυσφορία. Διότι εκείνη την ώρα ο Χ τύπος μου ζητάει να του δώσω αυτό που δούλεψα για να το βγάλω. Και, διότι, στην τελική, κανένας δεν γουστάρει να δίνει χρήματα υπό εκβιασμό. Όταν αυτοί οι άνθρωποι μού προβάλλουν το κομμένο τους χέρι ή πόδι, το παιδί τους, την φιάλη οξυγόνου ή τα πιστοποιητικά της αναπηρίας τους, δεν με εκβιάζουν προκειμένου να κερδίσουν συμπόνοια(;) και λεφτά;

Δεν τα βάζω μαζί τους. Στο κάτω-κάτω κι αυτοί να επιβιώσουν προσπαθούν. Όμως, αναρωτιέμαι: η Πολιτεία που λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατάφερε με έναν μαγικό τρόπο να εξαφανίσει τους ζητιάνους από το κέντρο μην τυχόν και σοκαριστούν από το θέαμα οι 'επίσιμοι καλεσμένοι' μας, τι κάνει τώρα;