ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Δεκαπενταύγουστος. Έξι το πρωί. Έξω τραγουδάνε τα τζιτζίκια κι εγώ σκεπασμένη μέχρι τον λαιμό με μάλλινη κουβέρτα. Κάτι δεν πάει καλά εδώ...

Εν πλω για την Αντίπαρο. Η θάλασσα λάδι κι όμως κουνιόμαστε. Η γραμμή του ορίζοντα δεν είναι ευθεία. Ο μπούσουλας είναι που γέρνει ή το καράβι;

Σ' ένα βραχάκι, ψαρεύοντας. Ένα τέταρτο περιμένω να τσιμπήσει. Το μοναδικό ψάρι που βλέπω γυροφέρνει το αγκίστρι χωρίς να το πλησιάζει. Ίσως ξέρει ότι κατά βάθος δεν θέλω να το σκοτώσω κι ότι ήρθα για να χαζολογήσω...

Περασμένα μεσάνυχτα. Χυμένη σε μια ξαπλώστρα κοιτάζω τα αστέρια. Τι κοιτάζω; Λες και ξέρω να τα διαβάζω ή πιστεύω σε αυτά. "...κι αν τα τραίνα τρέχουν σε γραμμές, τα άστρα καβαλάνε οι ψυχές..." λέει ένα τραγουδάκι. Αν κρίνω από αυτό που βλέπω, πρέπει να υπάρχει πολυκοσμία 'εκεί πάνω'. Πού είσαι;

by V.

ΧΑΠΙ ΕΝΤ

''Τελείωνέ με. Με την μια. Αν είναι να πεθάνω σήμερα μη με βασανίζεις έτσι. Το ξέρω ότι δεν υπήρξα και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου αλλά δεν μου αξίζει τέτοια ανταμοιβή...''

Σε λίγο θα έρθει η νοσοκόμα για την καθιερωμένη βραδυνή ένεση. Ακόμα κι αυτή η χοντρή και κακάσχημη γυναίκα μοιάζει με καλή νεράιδα ανάμεσα στους δράκους του μυαλού μου. Σαν σωτήρας που κρατά το φίλτρο για να σκοτώσει τους δαίμονές μου...

''Μην φοβάσαι, δεν θα πονέσεις"

"Πονάω ήδη" της απαντάω.

Μου χαμογελάει σαρδόνια και μου καρφώνει την σύριγγα σπρώχνοντας γρήγορα το έμβολο για να αδειάσει όλο το φάρμακο μέσα μου. Πόσο διψούσε το σώμα μου για ανακούφιση...! Πόσο απελπισμένα διψούσε...!

Τα βλέφαρά μου βαραίνουν κι ένα κύμα γαλήνης με πλημμυρίζει. Ξεφυσώ βαθιά περιμένοντας να δράσει το φάρμακο. Δεν ξέρω αν ο παράδεισος είναι ένα απέραντο πράσινο λιβάδι με λουλούδια και γέλια παιδιών. Σίγουρα, πάντως, είναι ένα μέρος όπου δεν υπάρχει πόνος. Και σίγουρα μού αξίζει μια γωνίτσα εκεί μέσα μιας και την κόλαση την ζω εδώ, στον 'γήινο' κόσμο.

''Πώς αισθάνεσαι;'' με ρωτάει.

''Δεν αισθάνομαι'' της λέω.

Ψέμματα. Αισθάνθηκα να κυλά ένα δάκρυ στο μάγουλό μου καθώς έκλεισα τα μάτια μου για τελευταία φορά.

by V.

ΜΟΝΟΚΛΙΝΟ

Ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Γιατί έξι πιάτα; Αφού μόνο ένα-δύο χρησιμοποιώ καθημερινά. Κι απ'την άλλη, τόσα ποτήρια; Δεκαοχτώ! Λες και περίμενα επισκέψεις. Λες και ξαφνικά το σπίτι μου θα γέμιζε κόσμο. Κατσαρόλες, τηγάνια, κουτάλες... Και να'λεγα ότι είμαι δεινή μαγείρισσα... Ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Τα μαχαιροπήρουνα, σε ρόλο κομπάρσου πια, περιμένουν παρατεταγμένα μπας και χρησιμοποιηθούν. Όχι, ήταν πολλά. Ποιους περίμενα...; Τι περίμενα...;

Η λογική του ''πάρε, θα έρθει ένας άνθρωπος στο σπίτι'' απλώς δεν ευδοκίμησε. ¨Οχι ότι δεν ήρθαν. ¨Ηρθαν. μόνο που ήρθαν για εκείνους κι όχι για την οικοδέσποινα. ¨Οχι για τα 'καλορίζικα' και την 'καλή αρχή' αλλά επειδή έψαχναν άσυλο για την- καταπιεσμένη από το δικό τους πατρικό σπίτι -ύπαρξη. Ανιδιοτελείς φιλίες σου λέει μετά... Δεν σας είπε κανείς ότι τα 45τ.μ. αποτελούν ήδη άσυλο για έναν; Παραπλανηθήκατε από τα πλήρη σερβίτσια φαγητού;

Από αύριο θα αρχίσω να πετάω.

by V.

ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ

Όχι, δεν είμαι παρανοϊκή. Αυτά που κάνω σου φαίνονται παρανοϊκά. Τι δηλαδή; Επειδή θέλω να μαθαίνω κάθε μα κάθε πληροφορία που σε αφορά; Απ'την πλευρά σου το βλέπεις έτσι...

Αν, όμως, έρθεις από την δική μου θα δεις πόσο φυσιολογικά είναι όλα. Δεν μου έδωσαν τίποτα. Ούτε ασφάλεια ούτε επαίνους ούτε χάδια ούτε συγχώρεση. Δεν φιλήθηκα όσο έπρεπε, δεν αγκαλιάστηκα τόσο ώστε να εξοικειωθώ με την ανθρώπινη επαφή. Δεν κανακεύτηκα τόσο ώστε να ζεσταθεί κάθε μου κύτταρο. Έτσι, επιδόθηκα στο ανελέητο και συνάμα τυφλό κυνηγητό της αποδοχής σου. Έψαχνα αγάπη. Απ'όπου την βρω. Απ'όποιον την βρω. Με όποιον τρόπο την βρω.

by V.

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

Σε είδα. Και με είδες που σε είδα. Αμέσως έστρεψες το βλέμμα-σαν από ντροπή. Σαν να κατάλαβες ότι (σε) κατάλαβα. Η ματιά μου σε 'σάρωσε' από πάνω μέχρι κάτω προκειμένου να βρει σημάδια που θα επιβεβαίωναν την αρχική μου υπόνοια. Το ασύμμετρα κομμένο αγορίστικο μαλλί, το αντρικό λευκό φανελάκι, η καζάκα, το σκισμένο τζιν, η μπάσα φωνή και η μάγκικη πόζα με τα χέρια στις τσέπες μού ψιθύριζαν την λέξη "γκέι".

Ώσπου κοίταξα τα παπούτσια σου. Κάθε τρύπα για τα κορδόνια κι ένα χρώμα της χαρούμενης σημαίας. Καταλαβαίνω, πρέπει να το πεις αλλά όχι φωναχτά. Η οικογένεια δεν το αντέχει. Άρα πρέπει να το υποδηλώσεις με κάποιο τρόπο. Με όποιον τρόπο. Άλλη μια πολύχρωμη κονκάρδα καρφιτσωμένη στην τσάντα σου...

Μια τελευταία ματιά κι ένα χαμόγελο συγκατάβασης έδωσαν τέλος στην σύντομη εξερεύνηση της αλλόκοτης γυναικείας σου ύπαρξης.

by V.

ΟΤΑΝ ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ Η ΝΕΟΛΑΙΑ

Εκείνη καθόταν στο παγκάκι. Εκείνος πλησίασε και κάθισε δίπλα της. Άρχισε να της λέει την ιστορία της ζωής του μιας και τους χώριζε σχεδόν μισός αιώνας. Βαριόταν να τον ακούει-ήταν ολοφάνερο. Κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι της μπας και σταματήσει να της μιλάει. ¨Ομως, όχι. Για μισή και πλέον ώρα της έλεγε, έλεγε, έλεγε... Στο τέλος προσφέρθηκε να την κεράσει καφέ ή φαγητό. Εκείνη αρνήθηκε.

"Τι πορνόγερος!",σκέφτηκε.

Κι έφυγε ενώ το γερόντιο απέμεινε μαραζωμένο να καλωσορίζει την οδύνη της ερωτικής του απογοήτευσης. Τρομάρα του...!

by V.

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Είναι τρελό το τι μπορεί να συναντήσεις στις σοφίτες. Πράγματα που είχες ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξή τους αλλά ποτέ τα αραχνιασμένα συναισθήματα που τα συνοδεύουν. Κι επειδή τα ταξίδια στο χρόνο είναι πάντοτε δελεαστικά χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις αρχίζεις να αγγίζεις, να μυρίζεις, να επεξεργάζεσαι αυτούς τους 'θαμμένους θησαυρούς'...

Κάπου ανάμεσα σε διπλώματα ξένων γλωσσών και πτυχία κρύβονταν τα ημερολόγιά μου και μέσα σε αυτά παραχωμένες μερικές φωτογραφίες σου. Επώδυνα καρέ και ακόμη πιο επώδυνα χειρόγραφα...

-24/6/2002 (καρέ)

Εσύ σε μια εκδρομή σου στην Αγγλία, τρέχεις χαρούμενος σε ένα γήπεδο.

ΚΛΙΚ...κοντινό...

Κοιτάς κατευθείαν στον φακό. Πανέμορφος μες την ασχήμια σου με μάτια που κλαίνε για βοήθεια...

-24/6/2002 (χειρόγραφο)

Εγώ να περιγράφω με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τον άγριο χειμώνα μέσα μου. Και να σκεφτείς ότι ήταν καλοκαίρι...

-29/8/2003 (καρέ)

Εσύ στο πάρτι των γενεθλίων σου. Δεν τα γιόρταζες ποτέ. Κι όταν, τελικά, το αποφάσισες η αμηχανία σου εκείνη την βραδιά σε σφήνωσε ακόμα πιο βαθιά μες την καρδιά μου.

ΚΛΙΚ...κοντινό...

Βλέμμα χαμηλωμένο που ψιθυρίζει 'ευπρόσδεκτη κάθε αγκαλιά'...

-29/8/2003 (χειρόγραφο)

Εγώ με δύο προτάσεις να εξηγώ γιατί δεν μπορώ να ανήκω σε αγέλες...

Λυπηρά πράγματα.

by V.

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΤΩΝ 39

Λαϊκή αγορά, πάνω από τον πάγκο με τα αντίδια. Μητέρα και κόρη με το καροτσάκι τους να περιέχει λίγα πράγματα. Τόσο, όσο.

Παρατηρώ την κόρη. Κλασική περίπτωση γεροντοκόρης. Αλλά όχι από τις ξινές. Από τις άλλες, τις συμπαθέστατες, που η ζωή τους τα έφερε έτσι και δεν βρήκαν 'ένα καλό παιδί ν'ανοίξουν σπιτικό'. Κι ας το ήθελαν όσο τίποτε άλλο στην ζωή τους...

Από αυτές που δεν παραπονιούνται, δεν κρατούν κακία σε κανέναν αφού, καθώς φαίνεται, ο γάμος δεν ήταν στο γραφτό τους...

Από αυτές που θα παραμείνουν πάντα κόρες...

Το στιλ χαρακτηριστικό. Μπότα συντηρητική, χωρίς τακούνι.

Φούστα αυστηρά μέχρι το γόνατο. Ούτε πόντος παραπάνω. Μην μας περάσουν για τίποτα ξετσίπωτες...

Μωβ πουλόβερ, ένα τεράστιο μπουφάν άτσαλα φορεμένο. Η τσάντα χιαστί περασμένη στον θώρακα και, τέλος, στέκα (!). ¨Οχι κορδέλα, στέκα. Να κρατάει πίσω τα απεριποίητα φυσικά μαλλιά της και να αφήνει το πρόσωπό της σε άπλετη κοινή θέα προς κάθε ενδιαφερόμενο...

Νοερά της δίνω μια θέση πάνω στον πάγκο. Κάπου ανάμεσα στα βλήτα, τα πράσα και τις καυκαλήθρες. Κι ελπίζω να έχει την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα ζαρζαβατικά: να βρεθεί κάποιος να την διαλέξει...

by V.

ΦΑΡΜΑΚΙΑ

Νεαρός ψωνίζει προφυλακτικά από το φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός μειδιά και, μετά την απομάκρυνση του πελάτη, γυρίζει και λέει στον βοηθό του:

"Είδες; Η νεολαία προφυλάσσεται. Μπράβο του!"

Νεαρή ψωνίζει προφυλακτικά από το φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός την κοιτά με μισό μάτι και κατόπιν ψιθυρίζει στον βοηθό του:

"Ποιος ξέρει με πόσους θα πηδηχτεί απόψε..."

Νεαρή αγοράζει τεστ εγκυμοσύνης από το φαρμακείο. Η φαρμακοποιός (γυναίκα αυτήν την φορά) ξαφνικά γλυκαίνει, θυμάται την χαμένη της νιότη... Κοιτά την βοηθό της.

"Αχ! Θυμάμαι κι εγώ τι αγωνία είχα όταν έκανα το τεστ, τότε..."

Νεαρός αγοράζει τεστ εγκυμοσύνης από το φαρμακείο. Η προαναφερθείσα ξινή επιστήμων του το δίνει χωρίς πολλές κουβέντες. Σχολιάζει.

"Aλίμονο στην κοπελίτσα που θα γκάστρωσε ο αλήτης..."

Αν έτσι σκέφτεται το ένα φύλο για το άλλο, αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις πάνε κατά διαόλου;

by V.

ΡΕΒΕΓΙΟΝ

Κάτι τέτοιες στιγμές

-μόνος σου στην γιορτή-

ξέρεις πως αγαπάς

μα δεν ξέρεις γιατί.

Η ζωή είναι λειψή

και οι σκέψεις γλιστρούν

μα μια τέτοια βραδυά

σκέψεις σε κυνηγούν....

Φ.Δ

by V.