Χθες το απομεσήμερο ορέχτηκα τη γλυκία μελαγχολία της Αθήνας που πάντα αγαπώ να μισώ.Προφασίστηκα την αγορά δώρου και όπως όπως ντύνομαι περνώ την τσάντα στον ώμο και ξεκινώ..Φτάνω στο μετρό κατεβαίνω αγέρωχα τις σκάλες σχεδόν ανενόχλητη ,βλέπω το συρμό, επιταχύνω και τελικά προλαβαίνω..Μπαινω θρονιάζομαι κάπως άτσαλα είναι η αλήθεια..το καταλαβαίνω από τη γκριμάτσα της διπλανής..το βαγόνι είναι σχεδόν άδειο.Αποβιβάζομαι στο Σύνταγμα και αντικρίζω ένα μάτσο μουρτζούφληδες να περιφέρονατι νευρικά με τις συνηθισμένες δύσκαμπτες φάτσες του χειμώνα...η πρώτη απογοήτευση. Βγαίνω έξω..τι κινητικότητα κι αυτή ..σαν τα μυρμήγκια πάνε κι έρχονται απλώς εμείς δεν έχουμε όλοι το ίδιο σχημα καιμέγεθος..Μάλλον τα διακοποδάνεια μας τελείωσαν σκέφτηκα και μαζευτήκαμε πάλι για να επιδοθούμε σ' αυτο που γνωρίζουμε καλά..

Στο γρασίδι είναι ξαπλωμένοι κάτι ξανθοί ηλιοκαμένοι τουρίστεςοι οποίοι προφανώς ζουν το μύθο τους σ

..δύο πιτσιρίκια παίζουν με τονερό στο συντριβάνι, ένας σκύλος γνήσιος έλληνας πάει να δροσιστεί,δύο νεαροί άντρες γύρω στα τριάντα είναι με τη φορητή τους προέκταση,προς στιγμήν μου διέφυγε οτι κινούμαι σε ευρυζωνικό δίκτυο..τι τους εμπνέει μέσα στο αδιάκοπο πήγαινε -έλα..εκτός κι αν βρίζουν τους 300 απέναντι..τότε και εγώ μαζί τους. Σ' ένα παγκάκι κάθεται ένα αγόρι,οι αγκώνες του ακουμπούν τα γονατα του και μέσα στις παλάμες του κρατάει το θλιμμένο πρόσωπό του..το κοιτάζω αλλά γυρίζει αλλού το κεφάλι του..ήθελα να του μιλήσω..μα θα μου πείτε που το ξέρω και τι με νοίαζει..τελικά καταφερα να με πείσω και έφυγα..

Στιςβιτρίνες κυριαρχούν ακόμη τα καλοκαιρινά..συνειρμοί για την κατάσταση της χώρας πάντως αποφευχθησαν..πιοκάτω κατάρρευση τιμών,διάλυση, οριστικό κλείσιμο, ξεπούλημα..αυτά συγκράτησα παραπέμπουν κι αλλού..βαθιές κ βαριές φιλοφοφίες άστο καλύτερα.

Χάζεψα κάμποση ώρα κατηφορίζοντας τα γνωστά δρώμενα..Αρχικά εκείνοι οι περίεργοι μίμοι μετο βαμμένο αλλάπολύ εκφραστικό πρόσωπο και τη μοναδική θεατρικότητα στις κινήσεις των χεριών,ανεβασμένοι σ' ένατελάρο δίνουν τη δικήτους παράσταση..μονόπρακτο καλύτερα..α μαλλον όχι λίγα μέτρα πιο κει ήταν κι ένα ζευγάρι μίμων..στο χαρτόνι έγραφε μαζεύουμε λεφτά για το γάμο μας.. ποιός ξέρει...?

Ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως σαν θα' ρθεις.. ακουγόταν από το βάθος, κιήταν αυτό που ήθελανα ακούσω εκείνη τη στιγμή..δύο παλικαράκια γύρω στα είκοσι έπαιζαν καιτραγουδούσαν τόσομελωδικά.Το ένα ήταν ξανθό με καταπράσσινα μάτια που γυάλιζαν από ομορφιά, το άλλοκαστανόμ' ένα χαμόγελο αφοπλιστικό.Αντε πάλι η ίδια σκέψη με πριν..ψάχνω αφορμήγια να τους μιλήσω.. τελικά εγκαταλείπω..ρίχνω κάτιψιλά στη θήκη της κιθάρας χαμογελώ χαζά και φεύγω..ωραία τα καταφέραμε..ισως την επόμενη φορά..Μια κοπέλα δέκα μέτρα παρακάτω κάνει τα ζογκλερικά της κ ένας νεαρός παίζει το τουμπερλέκι του..Ηκοπέλα έχει τραβήξειτα βλέμματα όλων ή σχεδόν όλων πάνω της..μέχρι καιοι μαγαζάτορες βγήκαν να τη χαζέψουν.. ε εδώ και να θελα δεν με έπαιρνε..το πρόγραμμα ήταν συνεχούς ροήςδεν μεσολαβούσαν διαλείμματα..

Μπροστά από τη βιτρίνα ενός γυφτομπαρόκ μαγαζιού λίγο πριν την Καπνικαρέα είναι παραταγμένη μια ορχήστρα..περιμένει και εκείνη το κοινό της..μάταια ..ισως ναί ίσως και πάλι όχι..Ωχ να καιη βιτρίνα μετα χειμωνιάτικα..το θέροςκαθώςφαίνεται έληξε..το φθινόπωρο είναι προ των πυλών..θα δεί άραγε καμία προκοπή...??