Spleen...

Τελευταία αφήνω πολλές ώρες ανεκμετάλλευτες.
Ανεκμετάλλευτες… δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη, αλλά μιας και έτσι συνηθίζεται να λέγεται, έτσι το γράφω.
Ώρες χαμένες (προφανώς) χωρίς να κάνω τίποτα αξιόλογο ή χρήσιμο.
Δεν ξέρω αν θα ’πρεπε να μ’ απασχολεί αυτό (κι αν ναι, πόσο). Φαντάζομαι όμως πως ναι, αλλιώς δε θα καθόμουν να γράψω αυτές τις γραμμές. Δε θα έγραφα τίποτα. Ή, εν πάση περιπτώσει, θα έγραφα κάτι άλλο.
Για τη θάλασσα ίσως ή για το πόσο όμορφα ηχεί ο αέρας μέσα από τις πευκοβελόνες.
Απλά πράγματα, ανώδυνα.
Αλήθεια τι ακριβώς πρέπει να μας απασχολεί όλους εμάς που διανύουμε την τρίτη δεκαετία της ζωής μας; (κι όμως, είναι η τρίτη, έστω κι αν το πρώτο ψηφίο της ηλικίας μας είναι το 2).
Η δουλειά - καριέρα; οι σχέσεις μας με τους άλλους (φιλικές, ερωτικές ή ό, τι άλλο); ο γάμος; (δεν τολμώ να πω παιδιά..) Η αποκατάσταση (όπως κι αν ο καθένας την εννοεί); Η υγεία; Ο θάνατος ίσως; Η κοινωνία; Ο κόσμος που μας περιβάλλει; Τα παγκόσμια γεγονότα; Το περιβάλλον; Η πολιτική; η θρησκεία; (κι ο κατάλογος, φαντάζομαι, συνεχίζει…)
Κι αλήθεια πόσα από αυτά είναι πραγματικά στο χέρι μας, πόσα από αυτά μπορούμε πράγματι να προκαλέσουμε ή να επηρεάσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
Πάλι γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα. Άλλωστε είναι γεγονός πως γράφω συνήθως δίχως ειρμό.
Για τη νοσταλγία ήθελα να γράψω νομίζω.
Και για το πόσο αναμενόμενα και επαναλαμβανόμενα μου φαίνονται όλα σήμερα. Σαν οι εποχές να εναλλάσσονται, χωρίς όμως και να αλλάζουν.
Κάνοντας zapping πριν «έπεσα» σε μια χριστουγεννιάτικη εικόνα (ήταν μια αμερικάνικη σειρά σε επανάληψη, εξ ου και το άκαιρο). Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δε θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα (όσοι με ξέρουν καλά θα παραξενευτούν στ’ αλήθεια).
Δε θέλω άλλο να εναλλάσσονται απλώς οι εποχές.
Είναι σαν σε μια θεατρική παράσταση να αλλάζουν περιοδικά τα σκηνικά και τα κοστούμια, αλλά οι ηθοποιοί να μένουν ασάλευτοι στις θέσεις τους. Σαν ξαφνικά να έπαψε το έργο να έχει πλοκή.
Θέλω κάτι να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα αυτού του αδιάκοπου και αδιάφορου πήγαιν’ έλα των εποχών. Κάτι ευχάριστο, όμως, γιατί από δυσάρεστα έχουμε μπουχτίσει.
Η αλήθεια είναι ότι ξαφνικά δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Κάθομαι και «ξεγυμνώνομαι» ψυχικά μπας και μου φύγει αυτή η αίσθηση, αλλά μπα…
Θα’ ναι μάλλον που έρχεται χειμώνας. Και πρώτη φορά δεν ανυπομονώ…

Posted by C.

*μουσική υπόκρουση: You do something to me, Paul Weller (γιατί είναι καλό τραγούδι για να «σπάει» κανείς)