Απόγνωση

"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".
"Δεν ξέρω τί θέλω".

... έλεγε κάποιος νέος,
διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του,
στα πρόσφατα επεισόδια
στο κέντρο της Αθήνας.

Σκέψου.
Σε τέτοια ηλικία...
Είναι φοβερό να ΜΗΝ ξέρεις τί θες.



by B.

ΥΓ Το γεγονός μνημόνευσαν στην κουβέντα τους
οι Κυρίες Τάνια Τσανακλίδου & Μάρθα Φριντζήλα
φτάνοντας "στα Άκρα". Ο λόγος τους έσταξε σοφία.
Πάλι.

Underground

Είχα πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω το μετρό. Πραγματικά πολύ.

Είχα ξεχάσει- ή μάλλον είχα διαγράψει από την μνήμη μου...

...πόσο νευρικά μασάνε τσίχλα οι επιβάτες...

...πόσο καχύποπτα κοιτούν ο ένας τον άλλον...

...πόσο απορροφημένοι είναι στέλνοντας μηνύματα στο κινητό τους...Το κινητό...Η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο όταν βρίσκεσαι στην σήραγγα...

...πόσο κουρασμένοι δείχνουν στην όψη...

Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι Κυριακή...

Στάση Μοναστηράκι.

Αχταρμάς φυλών.

Αισθάνομαι μειονότητα.

Δεν τους φοβάμαι, δεν με αγαπούν.

Κοιταζόμαστε φευγαλέα.

Στάση Σύνταγμα.

Γιουρούσι!

Αρχίζω να μετράω κεφάλια ενώ το βαγόνι θυμίζει θάλαμο αερίων: ένα μίγμα ιδρώτα, αρώματος και ναφθαλίνης μου τρυπάει τα ρουθούνια.

Στους πόσους με πιάνει αγοραφοβία...;

Η διαφημιστική πινακίδα απέναντι λανσάρει μια νέα γεύση τσίχλας με σλόγκαν:

"CLEAN & FRESH...Μετά από οτιδήποτε..."

Οτιδήποτε;

Μετά κι από μια εξοντωτική μέρα;

Μετά κι από έναν άγριο καβγά με τον προϊστάμενο;

Μετά κι από έναν χωρισμό;

Μετά κι από την αποκαρδιωτική διάγνωση του γιατρού για υφέρπουσα κατάθλιψη;

Στάση Κατεχάκη.

Εικόνα φρίκης.

Στο πεζοδρόμιο δύο περιστέρια ασελγούσαν πάνω σε ένα τρίτο, νεκρό περιστέρι.

Νεκρόφιλοι βιαστές!!!

Και δεν είχα ούτε μια τσίχλα να μασήσω.

by V.

Αποκριάτικο...

ΣΤΟΛΗ

Φόρεσα απόψε την στολή μου

-στολή που δύσκολα φορώ-

είναι ένας τρόπος, σκέφτηκα,

ν'αρχίσω με τους συνανθρώπους μου

να επικοινωνώ

Άλλοι με περιγέλασαν

άλλοι με ντράπηκαν

άλλοι μου γέλασαν

κι άλλοι απλώς προσπέρασαν

Κι έτσι βρέθηκα στη φυλακή

γιατί όπως μου 'παν

είναι παράπτωμα το να κυκλοφορείς γυμνή

Δεν ξαναφόρεσα ποτέ τον εαυτό μου

Α.Π.

by V.

"Του δρόμου" (6)

I. Τόπο στα νιάτα...

Εντός του λεωφορείου, μια παρέα μικρών, ανήλικων,
ταραχοποιών, απευθύνεται σε μία κυρία, κάποιας
ηλικίας, κάπου στα πρώτα -ήντα της..

-"Κυρία, μια μέλισσα στα μαλλιά σας".
Εκείνη, φανερά ενοχλημένη, αποκρίνεται:
-"Ναι, πώς. Μπλέχτηκε στον ιστό μου!".

Στην επόμενη στάση κατέβηκαν.
Και η κυρία.
Και η μέλισσα.
Οι "κολλητές".

ΙΙ. Αθάνατο ελληνικό δημόσιο.

Σε γραφείο δημόσιας υπηρεσίας, χτυπά το
τηλέφωνο. Σηκώνει το ακουστικό η υπάλληλος.
Ζητούν κάποιον που γιόρταζε την προηγούμενη.


-"Μήπως είναι εκεί ο κ. Ταδε.. Ταδόπουλος;"
-"Λυπάμαι, δεν ήρθε σήμερα, λόγω γιορτής, χτες!"

Διόλου απίθανο να απουσίαζε και
ανήμερα της εορτής του.

ΙΙΙ. Ε.Σ.Υ.

Ψιτ. Εσύ, ο άρρωστος.
Εθνικό Σύστημα Υπερταλαιπωρίας.

Προγραμματισμένο ραντεβού στο δερματολόγο,
κλεισμένο πριν ένα μήνα. Την ίδια ημέρα,
ακυρώνεται, λόγω απεργίας των ιατρών.

Ζητώ τον επαναπροσδιορισμό του ραντεβού.
Η αργόσχολη γραμματεύς, μου ορίζει ένα,
ακριβώς ένα μήνα μετά.

-"Για ποιο λόγο το θες;"
-"Θα ήθελα να ελέγξει ο γιατρός ένα σημάδι
στο χέρι, που έχω εδώ κι ένα μήνα".
-"Ε, δε χρειάζεσαι ραντεβού τότε.
Ένα μήνα μετά, θα σού 'χει φύγει!"

Με αφόπλισε.

IV. Λάδι στη φωτιά

Δύο φίλοι, έξω από την είσοδο του μετρό,
κοντοστέκονται. Δε μιλά ο ένας στον άλλο.
Ένας από τους δύο, φανερά ενοχλημένος,
παίρνει την πρωτοβουλία και ρωτά:

-"Έχεις κάποιο πρόβλημα;"
-"Κι εσύ γιατί ρωτάς; Σκοπεύεις να το
λύσεις ή να το δημιουργήσεις;"


by B.

Πού η αλήθεια και πού το ψέμα;

Αναζητώντας πληροφορίες για την επικείμενη
και πολλά υποσχόμενη ταινία "Valkyrie",
βρέθηκα τυχαία σε έναν ιστότοπο με κριτική
της ταινίας.

Η εν λόγω ταινία παρουσιάζει τη δράση του
Claus von Stauffenberg, ενός αξιωματικού του
γερμανικού στρατού, στον οποίο και ανατέθηκε
από μια ομάδα αντι-χιτλερικών πολιτικών και
στρατιωτικών να οργανώσει και να φέρει σε
πέρας μια επιχείρηση δολοφονίας του Χίτλερ.



Κι αφού οι "επαΐοντες" έδωσαν ακόμα ένα
ρεσιτάλ κριτικής "ερμηνείας", παραπαίοντας
μεταξύ ιστορικής αλήθειας και σφάλματος,
την καλύτερη τελικά κριτική, έκανε ένας απλός
(και πιθανώς) blog-ο-λάτρης...

Παραθέτω το σχόλιό του αυτούσιο:

"Ρε φιλε....συγνωμη αλλα αυτες τις παπαριες για την
επιχειρηση Βαλκυρια που τις βρηκες; Έχεις διαβασει
ιστορια ή απλα αντεγραψες τo wikipedia;
Πριν γραψεις για τα ιστορικα γεγονοτα στα οποια
αναφερεται μια ταινια, καλο ειναι να διαβαζεις
2-3 πραγματακια, πριν γραψεις ο, τι σου καρφωνεται
στο κεφαλι.

Ημαρτον με το σκατο-site σας... "

by Balekos

Το μεγάλο μας τσίρκο

Δημαρχειακό Μέγαρο Χαλανδρίου.

Δεύτερος όροφος.

Νευραλγικές θέσεις: νομική υπηρεσία, αποθήκη, αποχέτευση...

Δύο λεπτά είναι αρκετά για να σου περιγράψω τι διαδραματίζεται "εκεί", πίσω από την βαριά σιδερένια πόρτα...

Εκεί, όπου ο υπάλληλος φεύγει από την υπηρεσία, μεσούσης της βάρδιάς του, για να πάει να κουρευτεί ενώ η προϊσταμένη στέλνει τον κλητήρα να της πάρει τα παπούτσια από τον τσαγκάρη.

Εκεί, όπου το μεγαλύτερο δίλημμα μεταξύ των συναδέλφων είναι αν το ζυμωτό ψωμί ψήνεται καλύτερα σε εμαγιέ ή σε αντικολλητική φόρμα. Αυτά είναι ερωτήματα, φίλε μου...

Εκεί, όπου η ορθογραφία των επίσημων εγγράφων μάς ξανασυστήνεται καθώς τα "τρωτά" γίνονται "τροτά" και το "λεωφορείο" μετατρέπεται σε "λεοφορίο" (πέσαμε στις εκπτώσεις, φαίνεται...)

Εκεί, όπου το "δεν βαριέσαι" είναι το σύνθημα και το "έλα, μωρέ, δημόσιο είμαστε" το παρασύνθημα.

Εκεί, όπου οι υπάλληλοι-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην πλειοψηφία τους- σπεύδουν να απαξιώσουν οποινδήποτε είναι έστω και λίγο πιο μορφωμένος από αυτούς αλλά όταν ο προϊστάμενος τους απευθύνει τον λόγο με αυστηρό ύφος, τραυλίζουν από την τρομάρα τους και τρέχουν να κρυφτούν σαν τα ποντίκια.

Εκεί, όπου η ρουτίνα μπορεί να νεκρώσει κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο και η κύστη κόκκυγος είναι η πιο κοινή απειλή για το σώμα σου.

Εκεί, όπου η μυγοσκοτώστρα καθίσταται πιο χρήσιμη κι από τους υπολογιστές και το βερνίκι νυχιών το πιο trendy αξεσουάρ γραφείου.

Εκεί, όπου οι μισοί συνάδελφοι σε κοιτάνε λες να τους σκότωσες την μάνα και οι άλλοι μισοί λες και τους έχεις σκοτώσει την μάνα και τον πατέρα μαζί επειδή τόλμησες να τους πεις "όχι, κάνεις λάθος". Ο συνδυασμός κόμπλεξ και απωθημένου παράγει ένα επικίνδυνο κοκτέιλ. Μιζέρια, νομίζω, λέγεται.

Εκεί, όπου η επιγραφή έξω από τις τουαλέτες "παρακαλώ μην παίρνετε το χαρτί υγείας" σε στέλνει αυτόματα στην ζώνη του λυκόφωτος.

Έπειτα από δεκάμηνη καθημερινή συναναστροφή με δημοσίους υπαλλήλους, δικαιούμαι να το πω:

Το να είσαι υπάλληλος-και δη δημόσιος- είναι στοιχείο του χαρακτήρα και όχι επαγγελματική ιδιότητα. Όλη σου η ύπαρξη βρίσκεται "υπό αλλήλους". Καμία φιλοδοξία να ξεβαλτώσεις, να δημιουργήσεις, να πας τον εαυτό σου ένα βήμα παραπέρα.

by V.

Υ.Γ. Ο αυτόχειρας ποιητής Κ.Καρυωτάκης υπήρξε για χρόνια δημόσιος υπάλληλος. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί αυτοκτόνησε; Τι ρόλο έπαιξε στην ήδη απαισιόδοξη φύση του η δημοσιουπαλληλική νοοτροπία;

Να κοιμηθώ...

(Από την ατζέντα μιας υπαλλήλου...)

Να κοιμηθώ μ' ένα βιβλίο
να σου αγοράσω ένα πλοίο

να χαστουκίσω το φεγγάρι
και να πληρώσω τον βαρκάρη

Να σε σκεπάσω μέσ’ την νύχτα
να θάψω τα όνειρα που είχα
να σου μιλώ για το λιοντάρι
την Αφροδίτη και τον Άρη

Να πω καλά την προσευχή μου
και να σας δώσω την ευχή μου
τη μάνα γη μου να ματώσω
κι ύστερα να το μετανιώσω

Να δώσω ρεύμα σ' ένα αστέρι

να λάμπει μέσ’ το μεσημέρι
να σας γκρεμίσω τις ελπίδες
μια νύχτα στις Βαλεαρίδες

Να σε πηγαίνω περιπάτους
πέρα στα βράχια και στις βάτους
να δανειστώ τα μυστικά σου
στην πιο κρυφή πλευρά του δάσους

Να σου απαγγέλλω ποιηματάκια
για του μπερντέ μου τα λαμπάκια
για τους ανθρώπους που πληθαίνουν
χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν

Κι όταν απ' τ' όνειρο ξυπνήσω
μες το ντουλάπι να σε κλείσω
το προσωπείο μου να φορέσω
να πάρω φόρα και να πέσω

Και για όλη τη μικρή ζωή μου
στη μια και μόνη διαδρομή μου
να καταλήγω στο γραφείο
των πόθων μου νεκροταφείο

Φ.Δ.

by V.