Ανθρώπων έργα...

Π...όπως..παίζουμε πόλεμο?

Π....όπως πυρκαγιές...

ένα χρόνο πριν...

«Υπήρξε κάποτε ένας άνθρωπος που στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη και δεν υπήρχε το είδωλό του.
Επιθυμώ ν’ αποκτήσω τόση επίγνωση μια μέρα κι εγώ που να στέκομαι όρθιος μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη μου και να μη βλέπω τίποτα. Να έχω απορροφήσει τις αντανακλάσεις μου όλες.
Έξω απ’ το παράθυρό μου είναι ένα αποξεραμένο από τον χειμώνα χωράφι, μετά η αμμουδιά σαν στάχτη κι ύστερα η θάλασσα. Από τους κρύους ανέμους τα χόρτα γέρνουν σαν χάρτινα και τα κλαδιά τεντώνονται κοκκαλωμένα.
Χάρτινος νιώθω τώρα κι εγώ μακριά σου καλή μου, χάρτινος και κυττώ απ’ το παράθυρο το χωράφι, την αμμουδιά και τη θάλασσα.
Η θάλασσα είναι σαν ζητούμενο.
Η θάλασσα που μου αντιστέκεται φυλάει το κλειδί μου στον βυθό αυτού που πάντα ρέει. Όλα τα περπατώ πάνω –κάτω, τ’ αγγίζω, τα κλωτσώ. Όμως η θάλασσα μου αντιστέκεται με ατέρμονες μεταμορφώσεις. Την κυττάζω πίσω απ’ το παγωμένο τζάμι της κουζίνας και όλο φεύγει.
Εγώ μένω.
Την κυττάζω επί ώρες και νοσταλγώ το παρελθόν μου. Εκείνο που κάποτε, μέσα μου, υπήρξε θάλασσα, φυλακισμένο τώρα σε τούτο το χάρτινο κορμί, γοητεύεται και πονά που αποκόπηκε απ’ την πηγή του.
Πόσα και πόσα αποκομμένα απ’ τις πηγές τους μέσα μου πονούν και σέρνονται κι αναστενάζουν εξόριστα...»

Μάρω Βαμβουνάκη, Η μοναξιά είναι από χώμα.

(Κατά καιρούς και –περιέργως- συνήθως τέλη καλοκαιριού-αρχές Σεπτέμβρη κάτι με πιάνει και το ξεφυλλίζω. Κι ακόμα δεν το έχω βαρεθεί.)

C.

Έχω να σου πω…

Χτες βράδυ μου τηλεφώνησε η Χ*.
Ήθελε, λέει, να μου πει κάτι πολύ σημαντικό.
Νόμισα πως επρόκειτο για εκείνον τον φίλο του Ω* που βρέθηκε ξαφνικά κατηγορούμενος για αποπλάνηση ανηλίκου (αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία…).
Προφανώς, βέβαια, δεν ήθελε να μου πει γι’ αυτό, αλλά για κάτι άλλο.
Στην αρχή μου τα μάσαγε.
Με τα πολλά κι αφού έκανα τη χαζή, το ξεστόμισε.
Ο Ψ* είναι γκέι.
Α, αυτό ήταν; Της είπα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν παραξενεύτηκα ιδιαίτερα. Όχι γιατί το περίμενα, αλλά, ξέρω ’γω; Δεν ξαφνιάστηκα κιόλας. Δεν είναι δα και κάτι τόσο αξιοπερίεργο πια. Αλλοτρίωση; Πρόοδος; Όπως και να’ χει, νομίζω πως έχουμε πάψει να αντιμετωπίζουμε τους γκέι σαν εξωγήινους που προέρχονται από άλλο πλανήτη. Ή, εν πάση περιπτώσει, τους αφήνουμε στην ησυχία τους (καλά, εντάξει, όχι πάντα. Προφανώς θέλει ακόμη πολύ δρόμο ώστε –ως είθισται με κάθε τι που παρεκκλίνει του κανόνα- να γίνουν πλήρως αποδεκτοί και ισότιμοι. Ίσως και να μη γίνουν ποτέ).
Ο Ψ*, λοιπόν, είναι γκέι. Το συνειδητοποίησε στην εφηβεία (γυμνάσιο), αλλά μόλις τώρα (περίπου, δηλαδή, 10 χρόνια μετά) βρήκε το κουράγιο να το πει. Ποτέ δεν του άρεσαν τα κορίτσια, κι ας είχε δοκιμάσει να κάνει και σχέση με μια συμμαθήτριά του στο λύκειο (απ’ όσο θυμάμαι, γιατί στο παν/μιο ελάχιστα βρισκόμασταν), κι ας του τα ’ριχνε χοντρά εκείνη η συμφοιτήτριά του που το όνομά της ξεχνώ (αλλά και να το θυμόμουν δε θα το έγραφα). Ο Ψ* ποτέ δεν ένιωσε, λέει, έλξη για κορίτσι. Εμείς, βέβαια, τότε πού να το φανταστούμε…
Η Α*, που το έμαθε πρώτη, έκλαιγε, λέει, ένα βράδυ όταν της το είπε. Όχι για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις προφανώς. Αλλά να, φαντάζομαι, ως να συνηθίσει ότι ο Ψ* αλλάζει πλέον ζωή άρδην. Και όλος ο κύκλος του (οικογενειακός, φιλικός, κλπ) πρέπει να προσαρμοστεί σ’ αυτό.
Τέλος πάντων, υπό το «βάρος» αυτής της αποκάλυψης, κάθισα και σκέφτηκα. Ανέτρεξα, δηλαδή, στα τελευταία χρόνια του σχολείου. Κάναμε αρκετή παρέα τότε με τον Ψ* και άλλα παιδιά των οποίων τα ίχνη έχω χάσει, κι ας ζούμε στην ίδια πόλη (έτσι συμβαίνει καμιά φορά με τους φίλους της εποχής του σχολείου. Τους χάνεις, αλλά καμιά φορά τους ξαναβρίσκεις). Βόλτες, διακοπές, ύστερα τα πρώτα χρόνια στο παν/μιο… και σκέφτομαι πόσο τελικά θα υπέφερε, πόσο θα καταπιέστηκε όλα αυτά τα χρόνια που για μας κύλησαν ανέμελα (σίγουρα, δηλαδή, πιο ανέμελα απ’ ότι για εκείνον).
Και τελικά χαίρομαι γι’ αυτόν. Σίγουρα, βέβαια, τα πράγματα εφεξής δεν θα είναι ρόδινα γι’ αυτόν (δεν ξέρω καν αν οι γονείς του το ξέρουν). Αλλά από την άλλη, φαντάζομαι, θα του’ χει φύγει ένα βάρος. Βάρος χρόνων. Και δεν είναι λίγο αυτό.

* Για ευνόητους λόγους αποφάσισα να βάλω Χ, Ψ, Ω, Α, αντί για τα πραγματικά ονόματα.

** Η εικόνα, από τους δρόμους της Valencia. "Ζήσε τη ζωή σου".

(posted by C.)

pain alleviating thoughts

'Ισως τα πράγματα να μην είναι τόσο
"σοβαρά" ή ανησυχητικά όσο νομίζουμε.
Αρχικά, είναι θετικό το ότι αναρωτιόμαστε
κατά πόσο η στάση μας είναι υγιής ή μη
απέναντι στη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι δεν
είσαι απαθής και αδιάφορος.

Αν νομίζεις πως είσαι αδρανής, καταρχήν
μπράβο που το διαβλέπεις. Έπειτα, "δες
τη φωτεινή πλευρά της ζωής" και το ποτήρι
μισο-γεμάτο. Πες πως είσαι ένας επιβάτης
ενός τραίνου. Απομόνωσε τους ήχους, άσε
τη σκέψη σου να χαθεί και βγες από τον
εαυτό σου. Κάνε την αυτοκριτική σου.
Μήπως δικαιούσαι μια παύση; Μήπως πέρασες
ένα διάστημα έντασης και οφείλεις να
κεράσεις τον εαυτό σου ένα .. kitkat;

Μπορεί αυτό να μεταφράζεται σε μια νέα αρχή.
Σε μία νέα ενασχόληση. Έστω και σε τεμπελιά.
Στο τπτ. Αποκλείεται όμως ένα νοήμων άνθρωπος
να μην εκμεταλλευτεί ακόμα και το τπτ.
Θα το μεταμορφώσει σε ώρα συλλογισμού και
υπολογισμού. Δε θα πάει χαμένο.
θα είναι κι έτσι παραγωγικό.

Δεν είναι κακό να παίρνουμε το ρόλο του
παρατηρητή ώρες ώρες. Έτσι βλέπει κανείς
τί τρέχει γύρω του, τί λείπει από γύρω του.
"Κι ύστερα, κι ύστερα", από παθητικός
γίνεται ενεργητικός και συμπληρώνει
το κενό που διαπίστωσε.
Όπου κι αν είναι αυτό.
Γιατί πρέπει κανείς να σκέφτεται,
τί θα έπρεπε να σκέφτεται;

Κλείσε την πόρτα πίσω σου και άνοιξε αυτή
που στέκει μπροστά σου ή δίπλα σου.
Πάντως, μη γυρίσεις πίσω.
Και προπαντώς μη διστάσεις.
Aλλά να θυμάσαι ότι στον αγώνα σου
για την ύπαρξή σου, στο πίσω μέρος του
μυαλού σου, πρέπει να έχει θέση η
βεβαιότητα ότι στο τέλος θα ηττηθείς...

Μην ξεχνάς ωστόσο. Το τραίνο κινείται.
Ταξιδεύει. Δεν περιμένει. Δεν καθυστερεί,
εκτός κι αν είναι αμαξοστοιχία του ΟΣΕ.
ΟΚ. Πάσο. Εκεί την πάτησες.
Την περίπτωση "ταξιδεύω με καρβουνιάρη"
θα την εξετάσουμε σε άλλη συνεδρία...
Μπορεί να κάνει πάλι το ίδιο δρομολόγιο,
μπορεί να σου φανούν όλα "επαναλαμβανόμενα",
αλλά το ταξίδι θα έχει τη δική του
θέση στο χωροχρόνο. Κι αυτό
θα είναι χωρίς επίστροφή..

Η Ζωή είναι ένα πορτραίτο, πάνω στο οποίο
κανείς δε διεκδικεί πνευματικά δικαιώματα.
Όλοι θα βάλουν την πινελιά τους και θα
κάνουν τις επιλογές τους. Δε στερεί από εμάς
τα ενδιαφέροντα. Αντίθετα, τα προσφέρει
απλόχερα ανά πάσα στιγμή και δίνει την
ευκαιρία ταυτόχρονα στον καθένα να "ταράξει
τα λιμνάζοντα ύδατα". Το πρόβλημα ξεκινά
όταν η λίμνη γίνεται βάλτος...

Μπορείς να ξελασπώσεις όμως.
Αυτό που θα σου δώσει δύναμη,
είναι το "θέλω". Εσύ θέλεις;
"Αυτοί που δεν ξέρουν να ζουν,
καλά κάνουν και πεθαίνουν".

Το bungee jumping το σκέφτηκες;

by Balekos

Χθες το απομεσήμερο ορέχτηκα τη γλυκία μελαγχολία της Αθήνας που πάντα αγαπώ να μισώ.Προφασίστηκα την αγορά δώρου και όπως όπως ντύνομαι περνώ την τσάντα στον ώμο και ξεκινώ..Φτάνω στο μετρό κατεβαίνω αγέρωχα τις σκάλες σχεδόν ανενόχλητη ,βλέπω το συρμό, επιταχύνω και τελικά προλαβαίνω..Μπαινω θρονιάζομαι κάπως άτσαλα είναι η αλήθεια..το καταλαβαίνω από τη γκριμάτσα της διπλανής..το βαγόνι είναι σχεδόν άδειο.Αποβιβάζομαι στο Σύνταγμα και αντικρίζω ένα μάτσο μουρτζούφληδες να περιφέρονατι νευρικά με τις συνηθισμένες δύσκαμπτες φάτσες του χειμώνα...η πρώτη απογοήτευση. Βγαίνω έξω..τι κινητικότητα κι αυτή ..σαν τα μυρμήγκια πάνε κι έρχονται απλώς εμείς δεν έχουμε όλοι το ίδιο σχημα καιμέγεθος..Μάλλον τα διακοποδάνεια μας τελείωσαν σκέφτηκα και μαζευτήκαμε πάλι για να επιδοθούμε σ' αυτο που γνωρίζουμε καλά..

Στο γρασίδι είναι ξαπλωμένοι κάτι ξανθοί ηλιοκαμένοι τουρίστεςοι οποίοι προφανώς ζουν το μύθο τους σ

..δύο πιτσιρίκια παίζουν με τονερό στο συντριβάνι, ένας σκύλος γνήσιος έλληνας πάει να δροσιστεί,δύο νεαροί άντρες γύρω στα τριάντα είναι με τη φορητή τους προέκταση,προς στιγμήν μου διέφυγε οτι κινούμαι σε ευρυζωνικό δίκτυο..τι τους εμπνέει μέσα στο αδιάκοπο πήγαινε -έλα..εκτός κι αν βρίζουν τους 300 απέναντι..τότε και εγώ μαζί τους. Σ' ένα παγκάκι κάθεται ένα αγόρι,οι αγκώνες του ακουμπούν τα γονατα του και μέσα στις παλάμες του κρατάει το θλιμμένο πρόσωπό του..το κοιτάζω αλλά γυρίζει αλλού το κεφάλι του..ήθελα να του μιλήσω..μα θα μου πείτε που το ξέρω και τι με νοίαζει..τελικά καταφερα να με πείσω και έφυγα..

Στιςβιτρίνες κυριαρχούν ακόμη τα καλοκαιρινά..συνειρμοί για την κατάσταση της χώρας πάντως αποφευχθησαν..πιοκάτω κατάρρευση τιμών,διάλυση, οριστικό κλείσιμο, ξεπούλημα..αυτά συγκράτησα παραπέμπουν κι αλλού..βαθιές κ βαριές φιλοφοφίες άστο καλύτερα.

Χάζεψα κάμποση ώρα κατηφορίζοντας τα γνωστά δρώμενα..Αρχικά εκείνοι οι περίεργοι μίμοι μετο βαμμένο αλλάπολύ εκφραστικό πρόσωπο και τη μοναδική θεατρικότητα στις κινήσεις των χεριών,ανεβασμένοι σ' ένατελάρο δίνουν τη δικήτους παράσταση..μονόπρακτο καλύτερα..α μαλλον όχι λίγα μέτρα πιο κει ήταν κι ένα ζευγάρι μίμων..στο χαρτόνι έγραφε μαζεύουμε λεφτά για το γάμο μας.. ποιός ξέρει...?

Ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως σαν θα' ρθεις.. ακουγόταν από το βάθος, κιήταν αυτό που ήθελανα ακούσω εκείνη τη στιγμή..δύο παλικαράκια γύρω στα είκοσι έπαιζαν καιτραγουδούσαν τόσομελωδικά.Το ένα ήταν ξανθό με καταπράσσινα μάτια που γυάλιζαν από ομορφιά, το άλλοκαστανόμ' ένα χαμόγελο αφοπλιστικό.Αντε πάλι η ίδια σκέψη με πριν..ψάχνω αφορμήγια να τους μιλήσω.. τελικά εγκαταλείπω..ρίχνω κάτιψιλά στη θήκη της κιθάρας χαμογελώ χαζά και φεύγω..ωραία τα καταφέραμε..ισως την επόμενη φορά..Μια κοπέλα δέκα μέτρα παρακάτω κάνει τα ζογκλερικά της κ ένας νεαρός παίζει το τουμπερλέκι του..Ηκοπέλα έχει τραβήξειτα βλέμματα όλων ή σχεδόν όλων πάνω της..μέχρι καιοι μαγαζάτορες βγήκαν να τη χαζέψουν.. ε εδώ και να θελα δεν με έπαιρνε..το πρόγραμμα ήταν συνεχούς ροήςδεν μεσολαβούσαν διαλείμματα..

Μπροστά από τη βιτρίνα ενός γυφτομπαρόκ μαγαζιού λίγο πριν την Καπνικαρέα είναι παραταγμένη μια ορχήστρα..περιμένει και εκείνη το κοινό της..μάταια ..ισως ναί ίσως και πάλι όχι..Ωχ να καιη βιτρίνα μετα χειμωνιάτικα..το θέροςκαθώςφαίνεται έληξε..το φθινόπωρο είναι προ των πυλών..θα δεί άραγε καμία προκοπή...??

Spleen...

Τελευταία αφήνω πολλές ώρες ανεκμετάλλευτες.
Ανεκμετάλλευτες… δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη, αλλά μιας και έτσι συνηθίζεται να λέγεται, έτσι το γράφω.
Ώρες χαμένες (προφανώς) χωρίς να κάνω τίποτα αξιόλογο ή χρήσιμο.
Δεν ξέρω αν θα ’πρεπε να μ’ απασχολεί αυτό (κι αν ναι, πόσο). Φαντάζομαι όμως πως ναι, αλλιώς δε θα καθόμουν να γράψω αυτές τις γραμμές. Δε θα έγραφα τίποτα. Ή, εν πάση περιπτώσει, θα έγραφα κάτι άλλο.
Για τη θάλασσα ίσως ή για το πόσο όμορφα ηχεί ο αέρας μέσα από τις πευκοβελόνες.
Απλά πράγματα, ανώδυνα.
Αλήθεια τι ακριβώς πρέπει να μας απασχολεί όλους εμάς που διανύουμε την τρίτη δεκαετία της ζωής μας; (κι όμως, είναι η τρίτη, έστω κι αν το πρώτο ψηφίο της ηλικίας μας είναι το 2).
Η δουλειά - καριέρα; οι σχέσεις μας με τους άλλους (φιλικές, ερωτικές ή ό, τι άλλο); ο γάμος; (δεν τολμώ να πω παιδιά..) Η αποκατάσταση (όπως κι αν ο καθένας την εννοεί); Η υγεία; Ο θάνατος ίσως; Η κοινωνία; Ο κόσμος που μας περιβάλλει; Τα παγκόσμια γεγονότα; Το περιβάλλον; Η πολιτική; η θρησκεία; (κι ο κατάλογος, φαντάζομαι, συνεχίζει…)
Κι αλήθεια πόσα από αυτά είναι πραγματικά στο χέρι μας, πόσα από αυτά μπορούμε πράγματι να προκαλέσουμε ή να επηρεάσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
Πάλι γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα. Άλλωστε είναι γεγονός πως γράφω συνήθως δίχως ειρμό.
Για τη νοσταλγία ήθελα να γράψω νομίζω.
Και για το πόσο αναμενόμενα και επαναλαμβανόμενα μου φαίνονται όλα σήμερα. Σαν οι εποχές να εναλλάσσονται, χωρίς όμως και να αλλάζουν.
Κάνοντας zapping πριν «έπεσα» σε μια χριστουγεννιάτικη εικόνα (ήταν μια αμερικάνικη σειρά σε επανάληψη, εξ ου και το άκαιρο). Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δε θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα (όσοι με ξέρουν καλά θα παραξενευτούν στ’ αλήθεια).
Δε θέλω άλλο να εναλλάσσονται απλώς οι εποχές.
Είναι σαν σε μια θεατρική παράσταση να αλλάζουν περιοδικά τα σκηνικά και τα κοστούμια, αλλά οι ηθοποιοί να μένουν ασάλευτοι στις θέσεις τους. Σαν ξαφνικά να έπαψε το έργο να έχει πλοκή.
Θέλω κάτι να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα αυτού του αδιάκοπου και αδιάφορου πήγαιν’ έλα των εποχών. Κάτι ευχάριστο, όμως, γιατί από δυσάρεστα έχουμε μπουχτίσει.
Η αλήθεια είναι ότι ξαφνικά δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Κάθομαι και «ξεγυμνώνομαι» ψυχικά μπας και μου φύγει αυτή η αίσθηση, αλλά μπα…
Θα’ ναι μάλλον που έρχεται χειμώνας. Και πρώτη φορά δεν ανυπομονώ…

Posted by C.

*μουσική υπόκρουση: You do something to me, Paul Weller (γιατί είναι καλό τραγούδι για να «σπάει» κανείς)

Άσχετο, αλλά τώρα που το θυμήθηκα..

Το απόφθεγμα

"Άμα μου κάνεις τέτοια blueberry pie... θα σε παντρευτώ!"

Ξέρετε τί μου θυμίζει, έτσι; Την ιστορία με τον Ισαάκ
και τον Ησαύ: τη διαμάχη τους για τα πρωτοτόκια και το
περιβόητο πιάτο φακής...

όπου φακή, η τάρτα μύρτιλλο και
όπου πρωτοτόκια, ό,τι πολυτιμότερο έχει μια
γυναίκα, την τιμή της δλδ.

Κοίτα να δεις τί κάνει το φαγητό..
Σαν το "νινί" είναι. Σέρνει κι αυτό καράβια..



Και κάτι ακόμα:

Γιατί είναι το "βάλε ALTER" στη λίστα και όχι
το .. "ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΑΝΤΡΑ" ; Να αποταθώ στη
Θρασκιά ή να περιμένω απάντηση από το panel ;



υπότιτλος;; "Για χρόνια φύλαγα την
τιμή μου. Δόθηκα στον άντρα μου, όταν
μου υποσχέθηκε γάμο..". Υπήρξε κι αυτό
σε παράθυρο της ως άνω εκπομπής, είναι
γεγονός.

Δες λίγο πιο καθαρά..

Δε διάβασα ποτέ άλλοτε ηλεκτρονική σελίδα και
να μου μύρισε τόσο έντονα θάλασσα. Carmensita,
με χόρτασες αναμνήσεις και μου θύμισες αυτό που
κάποτε είπε μία Ελισάβετ (δε φεύγει εύκολα βλέπεις
το βίωμα...): "η θάλασσα μοιάζει με τη μάννα.
Στην αγκαλιά της τα ξεχνά κανείς όλα...".
Έτσι κι εσύ. Όχι, δεν είσαι μάνα. Αλλά πέταξα
από πάνω μου ό, τι σκεφτόμουν και βυθίστηκα στο
ωκεανό των αναμνήσεων που μου χάρισε η παρέα μας
και τούτο το καλοκαίρι.
Από καιρό ένιωθα ότι όλοι μας, όλοι μας λέω,
σα να κλείνουμε έναν κύκλο, ο καθένας για τον εαυτό
του ξεχωριστά. Σκεφτείτε το. Κάθε μέλος της πολυσυλλε-
κτικής παρέας μας ολοκληρώνει κάτι. Και ξεκινά από
την αρχή κάτι νέο. Είδες; Κι έτσι ταυτόχρονα ανοίγουμε
έναν άλλον κύκλο.
"Το καλοκαίρι προχώρησε" και τώρα τη σκυτάλη θα
πάρει ο δημιουργικός Σεπτέμβρης. Με όχημα το νέο μας
αυτό ιστολόγιο, ας πραγματώσουμε γι' άλλη μια φορά
αυτό που ο Διογένης ονόμαζε φιλία: μία ψυχή σε
διαφορετικά σώματα..
Υποδεχόμαστε με ανοιχτές αγκάλες το πρώτο μέλος
της 2ης γενιάς των "ωραία περνάμε" και ξαναλέμε στη
ζωή "πάμε".


by Balekos

summer moved on...

Ο απόπλους ενός πλοίου με προορισμό τις Κυκλάδες,
πήλινα πιάτα που στεγνώνουν στον ήλιο,
πήλινα φαναράκια τα βράδια στις αυλές,
άσπρα δρομάκια,
ρεβιθοκεφτέδες και ρεβιθάδα,
το "στοιχειωμένο" σπίτι,
ο Πελοπίδας γκρινιάζει,
ηλιοβασίλεμα στο Κάστρο,
η Ζέτα έφυγε νωρίτερα φέτος,
ο Β-Αlex άλλαξε λουκ,
το χειρότερο white russian,
o Δημήτρης δε μιλάει πολύ,
βάφλα "βεράντα",
το σπίτι στη θάλασσα,
tequila sunrise,
χορογραφία στο νερό,
"πήγαινε να του μιλήσεις γαλλικά, αυτή είναι μπάζο, δεν το βλέπεις?του μιλάει και στ' αγγλικά, δεν πιάνει μία μπροστά σου",
η Νίκη νυστάζει,
"αουτς!μην τραβάς έτσι τα μαλλιά μου!πονάνε!",
"παίζουμε ψαράκια?",
η Τζώρτζια είναι μέσα σ' όλα,
"μα πού είναι επιτέλους αυτό το Τρουλάκι?",
"Πάμε καλά?",
"50 ευρώ!",
Τοmaso,
"μόνος σου τις ζωγραφίζεις τις πέτρες?",
"στον κόσμο, στη δασκάλα, σε μας",
η κυρία Φλώρα και το..δάσος,
ένα σκυλί γαβγίζει μέσα στη νύχτα κι η Μαρία φοβάται,
"ραντεβού αύριο στο ελικοδρόμιο να σας πάω με το διαστημόπλοιό μου βόλτα",
ο μικρός Αντρέας,
"μα καλά, δεν ξέρεις τον πλανήτη Κλοκ??",
Οδός Ονείρων,
η Ζωρζέτ και ο σελιδοδείκτης,
"πάλι ψωνίζετε?"
σουβλάκια στο στενό,
κρέπα με λευκή σοκολάτα, nutella και μπισκότο,
"αίσχος!αίσχος!",
"Χρόνια πολλά Vag! Ω. Π. ",
"Άμα μου κάνεις τέτοια blueberry pie... θα σε παντρευτώ!"
"βάλε alter",
H Carmensita στο τιμόνι,
"ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα...",
ο Γιώργος ήρθε τελευταία στιγμή και χωρίς κιθάρα,
"τα εισιτήρια!ξέχασα τα εισιτήρια του Μπαλέκου!μην του το πείτε, θα με σκοτώσει",
"πολλαπλά συγχαρητήρια",
"σου μύρισε και σένα το χταπόδι?εδώ να κάτσουμε",
"καλά με δουλεύεις?εσύ δεν είπες ότι σε πονάει το παπούτσι σου??",
"εσύ φταις για όλα!",
"απαγορευτικός είσοδος. Ελεύθερος ο είσοδος παρακαλώ",
ψάθες στη σειρά κάτω από αρμυρίκια,
γέλια,
σιωπές,
επιστροφή,
τα κίτρινα φώτα στον Πειραιά,
"θα με βοηθήσεις με τη βαλίτσα?",
"οι Γάλλοι είναι στο διπλανό ταξί",
ταξίδι με το κτελ,
"Ο άγιος της μοναξιάς",
κύματα,
"η Αθηνά γεννάει!",
χωριό,
το αυγουστιάτικο φεγγάρι,
η κερασιά στην αυλή,
ο παππούς και η γιαγιά,
η θάλασσα,
Θεσσαλονίκη,
Τερκενλής,
Αριστοτέλους, Τσιμισκή, Μητροπόλεως, Ερμού,
παραλία,
η Πένυ παντρεύτηκε,
βάφλες με παγωτό,
Μετέωρα,
scene it!,
βασιλικός στις γλάστρες,
περιπατητικό μονοπάτι,
hotel Paradies (και όχι Paradise),
"πότε βγαίνουν οι βάσεις?",
Βέροια,
ήλιος,
αμέτρητες φωτογραφίες..
το φετινό καλοκαίρι
συμπυκνωμένος χρόνος
summer moved on...

(posted by Carmensita)

*μουσική υπόκρουση: Golden Brown, The Stranglers