ΕΥΧΕΣ

Πρόσφατοι φίλοι μου ευχήθηκαν και ξέρω ότι το εννοούν.

Φίλοι είκοσι και πλέον χρόνων με ξεπέταξαν με ένα 'ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ' σε sms.

Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς.

Τους πρώτους διότι υπάρχουν στην ζωή μου.

Τους δεύτερους διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να καταλάβω πόσο ανεπαρκείς είναι και να αναθεωρήσω την σχέση μας.

by V.

ΣΤΑΓΔΗΝ

"Χαλάρωσε...

Δεν θα σε πονέσω...

Πριν μπω μέσα σου κλείσε τα μάτια και μέτρησε μέχρι το δέκα...

Μην κλαις...

Δεν θα σε μεταλλάξω...

Δεν χρειάζεται να δειλιάζεις...

Κλείσε τα μάτια σου και απομακρύνσου...

Προσπάθησες...

Είναι δύσκολο να με πείσεις...

Σήμερα με θέλεις πιο πολύ, απελπισμένα...

Μην κλαις...

Δεν θα σου αντισταθώ ούτε κι εγώ...

Χτες είχες εμπιστοσύνη στον εαυτό σου...

Σήμερα με παίρνεις σε διπλάσια δόση..."

by V.

ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ ΣΕΡΒΙΣ

Οι κυριακάτικες βόλτες στο Μοναστηράκι περιλαμβάνουν απαραιτήτως στάση για καφέ σε κάποια από τις παρακείμενες καφετέριες. Οι περισσότερες από αυτές μετρούν δεκαετίες ζωής. Τόσες, που τείνουν να γίνουν ένα με την παράδοση. Το ερώτημα είναι πώς κατάφεραν να επιβιώσουν...Διότι το να έχεις μια τέτοια επιχείρηση στο συγκεκριμένο πόστο ισοδυναμεί με χρυσορυχείο. Αρκεί να ξέρεις να το 'κινήσεις΄.

Τι είδα εγώ, λοιπόν, στην σύντομη-ευτυχώς-στάση μου σε μία από αυτές:

-σερβιτόρους με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα που φεύγουν πριν ακόμη ολοκληρώσεις την παραγγελία σου ή που, όταν τελικά σε σερβίρουν, να έχουν πιάσει όλα τα ποτήρια από το χείλος τους.

-ένα αφεντικό χυμένο σε μια καρέκλα να κράζει τον υπάλληλό του επειδή αργεί να σερβίρει. Κι όταν φτάνει στο 'αμήν' να σηκώνεται (με βαριά καρδιά, μην φανταστείς...) να πάρει ο ίδιος παραγγελία αφού πρώτα ξύσει την μύτη του και...όποιο άλλο μέλος του σώματος προεξέχει.

-πελάτες να διαμαρτύρονται διότι στο δεκάλεπτο που περιμένουν δεν τους έχει πλησιάσει κανείς για παραγγελία. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι είμαι σε γύρισμα για την εκπομπή του Μποτρίνι. Έψαχνα τριγύρω μου για κάμερα!

-απαράδεκτης ποιότητας υπερχρεωμένους χυμούς και καφέδες.

Στο τέλος ο σερβιτόρος μου έφερε 1 ευρώ παραπάνω ρέστα. Δεν σου κρύβω ότι μπήκα στον πειρασμό να μην του το πω. ¨Οχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί το μυαλό μου φλασάρισε περίεργα: αυτά τα γκαρσόνια, με αυτήν την ελεεινή συμπεριφορά είναι εκεί και δουλεύουν. Αν κανένα νεαρό παιδί πάει να ζητήσει δουλειά ως σερβιτόρος θα τον απορρίψουν λόγω έλλειψης 'προυπηρεσίας σε χώρους εστίασης'. Λες και όλοι οι Αλβανοί και Ρουμάνοι που σερβίρουν έχουν τελειώσε ΤΕΙ τουριστικών επαγγελμάτων στην χώρα τους...

by V.

ΥΓ1 Τα ανωτέρω έλαβαν χώρα στην καφετέρια 'ΒΕΡΑΝΤΑ' δίπλα από την βιβλιοθήκη του Αδριανού. Χα!

ΥΓ2 Το ευρώ, τελικά, το επέστρεψα. Δεν έφτανε για να ξεπληρώσει την τσατίλα μου...

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Το σίγουρο είν'ότι ξεκίνησα πάλι αργά

και πάω με τα πόδια, συνέχεια χαζεύω, κοιτάζω...

Μυρμήγκια που σκάβουν στου κόσμου το ρήμαγμα

μου λένε να σκάψω λιγάκι κι εγώ, μα διστάζω

Κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός

φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα

Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως

που δείχνει πως είσαι ο προορισμός

κι αν είναι ένας τρόπος για να 'ρθω είν 'αυτός:

ν' αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς

Το σίγουρο είν' ότι πηγαίνω στην ομορφιά

μα ο μέσα μου αντίπαλος βιάζεται, τρέχει να φτάσει

Κοιτάω τ' όνομά του που αστράφτει στην αγορά

ακούω το τραγούδι του που θέλει απλά να σου μοιάσει

Κι αν είναι σε κάτι στ' αλήθεια καλός

φοβάμαι πως είναι ο μηχανισμός του

Μα εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως

που δείχνει πως είσαι ο προορισμός

Κι ο δρόμος σου σίγουρα δεν είν' αυτός

Να μένω ο ίδιος, μα πιο βιαστικός

Το σίγουρο είν' ότι δεν υπάρχει σιγουριά

στον δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη

μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά

κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια και ακούραστα θέλει

Κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός

Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω

Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως

πως είσαι ο δικός μου ο προορισμός

Θα φτάσω εκεί κάποτε –θα 'ρθει ο καιρός

να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως

Φ.Δ.

BY V.

ΕΛΕΝΗ

Καθώς περπατούσα βαριεστημένα προς το εκλογικό κέντρο για να ψηφίσω, άκουσα μια τρομαγμένη γυναικεία φωνή να μου λέει ψιθυριστά:

"Σε παρακαλώ, πες ότι είμαι φίλη σου και κάνε πως μιλάμε. Φοβάμαι μην μου επιτεθεί."

Και συνεχίζει:

"Χριστός και Παναγία, σε παρακαλώ... Αυτή, εκεί!"

Και τότε την είδα... Η Ελένη...

Κατηφόριζε προς τον κεντρικό δρόμο φορώντας μόνο τα εσώρουχά της. Τελείως χαμένη. Σοκ και στεναχώρια μαζί. Αν ξεκίνησε απ'το σπίτι της χωρίς ρούχα τότε είχε διανύσει περίπου ένα χιλιόμετρο σε αυτήν την κατάσταση. Κανείς δεν την είδε; Κανείς δεν ειδοποίησε την αστυνομία; Κανείς;;;

Την Ελένη την ξέρουν όλοι στο Χαλάνδρι. Για τους εξυπνάκηδες κακοπροαίρετους είναι "η Ελένη η τρελή" και η "Ελενίτσα" για τους πιο ψυλλιασμένους που την αντιμετωπίζουν σαν μικρό παιδί. Πώς αλλιώς, άραγε;

Κανένας δεν ξέρει την πραγματική της ιστορία. Φήμες λένε ότι τρελάθηκε όταν την εγκατέλειψε ο αρραβωνιαστικός της για κάποια άλλη γυναίκα. Άλλες, πάλι, ότι γεννήθηκε με δύο κόσμους στο μυαλό της. Η μόνη αλήθεια είναι ότι η εύπορη οικογένειά της έχει ξοδέψει αμέτρητα λεφτά μπας και καταφέρει να την επαναφέρει στον δικό μας, 'υγιή' κόσμο. Αξίζει τον κόπο;

Κυκλοφορεί πάντα με φανταχτερά ρούχα κι είναι στολισμένη με ό,τι χρυσαφικό υπάρχει. Το μακιγιάζ είναι πάντα έντονο με χαρακτηριστικό το κατακόκκινο κραγιόν που εκτείνεται από το ένα αυτί έως το άλλο. Ο βηματισμός της πάντα αγέρωχος, καμαρωτός. Κάτι μεταξύ πασαρέλας και παρέλασης. Δεν ενοχλεί κανέναν, απλώς βολτάρει στους δρόμος τους οποίους και διασχίζει χωρίς να υπολογίσει αυτοκίνητα, προτεραιότητες, φανάρια. Εισπράττει από μούντζες μέχρι μπινελίκια αλλά συνεχίζει ακάθεκτη. Κάποτε ακούστηκε ότι την πάτησε αυτοκίνητο όταν πέρασε έναν δρόμο χωρίς να κοιτάξει. Δεν αντιδρά στα βλέμματα των περαστικών παρά μόνο στα χάχανα. Αν καταλάβει ότι την κοροϊδεύεις σε πλησιάζει και αρχίζει να ουρλιάζει. Ποτέ δεν επιτίθεται σωματικά. Στην τελική να σου πει "Σ' εχω γραμμένο στο μουνί μου, μαλάκα. Άντε γαμήσου!" Αν, όμως, πατήσεις το κουμπί της και της πεις "Γεια σου, ρε Ελένη, κούκλα!" θα σου χαμογελάσει φαρδιά πλατιά και θα πει "Γεια σου και σένα ρε μάγκα!".

Η Ελένη υπάρχει ανάμεσά μας αλλά ζει στον δικό της κόσμο χρόνια τώρα. Σε έναν κόσμο στον οποίο είναι βασίλισσα. Η πιο όμορφη. Η μόνη όμορφη. Μόνο που σήμερα η βασίλισσα ήταν γυμνή...

by V.

ΑΡΡΩΣΤΑ ΝΤΟΥΕΤΑ

Τα διακρίνεις αμέσως. Κάνουν μπαμ. Είναι μάνα και γιος, μάνα και κόρη ή πατέρας και γιος. Ηλικίας εξήντα και τριάντα, αντίστοιχα. Κόβουν βόλτες στα μαγαζιά πιασμένοι χέρι-χέρι ή αγκαζέ.

Γιατί αυτά τα παιδιά δεν βγαίνουν με συνομηλίκους τους; Γιατί στα τριάντα τους χρόνια η μόνη τους παρέα εξακολουθούν να είναι οι γονείς τους; Από ανασφάλεια; Ή, μήπως, για ασφάλεια; Τι φοβούνται; Ποιος βγάζει βόλτα ποιον;

by V.

ΚΟΝΤΡΑΣΤ

Athens Mall, μια Τετάρτη απόγευμα.

Σ' ένα μαγαζί με είδη οικιακού εξοπλισμού ένα ζευγάρι διαλέγει σερβίτσιο. Η κοπέλα το διαλέγει, δηλαδή, μιας και ο νεαρός φορτωμένος με ψώνια και προβλήματα στέκεται αποκαμωμένος λίγο παράμερα και απλώς παρακολουθεί.

-Κοίτα, αυτό είναι πολύ ωραίο. Τέλειο! Αυτό θα πάρουμε!

Δεν τον ρωτάει καν. Έχει αποφασίσει και για αυτόν. Πριν από αυτόν.

-Αυτά τι είναι; Ααα...είναι θήκες για βραστά αυγά. Δύο από αυτές... Και δύο σουπλά...

-Τις αυγοθήκες τι τις θέλουμε;

- Τις θέλω εγώ. Αφού δεν ξέρεις από νοικοκυριό ρε συ Γιώργο, άσε με να πάρω ό,τι νομίζω...

-Καλά, κάνε ό,τι θες...

Ο τύπος παραιτημένος πια, ψελλίζει. Αν δεν την έχει διαολοστείλει σιωπηρά...

Την ίδια ώρα, στην άλλη άκρη της γης....

Central Park, NY. Κρύο...

Σ' ένα παγκάκι δύο κοπέλες.

-Despite the flu you performed amazingly last night.

-Oh, yeah? Thank you... (χαμογελάει)

-No, really, you were great. I'm so proud of you... Here! Drink this...

Tης δίνει ένα χάρτινο ποτηράκι που αχνίζει.

-How do you feel?

-Cold...

Βγάζει απ'την τσέπη της ένα μάλλινο σκουφάκι και της το φορά.

-Better now?

Της χαμογελάει συνέχεια, την φλερτάρει συνέχεια.

Σκύβει και την φιλάει.

-Τhat was a slobbery kiss...

-Who gives a fuck? I love you.

-I love you too...

Σηκώνονται και πιασμένες χέρι χέρι συνεχίζουν τον περίπατό τους στο πάρκο.

by V.

ΥΓ. Πρόσωπα και γεγονότα είναι απολύτως αληθινά.

ΔΙΚ(Α)ΙΟΛΟΓΙΕΣ

"Γιατί τ'άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας".

Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο γλυκύτατος Μάνος Ελευθερίου όταν έγραφε αυτούς τους στίχους, σε ποια έκσταση βρισκόταν. ¨Ομως, είχε δίκιο. Έχει δίκιο. Απ'την κούνια μας...

Εγώ π.χ. που γεννήθηκα από ζάμπλουτους γονείς και που από το γαλατάκι του μπιμπερόν έπεσα κατευθείαν στο χαβιάρι, δεν έκανα κάτι για να αξίζω αυτές τις πολυτέλειες. Απολαμβάνω παραπάνω από όσα αξίζω.

Εσύ π.χ που γεννήθηκες από εξαθλιωμένους γονείς σε μια εξαθλιωμένη φυλή στην Αφρική και λιμοκτονείς, επίσης δεν έκανες κάτι για να σου αξίζει αυτό που ζεις.

Η απάντηση στο 'γιατί' των παραπάνω καταστάσεων είναι "διότι έτσι έλαχε"...

Δικαιοσύνη σου λέει μετά...

by V.

ΕΞΩ

Το χαρτόνι γράφει "Δεν είμαι ζητιάνα. Είμαι άστεγη. Βοηθήστε με με 1 ευρώ". Μια ξεφτισμένη κουβέρτα απλωμένη σαν αυτοσχέδιο sleeping bag, ένα κυπελάκι με δύο-τρία κέρματα κι ένα άδειο κεσεδάκι γιαουρτιού συμπληρώνουν το σκηνικό. Η πρωταγωνίστρια άφαντη. Η σκέψη και μόνο ότι η επετεία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ μου φαίνεται τραγελαφική. Όμως, είπαμε, "Δεν είμαι ζητιάνα". Την στήνω, λοιπόν, στο απέναντι πεζοδρόμιο και περιμένω. Η 'ιδιοκτήτρια' του ιδιότυπου καταλύματος εμφανίζεται κρατώντας ένα σκυλί κι ένα σακουλάκι ξηρά τροφή σκύλων. Κάθεται στην κουβέρτα, γεμίζει το κεσεδάκι με τροφή και χαμογελάει. Δεν πειράζει που δεν έχει σπίτι. Αρκεί που ο σκύλος έχει τροφή. Βγάζει από την τσέπη της ένα στραπατσαρισμένο τσιγάρο και το ανάβει. Οι τζούρες της είναι μεγάλες, βαριές. Ξεφυσάει. Ξεφυσάω κι εγώ. Φεύγω...

by V.

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝΕ

Τέταρτη νύχτα ο ίδιος εφιάλτης. Εγώ, στην Γ' Λυκείου, να προετοιμάζομαι για Πανελλήνιες κι ενώ έχει φτάσει το Πάσχα, δεν έχω ανοίξει βιβλίο στα Μαθηματικά 1ης(!) δέσμης. Και μέσα στον ύπνο μου να προσπαθώ να με ηρεμήσω λέγοντας "Κακώς είσαι ακόμα στο Λύκειο, έχεις περάσει στο Πανεπιστήμιο κι έχεις πάρει και πτυχίο! Θυμήσου ότι έχεις πάει στην ορκομωσία σου!". Νομίζω αυτοί οι εφιάλτες δεν θα φύγουν ποτέ. Κι ας έχουν περάσει 10 χρόνια. Φαίνεται ότι το τραύμα είναι 10 πήχες βαθύ...

by V.

O ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

(Γραφείο υπεύθυνου προσωπικού)

-Είμαι τελειόφοιτος του τμήματος Δημοσίων Σχέσεων της Παντείου και...

-Εεε..έχει καλυφθεί η θέση.

-Μα σήμερα το πρωί που μου τηλεφωνήσατε να έρθω για την συνέντευξη...

-Προσλάβαμε άλλη.

-Μα όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπατε ότι το αντικείμενο των σπουδών μου σας φαίνεται ιδανικό για την θέση της υποδοχής πελατών.

-Δεν μας κάνεις, κοπέλα μου! Πώς να σε προσλάβω έτσι όπως είσαι; Η αγγελία το έλεγε ξεκάθαρα: εμ-φα-νί-σι-μή!!!

(Η κοπέλα περπατάει βουρκωμένη στον δρόμο)

"Εμφανίσιμη... Εμφανίσιμη! Τι θα πει αυτό; Η μαμά μου πάντα έλεγε ότι είμαι όμορφη. Τι θα γινόταν αν με προσελάμβανε; Θα τρόμαζαν οι πελάτες; Τόσο χάλια είμαι; Και το πτυχίο; Δεν μετράει το πτυχίο; Το φιλότιμο και η εργατικότητά μου δεν μετράνε; Δεν είμαι η γαμψή μου μύτη και τα γουρλωμένα μου μάτια... Θέλω να κλάψω..."

by V.

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, βλέποντας δελτία ειδήσεων, έχω την ίδια αναπάντητη απορία και την ίδια αποστροφή στον στρουθοκαμηλισμό: Για ποιούς και πόσους αλλάζει ο χρόνος;

Δεν λέω, να δούμε πώς υποδέχονται την νέα χρονιά σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου η ελπίδα (ή μήπως η απελπισία;) ντύνεται με το καλύτερο φόρεμά της έτοιμη να εκστασιαστεί στον κρότο του πρώτου βεγγαλικού. Εκεί όπου το κρυστάλλινο ποτήρι της σαμπάνιας θα αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον καθένα μας. Μια χαρά είναι να τα βλέπεις όλα αυτά, έχουν την πλάκα τους. Άλλωστε σε όλους αρέσει το παραμύθι-ασμα.

Κανένα δελτίο δεν έδειξε ποτέ πώς αλλάζει ο χρόνος στην Ρουάντα, για παράδειγμα. Στην Νιγηρία που μαστίζεται από τον εμφύλιο ή στις παραγκουπόλεις του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κανείς δεν έκανε ρεπορτάζ να δούμε πώς αλλάζει ο χρόνος στις φυλακές, στα ορφανοτροφεία των Βαλκανίων όπου οι μόνες που κάνουν ρεβεγιόν είναι οι κατσαρίδες, στα ψυχιατρικά καταστήματα.

Τι, εκεί δεν αλλάζει ο χρόνος; Ή μήπως εκεί υπάρχει άλλος Θεός;

by V.