Τα παλιά μου all star τα άφησα σε έναν κάδο σκουπιδιών κάπου στη βόρεια Γαλλία. Από κόκκινα που ήταν αρχικά, είχαν πάρει ένα ξεπλυμένο κοκκινο-ροζ χρώμα και είχαν ξεφτίσει στις φτέρνες και στο πλάι. Δεν ξέρω αν θα τα πέταγα αν δεν είχα τόσο πολλά πράγματα να φέρω πίσω και επομένως αν δεν έπρεπε τόσα άλλα να αφήσω εκεί. Η αλήθεια είναι ότι τρόπον τινά αναγκάστηκα να τα πετάξω. Το έκανα με βαριά καρδιά. Πάνε πάνω από δυο χρόνια από τότε. Κάθε που βρέχει και φοράω all star θυμάμαι εκείνα που άφησα πίσω. Και συνειρμικά τις βροχερές (και όχι μόνο) μέρες εκείνου του μακρινού καιρού.
Τα τωρινά μου all star είναι ίδια με τα προηγούμενα. Κόκκινα (ακόμη) βέβαια, και σε καλύτερη κατάσταση. Έχω ως επί το πλείστον κόκκινα παπούτσια. Σκέφτομαι να πάρω άλλο ένα ζευγάρι διαφορετικού χρώματος και να κάνω ένα δίχρωμο ζευγάρι. Να φοράω ένα κόκκινο κι ένα π.χ. πράσινο ή μαύρο. Το είδα προχτές σε κάποιον στο μετρό και μ’ άρεσε.
Δύσκολα αποχωρίζομαι τα all star μου. Τα παίρνω στα ταξίδια, τα φοράω στη δουλειά, στις συναυλίες, στις βόλτες. Λένε πως από τα παπούτσια καταλαβαίνεις πολλά για την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε, δεν ξέρω, ίσως και να ’μαι ένα ζευγάρι κόκκινα all star...

C.