Μ’ «ενοχλεί» που υπάρχουν τόσοι επαίτες και άστεγοι σ’ αυτήν την πόλη (και γενικά). Είναι η πιο τρανή απόδειξη έλλειψης κοινωνικής πρόνοιας και της περίφημης «ισότητας». Και δεν εννοώ βέβαια τους κατά φαντασίαν (ή καλύτερα κατά κοροϊδίαν) επαίτες. Αυτοί, όταν τους ξεχωρίζω (γιατί δε βάζω και για όλους το χέρι μου στη φωτιά), με εκνευρίζουν. Γιατί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τόσο το αίσθημα αλληλεγγύης των υπολοίπων, όσο και την ένδεια των πράγματι ευρισκομένων σε ανάγκη. Μ’ αυτούς δεν ασχολούμαι καν. Οι υπόλοιποι όμως, δεν ξέρω… σαν να με τσιμπάει ένα αγκαθάκι κάθε που τους βλέπω. Είναι γιατί μου θυμίζουν σε πόσο πλεονεκτική θέση είμαστε και πόσο άδικα και μάταια γκρινιάζουμε συνήθως; Είναι που θα ήθελα όλους να τους βοηθήσω αλλά δεν μπορώ; Δεν ξέρω, αλήθεια.
Ο αγαπημένος μου άστεγος συνήθως κάθεται έξω από τα Virgin στη Σταδίου. Δεν πρέπει να είναι πάνω από 30, έχει όμορφα γκρι μάτια και είναι η πιο ευγενική φιγούρα του δρόμου. Όποτε περνάω από εκεί επιβραδύνω και τον παρατηρώ από μακριά. Είναι μέρες που τα μάτια του (κι ο ίδιος) είναι γεμάτα θλίψη. Κι άλλες που είναι πιο αλέγκρος, ακόμα και χαρούμενο θα μπορούσες να τον πεις..ευτυχισμένο, δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω.. Μια μέρα κάτι (εντελώς ασήμαντο) του άφησα κι όταν με κοίταξε, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν έχω δει πιο ειλικρινή χαρά στη ζωή μου. Του χαμογέλασα πλατιά και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα την επόμενη φορά να του μιλήσω. Ναι, την επόμενη, ίσως…
Ελεημοσύνη..εντάξει, δεν ακούγεται ωραίο, και σίγουρα σου τονώνει τον εγωισμό, σε κάνει να νομίζεις ότι κάποιος είσαι, ότι κάτι έκανες..σπουδαία τα λάχανα… Ποιος είσαι εσύ που θες να θεωρείς σεαυτόν ευεργέτη, που σε θέτεις σε ανώτερη θέση; Άσε που με το να κάνεις ελεημοσύνη αυτόματα διατρανώνεις το ήδη υπάρχον χάσμα, συντελείς στη διαιώνιση της ανισότητας. Και εν πάση περιπτώσει, υπάρχει και κράτος, ας ασχοληθεί κι ας τους βοηθήσει αυτό (λες και το κράτος είναι άλλο πράγμα, δεν είμαστε εσύ κι εγώ..).
Ναι, βέβαια όλα αυτά εύκολα λέγονται, ιδίως όταν μιλάς εκ του ασφαλούς και από την απόσταση που σου παρέχει η ευνοϊκή θέση στην οποία έ τ υ χ ε να βρίσκεσαι. Μα ας μην ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι κι η ελεημοσύνη καμιά φορά είναι κάτι πολύ περισσότερο από μερικές πενταροδεκάρες.
Ο αγαπημένος μου άστεγος συνήθως κάθεται έξω από τα Virgin στη Σταδίου. Δεν πρέπει να είναι πάνω από 30, έχει όμορφα γκρι μάτια και είναι η πιο ευγενική φιγούρα του δρόμου. Όποτε περνάω από εκεί επιβραδύνω και τον παρατηρώ από μακριά. Είναι μέρες που τα μάτια του (κι ο ίδιος) είναι γεμάτα θλίψη. Κι άλλες που είναι πιο αλέγκρος, ακόμα και χαρούμενο θα μπορούσες να τον πεις..ευτυχισμένο, δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω.. Μια μέρα κάτι (εντελώς ασήμαντο) του άφησα κι όταν με κοίταξε, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν έχω δει πιο ειλικρινή χαρά στη ζωή μου. Του χαμογέλασα πλατιά και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα την επόμενη φορά να του μιλήσω. Ναι, την επόμενη, ίσως…
Ελεημοσύνη..εντάξει, δεν ακούγεται ωραίο, και σίγουρα σου τονώνει τον εγωισμό, σε κάνει να νομίζεις ότι κάποιος είσαι, ότι κάτι έκανες..σπουδαία τα λάχανα… Ποιος είσαι εσύ που θες να θεωρείς σεαυτόν ευεργέτη, που σε θέτεις σε ανώτερη θέση; Άσε που με το να κάνεις ελεημοσύνη αυτόματα διατρανώνεις το ήδη υπάρχον χάσμα, συντελείς στη διαιώνιση της ανισότητας. Και εν πάση περιπτώσει, υπάρχει και κράτος, ας ασχοληθεί κι ας τους βοηθήσει αυτό (λες και το κράτος είναι άλλο πράγμα, δεν είμαστε εσύ κι εγώ..).
Ναι, βέβαια όλα αυτά εύκολα λέγονται, ιδίως όταν μιλάς εκ του ασφαλούς και από την απόσταση που σου παρέχει η ευνοϊκή θέση στην οποία έ τ υ χ ε να βρίσκεσαι. Μα ας μην ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι κι η ελεημοσύνη καμιά φορά είναι κάτι πολύ περισσότερο από μερικές πενταροδεκάρες.
C.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου