«Κοριτσάκι, πώς σε λένε;»
Δε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη φράση.Και ξαφνικά, εκεί που κολυμπούσα αμέριμνη προχθές στη θάλασσα, την ακούω ακριβώς δίπλα μου.Κι όχι μόνο αυτό. Το καλύτερο είναι ότι απευθυνόταν σε μένα!
Ήταν μια μικρή, που με είχε πλησιάσει κολυμπώντας.Την έλεγαν Μαρία και πήγαινε β’ δημοτικού. Μιλήσαμε λιγάκι κι άρχισα να βγαίνω προς τα έξω.«Κοριτσάκι γιατί βγαίνεις;» με ρώτησε. Σύντομα όμως βρήκε άλλη παρέα να ασχοληθεί (της ηλικίας της αυτή τη φορά).Αφού πέρασε κάμποση ώρα, έρχεται προς την ξαπλώστρα μου κρατώντας μια πολύχρωμη μπάλα και μου λέει: «κοριτσάκι, θέλεις να παίξουμε;»
Τέλος πάντων, δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ αυτές τις γραμμές.
Υποθέτω ότι είναι ωραίο να το ακούς καμιά φορά αυτό το «κοριτσάκι» και να αναφέρεται σε σένα.
Έστω κι αν η ηλικία σου δεν δικαιολογεί πια τέτοιου είδους προσφωνήσεις.
Καμιά φορά νομίζω ότι δε θα μεγαλώσω ποτέ…
Υπέροχη σκέψη, έτσι; :-)
*Μουσική υπόκρουση: Songs to aging children come, Joni Mitchell ή I don’t wanna grow up, Tom Waits. Κρατάς όποιο θες.
C.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου