Το καλοκαίρι έκλεισε με μπύρες και διυλίζοντας τον κώνωπα χτες βράδυ στην Πανόρμου. Δεν έχω καλύτερο από ατέρμονες συζητήσεις με φίλους για θέματα σοβαρά ή και άλλα που αγγίζουν ακόμα και το ανούσιο ή γελοίο. Χτες ήταν από τις λίγες φορές που ήμουν στην ώρα μου (ή τουλάχιστον, κι αν άργησα 5 λεπτά, πάντως έφτασα πρώτη).
Επιστρέφοντας σπίτι και λίγο πριν κοιμηθώ είπα να βάλω ξυπνητήρι, για να κάνω καλή εντύπωση στο γραφείο. Ε, πρώτη μέρα του χρόνου είναι αυτή (μάθε πως τα χρόνια έτσι μετρούν για μένα. Αρχίζουν το Σεπτέμβρη, τότε έχουν σημασία οι αρχές και τα τέλη, τότε παίρνω αποφάσεις, τότε με οριοθετώ..όσο μπορώ πάντα..). Το ρύθμισα, λοιπόν, να χτυπήσει 07:35 (μη με ρωτάς γιατί 35 και όχι 30, δεν ξέρω) και όντως έτσι έγινε, αλλά αφού άνοιξα τα μάτια συνειδητοποίησα ότι είχα ξυπνήσει στις 07:15. Γιατί, για καθαρά ψυχαναγκαστικούς σκοπούς και επειδή πάντα αργώ στα ραντεβού μου και γενικά, έχω ρυθμίσει το ρολόι του κινητού μου 20 λεπτά αργότερα από το κανονικό (χωρίς αποτέλεσμα, βέβαια, το αντίθετο μάλιστα, επαναπαύομαι και καταλήγω να αργώ περισσότερο..).
Σηκώνομαι, πάω στην κουζίνα, ανάβω το θερμοσίφωνα, επιστρέφω στο δωμάτιο, ανοίγω το παντζούρι, ξανακλείνω τα μάτια κι αλλάζω πλευρό. Κάθε 5 λεπτά περίπου κρυφοκοίταζα με το ένα μάτι το ρολόι της βιβλιοθήκης (σωστά ρυθμισμένο αυτό) που επί τούτου μετακόμισα στο κομοδίνο πριν (ξανα)ξαπλώσω.
Κατά τις 8 τελικά σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, έφαγα κορν φλέικς, έκανα ζάπινγκ, πέταξα τα προς ανακύκλωση στον μπλε κάδο, πήρα το μετρό κι έφτασα τελικά στο γραφείο (με 20 λεπτά καθυστέρηση, εννοείται) κατσούφα, σκεφτόμενη πως η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου ξεκινά.
Πώς έφυγε έτσι αυτό το καλοκαίρι; Ούτε που το κατάλαβα. Πώς φεύγουν τόσο γρήγορα οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια; Μια θεία μου λέει πως άμα άρχισες να συνειδητοποιείς το πέρασμα του χρόνου, αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσες. Λες να μεγάλωσα; Κι αν ναι, εγώ γιατί ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι είμαι ακόμα 19; 19, γιατί το πρώτο σοκ ήταν η αλλαγή δεκαετίας στα 20. Από εκεί και πέρα δεν έχουν τόσο σημασία οι αριθμοί (αν και έχω μια αδυναμία στις μονές ηλικίες:21,23,25…), μέχρι φυσικά την επόμενη αλλαγή δεκαετίας. Αλλά ως τότε έχουμε καιρό (έχουμε;)
Τέλος πάντων, βαριές αμπελοφιλοσοφίες και δεν ενδείκνυνται για απογεύματα Δευτέρας (πόσω μάλλον της πιο δύσκολης Δευτέρας του χρόνου..).
Η μέρα πήρε να μικραίνει πια. Όμορφη εποχή το φθινόπωρο. Θα χαζέψω λίγο τηλεόραση, θα κάνω μπάνιο και θα κατηφορίσω προς το Γκάζι να βρω τους φίλους μου και να μιλήσω γαλλικά με τους Γάλλους φιλοξενούμενους του Πέλο. Κι έχω μεγάλη χαρά. Γιατί, τι καλύτερο από το να κλείνεις τη δυσκολότερη μέρα του χρόνου και ταυτόχρονα να ξεκινάς το χειμώνα ανάμεσα σε γνώριμα γέλια, φλυαρώντας και σχεδιάζοντας τα επόμενα ταξίδια;
Επιστρέφοντας σπίτι και λίγο πριν κοιμηθώ είπα να βάλω ξυπνητήρι, για να κάνω καλή εντύπωση στο γραφείο. Ε, πρώτη μέρα του χρόνου είναι αυτή (μάθε πως τα χρόνια έτσι μετρούν για μένα. Αρχίζουν το Σεπτέμβρη, τότε έχουν σημασία οι αρχές και τα τέλη, τότε παίρνω αποφάσεις, τότε με οριοθετώ..όσο μπορώ πάντα..). Το ρύθμισα, λοιπόν, να χτυπήσει 07:35 (μη με ρωτάς γιατί 35 και όχι 30, δεν ξέρω) και όντως έτσι έγινε, αλλά αφού άνοιξα τα μάτια συνειδητοποίησα ότι είχα ξυπνήσει στις 07:15. Γιατί, για καθαρά ψυχαναγκαστικούς σκοπούς και επειδή πάντα αργώ στα ραντεβού μου και γενικά, έχω ρυθμίσει το ρολόι του κινητού μου 20 λεπτά αργότερα από το κανονικό (χωρίς αποτέλεσμα, βέβαια, το αντίθετο μάλιστα, επαναπαύομαι και καταλήγω να αργώ περισσότερο..).
Σηκώνομαι, πάω στην κουζίνα, ανάβω το θερμοσίφωνα, επιστρέφω στο δωμάτιο, ανοίγω το παντζούρι, ξανακλείνω τα μάτια κι αλλάζω πλευρό. Κάθε 5 λεπτά περίπου κρυφοκοίταζα με το ένα μάτι το ρολόι της βιβλιοθήκης (σωστά ρυθμισμένο αυτό) που επί τούτου μετακόμισα στο κομοδίνο πριν (ξανα)ξαπλώσω.
Κατά τις 8 τελικά σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, έφαγα κορν φλέικς, έκανα ζάπινγκ, πέταξα τα προς ανακύκλωση στον μπλε κάδο, πήρα το μετρό κι έφτασα τελικά στο γραφείο (με 20 λεπτά καθυστέρηση, εννοείται) κατσούφα, σκεφτόμενη πως η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου ξεκινά.
Πώς έφυγε έτσι αυτό το καλοκαίρι; Ούτε που το κατάλαβα. Πώς φεύγουν τόσο γρήγορα οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια; Μια θεία μου λέει πως άμα άρχισες να συνειδητοποιείς το πέρασμα του χρόνου, αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσες. Λες να μεγάλωσα; Κι αν ναι, εγώ γιατί ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι είμαι ακόμα 19; 19, γιατί το πρώτο σοκ ήταν η αλλαγή δεκαετίας στα 20. Από εκεί και πέρα δεν έχουν τόσο σημασία οι αριθμοί (αν και έχω μια αδυναμία στις μονές ηλικίες:21,23,25…), μέχρι φυσικά την επόμενη αλλαγή δεκαετίας. Αλλά ως τότε έχουμε καιρό (έχουμε;)
Τέλος πάντων, βαριές αμπελοφιλοσοφίες και δεν ενδείκνυνται για απογεύματα Δευτέρας (πόσω μάλλον της πιο δύσκολης Δευτέρας του χρόνου..).
Η μέρα πήρε να μικραίνει πια. Όμορφη εποχή το φθινόπωρο. Θα χαζέψω λίγο τηλεόραση, θα κάνω μπάνιο και θα κατηφορίσω προς το Γκάζι να βρω τους φίλους μου και να μιλήσω γαλλικά με τους Γάλλους φιλοξενούμενους του Πέλο. Κι έχω μεγάλη χαρά. Γιατί, τι καλύτερο από το να κλείνεις τη δυσκολότερη μέρα του χρόνου και ταυτόχρονα να ξεκινάς το χειμώνα ανάμεσα σε γνώριμα γέλια, φλυαρώντας και σχεδιάζοντας τα επόμενα ταξίδια;
Καλό μήνα Σεπτέμβρη και καλό χειμώνα σε όλους :-)
*μουσική υπόκρουση: April come she will, Simon & Garfunkel. Με έμφαση στον τελευταίο στίχο: “September I’ll remember a love once new has now grown old”.
Posted by C.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου