Να μην ξεχάσω!

Τους μεγαλύτερους στόχους τους βάζει το μυαλό...

Τα μεγαλύτερα όνειρα τα κάνει η ψυχή.....

Τις καλύτερες ευχές τις στέλνει η καρδία..!

z

Εσύ; Τί έκανες;

http://www.youtube.com/watch?v=51bO1CVPWRA&feature=related

Πρώτα, βάλε στο .. "ηλεκτρονικό σου πικ απ"
μουσική υπόκριση, κάνοντας κλικ.



Κάνε κλικ στον υπερσύνδεσμο!!!
Γιατί δε μ' ακούς;


So this is Christmas
And what have you done?
Another year over
And a new one just begun

And so this is Christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young.

A very Merry Christmas
And a Happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

And so this is Christmas
For weak and for strong
For rich and the poor ones
The road is so long

And so Happy Christmas
For black and for white
For yellow and red ones
Let's stop all the fight.

A very Merry Christmas
And a Happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

So this is Christmas
And what have you done?
Another year over
And a new one just begun

And so Happy Christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young.

A very Merry Christmas
And a Happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

War is over!
If you want it


War is over!
War is over, Now!


Καλά Χριστούγεννα.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Balekos

«αγαπάω τη βροχή και τα τραγούδια που μιλούν για αλήτες»...

Μ’ άρεσε αυτή η δυνατή βροχή το πρωί.
Κι ας είχε πλημμυρίσει η Πατησίων, κι ας έμοιαζε με χείμαρρο σε ορισμένα σημεία η Ευελπίδων, κι ας μου ’φτανε το νερό ως τον αστράγαλο και παραπάνω, κι ας έτρεχα μες στα νερά να προλάβω το τρόλεϊ, κι ας μπήκε νερό ακόμα και στις μπότες μου.
Η πόλη βρεγμένη έχει άλλη ομορφιά.
Κι οι άνθρωποι ακόμη.
Κι οι μουσικές στην πόλη μ’ αρέσουν.
Έξω από το Πολυτεχνείο ησυχία. Ακουγόταν μόνο τα τραγούδια.
Και μετά κάπου στο ύψος της ΓΣΕΕ άλλα.
Και πιο κάτω στη συμβολή Πατησίων και Πανεπιστημίου άλλα.
Ο μπροστινός μου κύριος από εκεί που μουρμούριζε και γκρίνιαζε (του’ φταιγε ο τρόπος που φρέναρε ο οδηγός του τρόλεϊ), άρχισε ξαφνικά να τραγουδάει τα λόγια του τραγουδιού που ακουγόταν απ’ έξω.
«Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή…»
Εντελώς ξαφνικά.
Άφησε τη γκρίνια κι έπιασε το τραγούδι.
Χαμογέλασα.
Κι η επαναστατημένη πόλη μ’ αρέσει.
Έχει μια γοητεία ανυπέρβλητη.
(Δε μπορώ, βέβαια, να πω το ίδιο και για την κατεστραμμένη).
Έχουν απίστευτη δύναμη και δυναμική οι φωνές όταν ενωθούν.
Μόνο που εδώ (σε αντίθεση με «έξω») έχω την εντύπωση ότι δεν εισακούονται από κανέναν. Είναι σαν το έντομο που ενοχλεί τον τεράστιο και δυσκίνητο ελέφαντα (βλ. κράτος). Ο ελέφαντας θα μετακινηθεί λίγο, ίσως αλλάξει και πλευρό, κι αυτό ήταν. Καμιά φορά νομίζω ότι μπορεί και να φαντάζει γραφικό όλο αυτό, δεν ξέρω…

Αλλά πώς έφτασα πάλι σ’ αυτά; Εγώ για τη βροχή έλεγα, δεν ήθελα σήμερα να μιλήσω γι’ άλλα…

C.

Βρήκε κανείς την Αγάπη; Με συνδέετε παρακαλώ;

"Μαθητές δέχτηκαν πυρά έξω από το 1ο Λύκειο
Περιστερίου από άγνωστο δράστη. Η σφαίρα σφηνώθηκε
στον καρπό ενός μαθητή που την ώρα αυτή
βρίσκεται στο χειρουργείο.. Συμμαθητές του
αναφέρουν ότι υπήρξε και δεύτερος
πυροβολισμός λίγη ώρα αργότερα..."

ΠΕ 18/12/2008 9:45 πμ in.gr

Μία σφαίρα.
Ένας νεκρός.
Μία έκρηξη.

Δύο σφαίρες...

Και το ερώτημα είναι: θα την αντέξουμε μία 2η έκρηξη;

Εικόνες δαντικής κόλασης.

Η μόνη σπασμένη βιτρίνα που δε διορθώνεται,
είναι αυτή της κοινωνίας μας.
Φανταζόσουν ποτέ ότι η τελευταία κρύβει
μία τέτοια πυριτιδαποθήκη από πίσω; Εγώ όχι.

Αν αγαπητέ αναγνώστη σου φάνηκε υπερβολική η
υβριστική χρήση του αρχαιότερου επαγγέλματος
στην τελευταία μου ανάρτηση, δε ζητώ συγγνώμη.

Είναι η έκφραση της αγανάκτησης (την οργή την
αφήνω να την εκφράσουν άλλοι.. αυτούς ξέρετε,
αυτούς εμπιστεύεστε. Σαν τη χλωρίνη. Ξέρουν
να τα "καθαρίζουν" όλα καλύτερα). Πραγματώσαμε
αυτό που φοβόταν ο Χατζιδάκις:

"Όταν πια κοιτάζουμε το πρόσωπο του τέρατος
και πάψουμε να τρομάζουμε, σημαίνει πως έχουμε
αρχίσει να του μοιάζουμε"

Ψάχνει ο Μιχάλης την αγάπη, την ψάχνω κι εγώ.
Αυτό μας λείπει. Αδυνατούμε να υλοποιήσουμε αυτό
στο οποίο πιστεύουμε. Αδυνατούμε να εφαρμόσουμε το
νόημα της θρησκείας μας. Αδυνατούμε στην ουσία
να αγαπήσουμε τον πλησίον μας.

Πάντως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ψάχνουν
το συναίσθημα αυτό. Οι κοντινοί μου κι εγώ, ξέρουμε
έναν τέτοιον. Είναι η προσωποποίηση της αθωότητας,
ακόμα κι αν αυτός δεν το παραδέχεται.

Αθωότητα, όπως την ορίζει ο καλύτερος
"ποιητής παραμυθιών" σήμερα,
είναι να φυτεύεις ένα σπόρο και
να περιμένεις πως θα βγει ένας ήλιος.
Αλλά κι αν δε βγει,
εσύ να νιώθεις πως ζεσταίνεσαι...

Λίγο πριν καθίσω τον υπο κατάρρευση εαυτό μου
στο εδώλιο του κατηγορουμένου..
λίγο πριν η Πρόεδρος των Εφετών μου κουνήσει
απειλητικά το δάκτυλο...
λίγο πριν μου απορρίψει η Σκύλα της Πολιτικής
Δικονομίας τον ισχυρισμό μου ως απαράδεκτο...
λίγο πριν με ειρωνευτεί ο Εισαγγελέας και μου επιβάλλει περιοριστικούς όρους...,

ένας άνθρωπος που ξέρει ακόμα τί είναι αθωότητα, παρόλη
την ηλικία του, με ρώτησε:

"Ενεργείσαι κανονικά;"

Αυτό θα το θυμάμαι νόμιζω πάντα.
Τα υπόλοιπα θα τα ξεχάσω.



ΥΓ Σε εκείνες τις αιτιάσεις για τα τελευταία
"παιδικά επιχειρήματά" μου, τούτο μόνο έχω να πω:

"My aim is to put down on paper what I see and
what I feel in the best and simplest way"

E. Hemingway

by Balekos

Επίκαιρα

z.

Επίκαιρα

z.

Μια μητέρα γράφει...

Μια αγανακτισμένη μητέρα γράφει.....

κι εμείς απλώς συνυπογράφουμε στο έπακρο...

"Η δολοφονία δεν ήταν η μόνο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα αίτια και τις αφορμές τις δίνει καθημερινά αυτή η κοινωνία και αυτή η πολιτεία πουκαταστρέφει την αξιοπρέπεια, τα όνειρα και τις προσδοκίες όλων των παιδιών μετον τρόπο που λειτουργεί και με τα παραδείγματα που δίνει.. Αλήθεια, αν ηΕλλάδα μας ήταν πραγματικά ένα κράτος δικαίου και δεν έδινε τις αφορμές, θαυπήρχαν όλες αυτές οι καταστροφές και θα όπλιζαν με οργή τους νέους μας;Η ψυχή των παιδιών μας εκτελείται καθημερινά όταν βλέπουν τους γονείς τουςάνεργους, όταν πηγαίνουν σε σχολεία-ερείπια, όταν...τους παίρνουν το σπίτι οιτράπεζες, όταν ακούνε να διακινούνται δισεκατομύρια ευρώ από κράτος καιεκκλησία για μίζες και κομπίνες, όταν τα αδέρφια τους δεν μπορούν να βρουνδουλειά γιατί κυριαρχεί η αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, όταν δεν τιμωρείταιποτέ και κανείς υπεύθυνος για τα σκάνδαλα σε αυτή τη χώρα, όταν η αστυνομίααντιμέτωπίζει τους πολίτες πάντα με καχυποψία και εξαντλεί την αυστηρότητά τηςσε όλους πλην των επωνύμων, όταν τα ΜΜΕ προβάλουν σκουπίδια ως πρότυπα, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι είναι ανύπαρκτοι και όταν οι πολιτικοί δεν έχουν όραμα και είναι ανίκανοι και εξαρτημένοι από συμφέροντα και δημοσκοπήσεις, ότανμετακυλίουν τις ευθύνες τους πάντα και ποτέ δε φταίνε σε τίποτα..Και τώρα όλοι εμείς, η κοινωνία των υποκριτών και των βολεμένων ζητάμε τα ρέστα; από ποιούς; Από τους νέους που εμείς αναθρέψαμε μέσα σε ένα νοσηρόπεριβάλλον; Δεν είναι επόμενο η νοσηρότητα να γεννά νοσηρότητα; Που είναι ηαυτοκριτική μας ως κοινωνία; Πού είναι η ευθύνη μας για την ανυπαρξία τηςσυλλογικότητας; Πού είναι η ευθύνη μας για το ότι με την ψήφο μαςανακυκλώνουμε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα εκλέγοντας κάθε φορά τους ίδιουςανίκανους στις ίδιες καρέκλες;Πότε η κοινωνία και η πολιτεία συνδιαλέχτηκε με τη νεολαία για να κάνει τώραότι δήθεν αγανακτεί μαζί της που αντιδρά; Από μια νεολαία άνεργη, χωρίςπροοπτικές, καταπιεσμένη, υποτιμημένη, που εισπράττει μόνο βία, φόβο, αναξιοκρατία και κλοπή της δημόσιας περιουσίας από τους ίδιους τους πολιτικούς,πώς και με τι μούτρα ζητάμε να μην σπάσει, να μην κλέψει, να μην αντιδράσει και να μείνει ψύχραιμη;Αφού τους κάψαμε, ζητάμε να μην καίνε, αφού σπάσαμε τον κόσμο τους, ζητάμε ναμην σπάνε, αφού τους καταληστέψαμε, ζητάμε να μην κλέβουν, αφού τους υποτιμήσαμε, τους ραπίσαμε, τους απογοητεύσαμε, τους αδικήσαμε και στο τέλος τους σκοτώσαμε, ζητάμε να σεβαστούν... Ποιόν να σεβαστούν πλέον, και γιατί νατο κάνουν;

posted z.(αναδημοσίευση κειμένου)

...Στο ίδιο έργο θεατές...

Χιλιοπαιγμένη κι όμως συνεχίζει η ίδια η κασσέτα.."οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές", "καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν αυτή προέρχεται", "οι ευθύνες θα αποδοθούν στο ακέραιο..οι ένοχοι θα τιμωρηθούν", "ποίοι υποκινούν τους κουκουλοφόρους"...μέχρι εκεί ομώς..αφού έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν για ποίο πράγμα μίλουν.

Η συλλογική αμνησία που μας κατατρέχει ως έθνος μας εμπόδισε να θυμήθουμε λίγες λέξεις μόνο..."Καλτεζάς", "Τεμπονέρας", "πράσινα σταράκια", "απαγωγές μεταναστών", "υπαστυνόμος Ζαρντινιέρα"..κι άλλα πολλά που έχει να αναδείξει η πλούσια δράση των ειδικών φρουρών..οργάνων θανάτου καλύτερα.

Οργή , θυμός αγανάκτηση για την ανεξέλεγκτη καταπάτηση και λεηλασία των περιουσιών που έγιναν αποκαϊδια εν μια νυκτί..δράση και αντίδραση θα πουν κάποιοι..οικείο μάλλον το σενάριο..και μετα σιωπή τόσο ένοχη και τόσο εκκωφαντική.

Εξοργιζόμαστε με τη διαφθορά και την ανομία αλλά με την ανοχή μας γινόμαστε συνένοχοι σε κάθε λογής βία της εξουσίας..

Τα εύσημά μας λοιπόν στην πολιτεία και στα συντεταγμένα όργανά της που ίσως δεν κατάφεραν να μπήξουν το μαχαίρι στο κόκκαλο...αλλά κατάφεραν να μπήξουν τη σφαίρα στη καρδιά ενός παιδιού ,του κάθε παιδιού..κάτι είναι κι αυτό ..οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε.

Οι φωτιές σταμάτησαν να καίνε ..οι σκέψεις όμως όχι ,έστω και σκόρπιες....και οι μέρες που δικάζουν και καταδικάζουν έρχονται.

www.youtube.com/watch?v=1_DXzqxznc

posted by Z.

Κάπου, κάποτε, σε έναν άλλο, μακρινό γαλαξία....

C.

Κάθε εποχή έχει το Πολυτεχνείο της..

- "Κλείστο γαμώτο.. Κλείστο!.."
- "Τί.. τί γίνεται; ποιο .."

Η γραμμή πέφτει.
Σιωπή στο ραδιοφωνικό studio.
Αμηχανία.

- "Προφανώς κάτι συμβαίνει στη συνάδελφο!
Ας ελπίσουμε να είναι καλά. Θα προσπαθήσουμε
να επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί της ξανά".

Κάγκελο ο ακροατής. Ο αντεξουσιαστής την έπεσε
και στη δημοσιογράφο. Κανονικά.

Δεν αντέχεις. Ψάχνεις άλλη συχνότητα, να ξεχάσεις.
Ασφυκτιάς.

Πέφτεις στην "πολυκατοικία" του Χατζηγιάννη.
Τ' αφήνεις. "Πες μου η αγάπη που μένει..."
Και σκέφτομαι. Ναι, το κάνω πού και πού.

Ο 16χρονος χάθηκε εν ψυχρώ από το επιπόλαιο χέρι
του αστυνομικού. Κάποιοι μιλούν για νταηλίκια και
αμερικανιές. Put the κοτ down, ένα πράγμα.

Πες με ρομαντικό, πες με αναίσθητο, αλλά δεν μπορώ
να πιστέψω ότι η ενέργεια του αστυνομικού ήταν
εντελώς απρόκλητη. Τους ξέρουμε δα εκείνους που
κυκλοφορούν στα Εξάρχεια και τους αρέσει να
"πειράζουν" τα περιπολικά σα...γκόμενες.

Κι από την άλλη, ποιος ξέρει σε ποια διαταραγμένη
προσωπικότητα υπάκουσε αυτό το χέρι;

Δεν ήμουν εκεί. ΟΥΤΕ ΕΣΥ ήσουν εκεί.
Κι όσοι μιλούν στα παράθυρα με σιγουριά αυτόπτη
μάρτυρα, εμένα δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη μου
εύκολα. "Είδα την προέκταση των χεριών του (ενν.
του αστυνομικού). Όχι του σώματός του.
Τον έβλεπα πλάτη". Τί να πιστέψω εγώ τώρα από
αυτόν που γυρνά στα κανάλια και επαναλαμβάνει
αυτή την αηδία; Ε, πώς έβλεπε την προέκταση
των χεριών του, άμα έβλεπε την πλάτη του;

Όπου και να γυρίσεις ακούς μία λέξη. "Οργή".
Οργή για τον άδικο χαμό του 16χρονου Αλέξανδρου.
Οργή για την άστοχη ενέργεια του αστυνομικού.
Και έπειτα; Καταστροφή. Χέρι με χέρι.
Οργή και καταστροφή μαζί.

Όμως οργή, είναι ο θυμός, η αγανάκτηση που κατα-
λήγει σε παραφορά. Ό, τι συνέβη χτες, ό, τι
συμβαίνει σήμερα και ό, τι θα συμβεί ίσως αύριο
δεν είναι οργή. Είναι ό ρ γ ι ο.

Την καταστροφή αυτή που ακολούθησε έτσι τη λένε.
Δεν είναι.. "κοινωνική επανάσταση".
Είναι η επέλαση των βαρβάρων.
Ό, τι και να έγινε, δεν μπορεί η λύση να βρίσκεται
στην καταστροφή.

Δημόσια περιουσία έγινε στάχτη. Αυτό που πληρώνεις
εσύ, εγώ, οι γονείς σου, έλιωσε. Με ποιο δικαίωμα;
Δε θυμάμαι να θεμελιώνεται τέτοιο δικαίωμα στην οργή!

"Κουκλοφόροι", όπως το έκανε ο αγαπημένος μου
Τριβιζάς, έσπαγαν τις πλάκες των πεζοδρομίων.
Τις ειδικές πλάκες που διευκολύνουν τους τυφλούς
συνανθρώπους μας να πορεύονται στο δρόμο και στη ζωή.
Και το μέσο βοήθειας αυτό, γινόταν όπλο στα χέρια
τους: εκσφενδονιζόταν κατά των αστυνομικών.

Σπάγανε τις βιτρίνες (θυμίζω, πάχος γυαλιού 1,5cm)
και πετούσαν κομμάτια ολόκληρα. Βάζαν σημάδι.
Να πας να κάνεις το χελωνονιτζάκι σπίτι σου! Ηλίθιε.

Η ρίζα της βρομιάς αυτής είναι για μένα η έλλειψη
παιδείας. Όλα από εκεί εκκινούν κι όλα εκεί καταλήγουν.
Δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη. Δες:

ΑΝ ο αστυνομικός ήταν σωστά πεπαιδευμένος,
κι εκπαιδευμένος αν θες, θα σκεφτόταν διπλά.
Πιο συνετά. Παιδί είναι. Θα παραφερθεί.
Ενήλικας είσαι. Θα συγκρατηθείς (;).

ΑΝ οι .. "αντιεξουσιαστές" είχαν
σωστή παιδεία, θα κατέφευγαν σε άλλα μέσα.
Πιο ισχυρά. Πιο αποτελεσματικά.

Δεν τα έχω δει πουθενά αλλού αυτά στον κόσμο.
Οι αληθινοί μαχητές, παλεύουν αλλιώς.
Διεκδικούν αλλιώς.

Η Χαρούλα λέει...

"να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο,
κι άλλο να σε πεθαίνει εκείνη".

Φεύγω. Και κοίτα να δεις σύμπτωση.
αφήνω πίσω μου συντρίμμια κι εγώ.

Το τραγούδι τελειώνει........
Ρε Μιχάλη!!! Πού μένει αυτή η πουτάνα
η αγάπη; Έξωση της κάνανε;



the fire lily

by Balekos

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της δημοκρατίας...

Ήμουν προχτές στο λεωφορείο. Κι όπως συμβαίνει συνήθως σε κάθε λεωφορείο, υπήρχε κι ένας παππούς που στηλίτευε τα κακώς κείμενα σ’ αυτόν τον τόπο. Κι όπως -επίσης συνήθως- συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κατέληγε με την εξής φράση-συμπέρασμα(;): «ε, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται…». Ένας παρακαθήμενός του, δε, συμπλήρωνε προς επίρρωση του ως άνω συμπεράσματος ότι «ούτε ένας δρόμος από αυτούς που έγιναν επί χούντας (σ.σ. αναφερόταν, αν θυμάμαι καλά, στην Καλαμάτα) δεν έχει χαλάσει. Κι αυτοί που φτιάχνουν τώρα δρόμοι είναι; Αλλά πού να μιλήσεις για χούντα σήμερα..θα πέσουν να σε φάνε..». Και καλά θα κάνουν, σκέφτηκα. Αν δεν το θεωρούσα μάταιο (πού να αλλάξει τώρα νοοτροπία ο χουντικός συνταξιούχος… τζάμπα κόπος. Ακούγεται ίσως τρόπον τινά ρατσιστικό –κοινωνικά- αλλά έτσι έχει η κατάσταση νομίζω με όλους αυτούς που αναπολούν τέτοια καθεστώτα), θα του είχα απαντήσει ορθά κοφτά πως «αν δεν πέφτουν να σας φάνε, όπως λέτε κύριε, είναι ακριβώς γιατί έχουμε δημοκρατία και όχι χούντα, και η ελευθερία γνώμης και έκφρασης θεωρείται –πια- δεδομένη».
Ειλικρινά, πάντως, είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια (χρησιμοποιώ όσο πιο επιεική χαρακτηρισμό μπορώ) ορισμένων ανθρώπων, που στη ζυγαριά της κρίσης τους ένας καλοφτιαγμένος δρόμος ή εν γένει κάποιο έργο υποδομής βαραίνει περισσότερο από την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, είναι προτιμητέο να έχουμε καλούς δρόμους από το να μπορούμε να κυκλοφορούμε-μιλάμε-αναπνέουμε-ζούμε ελεύθεροι; Απορία πρώτη.
Και απορία δεύτερη. Πόσο πια αγανακτισμένος μπορεί να είναι κανείς με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα ώστε να φτάνει στο σημείο να αναπολεί εποχές και καθεστώτα επονείδιστα και απάνθρωπα που-ευτυχώς- έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; Εκτός πια κι αν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι –ενίοτε και γραφικοί (το γράφω με επίγνωση της ελαφρότητας και της αλαζονείας που μου επιτρέπει-συγχωρεί η ηλικία μου) μεσήλικες που κατά καιρούς συναντάμε σε λεωφορεία-τρόλεϊ-δημόσιες υπηρεσίες κλπ να αναπολούν τη χούντα είναι όλοι οπαδοί ολιγαρχικών μορφών διακυβέρνησης. Κι αν είναι όντως έτσι, είναι δυνατόν καθεστώτα ολιγαρχικά να έχουν τέτοια πέραση εν έτει 2008 στην Ελλάδα; Δε θα’ θελα να το νομίζω και δεν το νομίζω, ιδίως μία μέρα με τέτοια ιδεολογική (και όχι μόνο) φόρτιση όπως η σημερινή.

C.

"Του δρόμου" (5) - εορταστικό

I. Δάφνη - καφετέρια. Τί σου έρχεται μαζί με τον Καφέ;
Μαύρος sorry! Έγχρωμος με cd.
Απευθύνεται στο διπλανό μου:
- "Πάρε, πάρε, καινούργκιο είναι"
- "Μπα, άσε. Τα κατεβάζω από το internet!"
του αποκρίνεται.
- "Internet; Δεν κάνει. Παράνομο.
Είσαι παράνομος" του απαντά το Μαύρο.

Ναι, ναι. Με ένα στόμα, μια φωνή,
όλο το τραπέζι του απήντησε αυτό που σκέφτηκες ..
"Γιατί εσύ τί είσαι;"..

ΙΙ. Το ακόλουθο ακούστηκε όντως στο δρόμο,
αλλά ανήκει σε ταινία... Προσεχώς..

Μπάτσος (συγγνώμη Πατέρα) μιλάει στο συνάδελφό του
που κάθεται δίπλα του στο όχημα. Ξαφνικά, το μάτι του
πέφτει πάνω σε έναν άλλο συνάδελφό του:
μάλλον σπασίκλας φαίνεται και λίγο εκκεντρικός
για ... Μπάτσος (ήτοι, φορούσε σακάκι, γιλέκο κλπ κλπ).

Ο ένας από τους δύο λοιπόν εντός του αυτοκινήτου,
φωνάζει τον εκκεντρικό τύπο έξω από το περιπολικό
ως εξής:

- "Έι.. Σαμ!!!"

Ο τελευταίος πλησιάζει το αυτοκίνητο εκνευρισμένος.

- "Δε σου έχω πει ρε να μη φωνάζεις Σαμ;"

Ο διπλανός τώρα του οδηγού, εντός του αυτοκινήτου, ρωτά
το συνάδελφό του, που αποκάλεσε τον άλλον έτσι:

- "Μα καλά, πώς το λένε αυτόν;"
- "Γιώργο".
- "Και το ... Σαμ ... από που βγαίνει;"
- "Από το Σαμ - αλάκας...."

ΙΙΙ. Νοσοκομείο Νίκαιας. Η μία νοσοκόμα μιλάει
στην άλλη. Κουτσομπολεύει. Μιλάει για μια άλλη
συνάδελφο - βίος και πολιτεία προφανώς:

- "Μα αυτή χρυσή μου είναι σεξομανής. Το μόνο
αρσενικό μέσα στο νοσοκομείο με το οποίο δεν
έχει πάει, είναι ... ο απινιδωτής !!!"

ΙV. "ΑΞΙΖΕΙ .. ΟΝΤΩΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ"

Με μεγάλη μου χαρά, η wannabe στήλη μου
γιορτάζει τις 5 αναρτήσεις της. Αν και αυτό
που ακολουθεί δεν ανήκει στο.. δρόμο, δε νόμιζω
να υπάρχει καλύτερο για να το γιορτάσω.

Εκπομπή Τατιάνας - "Αξίζει να το δεις".


Στο στούντιο, πατέρας στα μαύρα.
Αξύριστος, σα θαλασσοδαρμένος ήταν.
Φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσε
απαίδευτος. Κατηγορούσαν την κόρη του
για πορνεία και αυτός την υπερασπιζόταν:
η κόρη μου δεν είναι τέτοια κλπ.

"Ντρέπομαι" έλεγε. "Πώς να αντικρίσω
τη γειτονιά στα μάτια".. Ξέρεις τι λένε;
Να - αυτή η ΠΟΥΤΑΝΑ" - χωρίς μπιπ

Σε ζωντανή τηλεφωνική σύνδεση, η συνήγορος
της κοπέλας. Η γραμμή υπεράσπισης της Μαριζάννας;;
(ΝΑΙ, ΝΑΙ - καλά διαβάζεις.
Η συνήθης ύποπτη είναι)

"Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή"..

Σκηνές απείρου κάλλους σας λέω.
Ποιος και πώς να την ξεπλύνεις την
"κατηγορούμενη";

Ωστόσο - δώσε βάση εδώ αναγνώστη:

Πάνω στην οθόνη είναι γραμμένα τα εξής,
ακριβώς όπως σας το δίνω:

ΜΑΡΙΖΑΝΝΑ ΚΙΚΙΡΗ - Δικηγόρος
"Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟΔΟΥΛΟΣ"

....

Εγώ; Όλη δόξα όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει!

Ήμουν κι εγώ ασκούμενός της!!!
Τα σέβη μου!

by Balekos
(φυσικά και της τηλεφώνησα μετά από αυτό)

en edad de hacer kilómetros

Είχα πολλά να γράψω σήμερα. Ένα σωρό που είδα και άκουσα τριγυρνώντας στην πόλη. Αλλά τελικά δε θα γράψω τίποτα από αυτά. Άλλη φορά. Θα γράψω μόνο τη φράση ενός αγαπημένου φίλου μου από τα Κανάρια, που γυρίζει τον κόσμο. Δεν είναι, λέει, πως δεν του αρέσουν τα Κανάρια, αλλά πως «uno aún es joven y está en edad de hacer kilómetros» (σε ελεύθερη μετάφραση: όταν είναι κανείς ακόμη νέος, είναι σε ηλικία για να κάνει χιλιόμετρα). Και μιας και πολύ θα’ θελα να ’μαι στη θέση του (τελευταία σκέφτομαι να γράφω σε ένα τετράδιο όλα τα μέρη που κάποτε θέλω να πάω), ήταν ό, τι πιο όμορφο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Άντε λοιπόν, τι καθόμαστε; Πάμε! Ένας ολόκληρος κόσμος μας περιμένει!

C.

Τι δεν είναι ευτυχία

Λοιπόν. Ξεκινώ από εκεί που το άφησα και (δεδομένης της μεταβολής ψυχολογίας μου- όχι δεν είμαι άτομο απαισιόδοξο ή καταθλιπτικό ούτε και υπεράνθρωπος να χαίρομαι παντού και πάντα, απλώς συνήθως γράφω όταν κάτι με βαραίνει. Άλλωστε, γενικά, τα σκοτάδια είναι για να ξορκίζει κανείς, όχι τις χαρές, αυτές δεν τις γράφεις, τις ζεις) το παίρνω αλλιώς. Άμα δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο τι είναι ευτυχία, ας δούμε λοιπόν τι δεν είναι.
Τι δεν είναι ευτυχία?
Έχουμε και λέμε.
Έχεις ένα ζεστό κρεβάτι να σε περιμένει το βράδυ κι ένα ζεστό πάπλωμα να σε «βαραίνει» το πρωί.
Έχεις φίλους και ανθρώπους να αγαπάς και να σε αγαπούν.
Έχεις χρόνο για χάσιμο.
Έχεις την πολυτέλεια να κάνεις ένα ταξίδι (τουλάχιστον) το χρόνο. Όχι μακρινό απαραίτητα, αλλά ταξίδι.
Έχεις υγεία, το ίδιο και αυτοί που αγαπάς.
Διαβάζεις ένα καλό βιβλίο, βλέπεις μια ωραία ταινία.
Τρως μια σοκολάτα.
Κάνεις έναν περίπατο.
Πας στη θάλασσα.
Κάνεις δώρα.
Δέχεσαι δώρα.
Ο ουρανός είναι σήμερα γαλάζιος και μπορείς να το δεις ή αν δεν μπορείς, μπορείς να νιώσεις τον ήλιο να σε χαϊδεύει κι είναι κι αυτό κάτι.
Μπορείς να ξαπλώσεις στο γρασίδι και να χαζεύεις σύννεφα.
Παίζεις με τους φίλους σου παιχνίδια και διασκεδάζετε.
Περιμένεις τα Χριστούγεννα.
Πας στο σούπερ μάρκετ.
Πας πού και πού έξω για φαγητό.
Έχεις ελεύθερο χρόνο (και χρήματα ενίοτε αρκετά ώστε) να κάνεις πράγματα που αγαπάς.
Σπουδάζεις.
Έχεις μια δουλειά.
Έχεις ελευθερία.
Ζεις σε ειρήνη.
Έχεις σπίτι.
Δεν έχεις φόβο.
Κι ένα σωρό άλλα που μπορείς να σκεφτείς.
Όλα αυτά (σωρευτικά ή και μεμονωμένα) δεν είναι – ασφαλώς- ευτυχία.
Όχι βέβαια.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Κι είναι λάθος να περιμένουμε την ευτυχία. Είναι πάντα δίπλα μας. Κι ας μην τη βλέπουμε καμιά φορά. Γιατί, είπαμε, ενίοτε το σκοτάδι είναι πιο πυκνό.

Κι από πότε, δηλαδή έγινε το σκοτάδι καθεστώς; Για ξύπνα!

ΥΓ. Ένιωσα χτες μια πλημμύρα ευτυχίας κατηφορίζοντας την Ερμού και μπαίνοντας στο μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα δίπλα στην Καπνικαρέα. Ήταν απόγευμα και δεν είχε κόσμο, μόνο εγώ κι άλλοι δυο. Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα και χάζευα τα carousel, τις μπάλες με το χιόνι (αυτές που τις αναποδογυρίζεις κι όλα γύρω είναι χιονισμένα;) και τα μουσικά κουτιά. Δεν πήρα τίποτα, αλλά βγήκα χαμογελαστή.

Ευτυχισμένη νιώθω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι πρωί Σαββάτου (η ώρα γραφής και η ώρα ανάρτησης διαφέρουν) με ησυχία και απαλό αεράκι, στη βεράντα, κι έχω μόλις ξυπνήσει από ένα υπέροχο όνειρο (Είχα, λέει, μια μηχανή του χρόνου και όχι μόνο. Αρκούσε να πατήσω ένα κουμπί και να σκεφτώ ένα μέρος και στο δευτερόλεπτο διακτινιζόμουν εκεί!Τέλειο!!)

Μουσική υπόκρουση για τις παραπάνω γραμμές το o.s.t. της Amelie από τον Yann Tiersen.

C.

εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρη η τρέλα
αν είχε σώμα θα ’ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ’χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι
Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό, τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ’τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ’ταν σαν κι εμένα

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις

Και σε λυπούνται που δεν το ’χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα

Τίποτα σημαντικό
ζω μονάχα εν λευκώ...

Δανείζομαι τα λόγια του Γ. Ευαγγελάτου για να με περιγράψω αυτήν την περίοδο. Τα υπόλοιπα θα τα γράψω στο τετράδιό μου. Σαν να μου φαίνεται ξαφνικά πως έχω να κλείσω πολλές τρύπες μέσα μου, σαν ξαφνικά να μπάζει από παντού… Δεν ξέρω πότε μας κάνει τη χάρη η κυρία ευτυχία και καταδέχεται να μας συναναστραφεί. Αν ισχύει ότι αυτό συμβαίνει όταν δεν την αποζητάμε, τότε εγώ τελευταία μάλλον την ψάχνω σαν τρελή. Ή μπορεί και να ’ναι αλλιώς τα πράγματα, πού να ξέρω…

C.

η ευτυχία είναι αυτό...

η ευτυχία είναι αυτό...

τί είναι?

είναι αυτό που πάντα περιμένουμε και ποτέ δεν έρχεται γιατί δεν ξέρουμε να την αναγνωρίσουμε? έρχεται και πριν καλά καλά προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε,έχει φύγει πάλι? είναι τόσο πολύτιμη όσο και σύντομη? μήπως τελικά κάποιοι άνθρωποι- και εννοώ προτίστως τον εαυτό μου - δεν αξίζουν την ευτυχία γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν να τη διαχειριστούν?

μάλλον κάπως έτσι το βλέπω τώρα τελευταία ... τελικά δεν είναι ούτε θέμα τύχης ούτε θείας πρόνοιας ούτε τίποτα τέτοιο υπερφυσικό. δίπλα μας είναι και μας περιμένει αλλά δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι μ' αυτή γιατί τη θεωρούμε λίγη ... ότι τάχα δε μας αρκεί... και έτσι φεύγει η ευτυχία και μένουμε με την απορία ...

ο πόνος? αυτός είναι ευτυχία? ποιος ξέρει! μπορεί τελικά να είναι κι αυτός απαραίτητος κι ας πονάμε κι ας νομίζουμε ότι βουλιάζουμε χωρίς καμιά σανίδα σωτηρίας...μπορεί να υπάρχει για να μας προσγειώνει και να μας κάνει να συνειδητοποιούμε την υπεροψία μας.ναι! είναι λυτρωτικός κι αυτός.και κάθε μορφή λύτρωσης είναι απαραίτητη.

σκέψεις σκόρπιες ακατάστατες,άναρχες... σκέψεις, κι άλλες σκέψεις κι άλλες ακόμα!αγωνία... τέτοιες ώρες θέλω μόνο ν' αδειάσει το μυαλό...

κι αν σκεφτείς ότι είμαστε απ'αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται με το τι είναι και τι δεν είναι ευτυχία , γίνεται ακόμα πιο τραγικό. ή μήπως πιο αστείο?

ένα ξέρω πάντως και γι' αυτό είμαι σίγουρη. η ευτυχία έρχεται μόνο όταν καταφέρεις και δεν την αποζητάς ... και πως γίνεται αυτό? δεν ξέρω. μόνο μια φορά μου έτυχε και μενα...


Ν.

Τρίχες...

Όλοι μας έχουμε πέσει θύματα της ακαταμάχητης
γοητείας της. Άνδρες και Γυναίκες. Ή αν θες,
Γυναίκες και Άνδρες. Κι αν σε παρασύρει ...

Σε τέρπει.
Σε φέρνει σε δύσκολη θέση.
Σε τυφλώνει.
Σε κουφαίνει.

Ωστόσο δε σε κάνει γουρούνι,
σαν κάποιους που ψάχναν την Ιθάκη τους.
Ή μήπως σε κάνει;...

Ο λόγος για την ... Κολακεία.

Μέρα Σαββάτου.
Κάπου στο καταναλωτικό χάος του Παγκρατίου,
ξεφύτρωσα κι εγώ, έχοντας ξεκλέψει λίγο
χρόνο μέσα σε ένα διάστημα που τρέχω όσο
πότε. Πάτησα λοιπόν PAUSE.

Άφησα την καθημερινότητα να τρέχει δίπλα μου
με τα σοβαρά και ασήμαντά της
και είπα να μαζέψω τα ασυμμάζευτά μου
... μαλλιά.

Συνεπής στο ραντεβού μου στο κομμωτήριο/μπαρμπέρη,
-- διαλέξτε αυτό που σας ταιριάζει --
τάραξα την όσφρησή μου με εκείνη την εσάνς που δεν
έχει όνομα, αλλά την ξέρεις: ένα μείγμα φαρμακείου,
βιομηχανικού αερίου και κολόνιας.

Αφού με κάθισαν σε μία wonnabe μεταμοντέρνα καρέκλα,
περίμενα τη σειρά μου παρατηρώντας γύρω μου
και σχολιάζοντας σιωπηρά.

Μπες λίγο στο κλίμα. Ο θόρυβος γνώριμος.
Άθλια μουσική και ήχος από πιστολάκια μαζί.
Οι κομμώτριες και οι κομμωτές (;) γυρόφερναν
και πέταγαν μαργαριτάρια σαν τις λουλουδούδες
στα μπουζούκια.

Αν δε σου λέει τπτ εσένα ποιοτικέ αναγνώστη αυτό,
εν ολίγοις... το περιβάλλον ήταν:
Μπεζαντάκου - Μέγαρο Μουσικής 1-0.

Το μάτι μου, αφού σκάναρε ότι έπεφτε στο πεδίο βολής του,
έπεσε πάνω στην πλάτη μίας καρέκλας, από όπου προεξείχε
απλά.. ένα κεφάλι. Το σώμα ήταν τόσο, που καλύπτονταν.

Περίεργο κεφάλι. Τί κι αν ο καθρέφτης απέναντί του μου
επέτρεπε άνετα να δω σε ποιον ανήκε, δε βιάστηκα.
Περιορίστηκα στο

... αποψιλωμένο να το πω;
... άδεντρο να το πω;

Όχι. Θα το θέσω ωμά. ΦΑΛΑΚΡΟ θα το πω.
Δεν ήταν όμως deep κατα deep έτσι.
Είχε μία τούφα .. (λέμε τώρα) κάπου μπροστά,
λίγο μετά το μέτωπο, ανεβαίνοντας το skull δεξιά.
Αλλά πίσω.. Λίγο πάνω από το λαιμο, πλούσια "βλάστηση"
μα με κενά.

Πολλά κενά. Το φόβητρο της ψείρας.
Δε θα κατασκήνωνε με τπτ εκεί. Και με γυμνό μάτι
θα την έβλεπες να σου γνέφει.

Το εν λόγω κεφάλι ανήκε σε μία ήσυχη ηλικιωμένη
γυναίκα. Ας μην περεξηγηθώ όμως εδω. Η ως άνω
περιγραφή, εξυπηρετεί τον τελικό σκοπό μου και
δεν έχει στόχο να τη γελοιοποιήσει.

Με όση δύναμη λοιπόν διέθετε η γιαγιά,
κρατιόταν από τα χερούλια της wonnabe μεταμοντέρνας
καρέκλας, που ο πωπός της δεν είχε γνωρίσει προφανώς
ως τότε. Όχι. Όλα τα καλά του κόσμου είχαν στη Σμύρνη,
αλλά τέτοιες καρέκλες, δεν είχαν. Σίγουρα πράματα.

Ποιος ξέρει όμως γιατί βρέθηκε εκεί;

-Μπορεί να είναι η αθεράπευτη ματαιοδοξία της
που αρνείται πεισματικά να συμφιλιώθει με την
ηλικία των 99.
-Μπορεί όμως να είναι και σεβαστή επιθυμία της
να τιμήσει τον εγγονό της με μία περιποιημένη
παρουσία στο γάμο του, πριν κλείσει τα μάτια της.

Δε θα διαλέξω.
Δεν το ξέρω.
Δεν με απασχολεί.
Δε θα την κρίνω.

Το θέμα όμως είναι εδώ.
Ξαφνικά λοιπόν, το Παράλογο, με Π, χτυπάει την
πόρτα της σκέψης μου. Το βλέπω να πρωταγωνιστεί
στο δικό του θέατρο. Στο πλάνο μου λοιπόν,
εισέρχεται η κομμώτρια -κάπου στην 3η δεκαετία
της ζωής της. Και δεν είναι μόνη!!!

Πλησιάζοντας τη γιαγιά, που ανέμενε καρτερικά,
σέρνει από πίσω της ένα τρέιλερ. Σωστό τραίνο.
Τέσσερις ρόδες. Τ Ρ Ι Α πατώματα, γεμάτα από
εργαλεία και ρόλεϊ!!! Και σε πολλά χρώματα!!!

ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΟΠΕΛΙΑ ΜΕ ΤΟΣΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ;;;;;;;;;

Πού θα τον αξιοποιήσεις.
Τρεις , τέσσερις τρίχες θα καλλωπίσεις.
Για την ακρίβεια, θα τις αναστηλώσεις.
Τί τον θες όλον αυτόν το συμφυρμό μαζί σου;
Πού θα τον εφαρμόσεις;;;

Εκτός κι αν πέρασες τη γιαγιά για απολίθωμα
και πας για ανασκαφή. Πάσο.

Τα ρέστα μου.

Παράλογο;
Παράλογο;
Δεν απαντάει.
Άρα, λογικό.

Δε θα το πιστέψετε. Τον εφήρμοσε.
Καλά, τη γιαγιά, τη λυπήθηκα.
Για την ακρίβεια όχι τόσο αυτή,
όσο τις λιγοστές της τρίχες, που
τις βασάνιζε αδίστακτα η ατάλαντη
κομμώτρια - αρχαιολόγος.

Έδεσε τις τρείς τούφες της πάνω στη βούρτσα
και της τράβαγε να τις ισιώσει ώστε να τυλίξει
μέσα τους τα ρόλεϊ.

Μη κοπελιά. ΜΗ !!!
Θα σου μείνει στο χέρι. Η τούφα.
Και η γιαγιά μετά.

ΕΛΕΟΣ -
Και σα να μην έφτανε όλο αυτό το θέατρο του
Παραλόγου, ακούω το άφταστο... το ασύλληπτο
σχόλιο:

Η κομμώτρια - συντηρητής αρχαίων έργων τέχνης,
είδε πως η γιαγιά το φυσούσε (Burberry τσάντα γαρ)
και αποβλέποντας σε ένα γερό TIP (ναι, παίρνουν κι
οι κομμώτριες, εκτός από τις καυτές γκαρσόνες) της
πετά το σχόλιο:

"Καλά, δεν το συζητώ. Έχετε πολύ ωραίο μαλλί".

Ναι. Κι εγώ ΚΑΓΚΕΛΟ έμεινα.
Δεν πίστευα στα αυτιά μου.
Η γιαγιά δε μίλησε.
Δεν ξέρω αν μπορούσε βέβαια...
Και φυσικά δεν ξέρω τί σκέφτηκε.

Ξεφυλίζοντας ένα έντυπο, έπεσα πάνω στα
λόγια του Αριστοτέλη: "Κανένας άνθρωπος
με ανώτερη μόρφωση και τιμιότητα δεν κυριεύεται
από αυτό το ελαττωμα, γιατί οι καλοί μπορεί να
αισθάνονται στοργή για τους φίλους αλλά δεν τους
κολακεύουν". Κι έτσι θυμήθηκα το περιστατικό.

Θυμάσαι και την ταινία ΕL GRECO; Πόσο ενόχλησε
η αποτύπωση της αλήθειας;

Δε μου αρέσουν οι κόλακες.
Αλλά ούτε και οι άνθρωποι που τρέφουν το εγώ τους
με κολακείες, ακόμα κι αν τις αξίζουν.
Ή που αρέσκονται να ακούνε τους άλλους να
τους παινεύουν. Ή που αγαπούν εκείνους που τους
θαυμάζουν και μισούν εκείνους που θαυμάζουν οι ίδιοι.

"Να περάσουμε να λουστούμε;" μου είπε ο/η υπάλληλος
του καταστήματος και διέκοψε τις σκέψεις μου.
"Ορίστε;"..."Ναι, βέβαια" αποκρίθηκα φωναχτα.
"Γιατί;; Μαζί θα κάνουμε μπάνιο" αποκρίθηκα σιωπηρά...

by Balekos

Mιλώντας για τρίχες.....

Σήμερα δεν ήθελα πολλά...

Να κάτσω σ’ ένα παγκάκι και ν’ ακούω τα πιτσιρίκια που είχαν γεμίσει την πλατεία Συντάγματος.

Μια θέση σ’ ένα πλοίο που φεύγει. Ή και τρένο.

Έναν βράχο πλάι στη θάλασσα.

Να ξαπλώσω στο γρασίδι και να λιάζομαι για ώρα.

Ένα ποδήλατο να φέρνω βόλτες .

Να κάτσω κάπου ψηλά και να χαζεύω την πόλη.

Έναν περίπατο χωρίς προορισμό.

Μια λέξη.

"Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις."
(Τάσος Λειβαδίτης, Απλοί στίχοι)

C.

the faster the speed - the bigger the mess

Δε με έχει συγκλονίσει Π Ο Τ Ε πριν,
άλλο βίντεο, όσο αυτό. Παρακαλώ, δείτε
το ως το τέλος, όσο σκληρό κι αν είναι.

http://www.youtube.com/watch?v=Ny-_wn9mSfI

Ένα κοινωνικό μνμ,
by Balekos

YΓ Και δεν κάνω καμία πλάκα..

Φροντίδα αμερ/κού κήπου...από το Παρίσι

Για να ευθυμήσουμε λίγο...

Κάποιος γέρος 'Αραβας, ζούσε στην Αμερική
για πάνω από 40 χρόνια. Μια μέρα θέλησε να
φυτέψει πατάτες στον κήπο του, μα ένιωθε
μόνος κι αδύναμος. Στέλνει λοιπόν ένα email
στο γιό του, ο οποίος σπούδαζε στο Παρίσι:

"Αγαπημένε μου γιε. Είμαι βαθύτατα λυπημένος.
Θέλω να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας και δεν
μπορώ. Είμαι βέβαιος, πως αν ήσουν εδώ, θα με
βοηθούσες να σκάψω τον κήπο.

Σε ασπάζομαι - ο πατέρας σου"

Εντός ολίγου, ο γέρος λαμβάνει email από
το παιδί του.

"Αγαπητέ μου πατέρα. Μην αγγίξεις τον κήπο.
ΕΚΕΙ έκρυψα το .. ΠΡΑΜΑ.

Σε αγαπώ - Ahmed"

Σε 15 λεπτά, καταφθάνουν στο σπίτι του γέρου
Άραβα, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το
FBI, η CIA, 100 Rangers.

Περικυκλώνουν το σπίτι.
Ερευνούν το σπίτι.
Σκάβουν τον κήπο.
Γδύνουν το γέρο.

Αλλά ΜΑΤΑΙΑ. Έφυγαν με τα χέρια άδεια.

Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει νέο μνμ
από τον υιό του:

"Αγαπημένε μου πατέρα,

είμαι πλέον βέβαιος ότι ο κήπος σου είναι
ήδη σκαμμένος και μπορείς ήσυχος τώρα να
φυτέψεις τις πατάτες σου. Έκανα ότι μπορούσα
να σε βοηθήσω, από το ... Παρίσι.

Σε φιλώ - Ahmed".

















Αφιερωμένο στη Ζ.
FW to Balex

Σκηνοθεσία & εικαστική επιμέλεια
by Βalekos

Τελευταία κάτι έχω.
Δεν είμαι καλά.
Μάλλον όχι.
Ώρες ώρες δεν είμαι καλά.
Ώρες ώρες έχω μια λύπη.
Ή κάτι μου φταίει.
Δεν είμαι δυστυχισμένη ή λυπημένη.
Δεν είμαι όμως και χαρούμενη.
Για τις δεδομένες στιγμές μιλώντας πάντα.
Μια αίσθηση ανικανοποίητου με εμποδίζει να χαίρομαι τα όσα έχω.
Λογικά αν το δεις, δεν έχω κανένα λόγο να σκέφτομαι ή νιώθω έτσι.
Λογικά.
Και η Κ. τα ίδια.
Ίσως να είναι η περίοδος αυτή η μεταβατική.
Σίγουρα αυτό.
Μέσα σ’ όλα αυτά αποφάσισα να γεμίσω τις ώρες μου με απωθημένα.
Ούτε ένα δε θ’ αφήσω, ούτε ένα.
Όλα στο φως θα τα ξορκίσω.
Αυτός που μπαίνει θα είναι ο χειμώνας μου, το πήρα απόφαση.
Θα δοκιμάσω και θα δοκιμαστώ.
Κι η σκέψη αυτή με κάνει να χαμογελάω.
Ευτυχία.
Είδες πώς γίνεται;
;-)

C.

"Του δρόμου" (4)

Βαγγ - είχες δίκιο. Τους πέρασα τελικά ΕΓΩ
από συνέντευξη στο ΑΤΤΙΚΑ. Εγώ έκανα ερωτήσεις.
Εγώ προσπαθούσα να δω αν μου κάνουν.
Εγώ προσπαθούσα να δω - άκουσον άκουσον - αν
χωράνε στο πρόγραμμά μου. Τί ντροπή.

Εύχομαι να καμαρώσω σύντομα εκείνη την ψυχή
που έστω και τώρα πήρε μια απόφαση που θα μας
κάνει να καμαρώνουμε. Είθε η πένα μου να έχει
την ευκαιρία να τη στηρίξει. Εμείς θα είμαστε
μαζί της. Κι αν ακούγεται αυτό deliberately
obfuscated, "κάντε υπομονή". Κι αν με ξεχάσει
κάποτε, "θα πουλήσω την ψυχή μου στο ... διά λ ογο".


Στο θέμα μας.











Τα παρακάτω λοιπόν ανήκουν
λίγο πολύ, "στο δρόμο"...

Ι. Μεταξύ Γερμανών:

-"Μα, καλά. Πώς μπορείς και ξυρίζεσαι
χωρίς καθρέφτη;"
-"Απλά. Με ξυράφι"

ΙΙ. Εξυπνάδες..

-"Η Κλεοπάτρα, ήταν εταίρα ή τσιγγάνα.
Δεν είχε καμία σχέση με την Αίγυπτο
αρχικά.."
-"Μπα - και ποιος το λέει αυτό;"
-"Ο Σαίξπηρ. Επίσης ήταν στρίγκλα,
μα είχε ωραία, πολύ ωραία μύτη".
-"Κι αυτό ο Σαίξπηρ το λέει;"
-"Όχι. Ο αστερίξ."

ΙΙΙ. Περπαντώντας στον πιο ωραίο
δρόμο του κόσμου. Regent Street, London.
Χτυπάει το κινητό. Απαντά η κάτοχος.

-"... Είμαστε 2 ώρες πίσω σε σχέση
με την Ελλάδα".
-"Ωχ! Σοβαρά; Κάθε μέρα;".

Δεν ήταν ξανθιά.

ΙV. Μετρό Ευαγγελισμός. Μαμά κρατά
από το χέρι Μπόμπο. Ασταμάτητος.
Τον ακούραστο είχε. Γλώσσα δεν έβαζε
μέσα του. Μετά από τη 73589π φορά
που είδε -όπως έλεγε- τους Πειρατές
της Καραϊβικής και τον Τζ. Ντεπ, πετά
στη δόλια μάνα την αφοπλιστική ερώτηση.

Μπόμπος:

"Κι αφού αυτός είχε χαλασμένα δόντια...
Κι όλοι οι άλλοι μαζί.. Γιατί η νεκροκεφαλή
πάντα στη σημαία του πλοίου έχει πάντα
τέλεια οδοντοστοιχία;"

Απάντα τώρα.


















Είναι καιρός τώρα που θέλω τόσα να πω.
Να μοιραστώ. Να δώσω και να πάρω. Μα,
δεν έχω χρόνο. Όλη την ώρα στο πόδι.

Nιώθω τον τελευταίο καιρό κάτι να με
πολεμά. Κάτι πάει συνεχώς κόντρα σε αυτό
που θέλω. Και το χειρότερο, δεν ξέρω αν
αυτό είναι ο ίδιος μου ο εαυτός...

Μήπως προσπαθεί να μου δείξει ότι κάνω
κάτι λάθος; Κι όμως, όσες καμπάνες κι αν
χτυπούν, εγώ είμαι στην ίδια θέση όλη την
ώρα: άναμεσα στον κακό και τον καλό εαυτό
μου. Από δεξιά, ο κόκκινος σε στολή διαβόλου
ΕΓΩ κι από αριστερά ο άσπρος σε μορφή αγγέλου,
πάλι ΕΓΩ...

Μα ο ...ΕΓΩ, επιμένει πως θα διαπιστώσει αν οι
βλακείες που διατυπώνει -κατά κπ- ο Κοέλιο,
είναι αλήθεια. Ξέρεις πώς αντιδρά ο ευατός μου;

Κάνει τη δόλια μάνα που έκανε ο Λαζόπουλος..
Και ρώτα τα ντουβάρια.
Ρωτά τον αέρα. Αυτό που ζητώ, είναι...

"Παράλογο";; "Παράλογο";;
"Δεν απαντάει κανείς. Άρα - λογικό."

Θα προχωρήσω. Κι ας φάω τα μούτρα μου.
Τουλάχιστον δε θα βρεθούν οι δύο παραπάνω
πολύχρωμες μορφές του εαυτού μου να μου πουν
"Γιατί δεν προσπάθησες τουλάχιστον".

Μακάρι να μην επαναληφθεί η Δ. Σωτηρίου...
"Μα το αύριο θα μας γιάτρευε άγρια από τις
παιδιάτικες πλάνες μας".....

by Balekos

Μεταξύ συ(νει)ρμών…

Εδώ και μέρες συνειδητοποίησα ότι η μέρα πήρε να μικραίνει. Νυχτώνει τώρα αισθητά πιο νωρίς. Τα βράδια στο τρένο και στον προαστιακό βαραίνουν, μια περιρρέουσα μελαγχολία είναι αισθητή ενίοτε στα βαγόνια. Ίσως και να έχει να κάνει με την εικόνα. Με το πλήθος των παραστάσεων που εναλλάσσονται στο παράθυρο. Η εικόνα οδηγεί σε συνειρμούς και σε βάζει αναπόφευκτα στη διαδικασία να σκεφτείς. Η επαναλαμβανόμενη και πανομοιότυπη μαυρίλα έξω από τα τζάμια του μετρό, αντιθέτως, ίσως και να είναι τελικά πιο προστατευτική για τον επιβάτη…ίσως...
Πιάνω στον προαστιακό θέση δίπλα στο παράθυρο. Είναι βραδάκι, γυρίζω από δουλειά και μάθημα, είμαι κουρασμένη. Απέναντι και δίπλα μου έρχονται να καθίσουν ένα κοριτσάκι με τους γονείς του. Το κοριτσάκι ρωτάει συνέχεια αν τρέχουμε αρκετά, η μαμά της γελάει, εκείνο ξαναρωτάει «μαμά, τρέχουμε τώρα;» , την κοιτάζω και μου σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο. Κάθε που την κοιτάω το ίδιο τεράστιο χαριτωμένο χαμόγελο με τα αραιά δοντάκια σχηματίζεται στο προσωπάκι της. Είναι πολύ χαρούμενο παιδάκι. Ξαφνικά γυρίζει στη μαμά της, της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, η μαμά της γελώντας συγκαταβατικά σκύβει και από τις τσάντες που κρατάει βγάζει ένα παπούτσι μπαλαρίνα βυσσινί με φιογκάκι και της το δίνει. Το κοριτσάκι προτάσσει το χέρι του και μου το δείχνει.
-Κοίτα, είναι καινούριο.
-Τι όμορφο..δικό σου είναι;
-Ναι, το πήρα για το μπαλέτο, αλλά και για να περπατάω. Γιατί αυτό, ξέρεις, δεν είναι σαν τα άλλα παπούτσια.
-Είναι άνετο;
-Ναι, είναι άνετο.
Ξαφνικά κολλάει το προσωπάκι της στο τζάμι και προσπαθεί να δει έξω.
-Δε βλέπω τίποτα. Τρέχουμε τώρα;
-Ναι, τρέχουμε πολύ.
-Κι εγώ με το πατίνι τρέχω πάρα πολύ. Πάω σφαίρα!
Η στάση μου έφτασε. Σηκώνομαι να κατέβω.
-Γεια σου, κορίτσι! Μου λέει, μου χαμογελάει πάλι πλατιά και κουνάει το χεράκι της μέχρι που βγαίνω από το συρμό.
Στο μετρό περιμένοντας να έρθει ο συρμός μου παρατηρώ τους γύρω μου. Η κοπέλα που κάθεται δίπλα μου βγάζει από την τσάντα της ένα μπλοκάκι και στυλό κι αρχίζει να γράφει κάτι. Βλέπω τις πρώτες λέξεις και από περιέργεια κοιτώ να δω τι θα γράψει στη συνέχεια. Σκέφτεται κάθε πρόταση πολύ, πριν την αποτυπώσει στο χαρτί. Οι πρώτες αράδες που πρόλαβα να δω, πριν έρθει ο συρμός και σηκωθούμε για να εισέλθουμε, ήταν οι εξής:

«Πόλη άδεια, αλλά ζει. Φώτα παντού. Άνθρωποι ήταν εδώ πριν λίγο, αλλά τώρα; Ησυχία, ηρεμία, εφιάλτης, ύπνος, νάρκωση. Η πόλη ζει και χωρίς ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι λεπτομέρεια […]»
Τις διαβάζω αυτές τις γραμμές και σκέφτομαι «Θε μου, τι λέει; Τι λέει; Είναι δυνατόν;»
Δεν υπάρχει πόλη δίχως ανθρώπους. Αν λείπουν αυτοί, η πόλη είναι φάντασμα, παύει να υπάρχει. Τι θα ’ταν άραγε οι πόλεις χωρίς τους ανθρώπους τους, αν όχι έρημοι χώροι, αδιάφοροι, δίχως παρόν και μέλλον; Οι άνθρωποι είναι το καθοριστικό στοιχείο κάθε πόλης, είναι αυτοί που τη διαμορφώνουν, αυτοί που της δίνουν ζωή κι από κουκίδα στο χάρτη γίνεται πόλη ζωντανή με λεωφόρους, σινεμά, σχολεία, πλατείες…Αυτό που κάνει τις πόλεις είναι οι άνθρωποι και οι στιγμές τους. Όπως ακριβώς πολύ όμορφα το γράφει ο Τσίρκας στις Ακυβέρνητες Πολιτείες, κι είναι αυτή μια φράση από τις πιο αγαπημένες μου της ελληνικής πεζογραφίας:
«Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ’ ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ’ αναζητάς»...

C.

"Του δρόμου" (3)

Ι. Αερολιμένας Ελ. Βενιζέλος:

Προγραμματισμένη (θού Κύριε..) πτήση
με το ΚΤΕΛ του αέρα (βλ. EasyJet) για Λονδίνο.
Στοιβαγμένοι υποψήφιοι επιβάτες της
ο-θεός-να-την-κάνει αεροπορικής εταιρ(ε)ίας.

Ξάφνου, προσπερνά με αέρα και ψώνιο 100 κιλών
ο Στέλιος Χατζη-ιωάννου (ιδιοκτήτης του ΚΤΕΛ):

Βρεττανός υπήκοος:
"Αt least, he does not prefer
British Airways"

II. Σπάνια συνταυτίζομαι απόλυτα με καλλιτέχνη.
Αυτή είναι μία από τις σπάνιες στιγμές.

"Είμαι βαθύτατα Χριστιανός,
αλλά αδυνατώ να εφαρμόσω το Χριστιανισμό"

Δ. ΜΥΤΑΡΑΣ

ΙΙΙ. Συνομιλία στο κινητό με άχρηστο
άνθρωπο, που αδυνατεί να προσανατολιστεί
στην πόλη που γεννήθηκε:

- "Θα έρθω να σε πάρω από κει που είσαι.
Έλα στο μπουγατσάδικο τώρα. Θα σε βρω εκεί"

Ο ως άνω άνθρωπος δεν εμφανίζεται.
Χτυπά το κινητο του μετά από 5 λεπτά:

- "Μπουγάτσα... Ξέρεις τί είναι";


IV. Στιγμές ειλικρίνειας μεταξύ ενός ζεύγους:

ΕΚΕΙΝΟΣ:
-"Θυμάμαι την 1η φορά που μου μαγείρεψες..
Ήταν στο 1ο μας ραντεβού. Το φαγητό ήταν
χάλια. Πέταγες το φιλέτο στον τοίχο και
έσπαγε το τούβλο. Ακόμα θυμάμαι το δόντι
που άφησα επάνω...."

ΕΚΕΙΝΗ:
-"Κι εγώ τη θυμάμαι.. Θυμάμαι επίσης και τί
σου είπα τότε.. Εσύ, το θυμάσαι αυτό;"

ΕΚΕΙΝΟΣ:
-"Όχι. Τί;

ΕΚΕΙΝΗ:
-"Χαίρομαι που δε σου άρεσε, γιατί αυτή ήταν
η τελευταία φορά που σου μαγείρεψα..."

Μετράνε μαζί 30 χρόνια ευτυχούς(;) γάμου.








by Balekos

Παρίσι-Αβάνα με 0.50 € (ταξίδια και σκέψεις της πεντάρας)

Άμα πάρεις το 550 που πάει προς Κηφισιά, κάνεις σε διάστημα μισής ώρας το γύρο του κόσμου. Κι αν όχι το γύρο του κόσμου, από Παρίσι κι από Αβάνα περνάς σίγουρα. Χωρίς να ξοδέψεις πάνω από 0.80 ευρώ. Άντε, 0.50, αν είσαι φοιτητής ή γενικά δικαιούσαι μισό εισιτήριο. Κι άμα δε με πιστεύεις, τσέκαρε τις στάσεις του και θα δεις.

Εγώ, που λες, σήμερα το πήρα και προς την Κηφισιά και προς το κέντρο. Όχι ότι έχει σημασία, αλλά κάπως πρέπει να περάσω σ’ αυτό που θέλω να πω στη συνέχεια. Για το καινούριο μου mp3 (μάλλον mp4, όπως με πληροφόρησαν , αλλά δε βαριέσαι..για μένα όλα το ίδιο είναι), το οποίο με τροφοδοτούσε με μουσικές σε όλη τη διαδρομή. Ενέδωσα κι εγώ στη μόδα του ακουστικού στο αυτί, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι έκανα καλά. Μέχρι τώρα ποτέ δεν άκουγα μουσική στο δρόμο (εννοώ περπατώντας, γιατί στο αμάξι εντάξει, δεν γίνεται χωρίς μουσική). Μου αρέσει να ακούω τους ήχους της πόλης, αγαπώ ακόμη και τη φασαρία της. (Κι ύστερα, αν είχα ακουστικά στ’ αυτιά δε θα μπορούσα να ακούσω τις προάλλες εκείνα τα τιτιβίσματα στη Φιλελλήνων, που όσο κι αν σήκωσα ψηλά το κεφάλι μου, δεν κατάφερα να ανακαλύψω από πού προέρχονται. Υπάρχουν τιτιβίσματα στην πόλη, ακόμη και στο κέντρο, στις μεγάλες λεωφόρους. Αν αφουγκραστείς προσεκτικά, θα το δεις.) Αποφάσισα ότι πρέπει να αλλάξω τακτική στο τελευταίο μου ταξίδι με το κτελ, όπου αναγκάστηκα να υποστώ τα σκυλάδικα που μας είχε βάλει ο οδηγός στα μεγάφωνα, μετανιώνοντας αυτή την άρνησή μου ως προς την αγορά mp3. Βρέθηκα, λοιπόν, την προηγούμενη βδομάδα σε ένα καινούριο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών και επί τη ευκαιρία πήρα και το mp3(4).

Ναι, εντάξει, η μουσική είναι όμορφο να σε συνοδεύει στον περίπατό σου. Αλλά εγώ από την πρώτη στιγμή άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις. Σαν να μου φαίνεται καλύτερα ήμουν με τις κόρνες και τα μαρσαρίσματα… γιατί τώρα που ακούω μουσική, ακούω αναπόφευκτα και στίχους (γιατί μέχρι στιγμής στο δρόμο μόνο ραδιόφωνο ακούω) κι αυτό με βάζει στη διαδικασία να σκέφτομαι. Κι εντάξει, πάντα σκέφτομαι όταν περπατάω μόνη μου (και ποιος δεν το κάνει;), αλλά άλλη αυτή η ενδοσκόπηση κι άλλη αυτή που κάνεις υπό το βάρος κάποιου στίχου…η δεύτερη μου πέφτει πιο βαριά, η μουσική υπόκρουση με μελαγχολεί. Ίσως τελικά να προτιμώ το soundtrack της πόλης.

Τι άκουσα σήμερα στην πόλη; Τις φωνές των Αφρικανών που πουλάνε τσάντες και πορτοφόλια πιστά αντίγραφα μεγάλων οίκων, και της αστυνομίας. Περίμενα Μητροπόλεως και Φιλελλήνων για να περάσω στο φανάρι και ξάφνου πέρασε ξυστά δίπλα μου αλαφιασμένος ένας Αφρικάνος με την πραμάτεια του τυλιγμένη σε ένα σεντόνι. «Ντου της αστυνομίας», σκέφτηκα. Αφού πέρασα απέναντι διαπίστωσα ότι αρκετά πορτοφόλια του είχαν σκορπίσει στο δρόμο κι αυτός δίσταζε να γυρίσει και να τα μαζέψει. Τελικά αποφάσισε να επιστρέψει και ακολουθώντας τον με το μάτι είδα 2 τύπους της δημοτικής αστυνομίας να κλωτσάνε τις τσάντες και τα πορτοφόλια των Αφρικάνων, που είχαν σκορπίσει στο δρόμο. Αυτοί πήγαιναν να τα μαζέψουν κι οι αστυνομικοί τους τα τράβαγαν από τα χέρια και τα πετούσαν. Είχα αρχίσει να νευριάζω κι ήμουν σχεδόν έτοιμη να πάω να τους πω ότι δεν είναι τρόπος αυτός να φέρονται, ώσπου είδα έναν από τους Αφρικανούς να σπρώχνει τον έναν από τη δημοτική αστυνομία, αυτός να προσπαθεί να ανταποδώσει το σπρώξιμο και γενικά να γίνεται ένας μικρός χαμός. Πλάκωσαν μετά και 2 αστυνομικοί, άρχισαν να κυνηγάνε τον έναν Αφρικανό… «θα νομίζουν κι ότι κάτι κάνουν», σκέφτηκα, «για την ασφάλεια των πολιτών..αυτή είναι η ασφάλεια, αλήθεια;;».
Στ’ αυτιά μου ακούω «δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για τα ταξίδια είναι δανεικός, για να ’χει όνειρα να κάνει ο ενικός..»

Τέλος πάντων, συνέχισα τον δρόμο μου, σ’ έναν παράδρομο της Κριεζώτου κόσμος μαζεμένος και κάποιος μίλαγε σε ένα μεγάφωνο για την Ολυμπιακή (άλλη πληγή αυτή, από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις), στην Ακαδημίας πορεία των δημοσιογράφων (νομίζω), στη Σταδίου άλλη πορεία, συνθήματα, σημαίες (και ποιος ακούει, αλήθεια;), στην παλιά Βουλή μπροστά από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη ένα τόσο δα κοριτσάκι –δε θα’ ναι ούτε 3 χρόνων- με κόκκινο φόρεμα, κόκκινο καλσόν και κατακόκκινα παπουτσάκια μαγεύεται από τα λουλούδια και μπαίνει μέσα στο παρτέρι. Συνεχίζω το δρόμο μου και στ’ αυτιά μου ο Παύλος ψιθυρίζει:

«Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
ακούω το σφυγμό σου να χτυπάει
μέσα στο στήθος μου για λίγο σταματάει
ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει

Όταν πεθαίνει η ομορφιά παντού τριγύρω

σε ψάχνω γύρω αλλά σε βρίσκω εντός μου

γύρω απ' τον ήλιο σου κάνω έναν γύρο

και προσγειώνομαι σ' έναν καινούριο κόσμο

Κατρακυλάω μέσα στον ύπνο μου σα βράχος

ακούω σκυλιά να ουρλιάζουνε και τρέχεις

καθώς ξυπνάω μου ψιθυρίζεις να προσέχεις

πώς άντεξες τόσο καιρό μονάχος

Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά

ένα πουλί χτυπάει στα τζάμια και πεθαίνει

πάνω απ' την πόλη η ψυχή του ανεβαίνει

και ζωγραφίζει στον ορίζοντα φτερά

Λα λα λα ...

Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά

γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια

μα έτσι όπως με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια

ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει…»

Μπήκε φθινόπωρο στην πόλη κι είναι όμορφα…

C.

δημοσκόπηση ... φιλίας

Το περιστατικό έχει ως εξής:

Ζεστή ατμόσφαιρα..
Κεριά στο τραπέζι..
Τραπέζι για δύο..
Εν ολίγοις,
ρομαντικό δείπνο.

Το σκηνικό της ιστορίας μου λοιπόν,
είναι ένα εστιατόριο. Μια όμορφη
κοπέλα γευματίζει με τον καλό της..
ανυποψίαστη...

Στο ίδιο σκηνικό,
φανταστείτε περίπου απέναντι,
να, λίγο πιο κάτω στην αίθουσα,
ένα παρόμοιο τραπέζι,
με πρωταγωνιστές άλλο ένα
τέτοιο ζευγάρι.

Η ως άνω κοπέλα, μεταξύ
μπουκιάς και ερωτόλογων,
ξάφνου αντιλαμβάνεται ότι
στο απέναντι τραπέζι, που
μόλις περιέγραψα, κάθεται
ο σύζυγος της καρδιακής της
φίλης. Της κολλητής της,
όπως λέγεται συνήθως.

ΒΟΜΒΑ 1η:
ΟΧΙ ΜΟΝΟΣ.
Έχει παρέα.
Γυναικεία παρέα.

Τί σκέφτεσαι σε αυτές τις περιπτώσεις;

BEST CASE SCENARIO:

"'Ελα μωρέ, συνάδελφος θα είναι
η κοπελιά.. Θα βγήκαν να φάνε μαζί..
Γεύμα εργασίας"

WORST CASE SCENARIO:

"Θα τον πάρει ο διάολος. Θα του
τα κόψω. Πώς το έκανε αυτό στην
καλύτερή μου φίλη;"

Στη δική μου ιστορία, διαλέγω το
δεύτερο. Όχι επειδή βλέπω το ποτήρι
πάντα μισοάδειο.

Έτσι είναι το στόρυ,κοπελιά!

Θα του τα κόψει λοιπόν.
ΑΛΛΑ ! Προς στιγμήν συγκρατείται.

Ο άπιστος σύζυγος, τελειώνει το
γεύμα (οπότε και το SCENARIO B
θα συνέχιζε κάπως έτσι:
"στο λαιμό να σου κάτσει..")
και αποχωρεί από το εστιατόριο
μετ'ελαφρών, σα να ξέρει ότι τον
παρακολουθούν και χωρίς να έχει ήδη
αντιληφθεί την παρουσία της επιστήθιας
φίλης της γυναικός του.

Μη σου τα πολυλογώ κοπελιά,
το φαγητό τελικά έκατσε στο
λαιμό της φίλης εκεί.

ΠΕΡΙΜΕΝΕ. ΈΧΕΙ ΚΙΑΛΛΟ...

Η κοπέλα που γευμάτιζε ήδη λοιπόν
με τον καλό της, εξηγεί στον
τελευταίο πώς έχουν τα πράγματα
και τί είδε με τα μάτια της.

ΒΟΜΒΑ 2η:
ΚΑΤΑΦΤΑΝΕΙ Η ΦΙΛΗ,
σύζυγος του μελλοντικού
ευνούχου.

Έτσι είχαν συμφωνήσει.
Ότι θα περνούσε από εκεί, μετά
το ραντεβού της στο γιατρό.

ΒΟΜΒΑ 3η:
Ο γιατρός που είδε τη
φίλη, σύζυγο του wonnabe
καστράτου ήταν
ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ.

Η αμηχανία χτυπά κόκκινο.

Ματς, μούτς.. κλπ...

"- Τί έγινε; Τί σου είπε ο γιατρός;"

ΒΟΜΒΑ 4η:
Ο γιατρός είπε ότι
είναι ΕΓΚΥΟΣ.

Η κοπέλα, μάρτυρας του περιστατικού
και μελλοντική αυτουργός ευνουχισμού,
χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.
Η άρτι αφιχθείσα φίλη, πηγαίνει να
πουδράρει τη μύτη της και όπως θα
έκανε κανείς εκείνη τη στιγμή, η
φίλη που δεν πίστευε στα μάτια και τα
αυτιά της... αναρωτιέται και απευθύνεται
στο σύντροφό της

"-Τί να κάνω τώρα;"
"-Το συζητάς; Πρέπει να της το πεις.
Πρέπει να ξέρει"
"-Δεν καταλαβαίνεις. Είναι φίλη μου.
Σήμερα έμαθε ότι είναι έγκυος.
Να της καταστρέψω τη χαρά;
Κάποια άλλη στιγμή.
Δεν ξέρω. Θα δω.
'Ισως. Είναι παιδί στη μέση"

ΒΟΜΒΑ 5η:
ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΜΙΑ
ΚΑΜΕΡΑ, ΕΝΑΣ ΜΠΟΥΜΑΝ,
ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ κι
ΕΝΑ ΜΑΡΚΟΥΤΣΙ, μέσα στην
παλάμη του τελευταίου.

Ήτανε λέει ένα ψέμα όλο αυτό που έζησε.
Ήτανε λέει ένα πείραμα του αμερικανικού
δικτύου ABC λέει, που σκαρώνει τέτοια
περιστατικά, για να δει λέει πώς αντιδρούν
οι άνθρωποι σε καταστάσεις ... κλπ ... κλπ.

Δλδ, κάμερες κατέγραφαν κρυφά τις
αντιδράσεις και τον τρόπο σκέψης
της φίλης, για να αναλυθεί (κι αυτό
το λέει) από ψυχολόγους, ψυχαναλυτές,
ψυχιάτρους και ό, τι άλλο ξεκινά από
ψυ..

ΟΧΙ. Δε θα αναλυθεί από ΨΥ-γείο.

Το ερώτημα της δικής μου δημοσκόπησης,
πάει κάπως έτσι:

Ο σύντροφος της κοπέλας
που έγινε μάρτυρας και
τελικά θύμα ψυχανάλυσης,
είπε ΠΑΡΑΥΤΑ, "Πρέπει να της το πεις".
ΤΩΡΑ. Όχι.."δεν ξέρω.. θα δούμε..."

Η κοπέλα-τιμωρός όμως, μου φάνηκε
πως "θέλει να κάνει την καλή". Δεν
ήταν σίγουρη πως θα εξομολογούνταν
στη φίλη της τη μυστική σχέση του
συζύγου της τελευταίας. Και μάλιστα,
είπε στο σύντροφό της "Δεν καταλαβαίνεις"
... και καλά.. ως άντρας, που δεν
αντιλαμβάνεται τα γυναικεία θέματα..

Γιατί ο άντρας θα έκανε κάτι διαφορετικό
από αυτό που επέλεξε να κάνει η γυναίκα
αυτή τη στιγμή;

Εσύ κοπελιά τί θα έκανες, αν αυτό
συνέβαινε στη φίλη σου, την επιστήθια,
με την οποία..
χρόνια τώρα "κάνετε μπάνιο μαζί"
(ας με συγχωρέσουν οι
μη ανήκοντες στην Ω.Π. ΑΕ)

Μην τηλεφωνήσεις στο 090... τάδε...
Μη στείλεις μνμ με το κιν.
Θα χαρώ να δω το σχόλιό σου.

ΑΝ η δική μου γνώμη μετρά,

θέλω το φίλο μου να μου δείχνει
όταν κάνω λάθος. Να μη θέλει να
είναι αρεστός στα μάτια μου συνεχώς.

"η φιλία που κρύβει τα ελαττώματά μας
είναι λιγότερο χρήσιμη από την
έχθρα που μας τα κατηγορεί"

ΒΑΚΩΝ



















by Balekos

Ας κρατήσουν οι χοροί...

Ξεχείλισε από κόσμο χθες τοβράδυ το Παναθηναϊκό στάδιο..η προσέλευση ξεπέρασε καθώς φαίνεται και τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις..δεκάδες χιλιάδες πολίτες ενεργοί και ευαισθητοποιημένοι εγκατέλειψαν τους καναπέδες τους- κάτι που όπως φάνηκε ενόχλησε τους μεγαλοκαναλάρχες-και συγκεντρώθηκαν για να ενώσουν τις φωνές τους με 15 μεγάλους κάλλιτέχνες που έδωσαν ένα δυναμικό παρόν και πέρασαν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί το δικό τους ηχηρό μήνυμα..Υπάρχει Ελπίδα!!!!!

Δύσκολο πολυ να αποτυπωθεί με λόγια το συναίσθημα που βίωσαν όσοι είχαν την τύχη να παρευρεθούν στη μεγαλειώδη αυτή συναυλία..γιορτή ζωής καλύτερα..Ο παλμός, η φόρτιση το πάθος είναι διάχυτα παντού ..η συναυλία ξεκινάει.. Η Μελίνα με το Μάνο κατεβαίνουν από τη γειτονία των αγγέλων..οι παλιότεροι θυμούνται οι νεώτεροι μαθαίνουν...η συγκίνηση διακατέχει τους πάντες.. και η αυλαία ανοίγει..τη σκυτάλη παίρνει η μεγάλη ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη..ο ένας καλλιτέχνης διαδέχεται τον άλλο..σειρά έχει ο Διονύσης Τσακνής οι συστάσεις περιττεύουν, η αξεπέραστη Χαρούλα Αλεξίου, η Χαρούλα με το σαββόπουλο για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή τραγουδούν Με αεροπλάνα και βαπόρια ... το κοινό παραληρεί και τους αποθεώνει..Διονύσης Σαββόπουλος κατα κόσμον νίονιος μοναδικός και ανυπέρβλητος..Γιώργος Ανδρέου ,Ελένη Τσαλιγγοπούλου ξεσηκώνουν το κοινό, Γιώργος Νταλάρας δίνει το δικό του ρεσιταλ , Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ονειροπόλος επαναστάτης πολυαγαπημένος μικρών καιμεγάλων,Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Θάνος Μικρούτσικος μαζί επι σκηνής καταγγέλουν δίνοντας το δικό τους στίγμα.. " Η Ολυμπιακή επιτροπή δεν επέτρεψε να μαγνητοσκοπηθεί η συναυλία η οποία θα μετέδιδε το μήνυμα για το οποίο είστε εδώ σε ολόκληρη την Eυρώπη..στα πέρατα της Οικουμένης καλύτερα..γι αυτό καταγγελουμε την αναιτιολόγητη αυτή απόφαση"..ο κόσμος αποδοκιμάζει με αυθόρμητα σφυρίγματα και γιουχαϊσματα..Η αυθαίρεσια και ιδίως όταν γίνεται με τόσο προκλητικό τρόπο ποτέ δεν επικροτείται..αντιθέτως αγανάκτηση και δυσφορία προκαλεί..Φοβήθηκε ο ιθύνων νους της Ολυμπιακής Επιτροπής ότι το πολιτισμικό μνημείο της χώρας εκτίθεται και παραμένει απροστάτευτο και έσπευσε να συνδράμει...Πολιτισμός και σοβαρά μηνύματα εκπέμπονται από άλλωστε κατά κόρον από το σταθμού του..Fame story,Καλλιστεία, τατιάνα ε και φυσικά η σύζυγος που αν μητι άλλο προσφέρει κοινωνικό έργο σ αυτό τον τόπο..μ αυτούς θα πάμε μπροστα?..Ας είναι από μικροψυχία χορτάσαμε σ αυτόν τον τόπο..Τελικά δεν κατόρθωσε να χαλάσει τοκλίμα της συναυλίας όπως θα περίμενε οκ .Κυριακού και τα έργα του...

Η προχθεσινή νεροποντή η στάση της πολιτείας..αν υπάρχει δηλαδή τέτοια.. η απάθεια , η κοροϊδία των πάσης φύσεως φορέων πείσμωσαν καθώς φαίνεται περίσσότερο τους καλλιτέχνες που έδιναν επι σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό..και το κοινό από κάτω μια γροθιά,μια ανάσα ,μια φωνή τραγουδάει μαζί τους ακούραστο και τους επιβραβεύει με το πιο δυνατό του χειροκρότημα και τα πιο ενθουσιώδη επιφωνήματα ενδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο το ηθικό τους... Μανώλης Μητσιάς απλός και αυθεντικός, Μπάμπης Στόκας..ξεσηκώνει τους νέους και αναβιώνουν παλιές καλές συναυλιακές στιγμές..Δημήτρης Μητροπάνος στη σκηνή και το πλήθος εκστασιασμένο σηκώνεται όρθιο χειροκροτεί ακατάπαυστα, επευφημεί υποκλινόμενο στο μεγαλείο της δύναμης..ψυχικής κυρίως του καλλιτέχνη..ο Θάνος Μικρόυτσικος γονατιστός κρατάει το ρυθμό και ο Μητροπάνος χορεύει το δικό του ζεϊμπέκικο τη Ρόζα..και μοιάζει να κερδίζει ξανά τη μάχη για ζωή..τα μάτια των περισσότερων δακρύζουν..ήταν σίγουρα από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς...Νίκος Πορτοκάλογλου δυναμικός και επαναστατικός απογειώνει το κοινό με τα τραγούδια του...

Η συναυλία φθάνει προς το τέλος..σχεδόν όλοι οι καλλίτεχνες ανεβαίνουν στη σκηνη μαζί για ένα τελευταίο τραγούδι..αγκαλιασμένοι αποχαιρετούν το κοινό τραγουδώντας σαββοπουλικά...Ας κρατήσουν οι χοροί..Τα φώτα ανάβουν οι καλλιτέχνες αποχωρούν το ίδιο και το κοινό...η αυλαία πέφτει, η μαγεία ωστόσο δεν χάθηκε θα παραμείνει να συνοδεύει την ελπίδα για το καλύτερο το διαφορετικό..χθες έγινε απλώς η αρχή!!!!!!

by z.