δημοσκόπηση ... φιλίας

Το περιστατικό έχει ως εξής:

Ζεστή ατμόσφαιρα..
Κεριά στο τραπέζι..
Τραπέζι για δύο..
Εν ολίγοις,
ρομαντικό δείπνο.

Το σκηνικό της ιστορίας μου λοιπόν,
είναι ένα εστιατόριο. Μια όμορφη
κοπέλα γευματίζει με τον καλό της..
ανυποψίαστη...

Στο ίδιο σκηνικό,
φανταστείτε περίπου απέναντι,
να, λίγο πιο κάτω στην αίθουσα,
ένα παρόμοιο τραπέζι,
με πρωταγωνιστές άλλο ένα
τέτοιο ζευγάρι.

Η ως άνω κοπέλα, μεταξύ
μπουκιάς και ερωτόλογων,
ξάφνου αντιλαμβάνεται ότι
στο απέναντι τραπέζι, που
μόλις περιέγραψα, κάθεται
ο σύζυγος της καρδιακής της
φίλης. Της κολλητής της,
όπως λέγεται συνήθως.

ΒΟΜΒΑ 1η:
ΟΧΙ ΜΟΝΟΣ.
Έχει παρέα.
Γυναικεία παρέα.

Τί σκέφτεσαι σε αυτές τις περιπτώσεις;

BEST CASE SCENARIO:

"'Ελα μωρέ, συνάδελφος θα είναι
η κοπελιά.. Θα βγήκαν να φάνε μαζί..
Γεύμα εργασίας"

WORST CASE SCENARIO:

"Θα τον πάρει ο διάολος. Θα του
τα κόψω. Πώς το έκανε αυτό στην
καλύτερή μου φίλη;"

Στη δική μου ιστορία, διαλέγω το
δεύτερο. Όχι επειδή βλέπω το ποτήρι
πάντα μισοάδειο.

Έτσι είναι το στόρυ,κοπελιά!

Θα του τα κόψει λοιπόν.
ΑΛΛΑ ! Προς στιγμήν συγκρατείται.

Ο άπιστος σύζυγος, τελειώνει το
γεύμα (οπότε και το SCENARIO B
θα συνέχιζε κάπως έτσι:
"στο λαιμό να σου κάτσει..")
και αποχωρεί από το εστιατόριο
μετ'ελαφρών, σα να ξέρει ότι τον
παρακολουθούν και χωρίς να έχει ήδη
αντιληφθεί την παρουσία της επιστήθιας
φίλης της γυναικός του.

Μη σου τα πολυλογώ κοπελιά,
το φαγητό τελικά έκατσε στο
λαιμό της φίλης εκεί.

ΠΕΡΙΜΕΝΕ. ΈΧΕΙ ΚΙΑΛΛΟ...

Η κοπέλα που γευμάτιζε ήδη λοιπόν
με τον καλό της, εξηγεί στον
τελευταίο πώς έχουν τα πράγματα
και τί είδε με τα μάτια της.

ΒΟΜΒΑ 2η:
ΚΑΤΑΦΤΑΝΕΙ Η ΦΙΛΗ,
σύζυγος του μελλοντικού
ευνούχου.

Έτσι είχαν συμφωνήσει.
Ότι θα περνούσε από εκεί, μετά
το ραντεβού της στο γιατρό.

ΒΟΜΒΑ 3η:
Ο γιατρός που είδε τη
φίλη, σύζυγο του wonnabe
καστράτου ήταν
ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ.

Η αμηχανία χτυπά κόκκινο.

Ματς, μούτς.. κλπ...

"- Τί έγινε; Τί σου είπε ο γιατρός;"

ΒΟΜΒΑ 4η:
Ο γιατρός είπε ότι
είναι ΕΓΚΥΟΣ.

Η κοπέλα, μάρτυρας του περιστατικού
και μελλοντική αυτουργός ευνουχισμού,
χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.
Η άρτι αφιχθείσα φίλη, πηγαίνει να
πουδράρει τη μύτη της και όπως θα
έκανε κανείς εκείνη τη στιγμή, η
φίλη που δεν πίστευε στα μάτια και τα
αυτιά της... αναρωτιέται και απευθύνεται
στο σύντροφό της

"-Τί να κάνω τώρα;"
"-Το συζητάς; Πρέπει να της το πεις.
Πρέπει να ξέρει"
"-Δεν καταλαβαίνεις. Είναι φίλη μου.
Σήμερα έμαθε ότι είναι έγκυος.
Να της καταστρέψω τη χαρά;
Κάποια άλλη στιγμή.
Δεν ξέρω. Θα δω.
'Ισως. Είναι παιδί στη μέση"

ΒΟΜΒΑ 5η:
ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΜΙΑ
ΚΑΜΕΡΑ, ΕΝΑΣ ΜΠΟΥΜΑΝ,
ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ κι
ΕΝΑ ΜΑΡΚΟΥΤΣΙ, μέσα στην
παλάμη του τελευταίου.

Ήτανε λέει ένα ψέμα όλο αυτό που έζησε.
Ήτανε λέει ένα πείραμα του αμερικανικού
δικτύου ABC λέει, που σκαρώνει τέτοια
περιστατικά, για να δει λέει πώς αντιδρούν
οι άνθρωποι σε καταστάσεις ... κλπ ... κλπ.

Δλδ, κάμερες κατέγραφαν κρυφά τις
αντιδράσεις και τον τρόπο σκέψης
της φίλης, για να αναλυθεί (κι αυτό
το λέει) από ψυχολόγους, ψυχαναλυτές,
ψυχιάτρους και ό, τι άλλο ξεκινά από
ψυ..

ΟΧΙ. Δε θα αναλυθεί από ΨΥ-γείο.

Το ερώτημα της δικής μου δημοσκόπησης,
πάει κάπως έτσι:

Ο σύντροφος της κοπέλας
που έγινε μάρτυρας και
τελικά θύμα ψυχανάλυσης,
είπε ΠΑΡΑΥΤΑ, "Πρέπει να της το πεις".
ΤΩΡΑ. Όχι.."δεν ξέρω.. θα δούμε..."

Η κοπέλα-τιμωρός όμως, μου φάνηκε
πως "θέλει να κάνει την καλή". Δεν
ήταν σίγουρη πως θα εξομολογούνταν
στη φίλη της τη μυστική σχέση του
συζύγου της τελευταίας. Και μάλιστα,
είπε στο σύντροφό της "Δεν καταλαβαίνεις"
... και καλά.. ως άντρας, που δεν
αντιλαμβάνεται τα γυναικεία θέματα..

Γιατί ο άντρας θα έκανε κάτι διαφορετικό
από αυτό που επέλεξε να κάνει η γυναίκα
αυτή τη στιγμή;

Εσύ κοπελιά τί θα έκανες, αν αυτό
συνέβαινε στη φίλη σου, την επιστήθια,
με την οποία..
χρόνια τώρα "κάνετε μπάνιο μαζί"
(ας με συγχωρέσουν οι
μη ανήκοντες στην Ω.Π. ΑΕ)

Μην τηλεφωνήσεις στο 090... τάδε...
Μη στείλεις μνμ με το κιν.
Θα χαρώ να δω το σχόλιό σου.

ΑΝ η δική μου γνώμη μετρά,

θέλω το φίλο μου να μου δείχνει
όταν κάνω λάθος. Να μη θέλει να
είναι αρεστός στα μάτια μου συνεχώς.

"η φιλία που κρύβει τα ελαττώματά μας
είναι λιγότερο χρήσιμη από την
έχθρα που μας τα κατηγορεί"

ΒΑΚΩΝ



















by Balekos

Ας κρατήσουν οι χοροί...

Ξεχείλισε από κόσμο χθες τοβράδυ το Παναθηναϊκό στάδιο..η προσέλευση ξεπέρασε καθώς φαίνεται και τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις..δεκάδες χιλιάδες πολίτες ενεργοί και ευαισθητοποιημένοι εγκατέλειψαν τους καναπέδες τους- κάτι που όπως φάνηκε ενόχλησε τους μεγαλοκαναλάρχες-και συγκεντρώθηκαν για να ενώσουν τις φωνές τους με 15 μεγάλους κάλλιτέχνες που έδωσαν ένα δυναμικό παρόν και πέρασαν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί το δικό τους ηχηρό μήνυμα..Υπάρχει Ελπίδα!!!!!

Δύσκολο πολυ να αποτυπωθεί με λόγια το συναίσθημα που βίωσαν όσοι είχαν την τύχη να παρευρεθούν στη μεγαλειώδη αυτή συναυλία..γιορτή ζωής καλύτερα..Ο παλμός, η φόρτιση το πάθος είναι διάχυτα παντού ..η συναυλία ξεκινάει.. Η Μελίνα με το Μάνο κατεβαίνουν από τη γειτονία των αγγέλων..οι παλιότεροι θυμούνται οι νεώτεροι μαθαίνουν...η συγκίνηση διακατέχει τους πάντες.. και η αυλαία ανοίγει..τη σκυτάλη παίρνει η μεγάλη ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη..ο ένας καλλιτέχνης διαδέχεται τον άλλο..σειρά έχει ο Διονύσης Τσακνής οι συστάσεις περιττεύουν, η αξεπέραστη Χαρούλα Αλεξίου, η Χαρούλα με το σαββόπουλο για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή τραγουδούν Με αεροπλάνα και βαπόρια ... το κοινό παραληρεί και τους αποθεώνει..Διονύσης Σαββόπουλος κατα κόσμον νίονιος μοναδικός και ανυπέρβλητος..Γιώργος Ανδρέου ,Ελένη Τσαλιγγοπούλου ξεσηκώνουν το κοινό, Γιώργος Νταλάρας δίνει το δικό του ρεσιταλ , Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ονειροπόλος επαναστάτης πολυαγαπημένος μικρών καιμεγάλων,Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Θάνος Μικρούτσικος μαζί επι σκηνής καταγγέλουν δίνοντας το δικό τους στίγμα.. " Η Ολυμπιακή επιτροπή δεν επέτρεψε να μαγνητοσκοπηθεί η συναυλία η οποία θα μετέδιδε το μήνυμα για το οποίο είστε εδώ σε ολόκληρη την Eυρώπη..στα πέρατα της Οικουμένης καλύτερα..γι αυτό καταγγελουμε την αναιτιολόγητη αυτή απόφαση"..ο κόσμος αποδοκιμάζει με αυθόρμητα σφυρίγματα και γιουχαϊσματα..Η αυθαίρεσια και ιδίως όταν γίνεται με τόσο προκλητικό τρόπο ποτέ δεν επικροτείται..αντιθέτως αγανάκτηση και δυσφορία προκαλεί..Φοβήθηκε ο ιθύνων νους της Ολυμπιακής Επιτροπής ότι το πολιτισμικό μνημείο της χώρας εκτίθεται και παραμένει απροστάτευτο και έσπευσε να συνδράμει...Πολιτισμός και σοβαρά μηνύματα εκπέμπονται από άλλωστε κατά κόρον από το σταθμού του..Fame story,Καλλιστεία, τατιάνα ε και φυσικά η σύζυγος που αν μητι άλλο προσφέρει κοινωνικό έργο σ αυτό τον τόπο..μ αυτούς θα πάμε μπροστα?..Ας είναι από μικροψυχία χορτάσαμε σ αυτόν τον τόπο..Τελικά δεν κατόρθωσε να χαλάσει τοκλίμα της συναυλίας όπως θα περίμενε οκ .Κυριακού και τα έργα του...

Η προχθεσινή νεροποντή η στάση της πολιτείας..αν υπάρχει δηλαδή τέτοια.. η απάθεια , η κοροϊδία των πάσης φύσεως φορέων πείσμωσαν καθώς φαίνεται περίσσότερο τους καλλιτέχνες που έδιναν επι σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό..και το κοινό από κάτω μια γροθιά,μια ανάσα ,μια φωνή τραγουδάει μαζί τους ακούραστο και τους επιβραβεύει με το πιο δυνατό του χειροκρότημα και τα πιο ενθουσιώδη επιφωνήματα ενδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο το ηθικό τους... Μανώλης Μητσιάς απλός και αυθεντικός, Μπάμπης Στόκας..ξεσηκώνει τους νέους και αναβιώνουν παλιές καλές συναυλιακές στιγμές..Δημήτρης Μητροπάνος στη σκηνή και το πλήθος εκστασιασμένο σηκώνεται όρθιο χειροκροτεί ακατάπαυστα, επευφημεί υποκλινόμενο στο μεγαλείο της δύναμης..ψυχικής κυρίως του καλλιτέχνη..ο Θάνος Μικρόυτσικος γονατιστός κρατάει το ρυθμό και ο Μητροπάνος χορεύει το δικό του ζεϊμπέκικο τη Ρόζα..και μοιάζει να κερδίζει ξανά τη μάχη για ζωή..τα μάτια των περισσότερων δακρύζουν..ήταν σίγουρα από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς...Νίκος Πορτοκάλογλου δυναμικός και επαναστατικός απογειώνει το κοινό με τα τραγούδια του...

Η συναυλία φθάνει προς το τέλος..σχεδόν όλοι οι καλλίτεχνες ανεβαίνουν στη σκηνη μαζί για ένα τελευταίο τραγούδι..αγκαλιασμένοι αποχαιρετούν το κοινό τραγουδώντας σαββοπουλικά...Ας κρατήσουν οι χοροί..Τα φώτα ανάβουν οι καλλιτέχνες αποχωρούν το ίδιο και το κοινό...η αυλαία πέφτει, η μαγεία ωστόσο δεν χάθηκε θα παραμείνει να συνοδεύει την ελπίδα για το καλύτερο το διαφορετικό..χθες έγινε απλώς η αρχή!!!!!!

by z.

Τα παλιά μου all star τα άφησα σε έναν κάδο σκουπιδιών κάπου στη βόρεια Γαλλία. Από κόκκινα που ήταν αρχικά, είχαν πάρει ένα ξεπλυμένο κοκκινο-ροζ χρώμα και είχαν ξεφτίσει στις φτέρνες και στο πλάι. Δεν ξέρω αν θα τα πέταγα αν δεν είχα τόσο πολλά πράγματα να φέρω πίσω και επομένως αν δεν έπρεπε τόσα άλλα να αφήσω εκεί. Η αλήθεια είναι ότι τρόπον τινά αναγκάστηκα να τα πετάξω. Το έκανα με βαριά καρδιά. Πάνε πάνω από δυο χρόνια από τότε. Κάθε που βρέχει και φοράω all star θυμάμαι εκείνα που άφησα πίσω. Και συνειρμικά τις βροχερές (και όχι μόνο) μέρες εκείνου του μακρινού καιρού.
Τα τωρινά μου all star είναι ίδια με τα προηγούμενα. Κόκκινα (ακόμη) βέβαια, και σε καλύτερη κατάσταση. Έχω ως επί το πλείστον κόκκινα παπούτσια. Σκέφτομαι να πάρω άλλο ένα ζευγάρι διαφορετικού χρώματος και να κάνω ένα δίχρωμο ζευγάρι. Να φοράω ένα κόκκινο κι ένα π.χ. πράσινο ή μαύρο. Το είδα προχτές σε κάποιον στο μετρό και μ’ άρεσε.
Δύσκολα αποχωρίζομαι τα all star μου. Τα παίρνω στα ταξίδια, τα φοράω στη δουλειά, στις συναυλίες, στις βόλτες. Λένε πως από τα παπούτσια καταλαβαίνεις πολλά για την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε, δεν ξέρω, ίσως και να ’μαι ένα ζευγάρι κόκκινα all star...

C.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

«Σύρα, Ερμούπολη.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ την ημερομηνία, όπως μου συμβαίνει πάντα στις διακοπές. Είναι Κυριακή, 17 Ιούλη, ναι, της Αγίας Μαρίνας και βρίσκομαι στη Σύρο. Είμαι ευτυχισμένη. Είμαι εκεί ακριβώς που θέλω να βρίσκομαι, τη στιγμή ακριβώς που θέλω να βρίσκομαι. Αυτό είναι ευτυχία, θαρρώ. Να ‘χεις αυτό που θες όταν το θες. Είμαι σ’ ένα παγκάκι στο λιμάνι, σχεδόν ένα μέτρο απέχω απ’ το νερό, ένα περιστέρι περπατά καμαρωτό σύριζα στην προβλήτα. Δεν προλαβαίνω να το βγάλω φωτογραφία. Το νερό είναι ήρεμο, δεν επιθυμώ τίποτ’ άλλο παρά να το βλέπω. Στιγμές- στιγμές δεν ακούγεται τίποτα, παρά ένα ήσυχο πάφλασμα. Μπορώ να μείνω εδώ για ώρες. Μπορώ να κοιτώ τη θάλασσα για ώρες. Μόλις ήρθε δίπλα μια γιαγιά με την κυρία που την προσέχει. Η γιαγιά είναι όμορφη, όμορφη, θέλω να πω, εσωτερικά. Φορά ένα κίτρινο καπελάκι Proderm και λουλουδάτο ρομπάκι και με τη γλυκιά φωνή της μου λέει: «Γεια σου, κοριτσάκι». Μ’ αρέσει. «Ωραία είναι εδώ», λέει, «πολύ ωραία είναι». Της χαμογελώ. «Κοίτα τη μυρωδιά της θάλασσας…». Αχ, γιαγιά τι όμορφα που τα λες… Η μυρωδιά της θάλασσας… υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν και δεν έχουν δει ποτέ τη θάλασσα. Τους λυπάμαι. Δε νιώθω οίκτο, αλλά να, μια λύπη που ποτέ δεν τους δίνεται η ευκαιρία να τη δουν από κοντά, να τη μυρίσουν, να τη γευτούν, να την αγαπήσουν. Μ΄ αρέσουν τα νησιά. Μ’ αρέσουν τα λιμάνια. Κουβαλούν την ιστορία τόσων ανθρώπων, τόσων αποχαιρετισμών, τόσων φυγών…αλλά και τόσων επιστροφών. Αχ, γιαγιά, πόσο τυχερή είσαι, θέλω να της πω. Που μπορείς να κάνεις τον απογευματινό σου περίπατο στη θάλασσα, που μπορείς να κάθεσαι σ’ ένα παγκάκι τόσο κοντά της και να τη μυρίζεις. Κι αυτό ευτυχία είναι.
Πριν λίγο αποχαιρετήσαμε τον Γιώργο και τον Πελοπίδα. Ήταν ένας σχεδόν χαρούμενος αποχαιρετισμός. Θα βρεθούμε σε λίγες μέρες πίσω, στην Αθήνα. Ίσως να’ ναι η πρώτη φορά που κάθομαι στο λιμάνι και αποχαιρετώ κάποιον που φεύγει. Ναι, θαρρώ είναι η πρώτη φορά. Σ’ όλους τους άλλους λιμανίσιους αποχαιρετισμούς που έχω βιώσει, εγώ ήμουν μες στο πλοίο. Μάλλον, έναν μόνον έχω ζήσει. Στην Τήνο, πριν δυο χρόνια, που έφυγα νωρίτερα από το νησί, γιατί έπρεπε να βγάλω τους φρονιμίτες μου. Τους δύο, δηλαδή, γιατί τους άλλους δύο ακόμα τους έχω.
Σήμερα, λοιπόν, καθόμασταν στο λιμάνι και βλέπαμε το πλοίο που έφευγε και κουνούσαμε τα χέρια χαιρετώντας τα παιδιά. Λένε πως ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος γι’ αυτούς που μένουν πίσω, σήμερα, όμως, δε θα’ θελα με τίποτα να’ μαι μέσα στο πλοίο και να φεύγω. Σ’ αυτή, δηλαδή, την περίπτωση, ο κανόνας δεν ισχύει. Και ευτυχώς.
Έχω γράψει σχεδόν πέντε σελίδες. Δεν ξέρω αν γράφω γιατί θέλω να γράψω ή γιατί έχω έτσι μια πρόφαση για να βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, σ’ αυτό το παγκάκι μπροστά στη θάλασσα, χαζεύοντας τις βάρκες. Κι είναι κι αυτό το αεράκι τόσο απαλό… Πώς να το λένε άραγε; Αύρα; Ναι, μάλλον η αύρα θα’ ναι, αύρα θαλασσινή. Δε βρίσκω άλλο όνομα πιο ταιριαστό. Δίπλα η γιαγιά με την κυρία με χαιρέτησαν κι έφυγαν. Τη θέση τους πήραν δυο νέοι με τις βαλίτσες, έτοιμοι για αναχώρηση. «Κοπελιά, ενοχλούμε;» με ρωτάει ο ένας. «Όχι, όχι, καθίστε», λέω και συνεχίζω το γράψιμο. Έτσι κι αλλιώς, τώρα λέω να φύγω. Να πάω για μια βόλτα ως την άλλη άκρη της προβλήτας, στο Λιμεναρχείο, μέχρι τη στενή λωρίδα τσιμέντου που εισχωρεί στη θάλασσα, κι όπου το βράδυ το κύμα σκάει δυνατά φωτίζοντας το σκοτάδι.»

( νοσταλγία Σύρου, 17 Ιούλη 2005.)

C.

"Του δρόμου" (2)

Aκούστηκαν στους δρόμους της Αθήνας..

Ι. 1η μέρα στο σχολείο - φέρελπις νέος α':

- "Φαντάζομαι το ιδανικό σχολείο
online πλέον. Εγώ και ο καθηγητής
στο σπίτι. καθένας στο δικό του όμως"

Την ίδια μέρα - φέρελπις νέος β':

- "Και πώς βρε ζώον θα του λες μετά ότι
ξέχασες την εργασία στο σπίτι;"


ΙΙ. Κολωνάκι, 16:17,
τσόκαρο στο κινητό:

"Έλα μανούλα! Πήρα τα εισιτηριάκια και
τώρα πάμε με την Εύη Κολωνάκι να πάρει
κάτι παπουτσάκια και μετά βολτίτσα" ...

Από μπροστά, κοπελιά αλλόφρων
με μαλακομαγνήτη, στο κινητό,
(παραλίγο φωναχτά)

"Μου τη δίνουν οι ψωνάρες,
μου τη δίνει το στρουμφοχωριό,
μου τη δίνουν οι στρουμφίτες"


ΙΙΙ. Κυριακή, με Κυριακάτικες.

Διαβάζοντας απόφθευγμα του Bush:

"Όσοι από σας πήραν, άριστα, έχω
να τους πω, ΜΠΡΑΒΟ. Όσοι πάλι πήρατε
C, έχω να σας πω, ότι ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΜΠΟ-
ΡΕΙΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ !"

American dream...
American bar...
Πάρε παιδί μου εσύ στον έλεγχο C
και θα σε πάω ταξίδι στη Neverland...

IV. Vatopaidi effects

- "Μα τί πάει να πει πως θα πάψεις
να πιστεύεις; Το 90% των ανθρώπων
πιστεύει σε κάποιο θεό"
- "Ε και; Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν
πως ο ήλιος γύριζε γύρω από τη γη" ..

V. Alla leei i theia m'
Alla akoun taftia m'. com

- "Nέο στυλ για την Άννα Βίσση στο
ΑΘΗΝΩΝ ΑΡΕΝΑ. Θα είναι πλέον..
Σ υ ν α υ λ ι α κ ό"

- "Τί σ υ ν ε δ ρ ι α κ ό ρε;
Θα κρατάμε και σημειώσεις;"

















by Balekos

εμείς του κόσμου οι εκδρομείς..

Ξυπνώ σχετικά νωρίς...κάνω τις συνηθισμένες μηχανικές κινήσεις, ψαχουλεύω για τις παντόφλες, φθάνω σέρνοντας τα πόδια μου ως την κουζίνα, ψηλαφώ τον τοίχο, βρίσκω το διακόπτη και κατευθύνομαι στο ψυγείο, παίρνω το μπουκάλι με το γάλα και επιστρέφω στο δωμάτιο..έξω έχει ακόμα πολλή δροσία..φθινοπώριασε..οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι και η πλάση δείχνει να ηρεμεί..για λίγο ακόμη..

Σήμερα με περιμένουν αρκετές δουλειές και όλες για κακή μου τύχη σε δημόσιες υπηρεσίες..Κάπως έπρεπε να τα δρομολογήσω ,τουλάχιστον στο μυαλό μου..ανοίγω τον υπολογιστή και το ραδιόφωνο αυτές οι δύο κινήσεις γίνονται πάντα ταυτόχρονα.Ουπς, αυτό μας είχε διαφύγει..το μετρό έχει στάση σήμερα..όπερ σημαίνει κυκλοφοριακό κομφούζιο στους αθηναϊκούς δρόμους και φυσικά αναβολή των προγραμματισμένων εργασιών.

Το κατέβασμα στο κέντρο ήταν αναπόφευκτο όμως..κάποιες δουλειές δεν επιδέχονταν περαιτέρω αναβολής..Η αναμονή στη στάση ξεπέρασε το μισάωρο..Το λεωφορείο σχεδόν γεμάτο, δυό τρείς διαβάζουν εφημερίδα,κάποιοι ακούνε μουσική..υποθέτω δηλαδή.. δυο ηλικιωμένοι σε έντονο ύφος πολιτικολογούν..μας άναψαν φωτιά οι καλόγεροι και οι δημοσκοπήσεις..μια κυρία μιλάει στο κινητό και ακούγεται σε όλο το λεωφορείο αλλά δεν δείχνει να την ενοχλεί και ιδιαίτερα το γεγονός..Ο οδηγός μοιάζει να είναι νευρικός και η κίνηση..οι δρόμοι ένα ατέλειωτο πάρκινγκ και εμείς σε στάση προσοχής μέχρι να αρχίσουμε πάλι το σημειωτόν..

Βάζω και εγώ να ακούσω μουσική..μετράω την απόσταση σε τραγούδια πλάκα έχει..επιτέλους φτάσαμε . ..πάω να κατέβω ακούω την διαφήμιση του γνωστού πολυκαταστήματος παιχνιδιών..σιχτιρίζω το διαφημιστή και το κλείνω..σκοντάφτω στο κράσπεδο αλλά συνεχίζω απτόητη καθώς τα χειρότερα αποφεύχθησαν..ΣτοΠανεπιστήμιο έχει ορκομωσία..όλοι δείχνουν να είναι συναισθηματικά φορτισμένοι και χαρούμενοι..το νιώθεις στην ατμόσφαιρα..σε τέτοιες περιστάσεις χαζεύω τις κυρίες και την περιβολή τους..από λατέρνες..κιτσ το λένε.. ως τις απλές μα προσεγμένες που είναι άλλωστε εκείνες που μου τραβάνε την προσοχή..κάτι φιλιππινέζοι τουρίστες προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται..φωτογραφίζονται και μπλέκονται με τους υπόλοιπους..

Η πόλη βρώμικη όπως πάντα και αν κάνεις να στρέψεις το βλέμμα προς τα πάνω χώρια του ότι απειλείται η σωματική σου ακεραιότητα από τις τόσες παγίδες στο δρόμο το μόνο που αντικρίζεις είναι κεραίες,ετοιμόροπα μπαλκόνια, κακόγουστα εμπορικά κέντρα και διαφημίσεις..οπότε προσγειώνεσαι και πάλι απότομα στα επίγεια.

Φθάνω και στην δημόσια υπηρεσία..ο υπάλληλος με το σύνηθες ύφος υπεροψίας μου απευθύνει το λόγο.. εσύ τι θες?..Α,δεν το πάτε καλά μουρμουρίζω..Τι είπες? Αυτό και αυτό θέλω..Κατά τα συνήθη με στέλνει αλλού να βρω τα χαρτιά ή καλύτερα τα έγγραφα..Με τα πολλά τα βρήκα και του τα πήγα..Χρειάζεται κάτι άλλο? ρωτάω ..κι άρχισε το παραμιλήτο ..Τελειώσατε να φύγω?..Μούγκρισε..Δε χρειάζετε να είστε τόσο αγενής του λέω και ξαφνικά ένιωσε να τον μειώνει ένα ..όσο τέλος πάντων χρονών του έμοιαζα..κι άρχισε το πληθυντικό ευγενείας..ήταν όμως πολύ αργά..

Φεύγω τουλάχιστον η δουλεία είχε γίνει κάτι είναι κι αυτό.. στο τέλος της μέρας στάθηκα και τυχερή δεν χρειάστηκε να περιμένω στη στάση πολλή ώρα το λεωφορείο,οι δρόμοι δεν είχαν κίνηση κι οπότε σε λίγο θα ήμουν σπίτι..Πίσω μου κάθονται μια μαμά με το κοριτσάκι της..η μικρή λέει τις εντυπώσεις από το σχολείο....σε λίγο το θέμα συζήτησης αλλάζει..η μικρή παίρνει ύφος και λέει..εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τη Μάγδα ..έμεινα να την ακούω..εσύ μάλλον μεγάλωσες σκέφτομαι..αλλά ούτε τι θέλεις να γίνεις ξέρεις,ούτε που θέλεις να ζείς, ούτε πώς θέλεις να ζείς,ούτε με ποιούς θέλεις να ζείς..ίσως όμως ξέρεις ότι η ζωή είναι μπρόστα σου και καμιά φορά τα πολλά τα σχέδια δεν πολυωφελούν..μια σχεδία φτάνει για να ξεκινήσω την περίπλάνηση στις θάλασσες του κόσμου...

Αυτά ..και μεταξύ μας..ε?

by z.

Μ’ «ενοχλεί» που υπάρχουν τόσοι επαίτες και άστεγοι σ’ αυτήν την πόλη (και γενικά). Είναι η πιο τρανή απόδειξη έλλειψης κοινωνικής πρόνοιας και της περίφημης «ισότητας». Και δεν εννοώ βέβαια τους κατά φαντασίαν (ή καλύτερα κατά κοροϊδίαν) επαίτες. Αυτοί, όταν τους ξεχωρίζω (γιατί δε βάζω και για όλους το χέρι μου στη φωτιά), με εκνευρίζουν. Γιατί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τόσο το αίσθημα αλληλεγγύης των υπολοίπων, όσο και την ένδεια των πράγματι ευρισκομένων σε ανάγκη. Μ’ αυτούς δεν ασχολούμαι καν. Οι υπόλοιποι όμως, δεν ξέρω… σαν να με τσιμπάει ένα αγκαθάκι κάθε που τους βλέπω. Είναι γιατί μου θυμίζουν σε πόσο πλεονεκτική θέση είμαστε και πόσο άδικα και μάταια γκρινιάζουμε συνήθως; Είναι που θα ήθελα όλους να τους βοηθήσω αλλά δεν μπορώ; Δεν ξέρω, αλήθεια.
Ο αγαπημένος μου άστεγος συνήθως κάθεται έξω από τα Virgin στη Σταδίου. Δεν πρέπει να είναι πάνω από 30, έχει όμορφα γκρι μάτια και είναι η πιο ευγενική φιγούρα του δρόμου. Όποτε περνάω από εκεί επιβραδύνω και τον παρατηρώ από μακριά. Είναι μέρες που τα μάτια του (κι ο ίδιος) είναι γεμάτα θλίψη. Κι άλλες που είναι πιο αλέγκρος, ακόμα και χαρούμενο θα μπορούσες να τον πεις..ευτυχισμένο, δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω.. Μια μέρα κάτι (εντελώς ασήμαντο) του άφησα κι όταν με κοίταξε, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν έχω δει πιο ειλικρινή χαρά στη ζωή μου. Του χαμογέλασα πλατιά και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα την επόμενη φορά να του μιλήσω. Ναι, την επόμενη, ίσως…
Ελεημοσύνη..εντάξει, δεν ακούγεται ωραίο, και σίγουρα σου τονώνει τον εγωισμό, σε κάνει να νομίζεις ότι κάποιος είσαι, ότι κάτι έκανες..σπουδαία τα λάχανα… Ποιος είσαι εσύ που θες να θεωρείς σεαυτόν ευεργέτη, που σε θέτεις σε ανώτερη θέση; Άσε που με το να κάνεις ελεημοσύνη αυτόματα διατρανώνεις το ήδη υπάρχον χάσμα, συντελείς στη διαιώνιση της ανισότητας. Και εν πάση περιπτώσει, υπάρχει και κράτος, ας ασχοληθεί κι ας τους βοηθήσει αυτό (λες και το κράτος είναι άλλο πράγμα, δεν είμαστε εσύ κι εγώ..).
Ναι, βέβαια όλα αυτά εύκολα λέγονται, ιδίως όταν μιλάς εκ του ασφαλούς και από την απόσταση που σου παρέχει η ευνοϊκή θέση στην οποία έ τ υ χ ε να βρίσκεσαι. Μα ας μην ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι κι η ελεημοσύνη καμιά φορά είναι κάτι πολύ περισσότερο από μερικές πενταροδεκάρες.

C.

Τί μου θύμισες τώρα...

'Ακουγα ΑΝΤ1,"κακά κορίτσια",
ήτοι Μαρία Λεμονιά, Έλενα Καραμίχαλου.

Η πρώτη, έλεγε στου ακροατές τί συνέβη,
όταν η μαμά της (60 πάνω κάτω) πήγε στην
παραλία πρόσφατα και είχε μία παρόμοια
περιπέτεια:

η 60 και βάλε κυρία επισκέφτηκε την πλαζ,
φορούσε τυρκουάζ και είχε μαζί όλες τις
φίλες της λόγω REUNION

(το ΚΑΠΗ σε εκδρομή δλδ).

Πάνω από 10 γεροντοκοπέλες σου λέω...

Την πλησιάζει λοιπόν ένα αγοράκι

(ζωή να χει.. Να 'χει;;)

και της λέει:

"Γιατί είστε τόσες πολλές μαζί;".

Η εν λόγω κυρία (που μπορεί να είχε
συνάψει και σχέση με τον Αλή Πάσα...)

του απάντησε:

"Γιατί ήμαστε συμμαθήτριες!"...

Κι εκείνο...

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΑΡΑΓΕ, ΠΩΣ ΕΙΧΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΤΟΥ
ΤΙΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ Ή ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ...
της πετά την αφοπλιστική ερώτηση ..

"Και γιατί είστε ΤΟΣΟ γριές;;"


Μην ξινίζεις !!!
Από μικρό και από τρελό...


Ποιος άλλος θα έκανε τέτοια ανάρτηση;

by Balekos

«Θέλεις να γίνουμε φίλες;»

«Κοριτσάκι, πώς σε λένε;»

Δε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη φράση.Και ξαφνικά, εκεί που κολυμπούσα αμέριμνη προχθές στη θάλασσα, την ακούω ακριβώς δίπλα μου.Κι όχι μόνο αυτό. Το καλύτερο είναι ότι απευθυνόταν σε μένα!

Ήταν μια μικρή, που με είχε πλησιάσει κολυμπώντας.Την έλεγαν Μαρία και πήγαινε β’ δημοτικού. Μιλήσαμε λιγάκι κι άρχισα να βγαίνω προς τα έξω.«Κοριτσάκι γιατί βγαίνεις;» με ρώτησε. Σύντομα όμως βρήκε άλλη παρέα να ασχοληθεί (της ηλικίας της αυτή τη φορά).Αφού πέρασε κάμποση ώρα, έρχεται προς την ξαπλώστρα μου κρατώντας μια πολύχρωμη μπάλα και μου λέει: «κοριτσάκι, θέλεις να παίξουμε;»

Τέλος πάντων, δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ αυτές τις γραμμές.

Υποθέτω ότι είναι ωραίο να το ακούς καμιά φορά αυτό το «κοριτσάκι» και να αναφέρεται σε σένα.

Έστω κι αν η ηλικία σου δεν δικαιολογεί πια τέτοιου είδους προσφωνήσεις.

Καμιά φορά νομίζω ότι δε θα μεγαλώσω ποτέ…

Υπέροχη σκέψη, έτσι; :-)

*Μουσική υπόκρουση: Songs to aging children come, Joni Mitchell ή I don’t wanna grow up, Tom Waits. Κρατάς όποιο θες.

C.

Tί απέγινε αυτή η ψυχή ;

Ποινή φυλάκισης 34 μηνών επέβαλε το Πενταμελές Εφετείο στην πρώην πρωτοδίκη Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια που κρίθηκε ένοχη για παράβαση καθήκοντος και αποσιώπηση λόγου εξαίρεσης. Οι κατηγορίες αφορούν την περίοδο 2000-2002, οπότε η Κ.Μπουρμπούλια χειρίστηκε ως ανακρίτρια την υπόθεση του Χρηματιστηρίου, καθώς και το γεγονός ότι δεν ανέφερε ως όφειλε ότι είχε συνάψει συναισθηματική σχέση με συνήγορο υπεράσπισης κατηγορουμένου. Στην υπόθεση ήταν κατηγορούμενος και ο δικηγόρος Θανάσης Βαρλάμης ο οποίος κρίθηκε αθώος από το Πενταμελές Εφετείο για την κατηγορία της δωροδοκίας. Αντιστοίχως, αθώα κρίθηκε και η Κ. Μπουρμπούλια για την κατηγορία της δωροληψίας. Σε πρώτο βαθμό η πρώην ανακρίτρια είχε καταδικαστεί από το Τριμελές Εφετείο σε φυλάκιση τριών ετών και δέκα μηνών, ενώ ο δικηγόρος σε ποινή φυλάκισης με αναστολή δύο ετών. .......................... από το in.gr Tώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος. Όντως. Η δικαιοσύνη είναι.. τυφλή. by Balekos

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ

Απόψε το βράδυ επιστρέφει στους δέκτες μας για δεύτερη συνεχή χρονία η πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική Ελληνοφρένεια..Συντονιστείτε κατα τις 20:40(λίγο πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων) στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ..Μακράν η καλύτερη σάτυρα για την πολιτική ζωή και για τα παράλογα αυτού του τόπου..

Καλό ξεκίνημα για τη νέα τηλεοπτική σεζον..και

πάντοτε επιτυχίες!!!!!!

Υ.Γ. Για τους τυχόν ανενημέρωτους..η Ελληνοφρένεια εκπέμπει και στα ερτζιανά κάθε μεσημέρι γύρω στις 13:10 από το ΣΚΑΪ 100,3...Καλή σας ακρόαση!!!!!

by z.

Από πού κρατά η σκούφια σου;

Κάνε μία επίσκεψη στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού,
στο τμήμα Γενεαλογίας, online και βρες κι εσύ
τις ρίζες σου. Υπόβαλε το αίτημά σου για λήψη
δελτίου καταγραφής γενεαλογικού δέντρου..
Πού ξέρεις.. μπορεί να κρατάς κι
εσύ από τζάκι, όπως και η Q-ρία μου...

http://www.fhw.gr/depts/genealogy/index.php?view=page&sid=1&lang_id=gr

(Αν το link δε σε οδηγεί άμεσα εκεί,
κάνε το γνωστό copy - paste)

YΓ: ε ρε και να ανακαλύψω ότι είμαι γαλαζοαίματος...
θα δούμε μετά ... όπως λέει και η Μadge
"who is the master, who is the slave" ...

by Balekos

Βατοπαιδίου ... το ανάγνωσμα ...

Δύο.. ή και τρία κινητά στο χέρι...
Τζιπ αξίας 80.000 € (χωρίς δόσεις)
Χρυσάφι κρέμεται από το λαιμό...
Μαύρα ρούχα...
Παππούτσια GUCCI (τουλάχιστον για
αυτόν που ντύνεται στα άσπρα στην
αλλοδαπή και είναι συνάδελφος...)

Πού βρισκόμαστε;
Ποιο Super Paradise μου λες...
Στη Μονή Βατοπαιδίου.

Φρίττω τις τελευταίες μέρες.
Φρίττω.

Εκεί που το Άγιο Όρος ήταν στο νου
μου ως το τελευταίο προπύργιο έστω
και λίγης αξιοπρέπειας...

Εκεί που θεωρούσα τον τόπο αυτό
καθαγιασμένο και φάρο της ορθοδοξίας
για τα δύσκολα χρόνια του έθνους...

Τώρα, ενσαρκώνει για με, την έννοια
του εκφυλισμού.

Εκφυλισμός, ο, ουσιαστικό
< έκφυλος, επιθ: που έχασε τις φυσικές
ιδιότητες του είδους του ή
της φυλής του ...
... άλλως, διεφθαρμένος...
... ή και ο επιρρεπής στην
παρά φύση ασέλγεια.

Από τις λίγες φορές που κάποιος
μπορεί να πραγματώσει ΚΑΙ τους 3 ορισμούς..
Μετά τα τόσα σκάνδαλα,
ο συνειρμός είναι μοιραίος.

Νιώθω άσχημα για τους "εκπροσώπους του θεού".
Ψέμματα. Όχι για αυτούς. Αλλά εξαιτίας αυτών.
Αισθάνομαι πίκρα. Για μένα.

Που βλέπω τις ντροπές τους να ξεσκε-
πάζονται και να ξεχειλίζουν.

Τί υποκρισία.
Σιχαίνομαι πλέον.

Νόμιζα ότι δεν κάνουν διακρίσεις εκεί.
Κι όμως. Έχουν τους δικούς τους ευνοούμε-
νους, που με "την ευχή των πνευματικών" τους
κάνουν business. Nαι. Business.

Ο δικός τους κύκλος. Οι δικοί τους άνθρωποι,
αλλά κατά τα άλλα, όλοι είμαστε παιδιά ενός Θεού.

Απαντήστε μου. Σας προκαλώ ανοιχτά.

- Πώς για τον αποχαρακτηρισμό εκτάσεων
για τη δημιουργία σχολείων,
απαιτούνται χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες,
ενώ για τις ανταλλαγές τις δικές τους
μία και μόνο νύχτα είναι αρκετή;

- Γιατί η μονή επιδιώκει τέτοια δύναμη;
Δύναμη που ΔΕΝ της είναι ΔΙΟΛΟΥ απαραίτητη
για την επιβίωσή της;

Όχι, απαντήστε μου.

..................

Κάνοντας πλέον το αγαπημένο μου σπορ,
blogging, ανακάλυψα ένα ζητηματάκι,
που ενισχύει τα ερωτήματά μου.

Σύμφωνα με την παράδοση η Αγιωτάτη Τιμία Ζώνη
μεταφέρθηκε το 395 από τα Ιεροσόλυμα,
σε ναό της Κωνσταντινούπολης.
Εκεί τεμαχίστηκε και κομμάτια
της μεταφέρθηκαν στη Δύση, ενώ το μεγαλύτερο,
φυλάγεται στην μονή Βατοπαιδίου.

Η ζώνη διακομίσθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του '95.
Ο Πέλλης Χρυσόστομος ομολόγησε στην “Ελευθεροτυπία”:
“Πρόκειται για σκάνδαλο,
γιατί όλη η ιστορία συνδέθηκε με το χρήμα..”

και συνέχισε με σπάνια ειλικρίνεια:
“Διάφοροι επιτήδειοι που έχουν συμφέροντα…
λένε, ε, ας παρουσιάσουμε και κανένα θαύμα…”.
Η περιφορά περιλάμβανε επίσκεψη στην οικία Μητσοτάκη,
στην πρωθυπουργική βίλα της Εκάλης και
στα κεντρικά γραφεία εταιρείας αυτοκινήτων,
χορηγού της μονής.

Και φυσικά, ακολούθησε έκθεση για το λαό.
Ορθώς φαντάζεσαι κοπελιά...
Ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους...
Ουρές ευσεβών, βυθισμένες στην κατάνυξη και το δέος.
βλ. Absolutely Tourlobouki:

"Μη με σπρώχνεις μωρή εμένανε.
Ξέρεις από τί ώρα είμαι εδώ;;"

"Πάρτα ξερά σου κωλόμπατσε,
που δε μ'αφήνεις να περάσω.."

"Την κατάρα μου νά 'χεις μωρή"...

Κι ύστερα ήρθαν .. οι ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ.

Μ' αυτά και μ' αυτά, το κειμήλιο
παρέμεινε 4 μέρες σε ναό της Νέας
Φιλαδελφείας και έκανε τζίρο 12 εκατ.
δραχμές.

Ναι, 12.
Ναι, εκατ.
Ναι, δραχμές.

Άντε βρε.
Και στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών εύχομαι.

Πούλα, πούλα.

Τί να πω...
"Μονή" τα κάνανε.









by Balekos

Πάμε σαν άλλοτε...

Χτες πάλι οργίαζαν τα παιδιά της γειτονιάς..Κάθε βράδι όταν πιάνει να σουρουπώνει μαζεύονται στο παρκάκι ή και στην είσοδο της πολυκατοικίας..Μ'αρέσει να τα παρακολουθώ -να τα χαζεύω καλύτερα ,αν και αυτό που κάνουν παιχνίδι δεν το λες..μόνο κάτι απροσδιόριστες φωνές και χάχανα ακούγονται απο κάτι βαριεστημένα χαζοtrendy πλάσματα που όλα μοιάζουν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι.. Κρυφτό, κυνηγητό,1,2,3 στοπ δεν ξέρουν αυτά τα παιδιά΄?..Εμείς στην καλύτερη να φωνάζαμε αγόρια ιππότες κορίτσια μαύρες κότες,αγόρια ρομποτ κορίτσια φέρρι μποτ..εκεί περιοριζόταν όλη μας η μαγκία..αυτά ζωη να χουνε αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο το πλούτο της ελληνικής ..χαρά στους δασκάλους τους που απο αύριο θα αναλάβουν να τους μάθουν πάλι γράμματα σπουδαγματα..Άντε να δούμε πώς θα κυλήσει και φέτος πάλι η χρονία που σαν να μην έφθαναν όλα τα παραμάγαζα της παιδείας που απο το πρωι μεχρι το βράδι διαφημίζουν την πραμάτεια τους φέτος θα μπούν στο χορό και τα κολλέγια..απ το κακό στο χειρότερο πάμε σ αυτή τη χώρα..


Κατά τα άλλα εκτασιασμένοι παρακολουθούμε το πείραμα της ζωής στην Ελβετία ..ενώ η πολιτική ζωή του τόπου παραπαιει από το ένα σκάνδαλο στο άλλο ενίοτε και με τις ευλογίες των πνευματικών πατέρων του έθνους..βατοπαίδι real estate,,και οι ρόλοι αντιστρέφονται..η τέχνη αντιγράφει τη ζωή αρκεί ένας Ουμπερτο Εκο να βρεθεί..Κόρη,Γαμπρός και πεθερά αναδεικνύουν το ρόλο των offshore στην ελεύθερη αγορά, το
αναψυκτήριο ξανά στο προσκήνιο..Και το μόνο βέβαιο σε όλα αυτά είναι ότι ούτε η δικαιοσύνη ούτε οι ευθύνες θα αποδοθούν ποτέ και σε κανένα..ελληνική πατέντα κι αυτό!


Σε μια βδομάδα το πολύ κανείς δε θα θυμάται τίποτα..είναι βλέπεις και αυτήη συλλογική αμνησία που μας κατατρέχει ως έθνος..αύριο θα ξεσπάσει ένα νέο πιο συνταρακτικό σκάνδαλο και όλα δια μαγείας θα ξεχαστούν.Ηεπικαιρότητα να εναλλάσεται δηλαδή για να μην πλήττουμε..τηλεδημοκρατία έχουμε άλλωστε να μη φυλλοροήσει κι εντελώς..


Αυτά.. και καλή Τύχη στην συναρμολόγηση..με τόσες ασυναρτησίες!!





http://www.esnips.com/doc/7f9b6bae-1152-4c73-9358-ed8.

Το παιδικό όνειρο βλέπεις που δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω , να το βγάλεις αληθινό,το όνειρο του χρόνου!
αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι...

by z

«Facebook για κατασκόπους»

λανσάρουν η CIA και το FBI

"Οι υπάλληλοι της CIA, του FBI και της αμερικανικής Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας ενθαρρύνονται να εγγραφούν σε μια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης, παρόμοια με το Facebook, σχεδιασμένη όμως για τον μυστικό κόσμο των κατασκόπων. «Είναι πράγματι κάτι σαν Facebook και YouTube για κατασκόπους, αλλά είναι και πολλά, πολλά περισσότερα» σχολίασε στο CNN ο Μάικλ Ουέρτχαϊμερ, βοηθός του υποδιευθυντή Αναλύσεων Εθνικών Πληροφοριών. Η νέα υπηρεσία, με την ονομασία A-Space, υποβάλλεται σε δοκιμές εδώ και μήνες και θα είναι επίσημα διαθέσιμο στις 16 αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών στις 22 Σεπτεμβρίου. «Είναι ένα μέρος όπου οι κατάσκοποι θα μπορούν όχι μόνο να συναντώνται αλλά και να μοιράζονται δεδομένα που ποτέ μέχρι σήμερα δεν μπορούσαν να μοιραστούν» δήλωσε ο Ουέρτχαϊμερ. «Θα τους δώσει για πρώτη φορά τη δυνατότητα να λένε δυνατά τις σκέψεις τους, να σκέφτονται ανοιχτά μεταξύ των συναδέλφων τους, υπό την προστασία της ομπρέλας του A-Space». Το A-Space, ελπίζουν οι εμπνευστές τους, θα συμβάλει στην προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών επιτρέποντας την επικοινωνία υπηρεσιών που παραμένουν μη διασυνδεδεμένες και δυσχεραίνουν τη διαμόρφωση μιας σφαιρικής εικόνας για τη διεθνή κατάσταση. Η καλύτερη επικοινωνία θα μπορούσε να αποτρέψει φαινόμενα του παρελθόντος, όπως για παράδειγμα ένα e-mail που είχε στείλει υπάλληλος του FBI πριν από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, προειδοποιώντας για άτομα που μάθαιναν να πιλοτάρουν αεροπλάνα αλλά δεν εκπαιδεύονταν καθόλου για το πώς να τα προσγειώνουν. Στο σύστημα θα έχουν πρόσβαση υπάλληλοι με την κατάλληλη άδεια, και μόνον εφόσον μπορούν να δικαιολογήσουν ότι έχουν λόγο να θέλουν να εξετάσουν συγκεκριμένες πληροφορίες. Λαμβάνονται επίσης μέτρα για την αποτροπή χρήσης κλεμμένων κωδικών πρόσβασης. Όπως συμβαίνει και στο Facebook, οι χρήστες του MySpace θα μπορούν να δημιουργούν λίστες με τους φίλους τους, οι οποίοι βέβαια θα πρέπει να παραμένουν μυστικοί". από το in.gr φίλτατε αναγνώστη, δώσε βάση στην 3η παράγραφο από το τέλος... Δηλ. αυτοί πιάναν το τιμόνι του αεροπλάνου την ώρα που αυτό πετούσε ήδη; Καλό.. Γενικότερα τώρα, την επόμενη φορά να προσέξετε που θα κάνετε log in .. O κωδικός "υπολοχαγός Νατάσσα" είναι δικός μου, τον έχω προλάβει.. by Balekos

"...γιατί ό, τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να ’χει υπάρξει"

«Στα αρχαία ελληνικά η επιστροφή λέγεται νόστος. Άλγος σημαίνει πόνος. Νοσταλγία είναι λοιπόν o πόνος που προκαλεί σε κάποιον η ανικανοποίητη λαχτάρα της επιστροφής. […]Στην αυγή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού γεννήθηκε η Οδύσσεια, το θεμελιώδες έπος της νοσταλγίας. Ας υπογραμμίσουμε: ο Οδυσσέας, ο κατεξοχήν άνθρωπος της περιπέτειας όλων των εποχών, είναι και ο κατεξοχήν άνθρωπος της νοσταλγίας. Πήγε (χωρίς να το πολυθέλει) στον πόλεμο της Τροίας, όπου έμεινε δέκα χρόνια. Έπειτα θέλησε να γυρίσει γρήγορα στη γενέτειρά του την Ιθάκη, αλλά οι μηχανορραφίες των θεών παρέτειναν την περιπλάνησή του, στην αρχή για τρία χρόνια, γεμάτα από τα πιο αλλόκοτα γεγονότα, κι έπειτα για άλλα εφτά χρόνια, που τα πέρασε όμηρος και εραστής, κοντά στη θεά Καλυψώ, η οποία τον ερωτεύτηκε και δεν τον άφηνε να φύγει απ’ το νησί της.
Στην Πέμπτη ραψωδία ο Οδυσσέας λέει στην Καλυψώ: «το είδα και καλά το ξέρω, η Πηνελόπη αντίκρυ σου, όσο κι αν δεν της λείπει η φρόνηση, σου υπολείπεται και στη μορφή και στο παράστημα… Κι όμως, εν γνώσει μου το θέλω και το επιθυμώ, απ’ το πρωί ως το βράδυ, σπίτι μου να γυρίσω, να δω κι εγώ τη μέρα της επιστροφής»[μετ. Δ. Ν. Μαρωνίτης].
Ο Οδυσσέας κοντά στην Καλυψώ πέρασε πραγματική ντόλτσε βίτα, ζωή άνετη, ζωή χαρισάμενη. Ωστόσο, ανάμεσα στην ντόλτσε βίτα στα ξένα και την παρακινδυνευμένη επιστροφή στο σπίτι, διάλεξε την επιστροφή. Αντί για την περιπαθή εξερεύνηση του αγνώστου (την περιπέτεια) προτίμησε την αποθέωση του γνωστού (την επιστροφή).Αντί για το άπειρο (γιατί η περιπέτεια υποτίθεται πως διαρκεί επ’ άπειρον) προτίμησε το πεπερασμένο (γιατί η επιστροφή είναι η συμφιλίωση με την περατότητα της ζωής).
Οι Φαίακες ναυτικοί απόθεσαν τον Οδυσσέα μαζί με το σεντόνι και το σκέπασμά του, χωρίς να τον ξυπνήσουν, στην παραλία της Ιθάκης, στη ρίζα μιας ελιάς, και έφυγαν. Αυτό ήταν και το τέλος του ταξιδιού. Ο Οδυσσέας κοιμόταν εξαντλημένος. Όταν ξύπνησε δεν ήξερε πού βρίσκεται. Έπειτα η Αθηνά έδιωξε απ’ τα μάτια του την ομίχλη και ήρθε η μέθη. Η μέθη της Μεγάλης Επιστροφής, η έκσταση του γνωστού, η μουσική που δονούσε τον αέρα μεταξύ ουρανού και γης: είδε τον όρμο που γνώριζε από μικρό παιδί, το δασωμένο βουνό που υψωνόταν πίσω του, και χάιδεψε τη γέρικη ελιά για να βεβαιωθεί πως είχε μείνει η ίδια όπως και πριν από είκοσι χρόνια.
[…]Ο Όμηρος τίμησε τη νοσταλγία με δάφνινο στεφάνι και καθόρισε έτσι μια ηθική ιεραρχία των συναισθημάτων. Στην κορυφή βρίσκεται η Πηνελόπη, πολύ πιο πάνω από την Καλυψώ.
Η Καλυψώ, αχ η Καλυψώ! Τη σκέφτομαι συχνά. Αγάπησε τον Οδυσσέα. Έζησαν εφτά χρόνια μαζί. Δεν ξέρουμε πόσον καιρό μοιράστηκε ο Οδυσσέας το κρεβάτι της Πηνελόπης, πάντως όχι τόσο μεγάλο διάστημα. Κι όμως, εμείς εξυμνούμε τον πόνο της Πηνελόπης και περιγελούμε το κλάμα της Καλυψώς».Η Άγνοια, Μίλαν Κούντερα (Μετ. Γιάννης Η. Χάρης)

Ο Οδυσσέας, λοιπόν, επέστρεψε. Γιατρεύτηκε, όμως, άραγε από τη νοσταλγία; Έπαψε πια να τον κατατρέχει η «ανικανοποίητη λαχτάρα της επιστροφής»; Ή μήπως επιστρέφοντας πια στην πολυπόθητη Ιθάκη και στην Πηνελόπη διαπίστωσε ότι άλλη μεγάλη λαχτάρα τον περίμενε; Η νοσταλγία για την Ωγυγία και την Καλυψώ που άφησε πίσω; Ποτέ δε θα μάθουμε την απάντηση, αφού ο Όμηρος φρόντισε το έπος του να κλείνει με την επιστροφή, εύκολα όμως μαντεύουμε… προφανώς ο Οδυσσέας δεν ησύχασε ποτέ, συνέχισε να νοσταλγεί και –ενίοτε- να υποφέρει.
Το μυαλό συχνά παίζει περίεργα παιχνίδια. Νοσταλγούμε άραγε πάντα ηθελημένα ή μήπως κάποιες φορές αυτό συμβαίνει χωρίς να το προκαλούμε;Στον εγκέφαλό μας κάθε ανάμνηση αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ουσία. Κάθε φορά που ανακαλούμε στη μνήμη μας ένα γεγονός, ενεργοποιείται ο ίδιος πάντα μηχανισμός, το ίδιο πλέγμα λειτουργιών. Σαν κάθε ανάμνηση να έχει τη θέση της στη «βιβλιοθήκη» του μυαλού μας, θέση που μένει για πάντα η ίδια. Έτσι, κάθε που θυμόμαστε ένα γεγονός, είναι σαν να ξέρουμε σε ποιο ακριβώς διάδρομο και ράφι της τεράστιας αυτής βιβλιοθήκης βρίσκεται, και για να το βρει ο εγκέφαλός μας ακολουθεί πάντα την ίδια διαδρομή. Αντίστοιχα, υπάρχουν γεγονότα τα οποία βιώσαμε κάποτε, αλλά πλέον δεν θυμόμαστε. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, απλώς έχουν χαθεί για κάποιο λόγο στις συντεταγμένες του μυαλού κι εμείς είναι αδύνατον να εντοπίσουμε πια τη θέση τους. Σαν ένα αντικείμενο που βιαστικά το αφήνουμε σε ένα συρτάρι, ή όπου αλλού, για να το ξαναβρούμε αργότερα, αλλά που όταν πια το αναζητήσουμε να έχουμε ξεχάσει πού ακριβώς το αποθέσαμε ή ακόμα και να έχουμε ξεχάσει πια πως κατέχουμε εμείς αυτό το αντικείμενο. Είναι σαν ο εγκέφαλος να επιτελεί , κατά κάποιον τρόπο, το ρόλο βιβλιοθηκάριου και διαχειριστή αυτής της λαβυρινθοειδούς βιβλιοθήκης. Όχι μόνο αποθηκεύει και ταξινομεί, αλλά παράλληλα διαχωρίζει, αξιολογεί. Τοποθετεί τις σημαντικές μνήμες σε περίοπτη θέση, ώστε να είναι προσβάσιμες εύκολα και ανά πάσα στιγμή, και καταχωνιάζει τις ασήμαντες στους πιο σκοτεινούς διαδρόμους της αχανούς αυτής βιβλιοθήκης, στα αζήτητα, έτσι ώστε η εύρεση τους να είναι δύσκολη έως και ακατόρθωτη μερικές φορές. Κι όλα αυτά εν αγνοία μας.
Τι είναι, όμως, αυτό που ενεργοποιεί τη μνήμη, τι είναι αυτό που μας κάνει να νοσταλγούμε «γυρίζοντας» πίσω; Αν κάτσω και το σκεφτώ, φαντάζομαι πως οτιδήποτε μπορεί να επιτελέσει αυτή τη λειτουργία, οτιδήποτε μπορεί να σηκώσει τον βιβλιοθηκάριο από τη θέση του και να τον κάνει να τριγυρνά στους διαδρόμους και να ψάχνει στα ράφια της βιβλιοθήκης προς αναζήτηση μιας συγκεκριμένης ανάμνησης .Μια λέξη, ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, μια γεύση… οτιδήποτε.
Είμαι άνθρωπος που αγαπά να «επιστρέφει». Νοσταλγώ συχνά και πολύ. Μπορεί να συμβαίνει επειδή ορισμένες φορές έχω κάποιο ερέθισμα συγκεκριμένο, αλλά μπορεί και να το κάνω και έτσι, ασυναίσθητα, χωρίς συγκεκριμένη αφορμή. Π.χ. εκεί που κάθομαι και διαβάζω για τις αμφοτεροβαρείς συμβάσεις (λέμε τώρα…) να κλείσω ξαφνικά τα μάτια και να βρεθώ στη Μονμάρτη ένα πρωινό Κυριακής ή στην Ερμούπολη ένα βραδάκι Ιουλίου ή στη Ρουέν κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ… οπουδήποτε. Και να ’ναι τέτοια η «ανικανοποίητη λαχτάρα της επιστροφής» που πια να μην μπορώ να συγκεντρωθώ σ’ αυτό που εξαρχής έκανα.
Γιατί νοσταλγούμε οι άνθρωποι; Είναι άραγε η νοσταλγία ίδιον του ανθρώπου ή και τα ζώα καμιά φορά νοσταλγούν; Γιατί σίγουρα θυμούνται ή, εν πάση περιπτώσει, αναγνωρίζουν, συνδέουν πρόσωπα με καταστάσεις. Νοσταλγούν, όμως; Μάλλον όχι, μάλλον είναι και αυτό ένα προνόμιο του ανθρώπου, έτσι λέω. Αλλά γιατί; Γιατί κάποιος να αναμοχλεύει μέσα του αυτήν την ανικανοποίητη λαχτάρα και την άγρια χαρά και λύπη μαζί που προκαλεί η νοσταλγία; Η Μάρω Βαμβουνάκη (Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο) γράφει- εύστοχα, θαρρώ- πως «η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα άκρως διφορούμενο. Περιέχει έντονο αυτό που ο Ιωάννης της Κλίμακος αποκαλεί «χαρμολύπη». Πονάει κι ευχαριστεί, πληγώνει και ηδονίζει, και, κυρίως, δεν είναι εύκολο ν’ αντιληφθούμε και να περιγράψουμε τον τελικό στόχο της.Κίνηση της ψυχής προς τα πίσω με τέρμα την αφετηρία.[…]Η νοσταλγία είναι διεγερτική γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Αν δεν μπορεί να τη συναντήσει τραβώντας μπροστά, στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται πως μονάχα σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, του μέλλοντος χρόνου και του παρελθόντος, ίσως να φτάσει στον χρόνο τον άχρονο και να ειρηνεύσει».
Όπως και να ’χει, γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι πάντα θα νοσταλγούμε και θα ονειρευόμαστε επιστροφές (ανικανοποίητες ή εφικτές). Γιατί «αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί, η μνήμη τρέφει το παρόν, το παρελθόν μας δικαιώνοντας, γιατί ό, τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να ’χει υπάρξει».

C.

"Του δρόμου" ...

Ακολουθώντας το Γ. ΝΕΝΕ,
είπα να κάνω κι εγώ μία
παρόμοια "στήλη" στο blog
μας...

Μπορεί η ιδέα να μην είναι
πρωτότυπη -κι εδώ έχω το
κεφάλι μου ήσυχο, γιατί οι
ιδέες δεν έχουν copyright-
αλλά ο τίτλος της στήλης
μου (με χαρά να συμβάλλετε)
είναι καινοτομικός...

"Του δρόμου" λοιπόν.
Εδώ θα βρείτε ό,τι και σε αυτή
του ΝΕΝΕ.

"Κάναμε ό, τι κάναμε, α
λλά μετά δεν σήκωνε το τηλέφωνο.
Λες να φταίει που της είπα..
ότι και στο sex υπάρχουν όρια;"

(νέος στη φίλη του, έξω από
τη στάση του μετρό, στον
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ)

"Αποκλειστικές δηλώσεις της
Τούλας - Βούλας: ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ
ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.
Τους ισχυρισμούς διέψευσε
το ... τραγούδι!"

(μετά από "σφηνάκια")

"Η άποψη παιδί μου είναι
σαν τον πισινό. Όλοι έχουν από μία".

(Καλύτερα να μάσαω, μαζί με την C.,
μου την είπαν. Πάλι.)

"Η γυναίκα του Καψή,
πώς λέγεται; Καψερή;"

(Δεν είναι φυσικό το μαλλί,
σίγουρα)

"Μα που ζεις;
Βγες από το αυγό σου!"

(Γκάζι, μετά από "γκαίουλες".
Υπέροχη βραδιά.)

"Δολοφόνε !!!"

(Κάπου στην Κατεχάκη, ο εκπαιδευτής
οδήγησης στον υπεύθυνο για την
ανάρτηση αυτή και εμπνευστή της
στήλης τούτης)

ΥΓ: Η στήλη δε θα είναι συνεπής στο

ραντεβού της.

by Balekos

H κάτωθι φωτό, θα μπορούσε να είναι
κομμάτι της στήλης επίσης.

10 χρόνια πριν..

http://www.youtube.com/watch?v=sWC37XlfAps

Αφιερωμένο από το μπαμπά Πάνο στην κόρη Μαριάννα.
Ένα πολύ γλυκό τραγούδι.
Ήρθε μια μέρα αργοπορημένο βέβαια..αλλά αξίζει, είναι από τις πιο ευαίσθητες στιγμές των
τραγουδοποιών που οι μουσικές τους σημάδεψαν τα εφηβικά μας χρόνια..και εξακολουθούν!
..κι η μουσική ας σιγοντάρει τις σκέψεις μας!!!!!

posted by z.

Μαζί τραγουδάμε για το πράσινο, τραγουδάμε για τη ζωή.

Ο Μελωδία, ο ΣΚΑΪ και το μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, οργανώνουν μεγάλη συναυλία τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ( Καλλιμάρμαρο) με σύνθημα "μαζί τραγουδάμε για το πράσινο, τραγουδάμε για τη ζωή".

Συμμετέχουν οι:
Χάρις Αλεξίου
Γιωργος Ανδρέου
Σταμάτης Κραουνάκης
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Δημήτρης Μητροπάνος
Μανόλης Μητσιάς
Θάνος Μικρούτσικος
Γιώργος Νταλάρας
Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Νίκος Πορτοκάλογλου
Διονύσης Σαββόπουλος
Μπαμπης Στόκας
Διονύσης Τσακνής
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Μαρία Φαραντούρη

Τα εισιτήρια διατίθενται στα Metropolis και στην ιστοσελίδα ticketservices.gr, στην τιμή των 10€.
Τα έσοδα θα διατεθούν στο ταμείο δασών.

(βλέπε και http://www.melodia.gr/4dcgi/_w_articles_mel3_1_27/08/2008_245960).


Θα είμαστε εκεί. Θα έρθεις;;;

C.

1/2 kg καφρίλα, καλά είναι; Να τ' αφήσω;

Καλά είδε το μάτι σου.
Πωλείται κι αυτή στο χασάπη.
Μαζί με τον κιμά, αγοράζεις
λίγο από αυτό, γιατί...
... σου τέλειωσε μέσα στη
βδομάδα!

Από καιρό τώρα ανυπομονούσα να
γυρίσω στα πάτρια και να ξαναδώσω
στη ζωή μου μια νέα πνοή. Να κάνω
ένα νέο ξεκίνημα. Να διορθώσω
ανόητες επιλογές του παρελθόντος
και γίνω επιτέλους η ΔΙΚΗ μου
επιλογή.

Κόμπος στο λαιμό μου καθόταν
μια εκκρεμότητα που είχα με ένα
"Ν.Π.Δ.Δ.", που ούτε το ίδιο ξέρει
τί είναι.. Και όπου Δημόσιο, και δη
made in Greece, έ ρε γλέντια.. Ού
μπλέξεις. Θού Κύριε...

Οπλίστηκα με θάρρος και υπομονή.
Πήρα τα δικαιολογητικά μου και ειλικρινά,
αυτό που μου είπα είναι.. "ο ύψιστος να
βάλει το χέρι του".
Να ξεμπερδέψω μια και καλή.

Φυσικά δεν ξεμπέρδεψα. Οι δημόσιες υπηρεσίες
μας είναι σαν τη φέτα, το τυρί. Διεκδικούν
δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Μοναδικές διεθνώς.

Βρήκα παραδόξως τη σωστή υπάλληλο με την
πρώτη, αλλά αν αυτό εγώ το εξέλαβα για
καλό οιωνό, γρήγορα με διέψευσε. Έπεσα
πάνω σε έναν από τους πιο αγενής ανθρώπους
που γνώρισα ποτέ. E V E R, που λέει κι η
Ελισάβετ...

Μια γυνή, που πέρναγε στην πτέρυγα του
γύναιου χωρίς εξετάσεις, ξέρασε πάνω μου
όλον τον κομπλεξισμό της. Είχε "αδειάσει"
(όπως αγαπά να λέει μια Παναγιά και λατρεύω
να ακούω) τον εαυτό της πάνω στη
δημοσιοϋπαλληλική θέση της και ανταποκρινόταν
στις ερωτήσεις μου με κινήσεις. Ή μάλλον, οι
ευγενείς μου ερωτήσεις, κόντεψαν να φάνε
μετωπική με τα μουγγανίσματά της...

Εγώ, δεν καταλάβαινα τί μου έλεγε.
Δεν καταλάβαινα τί και πώς μου το εξηγούσε.
Και δυστυχώς για μένα, μα ευτυχώς για την
άξεστη συμπεριφορά της, που βρήκε ευκαιρία
να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην ειρωνία,
δεν μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου.
Και ασφυκτιούσα.

Εκείνη χτυπούσε το γραφείο της με δακτυλά
της.. Ξέρεις, εκείνο το σύνηθες, το ανυπόμονο,
το γρήγορο και διαδοχικό χτύπημα των δακτύλων..
Δεν το είχα ξανακάνει αυτό και δεν
ήξερα πώς θα πορευτώ..Σου τ' ορκίζομαι.

Κι εγώ, προσπαθούσα να χωνέψω, ότι η δουλειά
μου ΔΕ θα τακτοποιηθεί. Θα μου στερεί την
ελευθερία της σκέψης μου και θα μου παίρνει
στιγμές από το χρόνο μου. Κι άλλες.
Το κατάπια.
Κι άλλες.

Ανέχτηκα την χαμερπή στάση της, μια στάση,
που της δίνει ένα τιποτένιο αντικείμενο. Το
μισό αυτό το αντικείμενο: η καρέκλα της.
Η καρέκλα της που δίνει στο σώμα της μια θέση,
μια θέση για την οποία πληρώνεται να με
εξυπηρετήσει, αλλά τελικά αυτή την αποκτηνώνει.
Η εξουσία τα κατάφερε. Την αποκτήνωσε.
Κι εγώ ασφυκτιούσα.

Δεν μπορούσα να την κάνω να αισθανθεί το
σκουπίδι που θα έπρεπε να αισθάνεται, το
τίποτα που θα έπρεπε να παριστάνει. Γιατί;
Γιατί θα την ξανασυναντούσα την επομένη
για να κάνω τη δουλειά μου κι επιτέλους να
κλείσω το ματωμένο κεφάλαιο της ζωής μου.
Τη χρειαζόμουν, κατάλαβες;
Θα την ξανασυναντούσα, κατάλαβες;

Έφυγα νιώθοντας τον οχετό της συμπεριφοράς
της βαρύ επάνω μου. Σαν άρωμα που θες να
ξεφορτωθείς, πλένοντας τα χέρια σου.

Πόσο κομπλεξισμό μπορεί να κουβαλά κανείς;
Πόσο απρόθυμος μπορεί να είναι κανείς να
βοηθήσει κάποιον, όταν μάλιστα έχει χρέος;
Πόσο αγενής;
Πόσο είρων;
Πόσο; Τόσο...

Βγαίνοντας από το γραφείο όπου διατηρεί σαν
ψυγείο η εν λόγω κυρία την καφρίλα που
αγοράζει από το χασάπη της γειτονιάς της,
το γεμάτο απογοήτευση μάτι μου έπεσε πάνω σε
μία ανάρτηση που έκαναν (μάλλον) οι υπάλληλοι
της υπηρεσίας:

"ευγένεια είναι να αντιμετωπίζεις

ήρεμα και χωρίς θυμό τους κακούς
τρόπους των άλλων"

Και σε ρωτώ ευθέως αναγνώστη:

Σε ποιον απευθύνεται τελικά η ανάρτηση;
Στους υπαλλήλους που τα βάζουν με τους
απαιτητικούς πολίτες ή στους επισκέπτες
που έχουν να αντιμετωπίσουν τα απολίτιστα
τέρατα της διοίκησης;

Δε θα σε κουράσω άλλο.

Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείς το
χασάπη σου, πρόσεξε τί θα του πεις να
βάλει στη μηχανή του κιμά.
Καφρίλα ή ουσιαστική ευγένεια;
Και τα δύο κοστίζουν το ίδιο.
Και τα δύο θέλουν προσπάθεια για να τα
πετύχεις. Μόνο να θυμάσαι την παροιμία..

"Η γλώσσα τιμά το πρόσωπο" . -






by Balekos

Homo homini lupus?

«Έλα να πάρουμε έναν καφέ, να δεις που θα νιώσεις αμέσως καλύτερα, έλα μην κλαις..». Μια περιποιημένη και καθώς πρέπει κυρία που περπατά μπροστά μου απευθύνεται σε μια ξανθιά γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας (εγώ την έκανα 30 με 35, αλλά μπορεί και να ήταν μικρότερη, διόλου απίθανο), ίσως και όμορφη (οι καταχρήσεις, βλέπεις, αφήνουν σημάδια και ασχημαίνουν), που περπατά δίπλα της, κουβαλάει 2 τσάντες παραγεμισμένες, σκουπίζει τα μάτια της που δε σταματούν να τρέχουν με την ανάστροφη του χεριού της και περπατά τρεκλίζοντας ελαφρώς. Είναι πρωί στην Πανεπιστημίου. Η κυρία δεν είναι -προφανώς -Ελληνίδα, γιατί μιλάει με μια περίεργη προφορά, «σπαστά». Η ξανθιά γυναίκα δε μπορεί να σταματήσει να κλαίει. «Έλα, να δεις, με τον καφέ θα ξυπνήσεις» συνεχίζει η κυρία με τα γλυκά, παρηγορητικά ελληνικά της. «Γιατί τα κάνετε όλα αυτά για μένα; Ούτε που με ξέρετε..» επιμένει η κοπέλα, σαν να μην μπορεί ακόμα να πιστέψει ότι κάποιος εκεί έξω ενδιαφέρεται πραγματικά γι’ αυτήν. Σ’ αυτό το σημείο τις έχω προσπεράσει, αλλά δεν αντέχω να μην επιβραδύνω το βήμα μου για να ακούσω την απάντηση της κυρίας… Και η απάντηση έρχεται φυσικότατα, αβίαστα, σαν να ήταν εκεί από πάντα και σαν η κυρία να μη σηκώνει δεύτερη κουβέντα. «Γιατί είμαστε άνθρωποι.»

Posted by C.

Κάτι παλιοί λογαριασμοί με τη σχολή μ' έφεραν πίσω στα παλία μας λημέρια..όμολογουμένως ήμουν εκτός των νερών μου, αλλά έπρεπε κι αυτό να γίνει.Μετά από σαράνταπέντε λεπτά δρόμο..ίσως και περισσότερα σ ένα λεωφορείο με στοιβιαγμένους ανθρώπους ,κλειστά παράθυρα και κλιματιστικά ένεκα του ότι φθινοπώριασε και έπιασε να φυσάει και εκείνο το βοριαδάκι ..επιτέλους φτάσαμε.

Κάπου κοντά στα Προπύλαια μας άδειασε και άρχισα να ανηφορίζω..αλαφροίσκιωτη και κάπως μπερδεμένη. Ιπποκράτους γωνία περιμένω υπομονετικά ν' ανάψει το φανάρι και να περάσω απέναντι.Γύρω μου οι τοίχοι ,οι κολόνες, τα δέντρα -αυτά που υπάρχουν μην φανταστείτε -γεμάτα αφίσσες .Παντού Γιώργος..ο αρχηγός του κινήματος.Τί διάολο, πάμε για εκλογές και δεν το ξέρω. Αλλα πώς, χρήμα δεν φαίνεται να κινείται και ακόμη καλά καλά δε χρονίσαμε από τις προηγούμενες θα πάμε και για άλλες?Αυτό το θυμάμαι καλά ..εκλογές γίνονται μια φορά στην τετραετία..βασική αρχή του Συντ/κου Δικαίου που κάποτε μαθαίναμε κι από αυτό! Δεν μπορεί κάτι άλλο συμβαίνει..Πλησιάζω κοντά να διαβάσω..Α ναι βέβαια Τρεις του Σεπτέμβρη..οι γνωστοί συνειρμοί..κάπου στο θησείο θα τον ξαναβρούμε το σύντροφο Γιώργο να περνάει το μήνυμα της πολιτικής αλλαγής!Αν μητι άλλο η προσφορά του σοσιαλιστικού κινήματος στο χώρο του θεάματος είναι μεγάλη..αυτό οφείλουμε να τους το ανανωρίσουμε!

Συνεχίζω το δρόμο μου..περνάω μπροστά απο γνωστό εκδοτικό οίκο..στην προθήκη του αραδιασμένα τα βιβλία με τη ζωή της Αλίκης..τελικά όλα θέμα marketing είναι..σιγά τη διαπίστωση..Έχω ένα μυστικό τιτλοφορείται..και το υπογράφει ο υιός της γνωστης σταρ..όχι δε σκέφτηκα ούτε να το αγοράσω ούτε την νέα σειρά που θα προβάλλλεται σε ιδιωτική συχνότητα και για την οποία πολύς λόγος γίνεται..σκέφτηκα οτι είχε διατελέσει και η ίδια κάποτε σοσιαλίστρια ,κόρη του μπαμπά της κ μετά ήρθε στο νου κι ο Παπαμιχαηλ ,ο φτωχός μεροκαματιάρης να λέει.."Από τέτοιους σοσιαλιστές γέμισε ο τόπος κανένα καλό δεν είδαμε"..σοσιαλιστή αλλά και γενικότερα..

Στρέφω το βλέμμα δεξιά και αντικρίζω τα νέα γαφεία του κινήματος..Μάλιστα..Νέες ,σύγχρονες εγκαταστάσεις ελαφρώς πολύ αταίριαστες ανάμεσα στις πολυκατοικίες ερείπια της Ιπποκράτους..είναι ο αέρας της ανανέωσης που λένε και οι ίδιοι..Τώρα μάλιστα που οι δημοσκοπήσεις θέλουν το Γιώργο να έχει πάρει τα πάνω του..Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης έγιναν ορατά..οπότε είμαστε πλέον έτοιμοι για την ανατροπή..Keep Walking George!!

Μ αυτά και μ αυτα φτάσαμε και στον προορισμό...δουλεία φυσικά δεν έγινε..μιας και εκεί έχουν ακόμη Δεκαπενταύγουστο.Οι γνωστοί τεμπελχανάδες και καρεκλοκένταυροι που Δεν Γνωρίζουν Δεν Απαντούν σε ότι κι αν τους ρωτήσεις και αποστρέφουν απαξιωτικά το βλέμμα για να συνεχίσουν την κουβέντα με το διπλανό ή στο τηλέφωνο και την οποία εσύ είχες το θράσος να διακόψεις..ας είναι δεν περίμενα να έχει αλλάξει κάτι.

Φεύγω φοράω τ ακουστικά..να μάθουμε τουλάχιστον για την επικαιρότητα.. ό Κώστας και η Φεβρωνία τα πρόσωπα της ημέρας,,και το σκάνδαλο του δεκαπενθήμερου ξεδιπλώνεται..το βαριέμαι αλλάζω σταθμό.. δεν φτάνουν οι θέσεις στους παιδικούς σταθμούς ακούω τον εκφωνητή να λέει..να δω που θα τα παρκάρουν τόσα νήπια..μουσική καλύτερα να καλύπτει και τους ήχους της πόλης.

Χωρίς να το πολυκαταλάβω βρίσκομαι έξω απότη σχόλη..τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει..τα τυροπιτάδικα,οι καφετέριες εκεί στα πέριξ με τους ακροβολισμένους φοιτητές,τα συνθήματα στους τοίχους, αφίσες και πανό,οιΔικηγόροι να ξεχωρίζουν απο μέτρα μακριά και οι κάθε λογης φοιτητές..κουλτουρέ τυπάκια a laΚρονενμπεργκ,εθνικ φρικιά με σαλιβάρια και χαιμαλιά,τρέντιδες με το ξασμένο μαλλί, νεογιάπηδες με παρουσιαστικό απόχρωσης και μάρκας ανάλογης της πολιτικής τους πεποίθησης ,όλα αυτά συνθέτουν το σκηνικό Σόλωνος και Σίνα γωνία..Και οι θεωρείες αρχίζουν..μαζικό πια το φαινόμενο!!!!

posted by Z.

Σταυρόλεξο. Με βοηθάς;

Το 7 καθέτως μου λείπει.. 8 γράμματα :
"δεν του αξίζει να λέγεται έτσι ..."

Μήπως σε βοηθήσει η παρακάτω είδηση;;

"Ούτε οι 12 θεοί του Ολύμπου κατάφεραν να προστατέψουν από ασυνείδητους ανθρώπους την τελευταία αρκούδα που κατοικούσε στο βουνό και βρέθηκε νεκρή, πιθανότατα από δηλητηριασμένο δόλωμα ή όπλο.

Συγκεκριμένα, το απόγευμα της Τετάρτης ομοσπονδιακός θηροφύλακας συνοδεία δασοφύλακα του δασαρχείου Ελασσόνας και κατόπιν συνεννόησης με την περιβαλλοντική οργάνωση Καλλιστώ βρήκαν νεκρή μια αρκούδα μέσα σε ρέμα.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, η αρκούδα βρέθηκε σε κατάσταση που δείχνει ότι δεν κατέληξε από κάποιο φυσικό αίτιο, καθώς το στόμα της ήταν ανοιχτό, ένδειξη πως είχε σπασμούς πριν πεθάνει, ενώ δεν αποκλείονται κάποια τραύματα στο θώρακα από πυροβόλο όπλο. Τα αίτια θα διευκρινιστούν από κτηνίατρο της οργάνωσης Καλλιστώ.

Η επαναποίκιση περιοχών από ένα μεγάλο θηλαστικό, όπως η αρκούδα, θεωρείται ένα απολύτως φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά και μία διαδικασία που εξελίσσεται πολύ αργά. Ωστόσο, οι εποχικές ζημιές που προκαλούν οι αρκούδες σε μελίσσια, μικροκαλλιέργειες και κτηνοτροφικά ζώα αποτελούν και την πιθανότερη αιτία θανάτωσής τους, παρά το ισχύον καθεστώς αποζημιώσεων."

Μήπως τώρα;;;

7 καθέτως, 8 γράμματα....

Α, ναι, μάλιστα.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η είδηση από το in.gr

by Balekos

Σκέφτομαι και γράφω: η πρώτη μέρα του χειμώνα.

Το καλοκαίρι έκλεισε με μπύρες και διυλίζοντας τον κώνωπα χτες βράδυ στην Πανόρμου. Δεν έχω καλύτερο από ατέρμονες συζητήσεις με φίλους για θέματα σοβαρά ή και άλλα που αγγίζουν ακόμα και το ανούσιο ή γελοίο. Χτες ήταν από τις λίγες φορές που ήμουν στην ώρα μου (ή τουλάχιστον, κι αν άργησα 5 λεπτά, πάντως έφτασα πρώτη).
Επιστρέφοντας σπίτι και λίγο πριν κοιμηθώ είπα να βάλω ξυπνητήρι, για να κάνω καλή εντύπωση στο γραφείο. Ε, πρώτη μέρα του χρόνου είναι αυτή (μάθε πως τα χρόνια έτσι μετρούν για μένα. Αρχίζουν το Σεπτέμβρη, τότε έχουν σημασία οι αρχές και τα τέλη, τότε παίρνω αποφάσεις, τότε με οριοθετώ..όσο μπορώ πάντα..). Το ρύθμισα, λοιπόν, να χτυπήσει 07:35 (μη με ρωτάς γιατί 35 και όχι 30, δεν ξέρω) και όντως έτσι έγινε, αλλά αφού άνοιξα τα μάτια συνειδητοποίησα ότι είχα ξυπνήσει στις 07:15. Γιατί, για καθαρά ψυχαναγκαστικούς σκοπούς και επειδή πάντα αργώ στα ραντεβού μου και γενικά, έχω ρυθμίσει το ρολόι του κινητού μου 20 λεπτά αργότερα από το κανονικό (χωρίς αποτέλεσμα, βέβαια, το αντίθετο μάλιστα, επαναπαύομαι και καταλήγω να αργώ περισσότερο..).
Σηκώνομαι, πάω στην κουζίνα, ανάβω το θερμοσίφωνα, επιστρέφω στο δωμάτιο, ανοίγω το παντζούρι, ξανακλείνω τα μάτια κι αλλάζω πλευρό. Κάθε 5 λεπτά περίπου κρυφοκοίταζα με το ένα μάτι το ρολόι της βιβλιοθήκης (σωστά ρυθμισμένο αυτό) που επί τούτου μετακόμισα στο κομοδίνο πριν (ξανα)ξαπλώσω.
Κατά τις 8 τελικά σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, έφαγα κορν φλέικς, έκανα ζάπινγκ, πέταξα τα προς ανακύκλωση στον μπλε κάδο, πήρα το μετρό κι έφτασα τελικά στο γραφείο (με 20 λεπτά καθυστέρηση, εννοείται) κατσούφα, σκεφτόμενη πως η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου ξεκινά.
Πώς έφυγε έτσι αυτό το καλοκαίρι; Ούτε που το κατάλαβα. Πώς φεύγουν τόσο γρήγορα οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια; Μια θεία μου λέει πως άμα άρχισες να συνειδητοποιείς το πέρασμα του χρόνου, αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσες. Λες να μεγάλωσα; Κι αν ναι, εγώ γιατί ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι είμαι ακόμα 19; 19, γιατί το πρώτο σοκ ήταν η αλλαγή δεκαετίας στα 20. Από εκεί και πέρα δεν έχουν τόσο σημασία οι αριθμοί (αν και έχω μια αδυναμία στις μονές ηλικίες:21,23,25…), μέχρι φυσικά την επόμενη αλλαγή δεκαετίας. Αλλά ως τότε έχουμε καιρό (έχουμε;)
Τέλος πάντων, βαριές αμπελοφιλοσοφίες και δεν ενδείκνυνται για απογεύματα Δευτέρας (πόσω μάλλον της πιο δύσκολης Δευτέρας του χρόνου..).
Η μέρα πήρε να μικραίνει πια. Όμορφη εποχή το φθινόπωρο. Θα χαζέψω λίγο τηλεόραση, θα κάνω μπάνιο και θα κατηφορίσω προς το Γκάζι να βρω τους φίλους μου και να μιλήσω γαλλικά με τους Γάλλους φιλοξενούμενους του Πέλο. Κι έχω μεγάλη χαρά. Γιατί, τι καλύτερο από το να κλείνεις τη δυσκολότερη μέρα του χρόνου και ταυτόχρονα να ξεκινάς το χειμώνα ανάμεσα σε γνώριμα γέλια, φλυαρώντας και σχεδιάζοντας τα επόμενα ταξίδια;

Καλό μήνα Σεπτέμβρη και καλό χειμώνα σε όλους :-)

*μουσική υπόκρουση: April come she will, Simon & Garfunkel. Με έμφαση στον τελευταίο στίχο: “September I’ll remember a love once new has now grown old”.

Posted by C.

προσευχή ή εμμονή ;

Δεν ξέρω αν οφείλω να ντρέπομαι
για την ανάρτηση αυτή, αλλά
θεώρησα ότι είναι ευρηματικό και
θέλησα να το μοιραστώ με όσους
δε φορούν παρωπίδες..

"Κάρτερ ημών, το εν της μηχανής,
αγιασθήτω το βολάν σου,
ελθέτω η μπαταρία σου,
γεμισθήτω το ρεζερβουάρ σου,
ως εν λιπαντικόν και
επί της μηχανής,
το στρόφαλον ημών τον επιούσιον,
δος ημίν σήμερον και άφες ημίν
από τα μικροπροβλήματα των ηλεκτρικών,
ως και ημείς αφίεμεν τις βαλβίδες ημών,
στων αντιπροσώπων και των μηχανικών...

ΔΩΣΕ ΕΜΦΑΣΗ ΤΩΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ...

"... αλλά ρήσε ημάς από τα ιμιτασιόν. ΑVIN"..

Η αναγκαστική μου παρέα με ένα μηχανικό
φταίει για την ως άνω ανάρτηση.



by Balekos