ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ

Η μακαρίτισσα η Μαλβίνα είχε πει κάποτε: αν η μοίρα του γονιού είναι να θυσιαστεί τότε το λάθος του παιδιού είναι να γεννηθεί. Πόση αλήθεια! Πόσοι γονείς δεν έχουν πει στα παιδιά τους το ανεκδιήγητο "Ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει ΕΓΩ για σένα;" ΕΓΩ για σένα... ΕΓΩ...

Το να ζητάς τα ρέστα από το παιδί σου είναι μεγάλη αμαρτία. Ακόμη μεγαλύτερη κι από το αν το παιδί πει ότι θα ήθελε να έχει άλλους γονείς, "αρνούμενο" έτσι την οικογένειά του. Διότι "οικογένεια" δεν είναι "μάνα-πατέρας-παιδιά". Οικογένεια είναι άνθρωποι που αγαπιούνται. Υπ'αυτήν την έννοια οικογένεια είναι δύο φίλοι που αγαπούν ο ένας τον άλλον ή ένα ζευγάρι που υιοθετεί ένα παιδί και το μεγαλώνει. Το ίδιο DNA, το ίδιο αίμα και το γονίδιο δεν προεξοφλούν κανένα είδος αγάπης. Οι άνθρωποι αγαπιούνται δια της γνωριμίας-καμιά φορά, μάλιστα, η τελευταία δεν χρειάζεται καν να λάβει χώρα. Εκεί λειτουργεί η 'ενσυναίσθηση'. Το 'σύνδρομο της ταύτισης' που λένε και οι ψυχολόγοι. Ψιλά γράμματα...

Κανείς δεν λέει σε αυτούς τους γονείς ότι η παραμέληση και η κακοποίηση(πνευματική, σωματική ή ψυχική) σκοτώνουν. Σκοτώνουν! Και δυστυχώς όχι ακαριαία. Μιλάμε για έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Αν ένα παιδί κακοποιηθεί στα 10 του, αυτό θα φανεί στα 20 και προιόντος του χρόνου το τραύμα θα μεγαλώνει. Οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι η επεξεργασία και η διαχείρηση των παιδικών τραυμάτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ευφυία του παιδιού. Ένα έξυπνο παιδί θα διαχωρίσει το 'καλό' από το 'κακό', το 'σωστό' από το 'λάθος' αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να μην αναπαράγει τα λάθη που βίωσε. Ίσως, όμως, οι ευφυείς άνθρωποι να είναι και η ομάδα με τον υψηλότερο κίνδυνο, δεδομένου ότι η ανεπτυγμένη ευφυία τους συρρικνώνει την συναισθηματική τους νοημοσύνη καθιστώντας τους ευάλωτους. Και κάπως έτσι αρχίζει η αναπαραγωγή λαθών. Όλοι οι σκελετοί που είναι κρυμμένοι στην ντουλάπα αρχίζουν να βγαίνουν έξω, μόνο που αυτήν την φορά έχεις ανοίξει εσύ ο ίδιος την πόρτα. Μετά δεν μαζεύεται το πράγμα. Δεν είναι ότι είσαι κακός άνθρωπος και ότι γουστάρεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Είναι ότι δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις κακό. Άλλωστε οι καλοί νικάνε μόνο στις ταινίες.

Όσο για την...οικογένειά σου; Την έχεις κάνει έξαλλη. Όλοι βλέπουν τον πύον αλλά κανείς την πληγή. Όλοι παρακολουθούν την ζωή σου, όλοι νοιάζονται από μακριά, σε αγαπούν(;) από μακριά και όλοι είναι σίγουροι για το κακό σου τέλος. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος. Είναι σαν να βλέπεις ένα αυτοκίνητο να τρέχει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα και να ξέρεις ότι σε 5'' θα χτυπήσει πάνω σε ένα τοίχο. Δεν θέλεις να το δείς; Θες.

by V.

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΟΥΝΑ*

Για κάποιους οι Κυριακές σημαίνουν οικογενειακά τραπέζια, βόλτες, σινεμά. Για κάποιους άλλους, πάλι, είναι οι πιο μοναχικές μέρες. Αυτές που, αν μπορούσαν, θα τις διέγραφαν από το ημερολόγιο. Στον μισάωρο περίπατό μου στο κέντρο του Χαλανδρίου συνάντησα και τις δύο ομάδες ανθρώπων.

Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες βγαίνουν από την εκκλησία κρατώντας την 'ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ' και το αντίδωρό τους. Μετά τον εκκλησιασμό ακολουθεί καφές στις παρακείμενες καφετέριες. Λίγο πιο κάτω γονείς με τα παιδιά τους που γκρινιάζουν επειδή η παιδική χαρά είναι κλειστή ή επειδή ο πατέρας αρνείται να τους πάρει ένα μπαλόνι (η μάνα ΠΟΤΕ δεν αρνείται). Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων περπατά αγκαζέ, ο κύριος κρατά την 'ΕΣΤΙΑ', η κυρία ρυζόγαλα από τον Βάρσο.

Ίδιες εικόνες, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. Όλα μοιάζουν με καλοκουρδισμένο ρολόι. Αποφασίζω να επιστρέψω. Δεν αντέχω τόση επανάληψη.

Έξω από έναν φούρνο βγαίνει με φόρα μια κυρία. Μεσόκοπη, άλουστη, αχτένιστη, λίγο παχουλή. Φοράει μια φόρμα που έχει ξεφτίσει και ένα μπουφάν που, κρίνοντας από το μέγεθός του, μάλλον δεν είναι δικό της. Κρατάει ένα σάντουιτς-μπαγκέτα. Αδιάφορο, θα μου πεις. Κι, όμως, η έκφρασή της έμοιαζε με εκείνη μικρού παιδιού που παίρνει κάποιο δώρο. Μπορεί αυτό να ήταν το μεσημεριανό της ή μπορεί να κατάφερε να βρει φαγητό μετά από πολλές μέρες. Ποιος ξέρει...

by V.

*τίτλος τραγουδιού των αδελφών Κατσιμίχα

ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟ

Η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε.
Φοβάμαι το μυαλό μου δεν θα αντέξει...
Νιώθω πως πρέπει να αρχίσουν νέοι αγώνες
για να περάσουν τα αισθήματά μου τέτοιες πόρτες.

Η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει...
Σαν φίδι εφιάλτη την χαρά μου αγκαλιάζει...
Σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι...
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα
πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα.
Γιατί η ζωή που ζούμε δεν χορταίνει με οξυγόνο,
δεν υποκλίνεται στο "τίποτα", στο "πρέπει" και στο "μόνο".
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα αστεία
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια μαξιλάρια και κρανία
Γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει
και νιώθω την καρδιά μου να αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει...

Νυστάζω αλλά με αγίους δεν κοιμάμαι
Αρνούμαι να αφεθώ και να ενδώσω
διότι η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως με έχει ζώσει...

by V.

ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΕ ΜΕ

Μεσημεριανή ζώνη. Τρεις πανομοιότυπα ξανθές, πανομοιότυπα φτηνές και πανομοιότυπα χαζοχαρούμενες παρουσιάστριες με ταΐζουν το ίδιο, αποκλειστικό (βεβαίως, βεβαίως) θέμα.
"Συνέντευξη τύπου της Ε. Μενεγάκη για την πρεμιέρα της εκπομπής της".

Συνέντευξη, τι;;;;;;;

Δεν ξέρω τι είναι πιο εξοργιστικό: το ότι η Μενεγάκη δίνει συνέντευξη Τύπου ή το ότι οι υπόλοιπες ηλίθιες περσόνες το έχουν πάρει στα σοβαρά;
Η μία αναλύει το βλέμμα της, η άλλη τον τόνο της φωνής της, η τρίτη ερμηνεύει τα λεγόμενά της. Έχουν σκανάρει κάθε κίνησή της. Σήκωσε το φρύδι; Μειδίασε; Πώς κοίταξε; Τι εννοεί;

Ασφυκτιώ, φίλε! Πού είναι το τηλεκοντρόλ;
Κλείσ’την!

Υ.Γ. Σε έναν τοίχο των Εξαρχείων γράφει:
Κλείστε την τηλεόραση κι ανοίξτε την καρδιά σας
Αρκεί να έχει κανείς καρδιά...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ένα δευτερόλεπτο πριν. Ένα μόλις nano-second. Τι σκεφτόσουν; Τι αισθανόσουν; Έκλαιγες; Παρακαλούσες να μην πονέσεις και να μην καταλάβεις τίποτα; Είχες μπει στο τούνελ και έβλεπες το φως στο βάθος; Μετάνιωσες; Ζήτησες συγχώρεση; Πρόλαβες, άραγε; Ευχόσουν να πας κοντά στον Θεό. Εκεί πήγες, υποθέτω...
Όλη μου η ανάσα βγήκε με μια κραυγή. Δεν είχα άλλο μέσα μου. Άργησα τρεις μήνες να το συνειδητοποιήσω...

by V.

Οργανισμός Αργόσχολου Εργατικού Δυναμικού

Από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες με τις οποίες έχω συναλλαχθεί ξεχωρίζω τον ΟΑΕΔ. Μακράν. Είναι χειρότερος κι από μπουρδέλο. Στο μπουρδέλο, τουλάχιστον, υπάρχει και μια σειρά, μια τάξη. Σου λέει: θα περάσει πρώτα ο κύριος, μετά ο άλλος κύριος, μετά εσύ. Εκεί μέσα ακόμα και το αυτόματο μηχάνημα που δείχνει την προτεραιότητα έχει κολλήσει στο νούμερο "3". Μπορεί να είναι και πλακίτσα του συστήματος, σκέφτομαι: όποιο πιστοποιητικό και να ζητήσεις, τα τρία θα πάρεις...

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, επιστρατεύω όλη μου την ευγένεια(!) και κατευθύνομαι στον γκισέ.

-Καλημέρα. Ένα χαρτί που είχα σε εκκρεμότητ-
-Α! Για τις εκκρεμότητες θα περάσετε δίπλα στην κυρία με το κοντό μαλλί.

Πηγαίνω δύο γκισέ πιο δίπλα. Η υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο. Ούτε που με κοιτάει.

-Γεια σας. Είχα σε εκκρεμότητα ένα χαρτί. Μπορείτε να το δείτε;

Συνέχιζε να μην με κοιτάει. Για να μην με ματιάσει μάλλον...

-Κύριε συνάδελφε κοιτάχτε λίγο τι θέλει η κοπέλα. Πηγαίνετε δίπλα.

Το "δίπλα" ήταν το αποκορύφωμα. Ένας τύπος που έμοιαζε με λιμενεργάτη, αξύριστος, βρώμικος, αγουροξυπνημένος, μ'ένα λαδωμένο πουκάμισο που ήρθε να πάρει το πρωινό του (σαν άνθρωπος, βρε αδερφέ!) στην Υπηρεσία.

-Θέλω το χαρτί μου που ήταν σε εκκρεμότητα.

Οι ευγένειες και οι καλημέρες κόπηκαν μαχαίρι. Είχα νευριάσει πια. Με αργές, νωχελικές κινήσεις, πιάνει το χάρτινο κουτάκι γάλακτος και το φέρνει στο στόμα του. Πίνει μια γουλιά, το ξαναφήνει στο γραφείο.

"Τι κάνεις ρε πούστη..." ψελλίζω...

-Μισό λεπτό να βρούμε τον φάκελό σας.

Τα ζώα μου αργά...

-Δεν τον βρίσκω.
-Ψάξτε καλύτερα.

Με τα πολλά, κατάφερε και τον βρήκε, τον κοιτάει απέξω και, χωρίς καν να δει για ποιο χαρτί του μιλούσα, μου λέει:

-Λοιπόν! Θέλω φωτοτυπία του βιβλιαρίου υγείας των παιδιών.

Άλλη μια βαθιά ανάσα. Είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία.

-Δεν έχω παιδιά, κύριε!

Με κοίταγε λες και του εξηγούσα το τρίτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Αλλά, απτόητος, απλώνει το χέρι του, πιάνει ένα κρακεράκι και αρχίζει να μασουλάει.

-Ποιο χαρτί θέλετε;

Aυτό ήταν.

-Άκουσε με καλά. Άνοιξε ΤΩΡΑ τον φάκελο και ψάξε το χαρτί που σου ζητάω. Κι όταν το βρεις μην το πιάσεις με τα χέρια σου και το λαδώσεις!

Πρέπει να μίλαγα αρκετά δυνατά διότι κάποια κεφάλια γύρισαν προς το μέρος μας. Κάποιος άλλος, μάλλον ταλαιπωρημένος κι αυτός, φώναξε:

"E, ρε, χούντα που σας χρειάζεται εδώ μέσα..."

Βρε, λές;;;;

by V.

ΜΙΑ ΦΡΕΣΚΟΚΟΜΜΕΝΗ, "ΝΩΠΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΤΟΛΗ" ΚΙ ΕΝΑ ΤΖΑΤΖΙΚΙ ΣΤΟ 14!

Οι πολιτικοί είναι σαν τις πάνες του μωρού. Και οι
δύο χρειάζονται άλλαγμα και μάλιστα για τον ίδιο λόγο!

Εκλογές ξανά. Πώς λέμε δλδ "Χριστούγεννα ξανά";
'Αντε και του χρόνου. 115 εκατομμύρια € αναμένεται
να μας κοστίσουν οι πρόωρες εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

Ευρώ; Ναι, €. Η πάνα όμως, θέλει άλλαγμα.
Η τρέχουσα κυβέρνηση καταφεύγει στη λαϊκή εντολή
μόλις μετά από δύο χρόνια. Πόσο "νωπή" πρέπει να
είναι πια; Ούτε σαλάτα να ήτανε.

Δεν ξέρω. Τα 'χω λίγο χαμένα. Στη διάρκεια της προ-
εκλογικής περιόδου, ο αέρας, τηλεοπτικός και
φυσικός, είναι γεμάτος από λόγια. Και αντίστροφα:
τα λόγια, γεμάτα από αέρα.

Κουράστηκα να λαμβάνω απαντήσεις από πολιτικούς
που ξέρω εκ των προτέρων. Απαντήσεις απλώς
για να γεμίζουν σελίδες και τηλεοπτικό χρόνο
τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Αλλού είναι όμως το πρόβλημα.
Δε μας χρειάζονται εκλογές.

Μας χρειάζεται να βγούμε από το καβούκι μας
και να κοιτάξουμε έξω από το ελληνικό παράθυρο.
Η Ευρώπη προχωρά και εμείς πάντα καταφέρνουμε να
είμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ουραγοί.

Τρωγόμαστε μεταξύ μας, αν θες. Και το αποτέλεσμα;
Πρόοδος μηδαμινή. Αν ο γείτονας του 'Ελληνα
αγοράσει ένα γάιδαρο, σκοπός του Έλληνα είναι
να τον θανατώσει. Όχι να αποκτήσει έναν κι αυτός.

Όπως και να 'χει τώρα, είχαμε - δεν είχαμε
θα πάμε πίσω. "Εμπρός, πίσω".
Σχολεία θα κλείσουν, δικαστήρια θα κλείσουν,
ημιαργίες θα προκύψουν παραμονές του Αγίου
Εκλογολόγου, άχρηστα τοιχοκολλούμενα έντυπα
με "κλασσικά" ρετουσαρισμένα και εικονογραφημένα
θα γεμίσουν τους δρόμους, οι πλαστικοί χειρουργοί
θα κάνουν χρυσές δουλειές... κλπ κλπ...

Το λογαριασμό στο τραπέζι 14 παρακαλώ!
Μια "φρεσκοκομμένη, νωπή λαϊκή εντολή κι
ένα τζατζίκι" χρεώθηκε. Φαινομενικά, οι εκλογές
είναι δωρεάν. Tο αποτέλεσμα είναι που θα πληρώσουμε.

Θυμηθείτε ωστόσο: κακοί αξιωματούχοι εκλέγονται
από καλούς πολίτες που δεν ψηφίζουν...


Balex

ΑΣ ΜΑΣ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ

Πες μου παππού, πες μου παππού
Αυτός ο κόσμος πάει που
Και του δικού σου του σκοπού μάθε μου την αξία
Να σε συλλάβω δεν μπορώ μυαλό δεν έχω κοφτερό
Ήμουν κι έμεινα μωρό στην κυριολεξία

Πες μου γιαγιά, πες μου γιαγιά
Γιατί αν δεν έχουμε μαγιά

Ότι κι αν κάνουμε γιαγιά
Η ζύμη δεν φουσκώνει
Και πες μου σε παρακαλώ όταν τ' αλεύρι είναι καλό
Πώς αβγαταίνει το κιλό και βγαίνουνε δυο τόνοι

Πες μου μπαμπά, πες μου μπαμπά
Τον κόσμο με τον αραμπά γιατί να τον ταράξεις;
Τώρα δεν πιάνεται μπαμπά πετάει,τρέχει, κολυμπά
Μ' ένα λαχάνιασμα μπαμπά στις σκέψεις και στις πράξεις

Πες μου μαμά, πες μου μαμά
Γιατί όταν πάω σινεμά
Ενώ αλλάζω σινεμά το έργο δεν αλλάζει;
Κι έρχεται ο άγριος μαμά για νταηλίκι ψήνει τον ήρεμο μαμά
Τον τρώει κι ησυχάζει

Πέστε μου όλοι σας καλέ
Πώς κάνουνε στο κυριλέ τα πάντα οι μεγάλοι;
Και τα στραβόμοιρα καλέ τα κρύβουν σε Γεντί-Κουλέ
Έτσι και κάψουν ναργιλέ και στρώσουνε κεφάλι
Θα καθαρίσουν τη ζωή και τούτη κι όποια άλλη

(στίχοι-μουσική Άκης Πάνου)

Υ.Γ. Το νόημα των στίχων είναι πολύ βαθύτερο από το προφανές. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πόσες φορές έπιασε τον εαυτό του να κοιτάει με απορία αυτόν τον κόσμο, να ρωτάει τους συγγενείς του γι'αυτόν και απάντηση να μην παίρνει...

SCREAM

Στην απέναντι πολυκατοικία μια μάνα τσακώνεται με την κόρη της διαταράσσοντας την ησυχία(μου). Κι όλα αυτά στις πέντε το πρωί! Και νευρίασα κι εγώ που με ξυπνήσανε κι ήθελα να βγω στο μπαλκόνι να τους φωνάξω να κάνουν ησυχία. Με φωνές επιβάλλεται η ησυχία- το 'χω καταλάβει χρόνια τώρα. Κι έτσι όπως είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι και προσπαθούσα να ξανακοιμηθώ, σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι στη γη συντονιζόμασταν (όπως συντονιζόμαστε σαν ανόητοι να σβήνουμε τα φώτα για να διαμαρτυρηθούμε) και ουρλιάζαμε ταυτόχρονα με όλοι μας την δύναμη. Τι έντασης ηχητικά κύματα θα παράγονταν στο σύμπαν; Ή, ας πούμε, αν κλαίγαμε όλοι μαζί για μια ώρα. Τι δονήσεις, τι ενέργεια θα εκπέμπαμε, άραγε;

"Του δρόμου" (12)

Ι. ΜΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΣ;

Φίλος που συνάπτει σχέσεις τα τελευταία χρόνια
με γυναίκες ηλικίας της δεκαετίας των δεύτερων
-άντα, παραπονιέται:

- "Την παράτησα. Ασφυκτιούσα σε αυτή τη σχέση.
Δε με γούσταραν οι δικιοί της".
- "Δε σε ήθελαν οι γονείς της ε;
Κλασσική περίπτωση" απαντώ.
- "'Οχι. Δε με ήθελαν ο άντρας της και
τα παιδιά της".

ΙΙ. ΑΠΛΗ ΣΥΝΩΝΥΜΙΑ

Δύο οικογένεις που κάνουν μαζί διακοπές,
απολαμβάνουν βραδινό περίπατο στην προβλήτα ενός
λιμανιού. Οι άντρες προχωρούν μπροστά, πίσω
βαδίζουν νωχελικά οι σύζυγοι και τα παιδιά τους
χαλούν τον κόσμο τρώγοντας παγωτό. Ο ένας από
τους δύο άντρες απευθύνεται στον άλλο:

- "Μη χαλιέσαι. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία".
- "Ναι, αρκεί να μη λένε έτσι την πεθερά σου".

ΙΙΙ. ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Ζευγάρι φτάνει στην πόρτα του δωματίου του
ξενοδοχείου, όπου καταλύουν στη διάρκεια των
διακοπών τους.

- "Δεν το πιστεύω. 'Εχασα το κλειδί του δωματίου"
λέει με έκπληξη ο άντρας.
- "Gee. Είσαι τόσο ανίκανος, που και το κλειδί
της πόλης να σου χαρίζανε, κι αυτό θα το έχανες".

IV. MANA, του δειλινού καμπάνα..

Μετρό Πανεπιστήμιο. Μία απεγνωσμένη μάνα συνοδεύει
τα τρία (προφανώς) παιδιά της προς την έξοδο.
Τα τρία καθαρματάκια της, τρέχουν μπροστά και
παίζουν ανεβοκατεβαίνοντας στις κυλιόμενες σκάλες.
Η μικρή κόρη απευθύνεται στο διαβολάκι - συνάδελφο
δίπλα της, αγγίζοντας και σκουπίζοντας την παλάμη
του χεριού της στη μαύρη ταινία της ηλεκτρικής σκάλας:

-"Για να δούμε! Θα μαυρίσουν τα χέρια μου μ'αυτό;"

Και η κατάκοπη μάνα απαντά:

-"Για να δούμε... Θα σε μαυρίσω στο ξύλο άμα
λερωθείς; Κι όχι τίποτα άλλο. Δε θα φανεί κι
ο κόπος μου.."

Balex

Καλό φθινόπωρο. Σε όλες και σε όλους.

ΤΑ ΕΦΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

1. ΣΟΚ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ

Αρνείστε την πραγματικότητα της απώλειας, προκειμένου να αποφύγετε τον πόνο. Το σοκ παράγει συναισθηματική προστασία για να μην συγκλονιστείτε. Αυτό το στάδιο μπορεί να διαρκέσει έως και δύο εβδομάδες.

2. ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ

Το σοκ φεύγει και αντικαθίσταται από ανυπόφορο πόνο. Είναι σημαντικό να βιώσετε τον πόνο στο μεγαλείο του, χωρίς να τον κρύψετε, χωρίς να τον αποφύγετε και χωρίς να προσπαθήσετε να δραπευτεύσετε από αυτόν με αλκοόλ ή φάρμακα. Πιθανώς να έχετε τύψεις και αισθήματα ενοχής για πράγματα που δεν κάνατε μαζί με τους αγαπημένους σας. Η ζωή μοιάζει χαοτική και τρομακτική σε αυτήν την φάση.

3. ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Η δυσφορία δίνει την θέση της στον θυμό, μπορεί να γίνετε επιθετικοί και να ρίχνετε-αδικαιολόγητα- το φταίξιμο της απώλειας σε κάποιον άλλο. Προσπαθείστε να το ελέγξετε καθώς αυτό μπορεί να επιφέρει ανεπανόρθωτες ζημιές στις σχέσεις σας με άλλους ανθρώπους. Πιθανώς θα τα βάλετε με την μοίρα, διερωτώμενοι: "Γιατί σε εμένα;"

4. ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

Καθώς οι φίλοι σας θα σκέφτονται ότι ήρθε πια η ώρα να συνεχίσετε την ζωή σας, μια μακρά περίοδος προβληματισμού θα σας πλημμυρίσει. Αυτό είναι φυσιολογικό, επομένως μην προσπαθείτε να το ξεπεράσετε με 'χαρούμενους φίλους'. Τα λόγια παρηγοριάς από άλλους δεν βοηθούν σε αυτήν την φάση. Θα απομονωθείτε εσκεμμένα, αναλογιζόμενοι τα πράγματα που κάνατε με τους αγαπημένους σας και θα επικεντρωθείτε στις αναμνήσεις του παρελθόντος. Αισθάνεστε κενοί και απελπισμένοι.

5. ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Καθώς αρχίζετε να σκέφτεστε την ζωή σας χωρίς τους ανθρώπους που χάσατε, η καθημερινότητα γίνεται πιο ήρεμη και πιο οργανωμένη. Τα σωματικά συμπτώματα της θλίψης ελαχιστοποιούνται και η κατάθλιψη αρχίζει να ξεθωριάζει.

6. ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

Καθώς γίνεστε πιο λειτουργικοί, το μυαλό σας αρχίζει να δουλεύει ξανά κανονικά και αρχίζετε να βρίσκετε μόνοι σας ρεαλιστικές λύσεις σε προβλήματα της ζωής.

7. ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ

Σε αυτήν την φάση, μαθαίνετε να αποδέχεστε την πραγματικότητα της νέας κατάστασης. Αποδοχή δεν σημαίνει επιτηδευμένη ευτυχία. Δεδομένου του πόνου και του θρήνου που βιώσατε, δεν θα γυρίσετε ποτέ στην ελαφρότητα που ζούσατε πριν. Απλώς θα βρείτε έναν τρόπο να προχωρήσετε.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ

Σάββατο βράδυ στην οδό Αθηνάς, γύρω στις 11. Όταν όλοι διασκεδάζουν, κάποιοι πιάνουν δουλειά. Λαϊκιστί, 'κάνουν πιάτσα'...

Μελαμψές γυναίκες- όχι παραπάνω από εικοσιπέντε- με ντύσιμο προκλητικό μέσα στην φτήνια του. Τζιν μίνι φούστα, στράπλες μπλούζες, διχτυωτά καλσόν και ψηλοτάκουνες γόβες. Με κοκκινάδι στο μάγουλο, τεράστιους ασημένιους κρίκους στα αυτιά και με βλεφαρίδα-πεταλούδα μοιάζουν να συμμετέχουν σε ένα ιδιότυπο πάρτι μασκέ. Το μικροσκοπικό τους τσαντάκι θα περιέχει-φαντάζομαι- προφυλακτικά, τσίχλες, άντε και κανένα τσιγάρο. Το άρωμά τους φτηνό κι αυτό. Όπως και η ταρίφα τους...

Μόλις μ'έπιασε φανάρι, σταμάτησα και τις χάζευα.

"Τι ζωή κι αυτή ρε π***στη!"

"Πόσα να παίρνουν άραγε;"
"Σιγά μην έχουν περάσει γιατρό!"

Κι απ'την άλλη: "Αν δεν θέλανε να το κάνουν θα πήγαιναν να σφουγγαρίσουν σκάλες"

"Βρήκαν την εύκολη λύση"

"Ποιοι πάνε μαζί τους;"

Μια από αυτές έσκυψε το κεφάλι της για να με κοιτάξει καλύτερα και, αν κρίνω από την γκριμάτσα της, μάλλον απογοητεύτηκε που δεν είδε άντρα στην θέση του οδηγού.

Πράσινο φανάρι. Έφυγα.

Τρόλεϊ 13. Διαδρομή Ιλίσια-Σύνταγμα. Ένας νεαρός μπαίνει κουτσαίνοντας, στέκεται με την πλάτη στον οδηγό και, κοιτώντας το κοινό του, αρχίζει χαμηλόφωνα τον εξής μονόλογο:

"Σας παρακαλώ, θα ήθελα αν μπορείτε και αν θέλετε, να με βοηθήσετε. Έχω πρόβλημα υγείας, δεν μπορώ να εργαστώ. Θα ήθελα να πάρω λίγο ψωμί..."

Οι αντιδράσεις κλασικές και αναμενόμενες. Άλλος μιλάει στο κινητό του, άλλος παριστάνει ότι μιλάει για να τον αποφύγει, άλλη χαζεύει από το παράθυρο, άλλος διαβάζει εφημερίδα...

Καθώς πέρασε από δίπλα μου για να αποβιβαστεί στον Ευαγγελισμό, θυμήθηκα!. Τον ίδιο τύπο τον είχα ξαναδεί πριν δύο χρόνια περίπου, να μπαίνει στο ίδιο τρόλεϊ, να κάνει την ίδια διαδρομή και να λέει τον ίδιο μονόλογο. Μόνο που τότε είχε σηκώσει και την μπλούζα του και είχε δείξει στους 'άπιστους' επιβάτες τις γάζες που είχε στην κοιλιά του-πειστήρια ενός πρόσφατου χειρουργείου.

Αλήθεια ή ψέματα, δεν ξέρω. Όμως, δύο χρόνια μετά ήταν ακόμα εκεί...

Καθόλη την διάρκεια της βόλτας μου στο κέντρο το σκηνικό ήταν ίδιο και απαράλλαχτο. Άνθρωποι ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια και χέρια απλωμένα να ζητούν ελεημοσύνη. Τριτοκοσμικές εικόνες... Ασχήμια...

Δεν δίνω λεφτά στους ζητιάνους. Ποτέ. Διότι το ρήμα 'ζητάω' καθώς και τα παράγωγά του μου δημιουργούν δυσφορία. Διότι εκείνη την ώρα ο Χ τύπος μου ζητάει να του δώσω αυτό που δούλεψα για να το βγάλω. Και, διότι, στην τελική, κανένας δεν γουστάρει να δίνει χρήματα υπό εκβιασμό. Όταν αυτοί οι άνθρωποι μού προβάλλουν το κομμένο τους χέρι ή πόδι, το παιδί τους, την φιάλη οξυγόνου ή τα πιστοποιητικά της αναπηρίας τους, δεν με εκβιάζουν προκειμένου να κερδίσουν συμπόνοια(;) και λεφτά;

Δεν τα βάζω μαζί τους. Στο κάτω-κάτω κι αυτοί να επιβιώσουν προσπαθούν. Όμως, αναρωτιέμαι: η Πολιτεία που λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατάφερε με έναν μαγικό τρόπο να εξαφανίσει τους ζητιάνους από το κέντρο μην τυχόν και σοκαριστούν από το θέαμα οι 'επίσιμοι καλεσμένοι' μας, τι κάνει τώρα;

ΡΟΜΑΝΤΖΑΔΕΣ

Ζευγάρι παρακολουθεί αγκαλιασμένο το ηλιοβασίλεμα.

Άντρας: Μωρό μου, κοίτα χρώματα, ε; Πανέμορφο δεν είναι, μωράκι μου;

Γυναίκα: Δεν πα'να φέρεις κανά γύρο να φάμε;

Μιλάμε, Η γείωση!!!

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ

Είμαστε απλώς το αποτέλεσμα μιας χημικής ένωσης; Ή μήπως γεννηθήκαμε παίρνοντας μια κουταλιά από αυτό που λέγεται Θεός;

ΑΤΙΤΛΟ#2

Οι ψυχολόγοι παρομοιάζουν την κατάθλιψη με μαύρο σκυλί που σε ακολουθεί παντού. Κυκλοφορούν μάλιστα και βιβλία με χαριτωμένη εικονογράφηση που συνηγορούν σε αυτήν την άποψη.

Τι γίνεται, όμως, αν το μαύρο σκυλί είσαι ΕΣΥ ο ίδιος;

ΚΑΙΡΟΥ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ

Έχω βαρεθεί να βλέπω στα εξώφυλλα των lifestyle περιοδικών φωτογραφίες από τις διακοπές ξανθιάς πρωινατζούς και γνωστής τραγουδίστριας-συζύγου πρώην ποδοσφαιριστή και προέδρου της ΑΕΚ.

Πριν από λίγα χρόνια που οι ίδιες φωτογραφίες δημοσιεύονταν στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, όλοι εξεγείροντο για παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής.

Σήμερα, που το ίδιο θέμα φιγουράρει στο εξώφυλλο του HELLO ή του OK, όλα απενοχοποιούνται. Και ο διάσημος και ο παπαράτσι και το περιοδικό που δείχνει φάτσα-κάρτα τα πρόσωπα ανήλικων παιδιών. Βλέπεις, όταν η κιτρινίλα πασπαλίζεται με χρυσόσκονη όλοι είναι ικανοποιημένοι...

"Του δρόμου" (11)

I. ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ...

6 μ.μ., δύο κατάκοπα στελέχη μεγάλου χρηματοπι-
στωτικού ιδρύματος, εγκαταλείπουν σιωπηλά το
κτίριο με κατεύθυνση το γκαράζ. Ο ένας ανοίγει
το πορτοφόλι του και κοιτά μια φωτογραφία μέσα
σε αυτό. Ο συνάδελφός του, του απευθύνεται:

- "Κουβαλάς κι εσύ φωτογραφία της οικογένειάς
στο πορτοφόλι σου, ε;"
- "Ναι. Κι όταν έχω σοβαρό πρόβλημα στη δουλειά,
κοιτώ τη φωτογραφία για δευτερόλεπτα και το
πρόβλημα φεύγει από το μυαλό μου αμέσως!"
- "Συμφωνώ! Και για μένα, η οικογένειά μου, έχει
θαυματουργή επίδραση πάνω μου σε τέτοιες στιγμές".
- "Σωστά. Κοιτάζω τη φωτογραφία και αναρωτιέμαι..
Υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό εδώ;"

ΙΙ. ΑΝΑΦΟΡΑ: "Το μήνυμα παραδόθηκε"

Νέα, προς το σύντροφό της:

"Ένα φιλί και θα είμαι για πάντα δική σου".

Σύντροφος:

"Ευτυχώς που με προειδοποίησες έγκαιρα".



ΙΙΙ. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Σύζυγος, εύσωμη και εκκεντρικά ντυμένη, ρωτά το
σύζυγο, που είναι καταφανές ότι τρώει παντόφλα
στο σπίτι:

- "Αγάπη, τί σου αρέσει περισσότερο πάνω μου;
Το αινιγματικό μου μουτράκι ή το ζουμερό και σέξυ
κορμί μου;"
- "Το χιούμορ σου αγάπη μου. Το χιούμορ σου!"


IV. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΣ

Περπατώντας στα ήσυχα δρομάκια του Hyde Park,
τίποτα δεν προμήνυε το καυγαδάκι που θα τάραζε
τα σκιουράκια του πάρκου:

- "Νομίζω πως ήρθε επιτέλους η στιγμή να
συγκατοικήσουμε", είπε εκείνη.
- "Τί; Τρεις κάτω από την ίδια στέγη;",
αποκρίνεται εκείνος με έκπληξη.
- "Γιατί; Ποιος είναι ο δεύτερος;"
- "O Ben, ο σκύλος μου. Ξέχασες;"
- "Δηλαδή, προτιμάς το σκύλο σου από μένα;;;"
- "Μα φυσικά. Τουλάχιστον, αν χωρίσω με τον Ben
δε θα φύγει από το σπίτι παίρνοντας μαζί του τα
μισά μου πράγματα..."



Balex

Η ΜΑΝΑ Η ΓΚΡΕΚΑ

Θα το πω ξεκάθαρα από την αρχή: για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα ευθύνονται οι μάνες.

Το πρόβλημα ξεκινάει από την ώρα που γεννιέται το μωρό. Μην σου πω κι από την ώρα της σύλληψης. Η μέλλουσα μητέρα έχει αποφασίσει από τις πρώτες κιόλας μέρες της εγκυμοσύνης ότι κυοφορεί αγόρι. Δεν το διαπραγματεύεται καν! Βλέπει τα σημάδια πάνω της: αγρίεψε στην όψη, εμφάνισε μια μαύρη γραμμή στην κοιλιά (ποια κοιλιά;), έκανε το αλάνθαστο τεστ με το ψαλίδι και το μαχαίρι και- φυσικά- είδε προφητικό όνειρο.

Αφού γεννήσει και μετά, αρχίζει να βλέπει εχθρούς παντού. Η μαία ('κοίτα πώς το αρπάζει για να το αλλάξει. Θα του βγάλει κανένα χέρι!'), ο παιδίατρος ('δεν είδες πώς του κάρφωσε την ένεση; Γκάνιαξε στο κλάμα!'), ακόμα κι ο πατέρας ('μην μιλάς δυνατά, θα το ξυπνήσεις!') μπαίνουν πρώτοι πρώτοι στην μαύρη λίστα.

Το μικρό αγοράκι θα μεγαλώσει με την μάνα-κέρβερο από πάνω του μέχρι να έρθει η αποφράδα μέρα να πάει στο σχολείο. Ωιμέ! Ο αποχωρισμός από την μητρική αγκαλιά ισοδυναμεί με θάνατο. Για την μάνα.'Πού θα το αφήσω μόνο του, μικρό παιδάκι;' Τι κι αν προσπαθείς να την πείσεις ότι αυτό είναι το φυσιολογικό, να κοινωνικοποιηθεί, να πάει σχολείο; Αυτή επιμένει πως no place like mother's place...

Επιπλέον, στο σχολείο σκανάρει όλα τα μικρά κοριτσάκια για να δει ποια θα ξεμυαλίσει τον κανακάρη της. Όταν δε, ο γιος της πει ότι του αρέσει το τάδε κοριτσάκι, εκεί γίνεται ύαινα. Διότι, ναι μεν, καμαρώνει που ο μονάκριβός της γίνεται άντρας αλλά- όλα κι όλα- δεν θα το αντέξει να φάει χυλόπιτα από καμιά τσαπερδόνα.

Κι ύστερα ο στρατός...Η Ελληνίδα μάνα είναι έτοιμη, όχι μόνο να τουφεκίσει τον οχτρό, αλλά να βάλει μουστάκι και χλαίνη και να πάει να παρουσιαστεί η ίδια! Στο μυαλό της στριφογυρίζουν τρελά σενάρια κι ένας ξαφνικός πόλεμος είναι μέσα σε αυτά. Έτσι, συνοδεύει (ήμαρτον!) τον γιο της στο σταθμό του τρένου για να του κουνήσει το μαντήλι και να τον ΄σταυρώσει' για να πάει στην ευχή της Παναγίας...

Tέλος, το κεφάλαιο 'ΓΑΜΟΣ'. Εκεί δίνει τα ρέστα της. Η ερμηνεία της μάνας σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς και ξέφυγε τέτοιο ταλέντο από την Επίδαυρο. Θα περάσει από κάστινγκ κάθε υποψήφια νύφη και μαζί με αυτήν και όλο της το σόι μέχρι συγγενείς 8ου βαθμού. Εννοείται πως 'καμία δεν μαγειρεύει/σιδερώνει/μιλάει/συμπεριφέρεται/αγαπάει σαν την μανούλα' οπότε καμία νύφη δεν είναι αρκετά καλή. Τέλος.

Το λυπηρό είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια. Οι νύφες που αγανακτούν με την συμπεριφορά των πεθερών τους αλλά και οι κόρες που κράζουν την συμπεριφορά των μανάδων τους, θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα αν αποκτήσουν γιο. Και τότε οι γεροντότερες επικαλούμενες το μητρικό τους φίλτρο που μάλλον δεν στερεύει ποτέ, θα πουν: πρόσεξε μην τον κάνεις μαμάκια!!!

Δεν παλεύονται, λέμε...

by V.

ΑΤΙΤΛΟ

Πεζογέφυρα Αττικής οδού.

Αυτή που οδηγεί προς το ΙΚΕΑ.

Διασχίζοντάς την κοιτώ δεξιά τις γραμμές του προαστειακού.

Πλησιάζω τα συρματοπλέγματα και τα ακουμπώ με τα δάχτυλά μου.

Ευθυγραμμίζω το κορμί μου με τις γραμμές έτσι ώστε-νοητά-να φαίνονται σαν προέκτασή μου.

"Άντε, ρε, έλα, τελείωνε!"

Η παρέα μου έχει ήδη περάσει στο απέναντι φανάρι.

Φεύγω. Στο επόμενο μέτρο του συρματοπλέγματος βλέπω μια κίτρινη ταμπελίτσα που γράφει:

ΠΡΟΣΟΧΗ-ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΗΛΕΚΤΡΟΠΛΗΞΙΑ

Φρίκαρα.

-Θα μπορούσα για πλάκα να είχα σκοτωθει;΄

-Ναι, θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί!

-Όχι, ρε, τα κλασικά συρματοπλέγματα δεν είναι ηλεκτροφόρα. Για εκφοβισμό θα το βάλανε...

-Δεν θα μάθω ποτέ...

by V.

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

Λυπήσου με, Θε μου, στο δρόμο που πήρα,
χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,
–χωρίς να’ χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,
ποιο κρίμα με δένει, και ποιος ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
προτού η νύχτα πάλι βαριά ν’ απλωθεί,
ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,
ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα κείνα που πάνε του κάκου,
γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,
χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι’ αυτό!

Λυπήσου κι εκείνα, λυπήσου και μένα,
–και μένα, που πάω με καρδιά στοργική,
ζητώντας μια λύση, σε πράγματα ξένα,
που δεν έχουν, Θε μου, καμιά λογική…

Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,
λιγάκι να φέξει, μες στα σκοτεινά,
κι αμέσως η μοίρα μού το ξαναπαίρνει,
κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά…

Λυπήσου με, Θε μου, στην απόγνωσή μου,
λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ
–λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό…

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

υ.γ. Λέγεται αντί προσευχής

PAINT IT BLACK*

Κλειστά παντζούρια. Κλειστά παράθυρα. Φώτα κλειστά.

Για να μην βλέπω και να μην με βλέπει κανείς.

Με ενοχλεί το φως τελευταία. Όπως και όλους τους δράκουλες, άλλωστε...

Έξω φοράω πάντα γυαλιά ηλίου.

Για να μην βλέπω και να μην με βλέπει κανείς.

Με ενοχλεί ο ήλιος τελευταία. Όπως και όλες τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, άλλωστε...

Ρούχα πάντα και μόνο μαύρα. Δεν πενθώ κάποιον. Ούτε το παίζω emo.

Απλώς έχω τις μαύρες μου.

*τραγουδάρα των Rolling Stones

http://www.youtube.com/watch?v=MYRajKfZYb0

"Του δρόμου" (10)

Ι. ΔΕ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ:

Τρόλεϊ Αθηνών. Μπροστά από το κάθισμα μιας
κοπέλας νέας, όχι πάνω από 25 ετών, κάθονται
δύο πιτσιρίκια, 4 και 6 ετών αντίστοιχα.

Μια ανήμπορη γραία, πίσω από τα δύο καθαρματάκια,
απευθύνεται στο ένα:
- "Λεβέντη μου, πατάς λίγο το κόκκινο κουμπάκι
για στάση;"

Λεβέντης (με θράσος):
- "'Οχι".

Η γραία επανέρχεται, μα εισπράττει δεύτερη άρνηση.
Τότε το κουμπί πατά η ως άνω νέα που παρακολουθούσε
το περιστατικό. Η ανήμπορη γιαγιά, απευθύνεται τότε
σε αυτή:

- "Δικά σας είναι;"

ΙΙ. ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ:

Ανακαλώντας ατάκες που έγραψαν...

- "'Ολος ο κόσμος τα Χριστούγεννα, στολίζει
δέντρο και κρεμάει μπάλες!"
- "Ε, εμείς στην Ελλάδα, παραδοσιακά στολίζουμε
καραβάκι!"
- "Μπα; Και τί κρεμάτε; Ναύτες;"

ΙΙΙ. ΆΛΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΜΑΣ

Δύο γυναίκες σε μία pub συζητούν:
- "Μη στεναχωριέσαι καλή μου. Οι άντρες είναι
σαν το μετρό. Μετά τον έναν, έρχεται ο άλλος
σε 5 λεπτά".
- "Εκτός κι αν είναι το τελευταίο της βραδιάς,
οπότε το παίρνεις, ό, τι και να 'ναι..."

ΙV. ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΩΝ:

@ Nero's, London Coffee shop, μεταξύ αλλόθρησκων
φίλων, ένας εκ των οποίων είναι Χριστιανός.

- "Μα καλά, πριν το γεύμα, δεν κάνεις την
προσευχή σου;"
- "Όχι, συνήθως δε χρειάζεται. Η μάνα μου
είναι καλή μαγείρισσα..."

by Balekos

Σ'αγαπάω, μ'ακούς;

Αν ο ερωτώμενος δεν είναι βαρήκοος ή δεν κάνει το κορόιδο, θα απαντήσει ειλικρινά. Ειδάλλως θα δώσει την πληρωμένη απάντηση:

'Αγάπη είναι να δίνεις κι όχι να παίρνεις'.

Ναι, καλά...

Για ποια ανιδιοτελή αγάπη μιλάμε; Σαφώς και υπάρχει ιδιοτελές κίνητρο στην αγάπη κι αυτό είναι απόλυτα υγιές και ανθρώπινο. Αγαπάμε κάποιον διότι μας κάνει καλό να τον αγαπάμε. Αγαπάμε αυτόν που μας έχει αποδεχτεί όπως ακριβώς είμαστε, με τα καλά, με τα κακά, με τα στραβά και τα ανάποδά μας. Αυτόν που ακόμα κι αν κάνουμε την μεγαλύτερη μαλακία, δεν θα ρωτήσει ποτέ "Γιατί;;;" ούτε θα τεντώσει το δάχτυλο δίνοντας συμβουλές.

Αγαπάμε αυτόν που μας αγαπάει. Κανένας δεν αγάπησε ποτέ τον εκβιαστή του, τον βιαστή του, τον τύραννό του.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορείς να αγαπήσεις κι ανθρώπους που δεν τους γνωρίζεις προσωπικά-όσο τρελό κι αν ακούγεται αυτό. Μπορεί να συμβεί, όταν σε έχουν απογοητεύσει οι άνθρωποι που γνωρίζεις προσωπικά. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τρελό.

by V.

ΟΡΚΙΣΟΥ

Παρασκευή απόγευμα, ΑΣΟΕΕ.

Ορκομωσία πτυχιούχων μεταπτυχιακού.

Όλοι φορούν τα καλά τους. Η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία απ'το χωριό. Γι'αυτούς είναι μεγάλη μέρα. Γι'αυτούς, όχι για τους πτυχιούχους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο το συγγενολόι θεωρεί σημαντική την μέρα αυτή...

[...]

Καθ'όλη τη διάρκεια της ορκομωσίας ψιθυρίζω το ομότιτλο άσμα της Αλέξιας παραλλαγμένο:

"...ορκίσου να μην φοιτήσουμε ποτέ ποτέ ποτέ ξανάααα...". Δεν παλευόταν αλλιώς ο 45λεπτος (!!!) λόγος του Αντιπρύτανη...

[...]

Μετά την καθομολόγηση ακολουθεί μπουφές. Μια ανθρώπινη μάζα κατευθύνεται με αστραπιαία ταχύτητα προς τα τραπέζια που φιλοξενούν τους μεζέδες. Όπου μεζέδες, βλέπε μπόμπες, τυροπιτάκια, πιτσάκια και αθάνατο greek souvlaki. Τα πιάτα φορτώνονται δύο και τρεις φορές. Κανείς δεν λέει όχι για λίγο ακόμα τζάμπα φαγητό. Το πάρτι συνεχίζεται με παρέλαση οινοπνευματοδών ποτών που εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.

Και μετά κι άλλες φωτογραφίες...

...κι άλλες...

...κι άλλες...

...με όλους τους συγγενείς...
...σε όλες τις πιθανές και απίθανες πόζες...

...ανφάς, προφίλ, μπούστο...

Φωτογραφίες που στολίζονται με ανάλογες λεζάντες...

...'θλίψη'...

...'μοναξιά'...

...'ανοησία'...

...'πλάνη'...

...'βαριέμαι'...

...'θα μ'αγαπούσες αν δεν είχα πάρει το πτυχίο;'...

...'θέλω να κλάψω'...

...'θέλω να φύγω'...

by V.

"Του δρόμου" (9)

Ι. FREE GIFTS FOR THIEVES

Νεαρά, εξωτική καλλονή, έχει παρκάρει
παράνομα το κομψό μικρό αυτοκινητάκι της
στο Soho. Εντός, έχει αφήσει πάνω στο
κάθισμα ανοιχτή την τσάντα της με ολοφάνερο
το περιεχόμενό της: κινητά, όχι κινητό,
κοσμήματα κλπ κλπ.

Αστυνομικός της London Transport Police,
απευθύνεται στην κοπελιά, λέγοντας:

"Miss, please, remove your items from
your car, before someone else does".

II. British Jokes

- "What did Winnie the Pooh say to his manager?"
- "Show me the honey".

source: The London Paper

ΙΙΙ. ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009

Οι παλαιοί εκλογείς δεν μπορούν να συνηθίσουν
τις νέες εξελίξεις στη διαδικασία των εκλογών.
Ήτοι, το αυτοκόλλητο που σφραγίζει το φάκελο
με το ψηφοφέλτιο, χωρίς να χρειάζεται πλέον
να καταφύγει κανείς σε επάλειψη ή ύγρανση
με ...σάλιο.

Δικαστικός αντιπρόσωπος σε εκλογέα:
"Δε χρειάζεται να σαλιώσετε το φάκελο.
Απλά αφαιρέστε την ταινία του αυτοκόλλητου".

Εκλογέας στο δικαστικό αντιπρόσωπο:
"Και να 'θελα να το σαλιώσω, δεν μπορώ.
ΣΑΛΙΟ δε μου 'χει μείνει με δαύτους στη Βουλή".

Να πως εξηγείται η αποχή.

IV. Νοικοκύρης... σε απόγνωση.

-"Ρε γυναίκα, δε μπορώ άλλο να σε βλέπω
να τυραννιέσαι όλη τη μέρα στην κουζίνα.
ΦΤΑΝΕΙ πια. Κλείσε την πόρτα !!!"

N.B.: Βαρβάρα, ΟΧΙ. Δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι.

HOUSEWIFE OF THE YEAR
definitely, not desperate

by Balekos

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...

(απόσπασμα από το πεζό του Κ.Γ.Καρυωτάκη "Κάθαρσις")

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ- παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Aλφα».

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Ωχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα...»

Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».

Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος».

Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε

Εισαγγελεύ...»

Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.Κανάγιες!

by V.

Υ.Γ. Αφιερώνεται μετά βδελυγμίας στους δημοσίους υπαλλήλους με τους οποίους συνεργάζομαι.

Η πρώτη του φορά.

'Ηταν αμήχανος.
'Ηταν νευρικός.
Στεκόταν σκεπτικός.
Θα ήταν η πρώτη του φορά.
Καινούργιος στη γειτονιά.
Καινούργιος στην ενορία.

Ο νέος παπάς, πριν την πρώτη του
λειτουργία, δεν μπορούσε να βγάλει
κουβέντα. Σκέφτηκε λοιπόν, πως ο
καταλληλότερος μία τέτοια στιγμή για
συμβουλή, θα ήταν ο Αρχιεπίσκοπος.

-"Τί μπορώ να κάνω για να χαλαρώσω;"
-"Την επόμενη φορά, ρίξε λίγες σταγόνες βότκα
στο νερό που θα πιεις και θα δεις πώς θα χαλα-
ρώσεις αμέσως", αποκρίθηκε ο Αρχιεπίσκοπος.

Την επόμενη Κυριακή, ακολούθησε τη συμβουλή
και ως δια μαγείας, το κήρυγμα και η ακολουθία
πριν από αυτό, περατώθηκαν αβίαστα. Μετά τη
λειτουργία του, ο νέος παπάς επιστρέφει σπίτι
του, όπου ο Διάκος του Αρχιεπισκόπου του
παραδίδει μία επιστολή.

"Αγαπητέ Πάτερ,

την επόμενη φορά να ακολουθήσετε πιστά
τη συμβουλή μου, ήτοι να ρίξετε λίγη βότκα
στο νερό σας κι όχι λίγο νερό στη βότκα σας.

Σας παραθέτω τις παρατηρήσεις μου, για να μην
επαναληφθούν τα Κυριακάτικα ρεζιλίκια σας.

1. Δεν απαιτείται από τους κανόνες της Εκκλησίας
μας να τοποθετείται φέτα λεμονιού στο χείλος
του Δισκοπότηρου.
2. Το κουβούκλιο στην αριστερή πλευρά είναι το
εξομολογητήριο και όχι το μπάνιο.
3. Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο "Χαίρε
Κεχαριτωμένη", όχι "Γεια σου Πιπίνι".
4. Οι εντολές ήταν 10 και όχι 12.
5. Οι Απόστολοι ήταν 12. Όχι 7.
Κανείς από αυτούς δεν ήταν Νάνος.
6. Δεν αναφερόμαστε στον Ιησού Χριστό και
στους Αποστόλους ως... "Ι.Χ. και Σία".
7. Ο Ιούδας, ήταν προδότης και όχι...
"σ****ρουφιάνος του κερατά".
8. Ο Χριστός είπε στον Πέτρο "Πριν αλέκτωρ
λαλήσει, θα με αρνηθείς τρις" και όχι
"μέχρι να λαλήσουν τα κοκόρια, θα με έχεις
γράψει στα αρ****α σου".
9. Δεν επιτρέπεται να αναφερόμαστε στον
επικεφαλής της Εκκλησίας μας ως .. "Νονό".
10. Δεν κηρύττουμε ποτέ έχοντας καθίσει στα σκαλιά
του Ιερού και βάζοντας τα πόδια πάνω στη Βίβλο.
11. Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία και
όχι ως συνοδευτικό στο κρασί.
12. Η παρότρυνση να χορέψει το ποίμνιο ήταν
ενδιαφέρουσα, ομολογώ, αλλά δε χρειαζόταν να
χορέψει χάλι γκάλι γύρω από την Εκκλησία.
13. Τη λειτουργία την τελειώνουμε λέγοντας
"Αμήν" και όχι "Όλε".
14. Τις σκάλες του άμβωνος τις κατεβαίνουμε
κανονικά και όχι κάνοντας τσουλίθρα στα κάγκελα.
15. Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και που
αποκαλέσατε "Αδερφάρα, τραβεστί με μάξι",
ήμουν εγώ".

Ελπίζω να μην επαναληφθούν τα ως άνω λάθη.

Με εκτίμηση,
ο Αρχιεπίσκοπος.

Βalex

R.I.P.

"...τα σωστικά συνεργεία περισυνέλεξαν τρία ακόμη πτώματα από την μοιραία πτήση της Air France..."


Τα ομαδικά δυστυχήματα τσιγκλάνε το υπαρξιακό μου. Ποιος αποφασίζει το πώς θα πεθάνουμε; Ποιος αποφασίζει το πότε; Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί οι επιβάτες ώστε να φύγουν την ίδια ώρα με τον ίδιο τραγικό τρόπο; Σύμπτωση; Κοινή μοίρα; Πώς γίνεται κάθε φορά να υπάρχει ένας επιβάτης ο οποίος να ακυρώνει το εισιτήριό του την τελευταία στιγμή; Τι κάνει αυτός, ξεγελάει την μοίρα του ή μήπως η μοίρα του τον ξαναφέρνει στον δρόμο της;

by V.



Υ.Γ. Ε, όχι και να σε φάνε τα ψάρια! Τζάμπα θάνατος...

ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Δεν υπάρχει τέτοια επιστημονική ορολογία. Eγώ την έχω βαφτίσει έτσι. 'Eρχεται και φεύγει. Tην νιώθεις πιο έντονα τα απογεύματα οπότε και τα επίπεδα σεροτονίνης στον εγκέφαλο πέφτουν δραματικά. Tα βράδια σε στέλνει για ύπνο νωρίς και σε ξυπνάει πριν την ανατολή του ήλιου. Ξυπνάς βογγώντας, σηκώνεσαι από το κρεβάτι σαν νεκρός και εκτελείς μηχανικά τις ίδιες κινήσεις: μπάνιο-πρωινό-ντύσιμο-αναχώρηση για την δουλειά. Kανένα ενδιαφέρον. Φοράς τα ίδια ρούχα για μέρες. Συνέρχεσαι σχετικά σύντομα. Και σύντομα ξανακυλάς. Χαζεύεις με τις ώρες το ταβάνι, τον δρόμο, μια αράχνη που σκαρφαλώνει στον τοίχο. Λέξεις αισχρές γεμίζουν τον μυαλό. Άγνοια...

Είσαι μόνος σε όλο αυτό, μην κοροιδευόμαστε.Στα άδεια δωμάτια, όταν σβήνει το φως, υπάρχεις μόνο εσύ κι αυτή. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι, ούτε εχθροί. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε; Μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα πάρα πολύ ωραίο-αντικειμενικά πολύ ωραίο- αλλά και πάρα πολύ μεγάλο παραμύθι.

by V.

"Του δρόμου" (8)

I. Διαφορά επιπέδου.

Κι ενώ η μισή καρδιά της Παγκόσμιας οικονομίας
χτυπά στη Wall Street της NY, η άλλη μισή χτυπά
στο City του Λονδίνου. Σε κεντρικό δρόμου του
τελευταίου, ώρα 11.30 το πρωί, ένας 'Αγγλος
επιχειρηματίας - επενδυτής (εικάζω) παρατηρεί:

"If Opel had been allowed to fall into
bankruptcy, valuable parts of the company could
have been saved. Saving inefficient jobs at
sickly Opel will destroy them at more efficient
European employers".

Την ίδια στιγμή, λίγο πιο δίπλα, Έλληνας
επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης ταβερνείου
(Greek Mousaka and so on)παρατηρεί.

Με πάθος:

"Όλες μαζί τις θέλω. Να γλείφονται η μία με
την άλλη και 'γω όλες μαζί. Να τις πηδ*** ανελέητα
και μετά να τις πετάω στη λάσπη. Και πάλι
από την αρχή. Όλες μαζί...".

II. Music and Lyrics

Μιλώντας για τα αγαπημένα τραγούδια του
Ροναλντίνιο, προσπαθούμε να καταλάβουμε τους
στίχους ενός από αυτά.

Ricky Martin "un, dos, tres, Maria"
και ο στίχος έχεις ως εξής

"Un, dos, tres - Un pasito pa'delante, Maria".
- "Καλά, όλο το υπόλοιπο, το 'χω.
Το Un pasito pa'delante δεν ξέρω"
- Γιατί ρε, τη Maria από πού την ξέρεις;
- Από τον Σαρμπέλ ("Γεια σου Μαρία").

Καθένας με τις αναφορές του..

ΙΙΙ. Εργάσιμες Ώρες

Στον ωραιότερο δρόμο του Κόσμου, μια
κομψοτάτη κυρία παραπονείται εντόνως.

- "Μα, μέσα στο χώρο εργασίας; Τί ιταμότητα!
Δε μου άφησε τίποτα. Όλα τα πήρε. Πορτοφόλι,
κινητό, γυαλιά ηλίου, κάρτες, ταυτότητες, κλειδιά.
Κι όλα αυτά 11 το πρωί, όσο εμείς δουλεύαμε".
- "Μα γιατί σου κάνει εντύπωση; Κι οι κλέφτες
δουλεύουν ώρες γραφείου.."

ΙV. Lady Gaga, the "Pokerface" singer

- "Πώς τσατίζεις τη Lady Gaga"
- Just.. poke her face.

Βρετανικά αστειάκια.


Balekos

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Παππούς εξιστορεί σε φίλο του τον τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγεί τον τετράχρονο εγγονό του.

-Και που λες, ο μικρός είναι μεγάλος διάολος! Πανέξυπνος ο κερατάς!

-Σοβαρά;

-Ναι, ρε, σου λέω. Τον παίρνω χτες από το νηπιαγωγείο και του λέω ''ρε μαλάκα, είναι όμορφη η δασκάλα σου;'' Και μου λέει ''ναι''. Και του λέω ''ε,τότε, ''πιάσ'της τον κώλο''

-Τι του λες, ρε, του παιδιού;

-Το σωστό του μαθαίνω, ρε μαλάκα. Να πιάνει κώλους. Τι να τον μάθω, να παίζει κούκλες;

Aν αυτό το παιδάκι παροτρύνεται-διδάσκεται στα τέσσερά του να πιάνει κώλους, γιατί να μην αφήσει και δύο-τρεις κοπελίτσες έγκυες στα δεκαπέντε του;

by V.

ΦΛΑΣΑΚΙ

Λένε ότι μετά από ένα ορισμένο επίπεδο σωματικού ή ψυχικού πόνου, το DNA ανακαλεί την μνήμη.

Να' μαστε, λοιπόν, σ'ένα παράλληλο σύμπαν. Εσύ κι εγώ. έντεκα χρόνια πριν...

Σε τρία χρόνια θα χώριζες, σε τρία θα πέθαινα ξανά.

Θα μετακομίζαμε κι οι δύο. Μια καινούρια οδύνη θα ξετύλιγε τα μαλλιά μου κι ο αέρας θα μου έφερνε το μέλλον απ'το παρελθόν.

Πού να φανταζόμουν τότε ότι θα έφτανε κάποια στιγμή που θα παρακάλαγα να φύγεις και να μην γυρίσεις ξανά...

by V.

TΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;

Στα χθεσινά "ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ" εμφανίστηκε ένας 'ευτυχιολόγος'-έτσι συστήθηκε. Αφού είπε ό,τι είπε κι αφού διαφήμισε τα σεμινάρια που διοργανώνει, πέταξε και το επικό: η ομοφυλοφιλία γιατρεύεται με μια ένεση. Ντόινγκ!

Τι ένεση; Των 5ml, των 10ml, των 20ml, ανάλογα με το πόσο gay είναι κάποιος/α; 5ml για τις κρυφές, 10 για τις δηλωμένες και 20 για τις κραγμένες;

Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι το να ακούγονται τέτοιες αηδίες από τηλεοράσεως είναι τουλάχιστον γραφικό-αν όχι επικίνδυνο. Για σκέψου να το ακούσει κανένας πολλά βαρύς πατέρας που 'κάλλιο να τον σκοτώσω παρά να μου βγει πούστης' και να αρχίσει να τραβολογάει το παιδί από γιατρό σε γιατρό και να το πλακώσει στις ενέσεις για να το κάνει άντρα...

Όσο κι αν απομακρύνω από την σκέψη μου το ρητορικό ερώτημα 'Τι κάνει το ΕΣΡ;' υπάρχει κι άλλη απορία που σουλατσάρει στο μυαλό μου:

Πότε επιτέλους η ελληνική κοινωνία θα βγάλει τις τσίμπλες από τα μάτια της;

by V.

Υ.Γ. Άλεξ, ο τύπος αυτός έμοιαζε φυσιογνωμικά στον Μαχάτμα. Με πιάνεις;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

(αφιερωμένο στην μάνα μου)

Σε φέρετρο ανοιγμένο μπαινοβγαίνω

στην αγκαλιά σου σαν παιδάκι τρομαγμένο

σα μαργαρίτα την καρδούλα μου μαδάω

κι όλο μου βγαίνει πως στο βάθος σ' αγαπάω.

Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά

στου κόλπου σου τη ζέστη χωμένος βαθιά

εσύ κοιλοπονάς μα εγώ δε βγαίνω

να ξαναγεννηθώ δεν την παθαίνω.

Απ' το φουστάνι σου κρατιέμαι και με σέρνεις

στην πασαρέλα μιας ζωής μαστουρωμένης

είμαι χαμένος σε μια ατέλειωτη ανία

αλλά το ξέρω μάνα είναι μόνο μία.

Ηλεκτρικά ναρκωτικά με ταξιδεύουν

μέσα από γυάλινα κουτιά με κοροϊδεύουν

είσαι η μάγισσα που θα 'θελα να κάψω

και μπρος στα πόδια σου το πτώμα σου να κλάψω.

(στίχοι-μουσική Τζίμης Πανούσης)

by V.

"Του δρόμου" (7)

I. Της μέρας και της νύχτας...

Δικαστήρια Ευελπίδων.
Στο φεστιβάλ της απόλυτης ελληνικής καφρίλας,
νέα και πολλά υποσχόμενη ασκουμένη δικηγόρος,
εργαζόμενο κορίτσι της ημέρας,
απευθύνει το λόγο σε συνάδελφό της:

-"Διάβαζα λοιπόν την κατασχετήρια έκθεση και
έμεινα έκπληκτη. Στον κατάλογο των κατασχεθέντων,
αναγραφόταν:

α) Δύο ζευγάρια χειροπέδες.
β) Δύο δεσμίδες χαρτονομισμάτων, αξίας 10.000€.
γ) Πολυτελή ενδύματα [...]
δ) Τσάντες
ε) Μπότες
στ)Γόβες
ζ) Κοσμήματα [...]
η) Γυαλιά ηλίου
θ) 'Ενας πύθωνας".

Ο οίκος ανήκε σε
εργαζόμενο κορίτσι της νύχτας...

ΙΙ. "Του δρόμου" του ... Βερολίνου.

Ζευγάρι Ελλήνων τουριστών, βγαίνοντας
από μεγάλο εμπορικό κέντρο της διάσημης
Alexanderplatz.

Γυνή: "Και τώρα, τί κάνουμε;
Πάμε να δούμε την Πύλη του Μαγδενμβούργου;"

Εννοώντας προφανώς Brandenburger Tor,
γνωστή και ως Πύλη του Βρανδεμβούργου...

Ανήρ, πιο έξυπνος: "Σιγά μην πάμε και στην
Πύλη του Σνιτσελβούργου. 'Αστο. Δεν είσαι εσύ
για κουλτούρα. Πάμε για ... καφεδιά!"

Κατά το ... "φραπεδιά".

Το πώς τσακώθηκαν στο καπάκι.. ήταν πραγματική
απόλαυση. Σαν το ΝΕΣ ΚΑΦΕ "φραπέ".
Ατέλειωτη Ευχαρίστηση!

ΙΙΙ. Στους ίδιους δρόμους της ως άνω
πολιτισμένης Πόλης, ένα απολίτιστο γκρουπ
Ελλήνων μαθητών, συνοδευόταν από έναν Γερμανό
ξεναγό, καθώς και από έναν Έλληνα συνοδό,
ο οποίος έκανε τη μετάφραση,
όταν το έκρινε απαραίτητο.


1) Γερμανός συνοδός, όταν δεν μπόρεσε σε συνεργασία
με τους συναδέλφους του να ικανοποιήσει την
παράλογη απαίτηση των μαθητών να εισέλθουν σε
απαγορευμένη περιοχή, απλώς από (ελληνική)
περιέργεια.

"Leider, wissen meine Kollege nicht, wie man sich
um diesen speziellen Thema kummert. Entschuldigung!"
= Δυστυχώς, οι συνάδελφοί μου δεν ξέρουν πώς να
φροντίσουν το συγκεκριμένο θέμα. Συγγνώμη.

'Ελληνας συνοδός, σε ελεύθερη απόδοση:
"Δεν πρόκειται να μας αφήσουν.
Είναι εντελώς μαλάκες".

2)Γερμανός συνοδός, αποκρίνεται σε κάποιο παιδί,
που προτείνει ένα περίεργο γύρο στην Πόλη,
ουσιαστικά, απίστευτο χάσιμο χρόνου.

"Ich bin der Meinung, dass Ihr Vorschlag ist
nicht anwendbar!"
= Είμαι της άποψης, πως η πρότασή σας
(ναι, στον πληθυντικό μίλησε στο 16χρονο)
είναι ανεφάρμοστη.

'Ελληνας συνοδός, ΠΑΝΤΑ σε ελεύθερη απόδοση.
"Τί σκατά έχεις στο μυαλό σου παιδί μου;"

3)Ας σημειώσω εδώ, ότι οι μαθητές πήγαν στο
Βερολίνο και για λόγους εκπαιδευτικούς.
Το πρωί εξασκούνταν στη γερμανική,
το απόγευμα... απλώς εξασκούνταν με
τα νεύρα των συνοδών.

Στο τέλος των μαθημάτων, ο Γερμανός συνοδός
εξέφρασε την κρίση του διευθυντή του Ινστιτούτου,
όπου παρακολουθούσαν τα παιδιά τα μαθήματα.

"Der Direktor war mit dem Ergebnis
nicht zufrieden!" = Ο διευθυντής δεν έμεινε
ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

Έλληνας συνοδός: "Είστε όλοι άχρηστοι" ...

4)Γερμανός συνοδός, απολογείται για τη μη
λειτουργία του ανελκυστήρα στην εστία διαμονής
των Ελλήνων μαθητών:

"Es tut mir leid, Ihnen mitzuteilen, dass der
Fahrstuhl ist außer Betrieb!" = Βρίσκομαι στη
δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω,
πως ο ανελκυστήρας είναι εκτός λειτουργίας.

Έλληνας συνοδός, αφοπλιστικά.
"Από τα σκαλιά. Κι άμα σας αρέσει"...

Είναι ακριβώς αυτό που λέμε,
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Η μετάφραση.

by B.



Θα μπορούσε να συμβαίνει και στην Ολυμπιακή.
Με τίποτα όμως στη Lufthansa...

Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ

Κινούμαι επί της Πανόρμου. Με πιάνει κόκκινο φανάρι και με πλησιάζει Πακιστανός αποφασισμένος να μου καθαρίσει το παρμπρίζ. Τον κοιτάζω και του κάνω νόημα ότι δεν θέλω. Επιμένει δείχνοντάς μου τους λεκέδες στο τζάμι. Του χτυπάω από μέσα και σχεδόν του φωνάζω :"Δεν θέλω, ρε φίλε!". Ακάθεκτος, βάζει το σφουγγάρι πάνω στο παρμπρίζ κι αρχίζει να το βρέχει. Ανοίγω τους υαλοκαθαριστήρες και του μπλοκάρω το σκουπάκι. Αυτός, εμφανώς τσατισμένος, αρχίζει να λέει κάτι στην γλώσσα του κι εγώ στην δική μου, καταλαβαίνεις... Αλλά δεν σταματάμε εκεί. Η κορύφωση του πακιστανικού μονόπρακτου έρχεται με κάτι χειρονομίες απείρου κάλους του τύπου 'είσαι πολύ όμορφη, θα σε γαμήσω κλπ'.

Και αναρωτιέμαι: αν εγώ εκείνη την ώρα έβγαινα από το αυτοκίνητο και τον πλάκωνα, θα ήμουν η ρατσίστρια που δεν σέβεται τον άμοιρο (λάθρο-κατά πάσα πιθανότητα)μετανάστη;

Τον εκβιασμό και τον προπηλακισμό που δέχτηκα εγώ, ποιος θα μου τον αναγνώριζε ως άλλοθι αν τελικά χειροδικούσα;

by V.